ลำนำบุปผาพิษ - บทที่ 2021+2022

บทที่ 2021 ป้องกันเขาดั่งป้องกันหัวขโมยก็ไม่ปาน

หลงซือเย่มีตำแหน่งเป็นแม่ทัพของดินแดนเบื้องบน ซ้ำยังได้รับความไว้วางใจจากจักรพรรดิเซียน มั่งมีอย่างยิ่ง

ว่ากันตามเหตุผลแล้ว ในห้องครัวของเขาสมควรจะอุดมด้วยอาหารเลิศรสสารพัดชนิดสิถึงจะถูก

ตอนนี้เจ้านายบาดเจ็บสาหัส สมควรจะบำรุงให้ดี หลงซือเย่ที่มีฐานะเป็นเพื่อนและเจ้าบ้าน จะอย่างไรก็สมควรจัดสำรับอาหารเลิศรสกว่าสิบอย่างให้ทุกวันสิถึงจะถูก แต่สิ่งที่เจ้าสำนักหลงผู้นี้นำมาให้เจ้านายในทุกๆ วันถ้ามิใช่อาหารรสจืดก็เป็นผักปวยเล้ง!

ไม่มีรสชาติเลย ซ้ำยังไม่ใช่อาหารบำรุง เจ้านายจะกินลงได้ยังไงกัน?

เจ้าหอยยักษ์กับลู่อู๋ค่อนข้างรู้สึกอยุติธรรมแทนเจ้านาย แต่ตอนนี้เจ้านายอ่อนแออยู่ หากว่าพวกมันบ่นกับเจ้านาย ต่อให้เจ้านายจะไม่ว่าอะไร แต่ต้องทุกข์ใจเป็นแน่ ไม่ดีต่ออาการบาดเจ็บของนาง

ดังนั้นเจ้าหอยยักษ์กับลู่อู๋จึงอดทนไว้มาโดยตลอด สะกดกลั้นความขุ่นเคืองไว้ในใจ

ไม่กี่วันก่อนเจ้านายอ่อนแอยิ่งนัก มักจะนอนผิงแดดอยู่เสมอ เมื่อหลงซือเย่กลับมาเห็นนางในสภาพนี้ ก็คิดจะอุ้มนางกลับเข้าไปในห้อง แต่เจ้าหอยยักษ์ไม่ยอม มันรู้สึกว่าหลงซือเย่มีจิตคิดแอบแฝง ต้องการทำให้เจ้านายมันหิวจนตาลาย จะได้โอบกอดเอาเปรียบเจ้านายคนงามได้สะดวก

เจ้าหอยยักษ์ลากกู้ซีจิ่วเข้ามาในเปลือกหอยของตน จากนั้นพานางไปส่งยังเตียงภายในห้องนอน ไม่ปล่อยให้หลงซือเย่ได้เข้าใกล้เลยสักนิด

เจ้าหอยยักษ์กับลู่อู๋ล้วนดุร้ายกันยิ่งนัก หลงซือเย่รู้สึกอยู่เสมอว่าพวกมันเป็นอริกับตน ป้องกันเขาดั่งป้องกันหัวขโมยก็ไม่ปาน

เขาย่อมไม่ถือสาหาความกับเจ้าสัตว์ทั้งสอง ถึงอย่างไรเจ้าสองตัวนี้ก็ล้วนเป็นสัตว์เลี้ยงแสนรักของกู้ซีจิ่ว ปกติถูกตามใจจนเหลิงแล้ว

ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงฉวยโอกาสที่กู้ซีจิ่วตื่นเข้าใกล้นาง พูดคุยอะไรกับนางบ้าง แน่นอน เขาก็ตรวจดูอาการบาดเจ็บของนางอยู่ทุกวัน เพื่อยืนยันว่านางดีขึ้น แต่ระดับความเร็นในการดีขึ้นนี้เชื่องช้ายิ่งนัก ความเร็วปานเต่าคลาน ยกตัวอย่างเช่นตอนที่นางเพิ่งรักษาเสร็จสามารถฝืนใส่เสื้อผ้าด้วยตัวเองได้ สามารถเดินเล่นรอบบ้านได้หนึ่งรอบเล็กๆ โดยมีเหงื่อออกโซมร่าง

