ลำนำยอดหญิงจอมพิษ - บทที่ 200 สถานที่หยินสุดขั้ว

ลำนำยอดหญิงจอมพิษ บทที่ 200 สถานที่หยินสุดขั้ว
จวินฉีเซิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้กล่าวว่า: “เจ้าลุกขึ้นมาเถอะ”

“เพคะ”

มู่หรงอี๋ลุกขึ้นมาด้วยท่วงท่าที่งดงาม ท่าทางนั่นช่างน่าสงสารอย่างมาก กล่าวต่อไปว่า: “ฝ่าบาท ท่านแม่จะต้องถูกคนชั่วใส่ร้ายอย่างแน่นอน ขอฝ่าบาทได้โปรดออกหน้าแทนท่านแม่ด้วย”

จวินฉีเซิ่งทำหน้าเคร่งขรึมลงกะทันหัน กล่าวว่า: “คนที่สังหารแม่ของเจ้าคือข้า หรือเจ้าต้องการจะให้ข้าย้อนพิจารณาตัวเอง?”

มู่หรงอี๋รีบร้อนกล่าวว่า: “หม่อมฉันไม่กล้า”

“เดาว่าเจ้าก็ไม่กล้า ถึงแม้เจ้าจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของแม่เจ้า แต่ว่าช่วงเวลานี้เจ้าก็ไม่ต้องออกไปแล้ว พักผ่อนรักษาอาการป่วยในห้อง เรื่องข้างนอกมีหยินเฟยช่วยดูแลแทนเจ้า”

มู่หรงอี๋เงยหน้าขึ้นมากะทันหัน กล่าวว่า: “ฝ่าบาท?”

“เอาล่ะ ข้ายังมีเรื่องต้องไปทำ เจ้าพักผ่อนเถอะ”

จวินฉีเซิ่งแทบจะจากไปอย่างไม่หันกลับมามองเลย เรื่องเกี่ยวกับงานศพของหลิ่วอี๋เหนียงก็ไม่ได้พูดถึงแม้แต่คำเดียว

มู่หรงอี๋ทรุดตัวนั่งลงไปบนพื้น ครั้งนี้จวินฉีเซิ่ง หมดความไว้วางใจในตัวนางไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว

มู่หรงอี๋ที่เดิมไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินจู่ๆก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา ตอนนี้เรื่องอื้อฉาวของจวินฉีเซิ่งถูกเปิดเผยออกมาหมดแล้ว สิ่งที่นางรู้ก็ไม่ถือว่าเป็นจุดอ่อนแล้ว จวินฉีเซิ่งยังจะปฏิบัติต่อนางเหมือนในอดีตอีกหรือไม่?

“ไม่ได้……ไม่ได้อย่างเด็ดขาด! ข้าจะล้มลงเร็วขนาดนี้ไม่ได้เด็ดขาด!”

ท่านแม่ตายแล้ว หนานชางโหวตายแล้ว ในใจของนางมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอย่างหนึ่ง คนที่อยู่เบื้องหลังมาเพื่อล้างแค้นแทนตระกูลมู่หรง และนางกับจวินฉีเซิ่ง ก็คือคนที่ตายในตอนสุดท้าย

“ยีชุ่ย! เจ้าไปเรียกฉินเฟยมา! บอกว่าข้ามีธุระต้องการจะพบ!”

ยีชุ่ยอยู่ด้านนอกตำหนักได้ยินเสียงเรียกของมู่หรงอี๋ ก็รีบร้อนเข้ามา กล่าวว่า: “ฝ่าบาทให้ท่านพักผ่อนภายในตำหนัก เรียกพบฉินเฟยในเวลานี้ เกรงว่า……”

“เจ้ากลัวอะไร? จนถึงตอนนี้ข้าก็ยังเป็นกุ้ยเฟยอยู่ นอกจากฮองเฮาแล้ว บรรดาสนมทั้งหลายข้าไม่สามารถเรียกพบใครได้? รีบไปเรียกตัวฉินเฟยมา!”

ยีชุ่ยไม่เคยเห็นมู่หรงอี๋ที่เป็นเช่นนี้มาก่อน รีบร้อนกล่าวเตือนสติว่า: “เหนียงเหนียงล้างหน้าหวีผมก่อนดีกว่า จะเรียกพบฉินเฟยในสภาพเช่นนี้คงไม่ได้”

มู่หรงอี๋เห็นตัวเองที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธและซีดเผือดจากกระจกทองเหลือง ในใจรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที ดังนั้นจึงเอ่ยปากกล่าวว่า: “สั่งให้คนเตรียมน้ำร้อน ข้าต้องการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า”

ยีชุ่ยโค้งคำนับอย่างเคารพนบนอบ กล่าวว่า: “บ่าวจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”

มู่หรงอี๋กำหมัดเอาไว้แน่น ถึงแม้นางจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนก่อกวนอยู่เบื้องหลังกันแน่ แต่การตายของหลิ่วอี๋เหนียงก็เท่ากับเป็นระฆังเตือนภัย ปลุกให้นางตื่นอย่างแรง

