ราชาซากศพ - บทที่ 292 งูมงกุฎเพลิงนิล
บทที่ 292
งูมงกุฎเพลิงนิล
หลังจากสังเกตกาณณ์มาสักพัก หลินเว่ยก็กระโดดลงมา และมุ่งหน้าไปที่เชิงเขา
มีหมอกลงหนาจัด บริเวณรอบหุบเขาเทียนซาน ซึ่งหมอกไม่เพียงแต่ปิดกั้นการมองเห็นเท่านั้น แต่ยังจำกัดการรับรู้อีกด้วย ในบรรดาหมอกเหล่านี้มี มักจะสัตว์อสูรที่ไม่รู้จัก ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะเหาะผ่านไปด้านบนหุบเขาโดยตรง
จื่อหยูกล่าวว่า นางเคยเห็นสิ่งนี้มามาก ไม่รู้ว่าที่นี่มีพลังมากมายเพียงใด แน่นอนอันตรายจะคงอยู่แต่ในบริเวณหมอกนี้เท่านั้น ไม่เป็นอันตรายต่อภายนอก ดังนั้นตราบใดที่พวกเขาไม่เข้าไปในหมอกนั้น
ก็จะไม่เป็นภัยคุกคาม ยิ่งไปกว่านั้น หมอกจะทำให้ผู้คนหลงทาง ทุกคนที่เข้าไปในนั้นหรือแม้แต่สัตว์อสูร จะไม่มีวันได้กลับออกมา ไม่ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่งเพียงใด
โดยปกติก่อนที่พวกเขาจะเข้ามายังดินแดนลับ เหลยเป่าได้ติดตามซางกวนฮ่าวหยางมาสำรวจเส้นทางก่อนหน้านี้ หลินเว่ยจึงบอกปลายทางให้จื่อหยูรับรู้ เมื่อนางรู้จุดหมายปลายทางของหลินเว่ย นางก็มีท่าทีเตรียมพร้อมและระแวดระวัง แต่เดิมหลินเว่ยไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก แต่เมื่อเห็นจื่อหยูระมัดระวังตัวมาก เขาจึงให้ความสนใจกับมัน
หุบเขาถงเทียนนี้ มีขนาดใหญ่มาก สำหรับผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ สามารถขึ้นไปบนหุบเขาได้ทุกด้าน บริเวณด้านหน้าของหลินเว่ย ปรากฏป่าใหญ่ เขาสามารถเดินขึ้นด้านบน โดยผ่านป่าลึกนี้ไป
เมื่อหลินเว่ยเดินเข้ามาในป่า ในตอนแรก เขาระมัดระวังเล็กน้อย ในการสังเกตบริเวณโดยรอบ แต่ไม่นานเขาก็พบว่าในป่าไม่มีอันตราย บางครั้งเขาพบสัตว์อสูรหลายตัวรวมถึง สัตว์อสูรระดับต่ำด้วย หลังจากเห็นหลินเว่ยแล้ว
พวกมันก็รีบวิ่งหนี
สำหรับผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้เหล่านั้น หลินเว่ยกลับไม่พบใคร เป็นเวลาเกือบสามเดือนแล้วที่ พวกเขาเข้ามาในสถานที่ลับ ส่วนใหญ่บางคนเดินทางผ่านหุบเขาไปแล้ว แม้ว่าอาจจะมีบางคนที่เดินทางล่าช้า
แต่โอกาสที่จะได้พบกับหุบเขานั้นมีน้อยมาก หลังจากคิดเรื่องนี้ได้ชัดเจน หลินเว่ยก็เร่งความเร็ว และร่างของเขาก็กลายเป็นเงามืดวูบวาบผ่านไปด้วยความรวดเร็ว ระหว่างต้นไม้ใหญ่
…………
ในหุบเขาถงเทียน ซึ่งเป็นป่าทึบขนาดใหญ่ ร่างทั้งสี่กำลังปิดล้อมงูยักษ์ตนหนึ่ง งูตนนี้มีสีเข้มและหงอนสีแดงเพลิงอยู่บนหัว เช่นเดียวกับมงกุฎเพลิง ขนาดของงูมีความยาวหลายสิบเมตร และร่างของมันต้องใช้คนสองคนโอบเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม หลายคนที่ต่อสู้กับมันในเวลานี้ ได้แก่ เมิ่งหูลู่, ผางหลง, กวนเยว่ และหนึ่งในนั้นคืออีกทีมหนึ่งของอาณาจักรเฟิงหยู ชายคนหนึ่ง ชื่อกวนเจิ้น เขาเป็นพี่ชายของ กวนเยว่
