ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 297

ตอนที่ 297 ดีจริงๆเลย

หากว่าหวาผิงโวยวายขึ้นมาจริงๆ กลับยังรับมือได้ง่ายกว่าเสียอีก

แต่เธอร้องไห้อย่างนี้ ได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างนี้ หวางเซียวอี้จึงค่อนข้างลนลานแล้ว ใจอ่อนขึ้นมาทันที……

เขากอดหวาผิงไว้ในอ้อมอกแน่นๆ จริงๆในใจของเขาก็ยอมรับผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอนแล้ว ช้าเร็วอย่างไรก็จะต้องเป็นของเขา แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะได้สัมผัสร่างกายกันและกันเร็วขนาดนี้

ก็ไม่คิดว่าหวาผิงจะเล่นใหญ่ สุดท้ายยังนำตนเองเข้ามาเล่นด้วยจนได้

หวาผิงยังเป็นคนที่สะอาดบริสุทธิ์ นี่เป็นสิ่งที่หวางเซียวอี้คิดเอาไว้แต่แรกแล้ว เพราะเธออยู่ในวงการบันเทิงหลายปีมานี้ล้วนแต่ไม่มีข่าวคาวโลกีย์เลย

มีคนคิดเลยเถิดกับเธอ ก็โดนเธอจัดการไปอย่างหนัก ดังนั้นหวาผิงก็เรียกได้ว่ามีเสน่ห์ไม่เหมือนใครในวงการบันเทิงนี้ และนี่ก็เป็นจุดที่หวางเซียวอี้ให้ความสำคัญกับเธอ

“หวาผิง อย่าร้องไห้เลยนะ ฉันจะรับผิดชอบเธอเอง”

หวาผิงหันไปเบิกตาโพลงใส่เขา “รับผิดชอบบ้านคุณสิ ไปให้พ้น”

“ฉันไปก็ได้ แต่คุณอย่าร้องไห้เลยนะ”

หวางเซียวอี้ยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้หวาผิง เสียงก็อบอุ่นอย่างที่ไม่เคยได้ยินสักเท่าไหร่

“ฉันรักษาร่างกายที่บริสุทธิ์มาครึ่งชีวิต แต่กลับเอามาให้คุณทำลายอย่างนี้……ไอ้คนสารเลว ฉันจะตีคุณให้ตาย”

หวาผิงพูดแล้วก็ร้องไห้ไปด้วยทุบตีหน้าอกของหวางเซียวอี้ไปด้วย เขาก็ไม่ตอบโต้ ยอมให้เธอระบายอารมณ์

“หวาผิง พวกเราก็เหมาะสมกันไม่ใช่หรอ? คุณดูสิ ครอบครัวพวกเราฐานะเท่าเทียมกัน คุณไม่มีประวัติความรักที่ยุ่งเหยิงวุ่นวาย ฉันก็ไม่มีมือที่สามมือที่สี่ อายุพวกเราพอๆกัน ฉันก็ถือว่าเป็นชายหนุ่มที่ยอดเยี่ยม คุณก็หน้าตาสวยหยาดเยิ้ม นี่ไม่เหมาะสมกันหรือ? ในเมื่อนอนด้วยกันแล้ว อย่างนั้นก็อยู่ด้วยกันไม่ดีหรือ?”

หวาผิงตกตะลึง……

หวางเซียวอี้ก็พูดไม่ผิด ได้ฟังเขาพูดอย่างนี้ ก็เป็นเรื่องจริง

บางทีในวงการนี้ คงหาคนที่เหมาะสมไปกว่าหวางเซียวอี้ไม่ได้แล้ว

จริงๆฉินชุงเจี้ยนก็ไม่เลว แต่ในใจของฉินชุงเจี้ยนมีแสงจันทร์สว่างไสว ศักดิ์ศรีของหวาผิงก็ไม่ยินยอมให้ในใจผู้ชายของตนเองยังคงมีผู้หญิงคนอื่นหรอก

