ราชาซากศพ - บทที่ 269 การต่อสู้
แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าพลังจิตของอีกฝ่ายถึงระดับใด แต่เขาก็มั่นใจได้ว่ามันเป็นระดับขั้นศักดิ์สิทธิ์ ดังที่อีกฝ่ายกล่าวไว้ แม้แต่พลังวิญญาณขั้นศักดิ์สิทธิ์ก็สามารถปรับปรุงได้โดยไม่มีเงื่อนไข แม้ว่าพลังวิญญาณขั้นพื้นฐานเพิ่มเพียงสิบส่วน
แต่ก็ยังน่าประทับใจ
“มันไม่เหมาะกับข้า…..ข้าก็เป็นคนทั่วไป ถ้าข้าเอาพกสิ่งนี้ติดตัวไปด้วย ข้าจะถูกหัวเราะเยาะและถูกเรียกว่า น้องสาวแทน ” ไป๋หลี่ซวนเช่อโค้งงอริมฝีปากของเขา และพูดด้วยความรังเกียจบนใบหน้าของเขา
“โอ้! ข้าเข้าใจแล้ว” หลินเว่ยพยักหน้าและใบหน้าของเขาก็กระจ่างแจ้ง อย่างไรก็ตามเขารู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย ไป๋หลี่ซวนเช่อนั้นใส่ใจความคิดเห็นของคนอื่นมากเกินไป อย่างไรก็ตาม หลินเว่ยไม่ได้สนใจ
ยิ่งไปกว่านั้นตราบใดที่เขาสามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองได้ ใครจะกล้าดูแคลนว่าเขาเป็นน้องสาวล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้นในดินแดนกังหลัน ชายหลายคนใส่ต่างหูมากมาย ไม่เกินหนึ่งชิ้น
“ปรมาจารย์…..คัมภีร์ลับของการต่อสู้ … ” หลินเว่ยเก็บต่างหูไว้ในมือและลูบมือของเขา แทบอดใจรอไม่ไหว
“อยู่นี่.” เมื่อเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของ หลินเว่ย ไป๋หลี่ซวนเช่อก็ตะลึงไปชั่วขณะ เขารู้สึกคลุมเครือว่าจุดประสงค์ของหลินเว่ยตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่น่าจะเป็นหินหยวนหรือเครื่องมือซวนฉี แต่เป็นคัมภีร์ลับของค่ายกลแนวรบประสาน
ที่อยู่ในมือของเขา
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาเพิ่งสัญญาว่าจะมอบให้ เพราะนั้นเขาพูดแล้วคืนคำไม่ได้ เขาหยิบม้วนคัมภีร์สองเล่มออกจากแหวนมิติ และวางไว้ตรงหน้า หลินเว่ยเขาถอนหายใจและพูดว่า “อนิจจา!
“นี่คือคัมภีร์ลับของการต่อสู้?” หลินเว่ยรีบหยิบม้วนและเปิดอย่างระมัดระวัง
“ อืมยังต้องรวมกับอุปกรณ์สำหรับการจัดเรียงค่ายกลอีกหรือ?” หลังจากอ่านเนื้อหาของม้วนหนังสือในมือ หลินเว่ยถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ ไม่มีข้อกำหนดบังคับ แต่หากไม่มีอาวุธ ตามที่เห็นมาก่อนหน้าประสิทธิภาพของมันจะไม่ดีเท่า แต่พวกเขาทั้งหมดได้รับการฝึกฝนมาเป็นเวลานาน ยิ่งไปกว่านั้นหากมีเพียงนายสิบ มีการใช้ค่ายกลการต่อสู้จะค่อนข้างง่าย
ถ้าเป็นชุดการต่อสู้ ไป๋มู่ จำนวนคนจะมากขึ้นและการร่วมมือก็ยากขึ้น” ไป๋หลี่ซวนเช่อส่ายหัวและกล่าวอธิบาย
“นอกเหนือจากนั้น มีความแตกต่างระหว่างการใช้ค่ายกลและไม่ใช้ค่ายกลหรือไม่?” หลินเว่ยยังคงถามต่อไป
“แน่นอนว่ามีความแตกต่างและความแตกต่างนั้น มากมาย การใช้ค่ายกลมีประสิทธิภาพมากกว่าการไม่ใช้ค่ายกลครึ่งหนึ่ง” ไป๋หลี่ซวนเช่อพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง
“ข้าเข้าใจแล้ว….ขอบคุณที่บอกข้า” หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวขอบคุณ
“อืม! มันไม่มีอะไร!” ไป๋หลี่ซวนเช่อส่ายหัว สีหน้าเฉยเมยที่จะพูด
“ใกล้จะถึงเวลาแล้ว มิเช่นนั้นข้ากับหลินเว่ยจะออกไปก่อน! เด็กน้อยพวกนั้นยังรอข่าวของเราอยู่!” เมื่อเห็นว่า หลินเว่ยได้สิ่งที่ต้องการ ซางกวนฮ่าวหยางก็ลุกขึ้นยืนและกล่าวคำอำลากับ ไป๋หลี่ซวนเช่อ
“หรือพักทานอาหารกลางวันก่อนกลับดีหรือไม่” ไป๋หลี่ซวนเช่อลุกขึ้นยืนและโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เขาพูดเขาก็รู้สึกเสียใจแล้ว
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ก็ไม่เป็นอะไร แต่เขาเพิ่งถูกหลินเว่ยและซางกวนฮาหยางโจมตี ในตอนนี้เขากลัว หลินเว่ยเล็กน้อย ยิ่งไปกว่านั้นเขายังโกรธอยู่ในใจ เขาหวังว่าหลินเว่ยจะรีบหายไปจากสายตาของเขา
โชคดีที่ หลินเว่ยได้สิ่งที่ต้องการ และต้องการกลับไปศึกษา ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจคำพูดตามมารยาทของไป๋หลี่ซวนเช่อ
ซางกวนฮ่าวหยางเห็นสิ่งนี้ และพบว่าหลินเว่ยเหม่อลอยเขาจึงบอกลา
“ไม่เป็นไร! ข้าจะกลับไปดีกว่า!” ไป๋หลี่ซวนเช่อยืนขึ้นด้วยความรีบร้อน เพราะกลัวว่าซางกวนฮ่าวหยางเปลี่ยนใจ
“ดี!” ซางกวนฮ่าวหยางพยักหน้าและตอบกลับ
หลินเว่ยเดินทางออกจากคฤหาสน์ไป๋หลี่ชวนเช่อ กับ ซางกวนฮ่าวหยาง แต่ หลงซีเฉินอยู่กับ ซางกวนหรูเสวี่ยและ ซางกวนหรูผิง
หลงซีเฉินพูดขึ้นว่า: “อย่างไรก็ตาม ยังมีเวลาอีกสามวัน ก่อนเริ่มการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ เมื่อได้พบพี่สาว ยังต้องคุยกันอีกเล็กน้อย อย่างไรก็ตามพวกนางจะกลับไปที่พักในภายหลัง “