ในบรรดาทั้งสี่คน ผู้ที่มีความแข็งแกร่งมากที่สุดในกลุ่ม คือ ระดับจักรพรรดิขั้นแปด นั่นคือ กวนเจิ้น
งูยักษ์ซึ่งถูกปิดล้อมโดยคนสี่คน เรียกว่า งูมงกุฎเพลิงนิล ความแข็งแกร่งของมันมาถึงขั้นที่แปดแล้ว และแข็งแกร่งมาก
เมื่อมองไปที่ความเสียหายรอบ ๆ การต่อสู้ ระหว่างทั้งสองฝ่าย ที่ดำเนินไประยะหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นบนพื้นดิน ยังสามารถมองเห็นเกล็ด และชิ้นส่วนที่หล่นกระจัดกระจายทุกที่ พร้อมกับเลือดสีแดงสดจำนวนมาก
สภาพร่างของงูมงกุฎเพลิงนิลดูแย่มาก แต่ลมปราณที่ปล่อยออกมาจากร่างกายยังคงแข็งแกร่งมาก เมื่อมองไปที่ทั้งสี่คน เมิ่งหูลู่ กวนเยว่ ผางหลง และกวนเจิ้น ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามีการสูญเสียพลังมากเกินไป
และหอบหายใจแทบไม่ทัน มุมปากและบางส่วนของร่างกายมีร่องรอยเลือดเปรอะเปื้อน โดยเฉพาะ กวนเจิ้นที่มือซ้ายปรากฏร่องรอยของแผลฉกรรจ์
หลังจากนั้นทั้งสี่คน ถูกแรงกระแทกจากการโบกสะบัดหางของงูมงกุฎเพลิงนิล ที่กำลังคลุ้มคลั่ง โบกสะบัดหางของมันไปรอบ ๆ หลังจากนั้น ร่างของพวกเขา ก็ถูกงูรัดพันตัว ดวงตาสีแดงเข้มของมันจับจ้องไปที่กวนเจิ้น
ดวงตาเย็นชาและดุร้ายจ้องมองไปที่เขา เนื่องจากมันพบว่าความแข็งแกร่งของกวนเจิ้นนั้นสามารถคุกคามชีวิตของมันได้ หลังจากการต่อสู้ครั้งก่อน มันรู้ว่าจะต้องจัดการชายที่แข็งแกร่งลงไปเสียก่อน
เมื่อมองไปที่กวนเจิ้นที่กำลังหอบหายใจ แสงที่ดุร้ายฉายผ่านดวงตาของงูมงกุฎเพลิงนิล ทันใดนั้นร่างกายของมัน ยืดคอและพุ่งฉกราวกับสปริง มันกระโจนออกไปในทันที เป้าหมายคือกวนเจิ้น
เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ กวนเจิ้นก็เบี่ยงร่างหลบหนีไป ทั้งเมิ่งหูลู่ และ ผางหลงเข้าโจมตีงูมงกุฎเพลิงนิลทีละคน แน่นอนว่าด้วยพละกำลังของพวกเขา จึงเป็นเรื่องยากที่จะสร้างความเสียหายร้ายแรงให้กับงูมงกุฎเพลิงนิล
หากต้องการสังหารงูมงกุฎเพลิงนิล จะต้องพึ่งพาความสามารถของกวนเจิ้น
อย่างไรก็ตาม จุดประสงค์ของพวกเขาเพียงเพื่อดึงดูดความเกลียดชังของงูมงกุฎเพลิงนิลให้หันมาสนใจพวกเขาแทน
กวนเจิ้น เนื่องจากสิ่งนี้มันคือแผนการยั่วยุ จากนั้นค่อยหาโอกาสสังหาร พวกเขาเคยให้
ความร่วมมือในลักษณะนี้มาแล้วหลายครั้ง
อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ต่อไป ทำให้ใบหน้าของ เมิ่งหูลู่เปลี่ยนไปอย่างมาก เนื่องจากงูมงกุฎเพลิงสีดำไม่สนใจคนทั้งสามคน พวกมันไม่ได้หลบการโจมตีของพวกเขา แต่มันกลับตั้งรับการโจมตีทั้งหมด จนชั่วขณะหนึ่งเกล็ดบนร่างก็แตกสลายและเลือดไหลริน แต่งูมงกุฎเพลิงนิล ราวกับว่ามันไร้ความรู้สึก ยังคงไล่ตามโจมตีกวนเจิ้นไม่หยุดหย่อน