ตอนนี้ผ่านไปสามวันแล้ว นางสามารถเดินมาถึงสวนดอกไม้ได้ ระยะเวลาที่ตื่นตัวก็ค่อนข้างนานแล้ว ไม่พูดไปสัปหงกไปอีกต่อไปแล้ว

พอใกล้เที่ยง สาวใช้ก็เอาอาหารมาส่งอีกครั้ง จัดไว้บนโต๊ะหินเบื้องหน้ากู้ซีจิ่ว

เจ้าหอยยักษ์เข้ามาดมกลิ่นอาหาร ยืดคอมองบนโต๊ะหินแวบหนึ่ง ค่อนข้างโมโหอยู่บ้าง เป็นผัดผักกับข้าวเปล่าอีกแล้ว! เจ้าสำนักหลงเห็นเจ้านายเป็นกระต่ายหรือไง!

กู้ซีจิ่วก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เธอค่อยๆ กินข้าว แล้วเดินล่นบนทางเดินศิลาเขียวในสวนรอบเล็กๆ หนึ่งรอบ

สายตาสองคู่ของเจ้าหอยยักษ์กับลู่อู๋จับจ้องอยู่ที่ร่างนาง เมื่อเห็นว่าการเดินเล่นครั้งนี้ของนางไม่ได้มีเหงื่อออกโซมร่างอีกแล้ว จึงสบายใจขึ้น

หลังจากกู้ซีจิ่วเดินเล่นรอบนี้แล้วก็นอนหลับบนเก้าอี้โยกต่อ การนอนหลับทำให้เธอฟื้นฟูได้เร็วยิ่งขึ้นและสามารถถนอมเรี่ยวแรงเอาไว้ได้

เจ้าหอยยักษ์กับลู่อู๋สบตากันแวบหนึ่ง ส่งสายตาสื่อสารกันเล็กน้อย ตัดสินใจจะพึ่งพากำลังตน ต่อสู้บากบั่น เพื่อสะสางปัญหาอาหารซ้ำซากจำเจให้แก่เจ้านาย เจ้าหอยยักษ์จะออกไปล่าสัตว์ แล้วให้ลู่อู๋คอยเฝ้าดูแลอยู่ที่นี่

เจ้าหอยยักษ์เกียจคร้านยิ่งนัก แต่มันตัดสินใจแล้วว่าจะหาอาหารดีๆ ให้แก่เจ้านาย จึงกระตือรือร้นขึ้นมาบ้าง ดังนั้นมันจึงแล่นออกไปเลย…

มันเคยเห็นกวางชะมดที่มีรสชาติเลิศล้ำยิ่งนักชนิดหนึ่งบนยอดเขาทอตะวันของชั้นฟ้าที่หก มันต้องการจะล่ามาย่างบำรุงกำลังให้เจ้านายสักตัว…

….

ระยะนี้แดนพ้นโศกไม่ค่อยสงบสุขเท่าไหร่ ถึงแม้คดีเด็กหายจะไขได้แล้ว แต่สุดท้ายก็หาตัวนักโทษไม่พบ จักรพรรดิเซียนจึงส่งนายทหารมากมายออกไปสืบหา ยังไม่ได้รับข่าวคราวเลย

ที่อื่นก็มีคดีหายตัวไปเกิดขึ้นเช่นกัน เพียงแต่หนนี้ที่หายไม่ใช่คน แต่เป็นสัตว์วิเศษ สัตว์เลี้ยงของตระกูลเซียนมากมายหายสาบสูญไปไม่ทราบสาเหตุ

