รู้สึกตัวอีกที-ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว-原來我是世外高人 - บทที่ 406 ค่ายกลใหญ่ก็ไม่ไหว จบแล้ว จบเห่จริง ๆ แล้ว!

บทที่ 406 ค่ายกลใหญ่ก็ไม่ไหว จบแล้ว จบเห่จริง ๆ แล้ว!

หยุดยั้งคงไม่ทันแล้ว ผู้อาวุโสแปดหวังเพียงว่าผนึกในตำหนักหลอมโอสถจะเปล่งอานุภาพ ปกป้องของล้ำค่าไม่ให้เสียหาย

ทว่าไม่นานนักก็ต้องตกตะลึง เซี่ยเหยียนก้าวไปถึงข้างในได้ราวกับปราศจากอุปสรรค ผนึกอะไรนั่นไม่ได้ผลแม้แต่น้อย หลังจากนางย่างกรายเข้าไป ผนึกทั้งหมดทลายลงในพริบตา!

“นี่มันเรื่องอะไรกัน!”

ผู้อาวุโสแปดตื่นตระหนก ตื่นตระหนกอย่างแท้จริง คิดไม่ถึงว่าหญิงสาวตรงหน้าจะน่ากลัวถึงขั้นวิปลาสปานนี้!

สิ่งของล้ำค่าเหล่านี้คือรากฐานที่แท้จริงของตระกูลไป๋ มูลค่าสูงเกินจินตนาการ หากนางเอาไปได้แค่อย่างเดียว ก็สร้างความเสียหายได้อย่างมหาศาล!

“เจ้าสิบเจ็ดน่าตายนัก ยุ่งกับใครไม่ยุ่ง ดันไปยุ่งกับตัวหายนะเช่นนี้!”

เขาก่นด่ารัว ๆ ต่อว่าผู้อาวุโสสิบเจ็ดจนไม่เหลือชิ้นดี

มาตอนนี้ เขาสำนึกเสียใจแทบบ้า

หากรู้อย่างนี้ ไยเขาต้องปกป้องผู้อาวุโสสิบเจ็ดด้วย

เซี่ยเหยียนพาผู้อาวุโสสิบเจ็ดกลับมายังตระกูลไป๋ แน่นอนว่าเพื่อเรียกร้องความเป็นธรรม เขาขอโทษนางในนามตระกูลไป๋สักคำก็จบ

เขากลับมิได้ทำเช่นนั้น แต่เลือกปกป้องเจ้าสิบเจ็ด ซ้ำยังออกคำสั่งประหารเซี่ยเหยียน จนนางพิโรธอย่างสมบูรณ์ ส่งผลให้สิ่งของล้ำค่าในตระกูลไป๋ของพวกเขาตกอยู่ในอันตรายใหญ่หลวง!

“ที่สำคัญคือข้าไม่รู้ว่านางน่าประหวั่นพรั่นพรึงถึงเพียงนี้!”

เขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าฝีมือหญิงสาวสยดสยองปานนี้ พวกเขาออกโรงพร้อมกันยังทำอะไรนางไม่ได้

อีกด้าน เซี่ยเหยียนเคลื่อนไหวในตำหนักหลอมโอสถได้อย่างราบรื่น ผนึกทรงพลังเพียงใดก็ไม่อาจหยุดยั้งฝีเท้าของนาง นางมาถึงส่วนลึกของตำหนักหลอมโอสถ ในห้องลับแห่งหนึ่ง

นี่คือห้องลับที่บรรพชนผู้สูงส่งของตระกูลไป๋ทิ้งไว้ให้ สำคัญเหลือแสน แม้กระทั่งผู้อาวุโสบางคนยังเข้ามาไม่ได้ ทั้งตระกูลไป๋มีคนที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาเพียงแค่หยิบมือ

ที่นี่มีกระถางสัมฤทธิ์สี่ขาตั้งอยู่ มันเต็มไปด้วยคลื่นริ้ววิถี กลิ่นอายโบราณท่วมท้น ดูก็รู้ว่ามิใช่ของธรรมดา

“เอาไปด้วยแล้วกัน”

เซี่ยเหยียนโบกมือเล็ก ๆ เก็บกระถางสัมฤทธิ์สี่ขานี้ไปด้วย

“ไอ้…!”

เมื่อเห็นนางเก็บกระถางสี่ขาไปด้วย ผู้อาวุโสแปดสั่นไปทั้งน่อง แทบหัวใจวายตายไปตรงนั้น!

นี่คือกระถางเอกภพชิงหยวน เป็นกระถางระดับสูงสุดในตระกูลไป๋ เหนือกว่าอาวุธมหาจักรพรรดิ เลอค่าเป็นที่สุด!

หากผู้นำตระกูลกลับมาแล้วรู้ว่ากระถางใบนี้ถูกผู้อื่นเอาไป ไม่บดเขาเป็นผุยผงสิแปลก!