ความเร็วของงูมงกุฎเพลิงนิลนั้นเร็วกว่ากวนเจิ้น เพียงชั่วอึดใจ มันสามารถร่นระยะทางระหว่างมันกับกวนเจิ้นให้แคบลง ในเวลานี้ปากของงูมงกุฎเพลิงนิลอ้า และพ่นของเหลวใส ที่มีกลิ่นคาวก็พุ่งออกมาจากเขี้ยวของมัน
ของเหลวพุ่งไปยังทิศทางของกวนเจิ้น
“ระวัง!” เมื่อเห็นฉากนี้ ทั้งสามคนก็ใบหน้าเปลี่ยนสี และส่งเสียงร้องด้วยความประหลาดใจต่อเนื่องกัน หัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวล
“ สวบสาบ!” เมื่อ เมิ่งหูลู่ และ ผางหลง เริ่มเตือนเขา กวนเจิ้นได้สังเกตเห็นอันตรายก่อนหน้านี้ เขากระโดดหลบไปที่พื้นข้างๆทันที หลังจากกลิ้งไปสองรอบแล้ว เขาก็ลุกขึ้นด้วยมือ และเท้าทั้งสองข้าง และวิ่งหนีต่อไป
“ ชี่ … !” ของเหลวใสตกลงพื้นทันที ปล่อยควันดำ จนพื้นดินสึกกร่อน ของเหลวใสนี้เป็นพิษที่สะสมโดยงูมงกุฎเพลิงนิล ไม่เพียงแต่มีพิษร้ายแรงเท่านั้น แต่ยังมีฤทธิ์กัดกร่อนสูงอีกด้วย
“ หวือ … !” เช่นเดียวกับที่กวนเจิ้นเพิ่งลุกขึ้น และก้าวไปข้างหน้าเพียงไม่กี่ก้าว เสาใหญ่ต้นหนึ่ง ก็พุ่งออกมาในทันที ในตอนนี้ งูมงกุฎเพลิงนิลกลับมาขวางหน้าเขา โดยที่เขาไม่ทันได้เตรียมตัว
“ หวา … !” ด้วยเสียงต่อเนื่องเสาเพลิงห้าต้น ก็พุ่งออกมาจากพื้น โดยที่กวนเจิ้นกระโดดหนีอยู่กลางอากาศ และพุ่งเป้าโจมตีมาที่เขาอย่างรวดเร็ว
กวนเจิ้นโดนเสาใหญ่ยักษ์กระแทก จนกระอักเลือดออกมา ในขณะที่เขานั่น ลอยอยู่กลางอากาศ
เขาบิดร่างกายอย่างแรง ปรากฏพลังร้อนแรงที่หมัดของเขา แสงสีแดงเพลิงควบแน่น จากนั้นก็ส่งเสียงแผ่วเบา ตามมาด้วยเสียงระเบิด
“ หมัดเพลิงระเบิด” มือของกวนเจิ้นเพิ่มพลังขึ้นทันที กลายเป็นสีแดงและตรงเข้าไปทุบตีเสาเบื้องหน้า
“ ตูม … !” แรงระเบิดสี่ครั้งติดต่อกัน ส่งเสียงอู้อี้กระจายออกไป การกระเพื่อมของพลังที่รุนแรงกวาดไปทั่วบริเวณ ร่างกายของกวนเจิ้นซึ่งไร้ซึ่งการต่อต้าน ถูกพัดไปไกลหลายสิบเมตรด้วยความตกใจ เลือดหนึ่งคำพุ่งออกมาและกระเซ็นไปในอากาศ แต่ก็ยังโชคดีมากที่เขาสามารถหลบหนีเสาต้นสุดท้ายออกมาได้ และสามารถเพิ่มระยะการโจมตี หลบหนีจากงูมงกุฎเพลิงนิล
“ พี่ … ” กวนเยว่เห็นกวนเจิ้นได้รับบาดเจ็บ และกระอักเลือดออกมา นางจึงอุทานออกมา
เมิ่งหูลู่ และ ผางหลง มองหน้ากันแล้ว ใบหน้าของพวกเขาก็กังวลมาก หากกวนเจิ้นตายลงไป ทั้งสามคนจะต้องตายลงที่นี่ ด้วยความเร็วของงูมงกุฎเพลิงนิล ย่อมไม่มีใครสามารถหลบหนีได้
