ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 102
ตอนที่ 102 รอเธอเลิกเรียน
หยวนซ่าวส่ายหน้าอีกครั้ง “ไม่อยาก”
จะว่าไปแล้ว ตอนเขาเรียนอยู่อนุบาล เขาก็เป็นที่ชื่นชมของเด็กผู้หญิงมาเสมอ
หลายปีมานี้ ตั้งแต่ประถมต้นจนถึงมหาวิทยาลัย เขาได้รับความวุ่นวายจากผู้หญิงมากที่สุด
ดังนั้นตอนนี้เมื่อเขาเจอผู้หญิงเขาก็มักจะหลบหลีกอยู่เสมอ
แค่ผู้หญิงทั้งหมดภายในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ จดหมายรักเอย ข้อความเอย วีแชทเอย ทักแชททาง Weibo เอย ก็แทบจะหลั่งไหลเข้ามาอย่างบ้าคลั่งแล้ว
นอกรั้วมหาวิทยาลัยยิ่งไม่ต้องพูดถึง
ดังนั้น หยวนซ่าวจึงเอาแต่เล่นบาสต่อไป โดยไม่ได้สนใจที่จะไปมุงดูแต่อย่างใด
ข่าวคราวในรั้วมหาวิทยาลัยมักจะแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว มีคนไปตั้งกระทู้วิจารณ์ในกลุ่มของมหาวิทยาลัยด้วย
นอกจากนี้ก็ยังมีคนนำเรื่องนี้ไปโพสแบบโอเวอร์เกินจริงลงบน Weibo อีกด้วย
เมื่อมันมากเรื่อย ๆ ในที่สุด ก็สร้างความตื่นตระหนกให้กับแซ่จื๋อจ้วนจนได้
เขากำลังอยากเจอหวาเหวินอยู่พอดี แต่ยังหาทางเจอไม่ได้
เมื่อได้ยินว่าเธอไปเรียน เขาก็รีบขับรถไปยังมหาวิทยาลัยหมินจูด้วยใบหน้าตื่นเต้นดีใจทันที
จากนั้นก็มาจอดยังโรงจอดรถของมหาวิทยาลัยที่เต็มไปด้วยรถหรูนับพันคัน
ก่อนจะพุ่งตรงไปยังสาขาวิชาประวัติศาสตร์ทันที………
แต่น่าเสียดาย ที่หวาเหวินไม่ได้อยู่ในห้องเรียน
“สุดหล่อ นายมาหาใคร?”
เมื่อผู้หญิงในสาขาวิชาประวัติศาสตร์เห็นผู้ชายรูปร่างสูงหน้าตาหล่อเหลา กำลังเดินวนไปมาอยู่ตรงประตู เธอก็รีบเข้ามาสอบถามในทันใด
“เอ่อ……ห้องพวกเธอมีผู้หญิง……”
“นายหมายถึงเสี่ยวเหวินใช่ไหม?”
“อ่า ใช่ เธอนั้นแหละ”
“เธอไม่อยู่”
“ไปไหน?”
“น่าจะไปกินข้าว”
“งั้นเธอจะกลับมาเมื่อไหร่?”
“บอกไม่ได้ ช่วงบ่ายไม่มีเรียนแล้ว บางทีเธออาจจะไปห้องสมุด ไม่ก็กลับบ้านก่อน……นายเป็นอะไรกับเธอ?”
