ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 12

ตอนที่ 12 ฉันเข้ามาเป็นลูกเขย

“นี่เป็นของที่ฉันไม่ควรรับมา”

หวาเหวินรู้ดีว่านี่เป็นแค่การแต่งงานหลอกๆดังนั้นจะเอาเงินของเขามามันก็คงดูไม่ดี

อีกอย่างดูบัตรนี้แล้วก็รู้ได้เลยว่าเงินที่อยู่ข้างในไม่น้อยแน่

เจียงหยู่หยิบบัตรมาแล้วมองดู แล้วก็เอาให้หวาเหวิน

“เอาไปเถอะนี่เป็นเงินรับขวัญลูกสะใภ้ อย่าให้เรียกพ่อกับแม่ฟรีๆเลย แต่พวกท่านก็ใจใหญ่เหมือนกันนะในบัตรนี้คงมีเงินประมาณหนึ่งล้าน”

หวาเหวินถูกจำนวนเงินทำให้ตกตะลึง หนึ่งล้านนี่มันไม่ใช่น้อยๆเลย

“นี่มันเยอะเกินไปแล้ว ให้แค่นิดเดียวก็พอ ถ้างั้นคุณเอาไปเถอะ คุณให้ฉันแค่ไม่กี่พันแทนแล้วกัน”

“คุณทำเหมือนบ้านผมจนมากว่างั้น” เขาถามขึ้นมา

หวาเหวินเงียบ

ใช่ ตระกูลเจียงมีเงินมีเงินมากด้วย รวยที่สุดในโลก

เธอเองก็ขี้เกียจที่จะเถียงกับเขาเรื่องนี้แล้ว หล่นหันหลังแล้วนั่งลงตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้งถอดต่างหู

ห้องนี้เป็นห้องที่ของเจียงหยู่ที่บ้านตระกูลเจียง เพราะว่าทั้งสองแต่งงานกะทันหันเกินไป ขนาดจะเตรียมห้องให้ใหม่ก็ยังไม่ทัน

ดังนั้นจึงต้องมาอยู่ในห้องนี้

“ฉันต้องการจะเปลี่ยนเสื้อผ้านอนแล้วคุณยังไม่ไปอีกหรือ” หวาเหวินพูดกับเงาผู้ชายที่อยู่ในกระจก

“ไปฉันเป็นสามีของเธอ เธอจะให้ฉันไปไหนล่ะ” เจียงหยู่หัวเราะ

“แต่พวกเราเป็นสามีภรรยากันหลอกๆนะ”

“แต่ก็ต้องอยู่ด้วยกันสามปี นี่วันแรกก็ต้องแยกกันแล้ว เธอจะให้พ่อกับแม่ของฉันคิดยังไง นี่มันบ้านตระกูลเจียงนะ”

คำพูดประโยคนี้ทำให้หวาเหวินหมดคำพูดอีกแล้ว

เธอลืมนึกถึงตรงนี้ไปจริงๆ แต่ก็ไม่ใช่ความผิดนางนี่

ที่ผ่านมายี่สิบสองปีนางอยู่กับนายหญิงแก่บนเขาจงชุ่ยมาตลอด

น้อยครั้งมากที่จะลงเขามา และไม่ค่อยได้เข้าใกล้ผู้ชายมากนัก ดังนั้นพอคิดถึงทั้งสองต้องมานอนในห้องเดียวกันก็ทำให้เธอรู้สึกกลัวๆขึ้นมา

“ชุนเถากับหนินซิ่งล่ะ” เธอพูดเรื่องอื่นแก้เขิน

“สองคนนั้นเป็นพี่เลี้ยงของเธอหรอ” เจียงหยู่เองก็ไม่ได้นึกถึงตรงนี้

หวาเหวินไม่ว่าจะไปไหนเธอก็จะพาสาวใช้สองคนที่อายุไล่เลี่ยไปด้วยกันกับเธอ

คอยอยู่รับใช้ และดูแล้วเหมือนจะเก่งไม่เบา

“พวกเขาสองคนคนหนึ่งต้มซุปให้เธออยู่ข้างล่างอีกคนบอกว่าจะกลับไปรายงานฉันเลยสั่งให้คนขับรถไปส่งที่บ้านตระกูลหวาแล้ว”

หลังจากนั้นก็เงียบ

หวาเหวินถอดเครื่องประดับออกอย่างเงียบๆเจียงหยู่เองก็อยู่ข้างๆมองดูอย่างสนใจ

เดิมคิดว่าหาไร้เครื่องประดับเครื่องสำอางแล้วความสวยจะลดลง

แต่คิดไม่ถึงว่า ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางของหวาเหวินกลับแลดูสวยใส ผิวขาวนวลผ่องใสราวกับไข่

ดวงตาคู่โต ผมสีดำ ราวกับว่าในตาของเธอนั้นมีดวงดาวกำลังส่องแสงแวววาวอยู่ในนั้น

จัดการกับเครื่องสำอางเสร็จหวาเหวินก็ลุกขึ้นแล้วหยิบชุดนอนที่เตรียมไว้แล้วขึ้นมา

แล้วมองดูเจียงหยู่ด้วยสายตาที่ไม่ร้อนไม่หนาว “คุณจะนอนบนเตียงหรือที่พื้น”

“แน่นอนว่าเป็นบนเตียง” เจียงหยู่ตั้งใจแกล้งพูดแบบนี้

หวาเหวินแปลกใจ แต่ก็ดูออก เธอสะบัด ฮื่ม

มีที่ไหนกันผู้ชายที่ให้ผู้หญิงนอนพื้น ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย

ในใจโกรธ แต่ก็ไม่แสดงออกมา

เธอพยักหน้า “งั้นเดี๋ยวฉันจะนอนพื้นเอง”

พูดจบเธอก็ถือชุดนอนเดินเข้าห้องน้ำไป

เจียงหยู่นั่งบนเก้าอี้เอามือลูบคาง แล้วคิดว่าเรื่องราวเมื่อกี้นี้น่าสนใจยิ่งนัก

เปลี่ยนชุดนอนเสร็จแล้วหวาเหวินเดินออกมาแล้วพูดประโยคแรกว่า “พรุ่งนี้ฉันจะย้ายไปอยู่ที่สุ่ยยู่นเก๋อของเฟิงหวาหลี่คุณย่าของฉันมอบให้ฉันเป็นบ้านแบบจีนเดิม

“ดังนั้นผมก็ต้องย้ายไปอยู่กับคุณด้วยใช่ไหม” เจียงหยู่ถามเธอ

“ได้หมด” เธอตอบ

“ถ้างั้นพูดไปพูดมา ไม่ใช่เธอแต่งออกแต่เป็นฉันที่แต่งเข้าใช่มั้ย” เขาแกล้งเธอต่อ