“ ซู๊ด!” เขาหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นไป เมิ่งหูลู่ ค่อยๆ พ่นหายใจออก จากนั้นดวงตาของเขาก็แน่วแน่ ในขณะนี้ร่างกายของเขาระเบิดพลังปราณออกมา
มือของเขาปรากฏดาบสีดำเข้ม ร่องรอยพลังปราณที่เย็นจัด ส่งออกไป ทำให้อากาศรอบ ๆ ตัวกลายเป็นน้ำแข็งเล็กน้อย
“ ดาบวารีตะวัน” เขาถือดาบด้วยมือทั้งสองข้าง ทันใดนั้นเขาก็โบกดาบไปที่ งูมงกุฎเพลิงนิล ดาบแสงมืด พุ่งออกไปในทันที หลังจากดาบหลุดออกไปจากมือ ใบหน้าของ เมิ่งหูลู่ ก็ซีดเผือด ขาของเขาอ่อนลง และทั้งตัวสั่น
เขารู้สึกได้ว่าสติของเขาเลือนรางเล็กน้อย เมิ่งหูลู่ตวัดปลายลิ้นและกัดลงไปทันที จากนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บปวดซึ่งทำให้เขาตื่นขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นเขาก็หยิบขวดยาออกมา แล้วเทยากรอกเข้าปาก จากนั้นมือทั้งสองข้าง ปรากฏชิ้นส่วนของหินหยวนชั้นยอด ที่ถูกดูดซับโดยเมิ่งหูลู่
“ พรึ่บ!” งูมงกุฎเพลิงนิลที่กำลังไล่ตามกวนเจิ้น อยู่ ๆ ก็รู้สึกใจสั่น และหันหน้าไปมองยังทิศทางที่รู้สึกถึงลางสังหรณ์ จากนั้นดวงตาของมันก็เบิกกว้างขึ้น ใบหน้าของมันตื่นตระหนก
มันทำได้เพียงขยับร่างกายเบี่ยง จากนั้นร่างก็ปะทะเข้ากับแสงมืด และร่างทั้งร่างลอยขึ้นจากพื้น และถลาบินออกไปสิบเมตร
“ ฟ่อ… !” งูมงกุฎเพลิงนิลนอนขดอยู่บนพื้นส่งเสียงเจ็บปวด ร่างกายของมันบิดแล้วถูไปกับพื้น บริเวณกว้างถูกย้อมเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว
ในเวลานี้ใต้ศีรษะของมันมีเกล็ดบางส่วนแตกร้าวออกเป็นหลายชิ้น ปรากฏแผลลึกฉกรรจ์ ซึ่งทำให้เกิดควันสีดำออกมา แรงกัดกร่อนที่รุนแรงทำให้เนื้อสีแดงสด และเลือดค่อยๆดำคล้ำ และกลายเป็นหยดน้ำสีดำไหลออกมา
เมื่อเห็นว่างูมงกุฎเพลิงสีดำได้รับบาดเจ็บสาหัส ทั้งสามคนรวมทั้งกวนเยว่ก็ตกตะลึง และพวกเขาทั้งหมดพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเปิดการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุด
“ หมัดเพลิงระเบิด”
“ หมัดทลายปฐพี”
“ กระบี่ทลายฟ้า” งูมงกุฎเพลิงสีดำถูกหมัดเพลิงระเบิดเข้าโจมตีอย่างแม่นยำ หลังจากนั้นศีรษะของมัน ก็ถูกฟาดลงกับพื้นด้วยฝ่ามือเดียว ร่างกายของมันยืดตัวขึ้นในทันที จากนั้นแสงวูบวาบก็กะพริบไปทั่ว
ปรากฏรอยแผล และเลือดจำนวนมากก็พุ่งออกมา พร้อมกับชิ้นส่วนของหัวใจ
“ ตูม ตูม ตูม … !” หางของงูเพลิงนิลฟาดลงกับพื้นอย่างแรง ผ่านไปสักครู่มันก็ค่อยอ่อนแรงลง อย่างไรก็ตาม คนทั้งสี่คน รวมทั้งเมิ่งหูลู่ ได้ถอยห่างจากด้านข้าง และหยิบยาออกมา รวมทั้งหินหยวน
เพื่อดูดซับพลังปราณ หลังจากนั้นไม่กี่นาที งูมงกุฎ เพลิงนิลก็หยุดดิ้น และล้มลงกับบนพื้นอย่างนุ่มนวล และกระตุกเป็นครั้งคราว