ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 130

ตอนนี้ 130 ทำลายฮวงจุ้ย

หยินซิ่งเกิดความสงสัย “ไอโย? คุณหนู บ่าวไม่เคยได้ยินชื่อคนนี้มาก่อนเลย คุณหนูไปติดเงินหล่อนไว้เหรอคะ?”

หวาเหวินยกชาดอกไม้ขึ้นมา ก่อนยิ้มเล็กน้อย “ติดเงิน? จะว่างั้นก็ได้”

หยินซิ่งเองก็ไม่ได้ถามให้มากความแต่อย่างใด จากนั้นก็ทำการแฮกข้อมูลเจาะเข้าบัญชีของอวู๋ผิง

ก่อนจะค้นพบว่าเมื่อสองวันก่อนเธอได้รับเงินรางวัลจากเว็บ Weibo เป็นจำนวนเงิน 28,888

“คุณหนู เจอแล้วค่ะ มีอยู่อย่างหนึ่ง แต่เงินรางวัลมีจำนวน 28,888 หยวนคะ”

“งั้นเธอก็เอาเงินจำนวน 8,888 หยวนจากบัญชีของฉันออกมา จากนั้นก็โอนให้เธอในนามของเงินรางวัลละกัน”

“ได้คะ คุณหนู”

การจัดการของหยินซิ่งนั้นเก่งกาจมาก หลังจากที่วุ่นวายอยู่พักใหญ่เธอจึงได้ถามขึ้นด้วยความอยากรู้ว่า “คุณหนูคะ คน ๆ นี้คือใครคะ?”

“เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง”

“เป็นเพื่อนที่คุณหนูรู้จักรึเปล่าคะ?”

“ไม่ใช่”

“งั้นคุณหนูช่วยหล่อนทำไมคะ?”

ชุนเถาและหยินซิ่งเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของคุณหนูของพวกเธอเป็นอย่างดี คุณหนูของพวกเธอไม่ใช่อุบาสกอุบาสิกาอะไรทำนองนั้น และยิ่งไม่ใช่พระโพธิสัตว์แต่อย่างใดอีกด้วย

ไม่มีทางให้ความสนใจกับเรื่องของคนแปลกหน้าอย่างแน่นอน

แต่ครั้งนี้เป็นเพราะเธอได้ลงสนามสอบ เลยทำให้อวู๋ผิงพลาดโอกาสที่จะได้รับเงินรางวัลในครั้งนี้ไป

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ทำผิดก็ตาม แต่เมื่อคิด ๆดูแล้วตัวเองก็ไม่ได้เป็นคนที่ติดขัดเรื่องเงินแต่อย่างใด

เงินจำนวน 20,000 หยวนสำหรับเธอแล้ว ยังไม่แพงเท่าค่าอาหารของเจ้าโคกเลยด้วยซ้ำ

แต่สำหรับฐานะครอบครัวของอวู๋ผิงแล้ว กลับเป็นตัวเลขมหาศาลมาก

ดังนั้นหวาเหวินจึงได้เพิ่มเงินตัวเองจำนวน 8,888 หยวน เข้าไป เธอต้องการช่วยอวู๋ผิงเป็นการส่วนตัว ไม่อยากให้อวู๋ผิงรู้ว่าเป็นใคร?

อวู๋ผิงคิดว่าตัวเองได้เงินรางวัล เธอนำเงินรางวัลที่ได้รับไปซ่อมบ้านให้กับครอบครัวด้วยความดีใจ

เมื่อวันหยุดสุดสัปดาห์เวียนมาถึงอีกครั้ง ทิศเหนือในเดือนกันยายนก็ได้เย็นลง

หวาเหวินสวมใส่เสื้อกันลมสีดำตัวหนึ่ง แล้วพาชุนเถาและหยินซิ่งออกไปข้างนอก

พวกเธอเวียนอยู่ในเมืองอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เพื่อตามหาสถานที่ที่หวาเหวินเห็นว่าดี

“คุณหนูคะ คุณหนูมีเงินมากมายขนาดนี้ แล้วจะเปิดร้านอีกทำไมคะ?” หยินซิ่งไม่เข้าใจ

ถึงอย่างไรคุณหนูก็เป็นผู้ประเมินราคาอันดับต้น ๆ อยู่แล้ว ฐานะก็รวยเป็นพันล้าน จำนวนเงินฝากในธนาคารสวิสในตอนนี้ก็เยอะจนน่าทึ่งแล้ว

แต่หวาเหวินกลับบอกว่าอยากเปิดร้านเล็ก ๆ สักแห่ง

เป็นร้านวัตถุโบราณโดยเฉพาะ ขายวัตถุโบราณ สร้างกำไรที่แตกต่างจากพ่อค้าคนกลาง

นี่เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมาก ?