เซี่ยเหยียนทำการกวาดล้าง ไม่ปล่อยสิ่งใดไว้ทั้งสิ้น เก็บทั้งยาลูกกลอน คัมภีร์ลับ และเพลิงประหลาดอันหาได้ยากยิ่งไปไม่น้อย

เหงื่อเย็นไหลโซมกายผู้อาวุโสแปด อาภรณ์เปียกชุ่มไปหมด

ความเสียหายนี้ใหญ่หลวงนัก เกินกว่าจะจินตนาการออก ลูกกลอนเหล่านั้นคือลูกกลอนวิเศษอันกลั่นจากวาสนาฟ้าดิน คัมภีร์ลับเป็นสิ่งของที่บรรพชนสูงส่งแห่งตระกูลไป๋ทิ้งไว้ให้ เพลิงประหลาดนั้นคือเชื้อเพลิงสูงค่าที่สุดในใต้หล้านี้…

หากผู้นำตระกูลกลับมา แค่ถูกแผดเผาเป็นจุณยังถือว่าเบา ต่อให้จับเขาลงบ่ออเวจีทนทุกข์ทรมานไปอีกหมื่นปีก็ยากจะชดใช้ความผิดที่เกิดขึ้น!

“เปิดค่ายกลใหญ่พิทักษ์ตระกูล! ฆ่านางเสีย!”

เขาตัดสินใจ สั่งให้ผู้อาวุโสคนอื่นเปิดค่ายกลใหญ่พิทักษ์ตระกูลเพื่อบดขยี้หญิงสาว

นี่ต่างหากคือค่ายกลใหญ่สุดสยองอย่างแท้จริง พลังเอ่อล้นฟ้า สิ่งมีชีวิตเหนือขอบเขตมหาจักรพรรดิยังเปรียบเสมือนมดปลวกเมื่ออยู่ต่อหน้ามหาค่ายกลเช่นนี้ ไม่ควรค่าแก่การพูดถึง

ทว่าการเปิดค่ายกลใหญ่นี้มีราคาสูงมาก หลังเปิดใช้ครั้งนี้ จากนี้ไปพวกเขาจะเปิดใช้ค่ายกลใหญ่ไม่ได้อีกนาน

ตอนนี้ผู้อาวุโสแปดไม่มีแก่จิตแก่ใจสนเรื่องอื่นแล้ว เขาปล่อยให้เซี่ยเหยียนนำสมบัติล้ำค่าเหล่านี้ไปด้วยไม่ได้เด็ดขาด เขาต้องหยุดยั้งนางให้จงได้!

“ผู้อาวุโสแปด ท่านกล้าดีอย่างไร!”

“ค่ายกลใหญ่พิทักษ์ตระกูลเป็นรากฐานตระกูลไป๋ของเรา หากเปิดใช้ตอนนี้ ยามสิ่งมีชีวิตจากอาณาจักรเทียนหยวนมา พวกเราจะไม่เหลือพลังป้องกันอีก!”

มียอดฝีมือไม่น้อยที่ตะโกนคัดค้าน

พวกเขาทนไม่ไหวแล้ว ต้องสกัดการกระทำของผู้อาวุโสแปด

ผู้อาวุโสแปดมิได้พูดสิ่งใดไปมากกว่านี้ แต่ออกแรงสยบยอดฝีมือเหล่านั้นทันที ยอดฝีมือเหล่านั้นมิได้อยู่ในสายเดียวกับเขา

ไม่หยุดยั้งเซี่ยเหยียนได้อย่างไร?

พื้นที่อื่นยังมีสิ่งของล้ำค่าอยู่ ขืนหยุดยั้งนางไม่ได้ สิ่งของล้ำค่าเหล่านั้นได้ถูกนางเอาไปหมดแน่

ถึงครานั้น ความเสียหายย่อมเกินจินตนาการพวกเขาไปแล้ว!

จากนั้น ค่ายกลใหญ่ตระกูลไป๋เปิดออก คลื่นพลังแสนสยองซัดสาดออกจากทั้งดินแดนตระกูลไป๋

คลื่นพลังระดับนี้ แม้กระทั่งมหาจักรพรรดิเมื่อเทียบแล้วยังดูต่ำต้อย ไม่อาจต้านทานได้แม้แต่น้อย

“รอนางออกมา!”

ผู้อาวุโสแปดยิ้มเย็น ออกคำสั่งแก่ผู้อาวุโสซึ่งคอยกำกับค่ายกลใหญ่พิทักษ์ตระกูล

ทันทีที่เซี่ยเหยียนก้าวออกมา ผู้อาวุโสเหล่านี้ก็ควบคุมค่ายกลใหญ่โจมตีเซี่ยเหยียนเพื่อเอาชีวิตทันที!

“เหตุไฉนถึงเป็นเช่นนี้!”

