ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 213

ตอนที่ 213 ทดลองยาใหม่

สำหรับคนประเภทนี้ ทำไมหวาเหวินไม่กระดากใจที่จะเปิดโปงต่อกัน? เพียงแค่แกล้งโง่เพื่อร่วมเล่นกับเขา

ด้วยเหตุนี้หวาเหวินจึงยิ้ม “ดีค่ะ ลุงหวู๋ ฉันจดจำประโยคนี้ของคุณไว้แล้ว ฉันจะรอคุณแนะนำssให้ฉันได้รู้จักในสักวันหนึ่ง”

ตลอดเวลาจนถึงรถ หวาเหวินยิ้มอยู่ตลอด คล้ายว่าอารมณ์จะดีมาก เวลาเธอยิ้มจะไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงคนอื่น

เธอไม่เคยยิ้มกว้าง เวลาที่ดีใจที่สุด อย่างมากก็ยกมุมปากโค้งขึ้นมาเล็กน้อย อย่างไรก็ตามมันก็สวยงามมาก ดังนั้นไม่ว่าจะยิ้มอย่างไร ล้วนดูดีจะตายอยู่แล้ว เจียงหยู่มองเธออารมณ์ดี ก็จงใจแกล้งเธอ

“มีเรื่องอะไรทำไมถึงดูดีใจ?”

“ไม่มีอะไร”

“เหวินเหวินผมเห็นว่าคุณรู้อะไรมากมาย คุณบอกผมมา คุณยังมีความสามารถอะไรอีกหรือไม่? ที่ผมไม่รู้ และไม่ได้แสดงให้ผมดู”

เจียงหยู่รู้จักกับเธอมานานเท่าไรกัน เคยเห็นเธอเล่นเปียโน พิณ วาดภาพ ประเมินค่าวัตถุโบราณ เย็บปักถักร้อย จัดดอกไม้และยังมีการตอบโต้คน

เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าหญิงสาวคนนี้สุดท้ายแล้วยังมีขุมทรัพย์เก็บไว้อีกมากน้อยเท่าไร ถึงอย่างไรในทุกครั้ง ล้วนทำให้เขาประหลาดใจแทบตาย

เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเพิ่งจะอายุ 22 ปี ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่เต็มไปด้วยคอลลาเจน แต่คำพูดและการกระทำมีความเป็นผู้ใหญ่มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการประเมินวัตถุโบราณเมื่อสักครู่ สามารถเทียบได้กับปรมาจารย์ระดับสูง

ไม่แปลกที่แซ่จื๋อจ้วนผู้ชายคนนั้นจะเปลี่ยนใจ คล้ายกับแปะปลาสเตอร์ยาหนังสุนัขขึ้นมา เขารู้สึกว่าตัวเองถูกข้าศึกยึดครองทีละนิด……

“ไม่มี ฉันแค่ทำเป็นงานอดิเรก ชอบที่จะศึกษาวิจัยเท่านั้น ไม่ได้เชี่ยวชาญอะไร คุณก็อย่าเอาฉันไปมองไว้สูงขนาดนั้น”

หวาเหวินไม่คาดหวังที่จะถูกคนอื่นรู้ว่าที่สุดแล้วเธอมีศักยภาพอยู่เท่าไร? เธอทำตัวเป็นคนที่มีหลักการจะอยู่อย่างเงียบ ๆ ตลอดมา

เจียงหยู่เห็นเธอไม่ยินยอมที่จะพูด ก็จึงไม่ถาม

เมื่อกลับถึงบ้าน หวาเหวินถอดรองเท้าออกมาส่งให้เจียงหยู่

“นี่คุณจะทำอะไร?”

“เอาคืนคุณ รองเท้าคู่นี้แพงเกินไป ฉันไม่ต้องการ”หวาเหวินตรวจสอบแน่ใจแล้ว รองเท้าคู่นี้แปดหมื่นกว่า ๆ ไม่ได้ถูกเลยจริง ๆ

“คุณพอได้แล้ว อย่าได้ทำให้ผมเสียหน้าอีกได้ไหม? ตระกูลเจียงของผมไหนเลยจะขาดแคลนเพราะรองเท้าคู่ละแปดหมื่น เก็บไว้เถอะ หลังจากนี้อยากใส่ก็ใส่ ถ้าหากมีโอกาสเห็นอะไรสวย ๆ แล้วผมเห็นว่าเหมาะ ก็จะซื้อมาให้คุณอีก ไม่ว่าจะกี่คู่ก็ตาม”

นี่คือใจจริง ๆ ของเจียงหยู่ หวาเหวินได้ฟังก็……มีความรู้สึกพูดไม่ออกนิดหน่อย

สรุปได้ว่าเจียงหยู่ไม่ต้องการแน่นอน สุดท้ายหวาเหวินไม่สามารถเอาให้ได้อย่างหนักแน่น จึงโยนมันไว้บนชั้นวางรองเท้าในห้องรับฝากของ

ยาของแซ่จื๋อจ้วนจะเริ่มออกจำหน่ายอย่างเป็นทางการในอีกหนึ่งอาทิตย์ให้หลัง ไม่ขายปลีก สามารถซื้อได้จากร้านยาและห้างสรรพสินค้าทางการแพทย์เท่านั้น อยู่ในการดูแลของโรงพยาบาลขนาดใหญ่ ไม่ได้ใช้การสนับสนุนจากสังคม

ในตอนแรกที่หวาเหวินไม่ได้ให้ความสนใจ พูดไปก็เปล่าประโยชน์เพราะไม่ได้ให้ความสำคัญกับแซ่จื๋อจ้วน ไม่คิดว่าเขาจะสามารถพัฒนาอะไรดี ๆ ออกมาได้

หลังจากนั้นก็ได้รับคำสรรเสริญจากประชาชนมากขึ้น ระดับความนิยมยิ่งเพิ่มมากขึ้น ยอดขายทำให้ผู้คนตกตะลึง

หวาเหวินเองก็อดทนไม่ได้ ให้ชุนเถาออกไปซื้อมาให้ตัวเองหนึ่งขวดเล็ก

หลังจากที่หวาเหวินซื้อกลับมา ก็ไม่ได้รีบใช้ แต่ทำการวิเคราะห์องค์ประกอบก่อน เมื่อมั่นใจว่าไม่มีพิษตกค้าง เธอถึงได้ทาน

ดื่มของเหลวสีน้ำเงินเข้าไป ก็รู้สึกหนาวหนาวเย็นเย็นภายในช่องปาก รสชาติหวาน กลิ่นหอม ทานไม่ยากจริง ๆ

หลังจากที่หวาเหวินนอนหลับตามปกติในตอนกลางคืน ก็มีความฝันอย่างนี้

ภูเขาจงชุ่ยที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว ภาพสีเงิน หวาเหวินพาดผ้าคลุมสีแดงไว้บนไหล่ กางร่ม และกำลังเต้นรำอยู่ท่ามกลางหิมะ

เธอฮัมเพลงที่ชอบที่สุดAll Over the Country

“เหวินเหวิน หนาวเกินไปแล้ว เข้าบ้านมาก่อนเถอะ”

หวาเหวินได้ยินน้ำเสียงที่คุ้นเคย จึงหันหน้ากลับไป เธอประหลาดใจเมื่อเห็นใบหน้าที่เมตตาและอ่อนโยนของคุณย่า

เธอเก็บร่ม แล้ววิ่งเข้าบ้านไปอย่างกระตือรือร้น