ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 210

ตอนที่ 210 รสนิยมที่ตรงไปตรงมาของชายหนุ่ม

หวาผิงเตะเท้าที่อยู่ด้านล่างอย่างรุนแรง แต่น่าเสียดาย เตะไม่โดน ปฏิกิริยาตอบสนองของหวางเซียวอี้รวดเร็ว รู้ว่าหวาผิงจะต้องโกรธแน่นอน

แต่เธอทำได้เพียงเล่นลับหลัง ไม่กล้าแยกเขี้ยวยิงฟันต่อหน้าหญิงชรา

“เด็กคนนี้ ช่างไม่อาย” นายหญิงแก่ตระกูลหวางจ้องหลานชายตาเขม็ง ไม่พอใจที่เขาพูดเกินไป และไม่รักษาหน้าของครอบครัวหวาผิง

หวางเซียวอี้โอบไหล่ของหวาผิงอย่างสนิทสนม “อายอะไรกัน พวกเราสองคนเดิมทีก็ต้องแต่งงานอยู่แล้ว จะช้าจะเร็วก็ต้องเป็นสามีภรรยากัน”

หญิงชรามองไปที่หวาผิง หวาผิงเพียงแค่หัวเราะแข็ง ๆ “เหอเหอ ใช่ค่ะ คุณย่าคะ ฉันเองก็คิดอย่างนั้น”

ตระกูลหวางต้อนรับขับสู้ด้วยการจัดอาหารกลางวันมาเต็มโต๊ะ ในเวลาที่หวางเซียวอี้ขึ้นไปล้างมือที่ชั้นบน หวาผิงก็เข้ามาในห้องน้ำและอยู่ด้านหลังของเขา

จากนั้นก็ถีบสะโพกของเขา น่าเสียดาย คนมีปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็ว หลบหลีก เท้าของหวาผิงที่เตะตรงมาที่หินอ่อนด้านล่างอ่างล้างมือ

ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกปวดร้าวเจาะเข้ามาในใจ……เธอนั่งลงบนพื้น น้ำตาตกลงมา

“ไอหยา ว่าที่เจ้าสาวแสนซนของผม คุณไม่เป็นอะไรนะ?” หวางเซียวอี้นั่งยอง ๆ ลงมาอย่างห่วงใย

“ออกไป อย่าแตะฉัน คนเลว ฉันทนคุณมานานแล้ว วันนี้ยายคนนี้จะต้องได้รับความเป็นธรรม”

หวาผิงไม่ยอมแพ้ ยกมือขึ้นตีไปที่หน้าของหวางเซียวอี้ ไม่มีความเห็นใจแม้แต่น้อย อารมณ์รุนแรงและไม่มีใครสามารถตามได้ทัน

หวางเซียวอี้ตาไวและมือเร็ว แป๊บเดียวก็จับข้อมือของเธอได้แล้ว

“หวาผิง นี่คือบ้านของผม คุณแน่ใจหรือว่าจะก่อเรื่องต่อไป?” เขาหรี่ตามอง นำด้วยลมหายใจที่อันตราย

หวาผิงนิ่งไปทันที สงสัยว่าคนคนนี้เป็นคนหลายบุคลิกใช่หรือไม่? โดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อหน้าเป็นแบบนี้ กับรู้จักกันก่อนหน้านี้เหมือนไม่ใช่คนเดียวกันโดยสิ้นเชิง

“หวางเซียวอี้ คุณมีความเป็นมนุษย์อยู่ไหม ฉันช่วยคุณด้วยความหวังดี หลอกลวง ย่าของคุณ แล้วคุณล่ะ? เอาเปรียบคนครั้งแล้วครั้งเล่า?”

ใช้ไม้แข็งไม่ได้ หวาผิงก็ตัดสินใจอ่อนข้อ ผู้ชายล้วนรับไม่ได้ที่ผู้หญิงร้องไห้แน่นอน

เป็นอย่างที่คิด เห็นสีหน้าได้รับความไม่เป็นธรรมของหวาผิง สีหน้าที่เดิมทีเย็นชาของหวางเซียวอี้ก็อ่อนโยนขึ้นมา

“พวกเราที่สุดแล้วใครกันแน่ที่ทำเกินไป? คุณชี้ต้นหม่อนด่าต้นหวายโพสต์weiboด่าผมว่าเป็นหนู คุณตอนนี้เคยคิดถึงผลที่จะตามมาไหม?”

“เอ่อ……” คำพูดของหวาผิงติดขัด เธอแน่ใจว่าไม่ได้คิด ด่าคนจนโล่งใจไปสักพัก ก็ถูกเผาอย่างทารุณ

“ดังนั้นหวาผิง อย่ากวนโมโหผม คุณดีผมดีทุกคนดี ไม่อย่างนั้น……ผมไม่กล้ารับประกันว่าจะทำอะไรกับคุณจริง ๆ ”

โยนประโยคนี้ไปแล้ว หวางเซียวอี้ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

หวาผิงกุมเท้าที่ได้รับบาดเจ็บ ค่อนข้างไร้ซึ่งจิตวิญญาณ หวางเซียวอี้คนนี้ ช่างไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อยจริง ๆ สมควรตาย ทำไมในตอนแรกถึงได้อยากจะยั่วโมโหเขากันนะ?

ในคืนวันศุกร์ เจียงหยู่เลิกงานกลับมา ในมือถือกล่องที่ห่อด้วยผ้าไหมอย่างสวยงาม สีชมพู เต็มไปด้วยหัวใจของสาวน้อย

หวาเหวินพิงโซฟาอยู่ กำลังปักผ้า ช่วงนี้มีเวลาว่างจึงสามารถปักผ้าเช็ดหน้าเล่นได้นิดหน่อย และยังใช้เวลาอย่างไม่เสียเปล่า

“เหวินเหวิน คุณมาลองดู” เจียงหยู่พูดอยู่ด้านข้างหยิบของที่อยู่ด้านในกล่องออกมา ชุนเถากับหยินซิ่งก็ล้วนแอบนินทา

อะอ่าวเฮ้ จริง ๆ เป็นรองเท้าคู่หนึ่ง ส้นไม่สูงนัก แต่ว่ารูปลักษณ์ภายนอกนั้นสวยงามมาก

รองเท้าส้นสูงสีอัลมอนด์ ส่วนปลายของรองเท้าตลอดจนบริเวณส่วนหัวของรองเท้า ทั้งหมดคือเพชร เปล่งแสงระยิบระยับ

“อยู่ดี ๆ ทำไมถึงได้ซื้อรองเท้าให้ฉัน?”

“คิดว่าดูดี เหมาะกับคุณ” เจียงหยู่ยิ้ม

“รสนิยมที่ตรงไปตรงมาของชายหนุ่ม” หวาเหวินสีหน้าดูถูก คิดอย่างจริงจังว่ารองเท้าที่เจียงหยู่ซื้อมานี้ไม่มีรสนิยม

“คุณลองใส่ดูก่อน ใส่แล้วอาจจะดูดีก็ได้” เจียงหยู่พูดไปพลางก็ก้มลงไปด้วย ช่วยหวาเหวินถอดรองเท้าแตะออกจากเท้าซ้าย

ฝ่ามือจับฝ่าเท้าเล็กที่เนียนละเอียดและขาวสะอาดของเธอขึ้นมาอย่างระมัดระวัง หวาเหวินไหนเลยจะเคยมีประสบการณ์แบบนี้มาก่อน ทันใดนั้นแก้มก็แดงขึ้นมา

“เจียงหยู่คุณปล่อยเถอะ ฉันสามารถสวมเองได้”