หัวใจผู้อาวุโสสิบเจ็ดหมองหม่นอาดูร ไม่ว่านางถูกฆ่าโดยค่ายกลใหญ่หรือไม่ เรื่องนี้ย่อมจบไม่สวย

รอจนผู้นำตระกูลกลับมาเมื่อใด เขาไม่อาจหลีกหนีโทษสถานหนัก

รวมถึงผู้อาวุโสแปดด้วย

การเปิดค่ายกลใหญ่พิทักษ์ตระกูลโดยพลการถือเป็นโทษทัณฑ์ร้ายแรง ผู้นำตระกูลไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปง่าย ๆ

ทว่าเขารู้ดี บัดนี้ผู้อาวุโสแปดนั้นขี่อยู่บนหลังเสือ หมดสิ้นหนทาง จำต้องเปิดใช้ค่ายกลใหญ่เท่านั้น

เพราะขืนปล่อยให้เซี่ยเหยียนนำของมีค่าทั้งหมดในตระกูลไป๋ไปด้วยจริง ความเสียหายยิ่งร้ายแรงมากกว่านั้น!

หลังเปิดใช้ค่ายกลใหญ่พิทักษ์ตระกูล คลื่นพลังอันน่าพรั่นพรึงอัดแน่นอยู่ทั่วตระกูลไป๋ เซี่ยเหยียนย่อมสัมผัสถึงพลังสุดสยองนี้ได้เช่นกัน

ทว่านางไม่ใส่ใจ เดินออกจากตำหนักหลอมโอสถด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

ครืน!

พริบตาที่นางก้าวออกจากตำหนักหลอมโอสถ ผู้อาวุโสทั้งหลายกำกับค่ายกลใหญ่โจมตีเอาชีวิตนาง!

ประกายนับล้านพวยพุ่ง เจิดจ้าแยงตาเหลือคณา ราวกับสุริยันบนน่านฟ้าแตกตัว ลืมตาแทบไม่ขึ้น ไม่อาจมองตรงได้เลย

แม้แต่ผู้อาวุโสแปดซึ่งอยู่ในขอบเขตมหาจักรพรรดิก็เช่นกัน ไม่อาจลืมตามองได้ เพราะหากฝืนลืมตา ดวงตาของเขาย่อมต้องถูกลำแสงทิ่มแทงจนบอดสนิท!

พลังนี้สูงเกินกว่ามหาจักรพรรดิจะต้านทานได้ไหว!

“ฆ่านางได้หรือยัง?”

ผู้อาวุโสแปดซึ่งหลับตาอยู่รู้สึกได้ว่าลำแสงหายไป พลังถดถอยลง เขาลืมตาขึ้นช้า ๆ หมายจะเห็นภาพเซี่ยเหยียนถูกสังหาร

แต่พริบตาต่อมาเขาก็ต้องอึ้งงัน หมดแรงทรุดลงกับพื้นไปทั้งตัว

“นี่…นี่มันเป็นไปได้อย่างไร!?”

เขาขวัญหนีดีฝ่อ ไม่อาจเชื่อได้ลงว่าพลังจากมหาค่ายกลยังแผ้วพานเซี่ยเหยียนไม่ได้ ทำร้ายนางไม่ได้แม้แต่ปลายเส้นผม

เขาสิ้นหวัง สิ้นหวังสนิท

ค่ายกลใหญ่พิทักษ์ตระกูลไป๋ยังทำร้ายเซี่ยเหยียนไม่ได้ จะมิให้เขาสิ้นหวังได้อย่างไร!?

เขาไม่เหลือหนทางหลังจากนี้ จนปัญญาต่อกรกับหญิงสาวโดยสิ้นเชิง

“เร็วเข้า ทุกคนร่วมออกแรง สิ่งใดที่หยิบมาได้ให้หยิบมาทั้งหมด!”

เขาตั้งสติได้ แผดเสียงคำรามสั่งให้ยอดฝีมือตระกูลไป๋ลงมือทันที พยายามเก็บของให้ได้มากที่สุดก่อนเซี่ยเหยียนกวาดล้าง

ยอดฝีมือตระกูลไป๋ได้สติเช่นกัน รีบเคลื่อนไหวแยกย้ายกันไปตามแต่ละพื้นที่ เก็บทุกสิ่งที่เก็บได้

“ข้า…ข้าคือคนบาปชั่วกัปชั่วกัลป์ของตระกูลไป๋!”

ผู้อาวุโสแปดร้องไห้ ปวดร้าวเหลือแสน ใช่แล้ว ยอดฝีมือตระกูลไป๋เก็บของไปไม่น้อยก็จริง

ทว่าของดีที่แท้จริงล้วนมีผนึก แม้แต่ตัวเขาเองยังนำไปไม่ได้

ทว่าผนึกนั้นไร้ผลเมื่ออยู่ต่อหน้าเซี่ยเหยียน ของดีที่แท้จริงล้วนตกไปอยู่ในมือของนาง!

เขาอยากตบตัวเองให้ตายเหลือเกิน ทั้งที่ทำเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก แล้วจบเรื่องไปโดยดีได้ แต่เขากลับรนหาที่อย่างโง่เขลา ยั่วโมโหอีกฝ่าย

บัดนี้สิดี รากฐานการสืบสานทั้งหมดของตระกูลไป๋ถูกเซี่ยเหยียนเอาไปจนหมด!