แซ่จื๋อจ้วนก็ไม่เลว แต่ว่าแต่ก่อนแซ่จื๋อจ้วนเคยนอนกับดาราหญิงมามากเกินไป หวาผิงรู้สึกว่า ในใจของตนไม่สามารถก้าวข้ามหลุมนี้ไปได้

จริงๆเจียงหยู่ยิ่งไม่เลว แต่เจียงหยู่เป็นคนของหวาเหวิน

ดูแล้ว หวางเซียวอี้ก็ยังคงดีจริงๆ

“คุณต้องชดใช้ค่าเสียหาย คุณนอนกับฉันแล้ว คุณต้องชดใช้ค่าเสียหาย” หวาผิงค่อนข้างเขินอาย ถ้าจะให้พูดตรงๆว่าพวกเราเหมาะสมกัน ทำได้เพียงตั้งใจหาเรื่องทะเลาะ

“ได้ได้ได้ ฉันจะชดใช้ คุณบอกมาเลยว่าต้องการเท่าไหร่”

“ต้องการทั้งหมดของครอบครัวคุณ”

“ได้ได้ได้ ให้คุณหมดเลย คุณนายหวางคุณใจเย็นๆ”

“ไอ้คนเลว ใครคือคุณนายหวาง หน้าไม่อายเลยนะ” หวาผิงด่าออกมาอย่างโมโห

“ได้ได้ได้ คุณพูดถูก”

หลังจากที่นอนด้วยกันอย่างแปลกๆ หวางเซียวอี้ก็เปลี่ยนไป เชื่อฟังหวาผิงทุกคำ

พูดกันว่าหลังจากที่ชายหญิงนอนด้วยกัน เป็นผู้หญิงที่จะพึ่งพาอีกฝ่ายมากกว่า แต่ระหว่างพวกเขาสองคน หวางเซียวอี้ยิ่งหลงเธอมากกว่าเดิมอย่างชัดเจน

ทั้งสองคนพลิกไปพลิกมาจนกระทั่งเวลาตีสอง หวาผิงยังคงหาเรื่องทะเลาะไปเรื่อยๆ ให้หวางเซียวอี้ทำอาหารมื้อดึก ซื้อไอศกรีม ซักกางเกงในทำตามคำสั่งที่เกินไปพวกนั้น

แต่หวางเซียวอี้กลับพอใจในทุกๆคำสั่ง หวาผิงก็ไม่ขอกลับไป และยอมค้างคืนไปโดยปริยาย

เวลาตีสาม

หวางเซียวอี้ขึ้นไปบนเตียงกอดหวาผิงเอาไว้ พูดอย่างอบอุ่น “หวาผิง ฉันยังต้องการอีก”

หวาผิงหน้าแดงขึ้นมาทันที แม้กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะด่ายังไม่มี……

จากนั้นทั้งสองคนก็เริ่มมีอะไรกันอีกครั้ง ล้วนแต่เป็นครั้งแรกของทั้งสองคน จึงเหมือนอดัมกับเอวาที่กินผลไม้ต้องห้าม ควบคุมไม่ได้แล้ว

ในเวลาเดียวกัน

ตอนที่หวาเหวินกับเจียงหยู่กลับถึงบ้าน หลังจากที่จอดรถแล้ว หวาเหวินกำลังจะลงจากรถ ก็โดนเจียงหยู่ดึงเอาไว้ จูบที่ลึกซึ้งก็เข้ามาทันที

จูบที่ค่อนข้างกะทันหันนี้ ทำให้หวาเหวินคาดไม่ถึง

แต่หลังจากที่มีการตอบสนอง เธอกลับไม่มีเรี่ยวแรงจะผลักเขาออกไป แม้ว่าจะตอบรับอย่างเขินอาย แต่……อย่างไรก็สมใจเขา

จูบของเจียงหยู่ทั้งอ่อนโยนทั้งลึกซึ้ง ไม่ยอมปล่อยแม้แต่นิดเดียว ก็แค่ต้องการกลิ่นหอมจากริมฝีปากของหวาเหวินอย่างควบคุมไม่ได้