ถ้าหากไม่สามารถหาคนที่อยู่เบื้องหลังออกมาได้ในคราวเดียว คนที่จะตายคนต่อไป ก็คือนาง

และตอนนี้นางก็มีคนที่สงสัยในใจแล้ว จวิ้นจู่แห่งต้าเยียนที่ดูแล้วไม่เป็นภัยอันตรายกับใคร แต่กลับบอกเหตุผลอย่างชัดเจนว่าทำไมถึงมาที่แคว้นฉีไม่ได้คนนั้น ดวงตาของมู่หรงชิวคู่นั้น

มู่หรงชิว……

ในตำหนักที่โล่งกว้าง มีเพียงมู่หรงอี๋คนเดียวที่นั่งอยู่หน้ากระจกทองเหลือง ในน้ำเสียงของนางแฝงไปด้วยความเย็นยะเยือก: “มู่หรงชิว……ทำไมเจ้าตายไปแล้ว ก็ยังจะเป็นศัตรูกับข้า!”

ช่วงบ่ายในวันนี้ กู้ชิวเหลิ่งกำลังดื่มชาในตำหนักบรรทมของหยินซวงซวง ด้านหน้ามีผู้ชายที่สวมหน้ากากสีเงินยืนอยู่ เขายืนตัวตรง สามารถมองเห็นรูปร่างที่กำยำล่ำสัน ดวงตาคู่นั้น เป็นของกู้เจิน

กู้ชิวเหลิ่งปาดควันที่ลอยอยู่บนชา กล่าวว่า: “ท่านนี้ก็คือไต้ซือที่มาจากนอกวัง?”

หยินซวงซวงกล่าวว่า: “ใช่แล้ว ฝ่าบาทคิดว่าคนคนนี้ใช้ได้หรือไม่?”

เดิมทีจวินฉีเซิ่งจะใช้สิ่งนี้เป็นข้ออ้างในการมาพบกู้ชิวเหลิ่ง ไต้ซืออะไรพวกนั้นความจริงแล้วก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรมากนัก เพราะเดิมทีเรื่องพวกนี้ก็ทำเพื่อหลอกลวงคนเท่านั้น

จวินฉีเซิ่งกล่าวว่า: “ก็ไม่เลว เพียงแต่ว่าหน้ากากบนใบหน้ามีความหมายอะไร?”

“ทูลฝ่าบาท นี่คือสิ่งที่อาจารย์ของข้าน้อยใส่เอาไว้บนใบหน้าของข้าน้อยตั้งแต่เด็ก เพื่อที่จะไม่ให้ใบหน้าที่แท้จริงเผชิญหน้ากับวิญญาณในตอนที่ขับไล่วิญญาณ ปกป้องให้ปลอดภัยทั้งชีวิต”

จวินฉีเซิ่งพยักหน้า: “เป็นครั้งแรกที่ได้ยินว่ามีวิธีการแบบนี้”

เห็นได้รางๆว่าคนที่อยู่ด้านหลังหน้ากากกำลังขมวดคิ้วอยู่ จวินฉีเซิ่งกล่าวถามขึ้นมาอีกว่า: “เจ้าชื่ออะไร?”

หยินเฟยอยู่ด้านข้างกล่าวขึ้นมาว่า: “ชื่อธรรมะของเขาคือหมอผีอีเจิน”

“สิ่งของจำเป็นในการประกอบพิธีกรรม รายงานต่อหยินเฟยแล้ว จะสามารถเริ่มพิธีก่อนวันพรุ่งนี้ได้หรือไม่?”

กู้เจินกล่าวว่า: “เช้าตรู่วันพรุ่งนี้ ก็สามารถเริ่มพิธีได้”

จวินฉีเซิ่งโบกไม้โบกมือ แสดงออกว่าให้กู้เจินออกไปได้แล้ว

ในเวลานี้ กู้เจินเพิ่งจะเอ่ยปากกล่าวว่า: “เพียงแต่ว่า……”

จวินฉีเซิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย: “เพียงแต่ว่า?”

“เพียงแต่ว่าจำเป็นต้องใช้สถานที่ที่หยินสุดขั้ว ถึงจะสามารถขับไล่วิญญาณได้ แต่ข้าน้อยกลับพบสถานที่ที่หยินสุดขั้วสองแห่ง”

“สองแห่ง?”

จวินฉีเซิ่งทำหน้าเคร่งขรึม กล่าวถาม: “คือสองแห่งไหน?”