ต้องทราบก่อนว่าสัตว์ของแดนพ้นโศกยังคงสำคัญยิ่งนัก ใช้เป็นสัตว์พาหนะหรือคอยช่วยเหลือในการต่อสู้ บ้างก็ขายความน่ารักน่าเอ็นดู เสริมบารมีบ้างอะไรทำนองนั้น

————————————————————————

บทที่ 2022 เห็นได้ชัดว่าเป็นห่วงเด็กคนนั้น

เมื่อสัตว์เหล่านี้หายตัวไปกะทันหัน ทำให้ตระกูลเซียนที่สูญเสียสัตว์เลี้ยงไปรู้สึกทุกข์ตรมเสมือนหัวใจสูญหายไปด้วย ไปร้องไห้คร่ำครวญอยู่หน้าตำหนักพระที่นั่งทุกวัน ขอให้จักรพรรดิเซียนส่งคนออกตามหา

สองวันมานี้จักรพรรดิเซียนได้หารือสอบถามรายละเอียดกับเหล่าตระกูลเซียนแล้ว หลงซือเย่มีตำแหน่งเป็นคนสนิทของจักรพรรดิเซียน ย่อมไม่อาจขาดประชุมได้ ถึงขั้นที่ไม่อาจลาหยุด ล้วนต้องยุ่งง่วนอยู่ที่พระตำหนักอยู่ทุกวัน ปลีกตัวไปไม่ได้เลย…

วันนี้ในที่สุดการว่าราชการมาทั้งวันก็จบลง ดวงตะวันยังคงแขวนอยู่ที่ขอบฟ้า

เมื่อเขากลับมาถึงจวนของตน ยังไม่ทันได้ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็ไปหากู้ซีจิ่วแล้ว

สาวใช้รายงานแก่เขาว่านางยังคงอยู่ในสวนดอกไม้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงรีบตามไปที่นั่น

มองเห็นนางนอนบนเก้าอี้โยกอยู่ไกลๆ นางยังคงตื่นอยู่อย่างที่พบเห็นได้ยากยิ่งนัก ในมือกำลังถักกิ่งหลินเล่นอย่างเบื่อหน่ายอยู่ สายลมยามเย็นพัดชายชุดนางให้พลิ้วไหว งดงามจนทำให้คนแทบหยุดหายใจ

หลงซือเย่พิงโขดหินมองนางอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้ก้าวเข้าไป “ซีจิ่ว วันนี้สีหน้าของเจ้าดูดีขึ้นมากเลย”

เขาก้าวเข้าไปจับชีพจรให้นาง ชีพจรทรงพลังขึ้นบ้างแล้ว

สายตาร่อนลงบนสิ่งที่นางถักอยู่ในมือ นางถักพญาหงส์ตัวหนึ่งอยู่ ดูมีชีวิตชีวาสมจริง

เขารู้สึกอยู่รางๆ ว่าท่าทางยามที่นางถักและสิ่งที่ถักออกมาดูคุ้นตาอยู่บ้าง ประโยคหนึ่งแวบเข้ามาในสมอง ‘นกกระจอกไหนเลยจะทราบถึงปณิธานของพญาหงส์ ครูฝึกหลง คุณก็คือพญาหงส์ วันหน้าคุณจะต้องประสบความสำเร็จแน่ สิ่งนี้ของมอบให้คุณนะ’

แววตาเขาลุ่มลึกเล็กน้อย รับรู้ได้เลือนรางว่านี่คือเหตุการณ์ในอดีตชาติของเขากับนาง เพียงน่าเสียดายที่นางไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องราวในอดีตเลย แม้แต่เรื่องของดินแดนเบื้องล่างก็ไม่เอ่ยถึง ทุกครั้งที่เขาถามถึง นางมักจะยิ้มแวบหนึ่งแล้วบอกว่า ตัวเขาในตอนนี้ก็เหมือนเกิดใหม่แล้ว เช่นนั้นก็เป็นการเริ่มต้นวิถีชีวิตใหม่ ไม่จำเป็นต้องยึดติดกับอดีตอีก