ผู้หญิงคนนั้นถามขึ้นด้วยความอยากรู้ แซ่จื๋อจ้วนไม่มีเวลามาตอบคำถาม
เขาเริ่มทำการค้นหาไปรอบ ๆ ด้าน
โฉมหน้าของหวาเหวินได้แพร่สะพัดออกไป เธอต้องไปไม่กล้าไปโรงอาหารแน่ ๆ
คนจำนวนมากมายขนาดนั้น หากถูกมุงดูเข้าละก็ คงจะ……ไม่ดีเอามาก ๆ อย่างแน่นอน
ดังนั้นเธอจึงออกไปกินข้าวที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆกับประตูข้างของมหาวิทยาลัย เธอกินก๋วยเตี๋ยวจีนไปถ้วยหนึ่ง กับน้ำเปล่าขวดหนึ่ง
ในตอนที่กลับเข้าไปในรั้วมหาวิทยาลัยอีกครั้ง ก็ตรงไปยังห้องสมุดทันที
ช่วงพักกลางวัน ห้องสมุดมักไม่มีคนพลุกพล่าน
เธอนั่งหลบอยู่ในมุม แล้วยกหนังสือขึ้นมาปิดหน้าไว้ และอ่านอย่างสงบ
แซ่จื๋อจ้วนมาตามหาอยู่ในห้องสมุดเป็นครึ่งวัน ในตอนที่เขาจะถอดใจนั้น
เขากลับเห็นผู้หญิงที่หลบอยู่ในมุมห้องคนหนึ่งอย่างฉับพลัน
หลังจากนั้นใบหน้าก็แสดงสีหน้าดีใจออกมาทันใด………
เหมือนกับเด็กวัยรุ่นหนุ่มที่เตรียมจะมีความรักครั้งแรกอย่างไรอย่างนั้น
เขาเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง
“เหวินเหวิน” เขาพูด
เมื่อได้ยินเสียงเรียกนี้ หวาเหวินก็ปวดหัวขึ้นมาทันใด
เธอหยิบหนังสือออก แล้วก็พบกับแซ่จื๋อจ้วน
“มีอะไร?”
“เหวินเหวิน ฉันซื้อแมวการ์ฟีลด์มาตัวหนึ่ง แต่เลี้ยงไม่ค่อยเป็น เธอช่วยบอกเทคนิคการเลี้ยงหน่อยกับฉันได้ไหม?”
ข้ออ้างที่คิดเอาไว้นานแล้ว ในที่สุดก็ได้ใช้ออกไปอย่างไร้ยางอาย
หวาเหวินหยิบกระดาษและปากกาขึ้นมา จากนั้นก็เขียนเบอร์โทรศัพท์หนึ่งให้เขา
“ฉันเองก็เลี้ยงไม่ค่อยเป็น นี่เป็นเบอร์โทรศัพท์ร้านสัตว์เลี้ยง นายโทรไปถามเถ้าแก่เองแล้วกัน”
แซ่จื๋อจ้วน : ………..
“เหวินเหวิน ทำไมเธอถึงได้มาเรียนละ? ฮ่า…..เพราะอยากหาประสบการณ์ภายในรั้วมหาวิทยาลัยใช่ไหม?”
“ไม่ใช่ ฉันแค่อยากเรียนรู้เพิ่มเติมเท่านั้น”
“งั้นเธอถามฉันได้นะ ฉันเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนต่างประเทศ ถือว่ามีความรู้ความสามารถพอสมควร เธอถามฉันได้นะ ฉันสอนให้”
แซ่จื๋อจ้วนอาสาสมัคร
หวาเหวินเม้มปาก แล้วถามเขาไปว่า “ดีเลย งั้นนายช่วยเล่าเรื่อง 5 ราชวงศ์ 10 ประเทศในสาขาประวัติศาสตร์ให้ฉันฟังหน่อยสิ ในช่วงที่จักรพรรดิเหล่านั้นถูกฝัง พวกเขาได้ทิ้งเครื่องหยก เครื่องลายครามที่ล่ำค่าที่สุดชิ้นไหนไว้บ้าง หลุมฝังศพไหนที่มีสมบัติมากที่สุด? หลุมฝังศพของพวกเขาอยู่ที่ไหน? เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่เป็นแบบไหน แล้วก็จอกเหล้าที่พวกเขาใช้ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่อ่า มีจำนวนเท่าไหร่?”
แซ่จื๋อจ้วน : ……
เมื่อถูกหวาเหวินเค้นถาม คุณชายแซ่ก็ไม่กล้าพูดว่าตัวเองเก่งอีกแต่อย่างใด
ทำได้เพียงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เหวินเหวิน เธอฟังเพลงใหม่ของโจว เจี๋ยหลุนแล้วรึยัง? เดี๋ยวเธอเลิกเรียน ฉันจะร้องไห้เธอฟังดีไหม?”