ราชาซากศพ - บทที่ 265 ฉันปฏิเสธ
บทที่ 265
ฉันปฏิเสธ
“นี่ยังไม่พออีกหรือ?เจ้าสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าความสำเร็จของข้า มาถึงขั้นจักรพรรดิ ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ใต้บังคับบัญชาของข้า ก็สามารถจัดการพวกเจ้าได้อย่างง่ายดาย “เหยียนติงเลิกคิ้ว พลางมองต่ำลงไปที่หลินเว่ย ใบหน้าของเขาหยิ่งผยอง
“ฮึ่ม! แล้วข้าเป็นเพียงแค่จักรพรรดิของสถานศึกษาเทียนหยู….ข้าต้องหวาดกลัวเจ้าด้วยงั้นหรือ?” หลินเว่ยแค่นเสียงอย่างเย็นชา บิดริมฝีปากของเขา และพูดด้วยความรังเกียจฉายบนใบหน้าของเขา
“หืม…..สถานศึกษาเทียนหยู?” เมื่อได้ยินคำพูดของ หลินเว่ย คิ้วของเหยียนติงก็ขมวดเป็นปมแน่น หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดอย่างจริงจัง: “หนึ่งในสามสถานศึกษาในอาณาจักรเฟิงหยู คือ สถานศึกษาเทียนหยูนั่นน่ะหรือ?”
“ใช่ หยางไป๋พยักหน้าและกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ:” แล้วเป็นอย่างไรบ้าง? หวาดกลัวพวกเราแล้วล่ะสิ
“นี่มัน…!” เหยียนติงตกอยู่ในความเงียบ……….. สถานศึกษาเทียนหยูไม่ใช่ลูกพลับนิ่มที่จะสามารถรังแกได้ตามต้องการ
ครู่ต่อมา เย่หลิงคิดว่าเหยียนติงกำลังพิจารณาชั่งน้ำหนักระหว่างสถานศึกษาเทียนหยู กับพวกของหลินเว่ย นางเห็นว่า เหยียนติงกัดฟันของเขา ดังนั้นประกายแสงในดวงตาของนางก็เจิดจ้า หัวใจของนางจมดิ่ง โดยไร้เหตุผล
แน่นอนว่า หลังจากนั้นไม่นาน เย่หลิงได้ยินเหยียนติงพูดด้วยรอยยิ้มทันทีว่า: ” อ้อ….พวกเจ้ามาจากสถานศึกษาเทียนหยูของอาณาจักรเฟิงหยู! เรื่องนี้เป็นข้าที่ไร้มารยาทจริงๆ แต่สถานศึกษาเทียนหยูล่ะ กล้าก่ออาชญากรรมบนท้องถนน
ในเมืองหลวงของดินแดนกังหลัน ฝ่าฝืนกฎหมายของเรา แม้ว่าเจ้าจะเป็นคนของอาณาจักรเฟิงหยู แต่เจ้าก็ควรถูกลงโทษอย่างเคร่งครัด ต่อให้ยิ่งใหญ่เทียมฟ้าก็ไร้ซึ่งผู้ใดปกป้องเจ้าได้ เว้นแต่เจ้าจะต้องการเป็นศัตรูต่อดินแดนของเรา”
เหยียนติงหยุดพูดไปชั่วขณะ จากนั้นพูดต่อว่า: “แน่นอนว่า เนื่องจากพวกเจ้าเป็นคนต่างถิ่นย่อมไม่ทราบถึงกฎหมายของเรา ข้าเป็นคนใจดีมีเมตตา เพียงเจ้าคุกเข่าให้น้องชายข้า และหักแขนตนเอง ข้าจะทำเหมือนไม่มีอันใดเกิดขึ้น….ถ้าไม่ … ”
“ช้าก่อน...ต้องการให้เราคุกเข่าให้เจ้าและหักแขนตนเอง เจ้าเอาอะไรคิด?” หลินเว่ยมองไปที่ เหยียนติงด้วยความรังเกียจบนใบหน้าของเขา ในน้ำเสียงของเขา เผยให้เห็นความหมายของการถากถางเยาะเย้ย
“โอ้! พวกดื้อด้าน ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา เหยียนติงพูดด้วยความเยาะเย้ย จากนั้นก็พูดกับกองกำลังรักษาเมืองที่อยู่เบื้องหลังเขาว่า:” ล้อมพวกเขาไว้ ”