“หนึ่งคือตำหนักเย็น สองคือใต้ดิน”

จู่ๆกู้ชิวเหลิ่งก็หยุดการกระทำที่กำลังดื่มชาลง สายตามองไปทางจวินฉีเซิ่ง

ตำหนักเย็นย่อมไม่ต้องพูดถึงอยู่แล้ว ภายในวังหลวง ยากที่จะมีสถานที่ที่มีพลังหยินมากกว่าที่นั่น

แต่ว่าใต้พื้นดินนี้……

จวินฉีเซิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน ดวงตาคู่นั้นปะปนไปด้วยความกังวล: “เจ้าลงไปเถอะ พิธีกรรมจัดขึ้นในตำหนักเย็น”

“ข้าน้อยน้อมรับพระบัญชา ข้าน้อยขอทูลลา”

กู้ชิวเหลิ่งมองดูแผ่นหลังที่จากไปของกู้เจิน กล่าวว่า: “ไต้ซือท่านนี้กล่าวได้น่าสนใจดี สถานที่หยินสุดขั้วอยู่ใต้ดิน หรือจะบอกว่าใต้ดินยังมีศพอยู่?”

หยินซวงซวงยิ้มออกมาเล็กน้อย กล่าวว่า: “นี่มันจะเป็นไปได้อย่างไร? ใครจะไปกล้าฆ่าคนที่ใต้ดินของวังหลวงกัน?”

สีหน้าของจวินฉีเซิ่งไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ กล่าวว่า: “บางทีอาจจะหมายถึงอะไรอย่างอื่น ไม่ต้องเก็บไปใส่ใจหรอก”

กู้ชิวเหลิ่งเม้มริมฝีปากยิ้มออกมาเล็กน้อย กล่าวว่า: “มันก็แค่วิธีที่ใช้เพื่อให้รู้สึกสบายใจเท่านั้น แต่ข้าดูจากท่าทางของไต้ซือท่านนี้ มีรูปลักษณ์ของพระอาจารย์ที่บรรลุวิถีที่แท้จริงเล็กน้อยอยู่เหมือนกัน”

ความคิดของจวินฉีเซิ่งสับสนวุ่นวาย สิ่งที่คิดในใจล้วนเป็นคำพูดที่กู้เจินกล่าวออกมาเมื่อครู่นี้ สถานที่ที่หยินสุดขั้วใต้ดินก็คือคุกใต้ดิน คุกใต้ดินในวังหลวงแห่งนี้ นอกจากมู่หรงอี๋กับเขาที่รู้ ก็ยังมีคนสนิทบางคนที่รู้ และที่นั่น หลายปีมานี้ก็มีเพียงมู่หรงชิวคนเดียวเท่านั้นที่ตายไป

จวินฉีเซิ่งนึกถึงเหตุการณ์ในตำหนักวันนั้นอีกครั้ง ความผิดปกติของหลิ่วอี๋เหนียงกับหนานชางโหว หากเป็นไปได้ เขากลับอยากจะเห็นวิญญาณของมู่หรงชิวด้วยตาตัวเอง

เขาก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่า รูปร่างหน้าตาของมู่หรงชิวหลังจากที่ตายไปแล้วจะเหมือนกับตอนที่ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

จวินฉีเซิ่งไม่ได้เข้าไปที่คุกใต้ดินนั่นมานานมากแล้ว ทุกครั้งที่เข้าไป เขาก็ยังสามารถได้กลิ่นคาวเลือดอยู่ หลังจากที่มู่หรงชิวตายไปในคุกใต้ดินนั่นแล้ว เขาก็ไม่เคยให้คนทำความสะอาดมาก่อนเลย

ผ่านรอยเลือดที่อยู่บนพื้น ดูเหมือนเขายังสามารถนึกถึงว่ามู่หรงชิวได้รับการปฏิบัติอย่างไรที่นี่

“ฝ่าบาท? ฝ่าบาท?”

ตอนที่จวินฉีเซิ่งได้สติกลับมา หยินซวงซวงกำลังมองดูเขาอย่างอ่อนโยน ดูเหมือนเมื่อครู่นี้กำลังคุยไปถึงเรื่องน่าสนใจอะไรบางอย่าง อยากจะถามความคิดเห็นของเขา

เห็นใบหน้ากู้ชิวเหลิ่งกับหยินซวงซวงล้วนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สายตาของจวินฉีเซิ่งก็หยุดอยู่ที่กู้ชิวเหลิ่งใหม่อีกครั้ง ยิ่งเวลาผ่านไปมากเท่าไหร่ เขายิ่งรู้สึกว่าทุกท่วงท่าทุกการกระทำของกู้ชิวเหลิ่งล้วนกระตุ้นหัวใจของเขา แต่ว่าความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน

กู้ชิวเหลิ่งกล่าวว่า: “มาที่นี่ก็ครึ่งค่อนวันแล้ว ข้าก็ควรจะกลับไปพักผ่อนแล้ว”

จวินฉีเซิ่งกับหยินซวงซวงลุกขึ้นมาพร้อมกัน จวินฉีเซิ่งกล่าวว่า: “ข้าก็นั่งมาพอแล้ว ยังมีฎีกาที่ต้องตรวจอ่านอยู่ ถ้าหากจวิ้นจู่ไม่รังเกียจ ก็กลับไปพร้อมกันเถอะ”