ถ้าเรื่องราวที่นางไม่อยากพูดถึง เช่นนั้นไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไต่ถามออกมาไม่ได้ ดังนั้นภายหลังหลงซือเย่จึงไม่ถามอีก

แต่เขารู้ว่าระหว่างตนกับนางจะต้องมีสาเหตุต้นตอ มิได้ธรรมดาเพียงว่านางเป็นเทพศักดิ์สิทธิ์ของโลกเบื้องล่าง ส่วนเขาเป็นลูกน้องของนางอย่างแน่นอน

“ซีจิ่ว พญาหงส์ตัวนี้ให้ข้าได้ไหม?” เขาถามนาง

กู้ซีจิ่วก็ใจกว้าง ยื่นส่งให้เขาจริงๆ “ได้สิ ตอนนี้ท่านก็เหมือนพญาหงส์ อยู่ในช่วงมุ่งมั่นก้าวหน้าพอดี ขออำนวยให้แก่ท่าน”

หลงซือเย่รับนกสานตัวนั้นไปชื่นชมอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเก็บเข้าไปอย่างระมัดระวังยิ่ง

เขาพูดคุยกับนางอีกสองประโยค คุยเรื่องคดีที่ระยะนี้มีสัตว์วิเศษหายตัวไป

ด้วยเกรงว่านางจะเหนื่อย จึงไม่ได้คุยลงลึก เพียงเอ่ยถึงเล็กน้อย

กู้ซีจิ่วก็ไม่เก็บมาใส่ใจเช่นกัน เธอเอ่ยถามประโยคเดียวว่า “มีข่าวของเนี่ยนโม่บ้างไหม?”

ในใจหลงซือเย่ค่อนข้างอึดอัด หลังจากตี้ฝูอีจากไป กู้ซีจิ่วก็ถามถึงอยู่แทบทุกวัน เห็นได้ชัดว่าเป็นห่วงเด็กคนนั้น

หลงซือเย่ถอนหายใจเบาๆ “ซีจิ่ว เจ้าวางใจเถอะ คนพวกนั้นเป็นอาจารย์ของเขา ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่คิดร้ายต่อเขาหรอก เขาจะไม่เป็นอันตราย อีกอย่างหุบเขาล่องเมฆาก็อยู่ห่างไกลจากที่นี่ เขาเดินทางไปกลับ ซ้ำยังบวกเวลาเจรจาขอบยาด้วย อย่างไรก็คงใช้เวลาห้าหกวันถึงจะได้ ตอนนี้เพิ่งผ่านไปสาม เขายังไม่กลับมาหรอก”

เขาไม่อยากพูดถึงเด็กที่ทำให้เขารู้สึกแสลงใจคนนั้น มองดูกู้ซีจิ่วแล้วเอ่ยว่า “ซีจิ่ว ข้ารู้สึกว่าวันนี้เจ้ากินเนื้อสัตว์ได้บ้างแล้ว”

กู้ซีจิ่วก็ถอนหายใจเช่นกัน “ข้าอยากกินปลา!” ไม่กี่วันวันมานี้เธอแทะแต่ผักหญ้าอยู่ทุกวันแทะจนรู้สึกแขยงแล้ว แต่อาการบาดเจ็บเช่นนี้ต้องกินอาหารอ่อนๆ พยายามเลี่ยงเนื้อสัตว์ ดังนั้นเธอจึงกินโจ๊กมาโดยตลอด

หลงซือเย่กระตือรือร้นแล้ว “ได้ ข้าจะไปตกมา”

หลงซือเย่เชี่ยวชาญการตกปลายิ่งนัก ในไม่ช้าก็ตกปลากะพงอ้วนพีขึ้นมาจากสระได้สามสี่ตัวแล้ว

——————————————————————–