“ขอรับ” เมื่อได้ยินคำสั่งของเหยียนติง กองกำลังรักษาเมืองก็เดินไปข้างหน้า โดยไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขาชักดาบออกมา และล้อมรอบหลินเว่ยและคนอื่น ๆ แม้แต่ เย่หลิงและ เย่เจีย ก็ยังถูกล้อมรอบ เพราะพวกนางอยู่ใกล้กับหลินเว่ยมาก
เมื่อมองไปรอบ ๆ ทหารทุกคน ยกเว้นหลินเว่ยกำลังขมวดคิ้ว แม้ว่าพวกเขาจะไม่อยากยอมรับ แต่ก็เห็นได้ชัดว่า สถานการณ์เบื้องหน้านั้นไม่ดีสำหรับพวกเขา อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่มีนักรบผู้แข็งแกร่งจากสถานศึกษาใดๆมาช่วยเหลือ
หากว่ามองไปรอบ ๆ มีคนจำนวน 100 คน ระดับต่ำสุดของพลังการต่อสู้อยู่ที่ ราชาแห่งการต่อสู้ อีกทั้งยังมีจักรพรรดิ ทั้งสิบคน และเหยียนติงผู้ไม่สำเหนียกตนเอง
“ศิษย์น้อง! พวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่ เจ้าใช้โอกาสนี้ในการหลบหนีและไปขอความช่วยเหลือ” เมิ่งหูลู่มองไปที่หลินเว่ยอย่างเคร่งขรึมและพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ
“หนีไป….เหตุใดข้าต้องวิ่งหนี ข้าไม่คิดว่า พวกเขาจะทำอะไรข้าได้ หลินเว่ยเลิกคิ้วและพูดด้วยความรังเกียจ
“เจ้ายังคงเอาแต่ใจ ตราบใดที่เจ้าสามารถหลบหนีได้อย่างราบรื่น และไปพาคนอื่นมาช่วย สหายของเจ้าก็จะปลอดภัย ทุกคน แม้เจ้าจะไม่เป็นห่วงตนเอง แต่ควรเป็นห่วงพวกเขา! เย่หลิงขมวดคิ้วและรีบโน้มน้าวหลินเว่ย
“ขอบใจสำหรับความห่วงใย แต่ไม่จำเป็น ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือ” หลินเว่ยส่ายหัวและพูดอย่างมั่นใจ
“ เจ้าทำแบบนี้ได้อย่างไร! ช่างเถอะ…ข้าไม่สนใจเจ้าแล้ว” เย่หลิงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ กับคำพูดของหลินเว่ย และใบหน้าของนางก็แสดงสีหน้าที่ทำอะไรไม่ถูก
เนื่องจากหลินเว่ยไม่ฟังคำแนะนำของนาง เย่หลิงก็จะไม่เอาใบหน้าที่ร้อนผ่าวไปแนบที่ก้นเย็น ๆ ของเขา นางจับมือของ เย่เจียเดินออกไปที่ทหารรักษาเมือง และพูดขึ้นว่า “ไปให้พ้น ๆ ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเย่หลิง กองกำลังรักษาเมืองเหล่านั้นก็หันศีรษะและมองไปที่เหยียนติง ทีละคนรอคำสั่งของอีกฝ่าย
“ปล่อยพวกนางไป!” เหยียนติงพยักหน้าและกล่าว
เย่หลิงและ เย่เจีย มีสถานะสูงส่ง โดยธรรมชาติ พวกเขาย่อมไม่กล้าโจมตีพวกนาง เว้นแต่ว่า พวกเขาจะเบื่อชีวิต หากเขาทำร้าย เย่หลิงและ เย่เจีย เกรงว่าจะไร้อนาคตในเมืองเหยียนจิง แม้ว่าเขาจะมั่นใจในความสามารถของตนเอง แต่เขาก็ไม่ได้โง่