ไม่ต้องพูดถึงทรัพย์สินส่วนตัวของเธอแต่อย่างใด ตามเงื่อนไขของตระกูลเจียง หรือพูดอีกอย่างก็คือเงินค่าปิดปากสิบล้านหยวนที่แม่ของเจียงหยู่ให้มา

เธอไม่ได้แตะต้องมันแต่อย่างใด แต่เธอกลับใช้เงินของตัวเองมาทำการธุรกิจเล็ก ๆนี้

วิธีการนี้ ชุนเถาเองก็ไม่เข้าใจ หยินซิ่งเองก็ยิ่งไม่เข้าใจ

“ก็แค่ฆ่าเวลาเฉย ๆ มีร้านเล็ก ๆเป็นของตัวเอง คิดซะว่าเป็นความฝันของฉันละกัน ………… เมื่อก่อนตอนที่ฉันอยู่บนเขา ฉันมักจะคิดมาตลอดว่า ถ้าวันหนึ่งที่คุณย่าไม่อยู่แล้ว ฉันจะไปอยู่ที่ไหน? และต่อมาฉันก็คิดได้ว่า ถ้าตัวเองได้เปิดร้านเล็ก ๆ สักร้านก็น่าจะดี ชีวิตของฉันก็คงจะสมบูรณ์แบบมากอย่างแน่นอน”

“คุณหนู คุณนายเจียงก็ให้เงินปิดปากกับคุณหนูเป็นเงินจำนวนกว่าสิบล้านหยวนแล้วนี่ค่ะ? เงินเหล่านี้ใช้ได้อีกนานเลย คุณหนูอย่ามาลำบากแบบนี้เลยค่ะ” ชุนเถาเองก็เจ็บปวดใจกับเจ้านายของตัวเองเช่นเดียวกัน

“ฉันไม่อยากใช้เงินสิบล้านหยวนนั้น และก็ไม่คิดที่จะแตะต้องมันด้วย เพราะหลังจากนี้ฉันก็ต้องคืนมันให้กับตระกูลเจียง”

ข้อตกลงระหว่างเธอและเจียงหยู่นั้น เธอไม่เคยบอกใคร

คิดแค่เพียงว่าเมื่อครบสามปี เธอก็จะจากไปทันที

เมื่อชุนเถาและหยินซิ่งเห็นคุณหนูพูดแบบนี้ เลยคิดว่าเธอคงจะเกรงใจที่จะใช้เงินของคุณผู้หญิงอย่างแน่นอน เลยไม่ได้เซ้าซี้ถามให้มากความ

สุดท้าย หวาเหวินก็เห็นร้านขายของชำร้านหนึ่งในตรอกที่ไม่มีใครสนใจในเขตใจกลางเมืองแห่งนี้

สถานที่แห่งนี้มีพื้นที่เพียง 80 ตารางเมตร มีห้องน้ำส่วนตัวห้องหนึ่ง อีกทั้งประตูก็ยังค่อนข้างเก่ามาก นอกจากนี้ก็ยังถูกสร้างขึ้นมาจากไม้พื้น ๆ อีกด้วย

ถนนเส้นนี้ค่อนข้างดูเงียบสงัด ราวกับไร้ผู้คน

แต่บริเวณรอบ ๆ นั้นกลับเป็นอาคารเศรษฐกิจการค้าที่สูงที่สุดในใจกลางเมืองแห่งนี้ ถ้าจะพูดว่ามันค่อนข้างเงียบเหงาท่ามกลางความวุ่นวาย มันก็คงจะไม่เกินไปแต่อย่างไร

“ที่นี่แหละ ดีที่สุดแล้ว” หวาเหวินกวาดตามองไปรอบ ๆพร้อมกับเผยรอยยิ้มขึ้นมาบนใบหน้า