เหยียนติงต้องการให้ เย่หลิงไปกับ เย่เจียจากไป! ถ้าพวกนางอยู่ที่นั่น นางจะต้องถูกจับไปด้วย
เมื่อ เย่หลิงและ เย่เจียออกจากวงล้อม และถอยกลับไปด้านหนึ่ง กองกำลังรักษาเมืองก็ปิดกั้นช่องว่างอีกครั้ง เมื่อเห็นฉากนี้ดวงตาของ เย่หลิงก็ฉายแววผิดหวัง นางตั้งใจจะเปิดช่องว่างให้ หลินเว่ย เพื่อให้ เมิ่งหูลู่และคนอื่น ๆ สามารถหลบหนีไปได้
อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยและคนอื่น ๆ หยุดนิ่ง
“เอาล่ะ! ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ความอดทนของข้ามี จำกัด ” เมื่อสองสาวเดินออกไป แต่พวกนางไม่ได้จากไปไหนไกล เหยียนติงก็ร้องออกมาอย่างเบื่อหน่าย
อันที่จริงเขาไม่ต้องการอะไร เขาขอให้หลินเว่ยและ คนอื่น ๆ คุกเข่าลง และหักแขนของเขาทิ้งไปซะ ในแง่หนึ่ง เขาต้องการโจมตีศักดิ์ศรีของสถานศึกษาเทียนหยู ด้วยวิธีนี้เขาช่วยสถานศึกษาเฉียนคุน และทำให้สถานศึกษาเทียนหยูลดความเข้มแข็งลงไป
แน่นอนว่ายังถือได้ว่า ช่วยเหลือดินแดนกังหลัน ในการลดความแข็งแกร่งของอาณาจักรเฟิงหยู
ประการที่สอง หลินเว่ยและคนอื่น ๆ มาที่นี่ โดยธรรมชาติเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ หากสามารถหักแขนพวกเขาทิ้งซะ พวกเขาย่อมจะไม่สามารถต่อสู้ได้อย่างแน่นอน ภายในสามวัน ด้วยวิธีนี้ความแข็งแกร่งของอาณาจักรเฟิงหยูจะอ่อนแอลงไป
อาจกล่าวได้ว่าเป็นแผนยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว
และเขาจะได้รับการยกย่องจากสถานศึกษาเฉียนคุน ดังนั้นแม้จะต้องสูญเสีย แต่เขาจะต้องทำให้ได้
“อืมคิดดูสิ! เลือกมา ถ้าคุกเข่าลงตรงหน้าข้าในตอนนี้ ข้าจะไม่เอาความ” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ฮึ่ม! ปากดี อย่าตำหนิที่ข้ารังแกเด็ก แต่ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่สังหารเจ้า เพราะข้าเพียงแค่สั่งสอนบทเรียนแก่เจ้า” เหยียนติงตะคอกอย่างเย็นชา
จากนั้นเขาก็พูดกับกองกำลังของเขาว่า “จัดการ! ข้าสังหารพวกเขา ทุบตีอย่างหนักเป็นพอ”
“ขอรับ กองกำลังรักษาเมืองหลายคน เมื่อได้ยินคำสั่งของ เหยียนติง โดยไม่ลังเลใด ๆ ก็เริ่มเดินหน้าอย่างช้า ๆและ จำกัด วงล้อมให้แคบลงทีละน้อย
เมิ่งหูลู่และคนอื่น ๆ เฝ้าระวัง และดูประหม่า อย่างไรก็ตามเมื่อ พวกเขาเห็นใบหน้าของหลินเว่ย พวกเขาก็ยิ้มออกมา เมิ่งหูลู่คิดว่า ตนเองคิดมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงผ่อนคลาย
ในเวลานี้ดวงตาของหลินเว่ยเป็นประกาย และใบหน้าของเขาตื่นเต้นยามที่ได้มองไปที่กองกำลังเบื้องหน้า