ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 320

ตอนที่ 320 คู่รักที่น่าอิจฉา

เจียงหยู่แทบจะบ้าอยู่แล้ว ปฏิกิริยาโดยสัญชาตญาณทำให้เขาเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้……มาช้าไปที่หวาเหวินจะทำอะไรได้แล้ว

แต่ว่าสติที่หลงเหลืออยู่ได้บอกเขา ว่าทั้งหมดมันยังไม่ถึงเวลา

ดังนั้นในความสับสนนี้ ในที่สุดสติก็เอาชนะสัญชาตญาณของร่างกาย

และผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาตอนนี้ก็เหมือนกับว่าไม่ได้รับรู้อะไรเลย หลับสนิทเชียว……

สุดท้าย เจียงหยู่ก็ทำได้แค่มองเธออย่างละโมบ หลังจากในหัวก็ปรากฏภาพเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นหลังจากนี้

สุดท้าย ทุกอย่างก็กลับสู่ปกติ……

พูดไปก็ละอายใจ เจ้าชายแห่งตระกูลเจียงที่ไม่เคยใช้ชีวิตทางเพศ นั่งอยู่บนกองเงินหลายพันล้านดอลลาร์ อยากได้ผู้หญิงคนหนึ่งยังต้องมีปัญหามากมายขนาดนี้

ถ้าเกิดว่าพูดออกไป ก็คงจะไม่มีใครเชื่อ……

เช้าตรู่วันถัดมา

เพราะว่าเป็นวันหยุด เจียงหยู่ก็เลยสั่งให้ชุนเถากับหยินซิ่งเตรียมอาหารเช้าช้าหน่อย

ในอ้อมแขนที่อบอุ่นของเขา หวาเหวินหลับจนถึง7โมง50 นับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ไม่รู้ว่าเจียงหยู่มีเวทมนตร์อะไร ขอแค่มีเขาอยู่ หวาเหวินก็จะรู้สึกปลอดภัยอย่างน่าแปลก และก็หลับสบายมาก

คืนแรก เธอยังคงรู้สึกไม่ค่อยชินเท่าไหร่ หลังจากนั้นก็ค่อยๆ สามารถถูกเขากอดจนหลับไปได้อย่างเงียบสงบ

เพราะฉะนั้น เมื่อแสงแรกเข้ามาในตอนเช้า หวาเหวินก็พลิกตัวและกอดเอวของเจียงหยู่ไว้ หลังจากนั้นก็หาวอย่างเกียจคร้าน

“สวัสดีตอนเช้าค่ะ คุณนายเจียง”

หวาเหวินลืมตาและยิ้มให้

“กี่โมงแล้วเนี่ย? คุณชายเจียง” น้ำเสียงของเธอดูแหบแห้งและขี้เกียจเล็กน้อย ดูว่านอนสอนง่ายเหมือนกับลูกแมว และก็หวานมากเช่นกัน

“8โมงแล้ว จะลุกขึ้นไปกินข้าวเช้ารึยัง? ”

“8โมงแล้วเหรอ? ”

หวาเหวินตาโตและลุกขึ้นทันที

“วันนี้เป็นวันหยุด ไม่ต้องไปเรียนด้วย และเธอจะรีบร้อนทำไมล่ะ? ถ้าเกิดว่ายังง่วงอยู่จะนอนต่อก็ได้นะ”

“ไม่แล้ว ลุกเลยดีกว่า ถ้าเกิดว่านอนเยอะแล้วจะโง่ได้ง่ายนะ”หวาเหวินรำพัน หลังจากนั้นก็ลุกไปอาบน้ำ

เจียงหยู่มองไปที่หวาเหวินที่กำลังยุ่งกับการอาบน้ำแต่งตัวอย่างมีความสุข เขาอารมณ์ดีมาก

ตอนที่ทั้งสองคนไปกินอาหารเช้าด้วยกันถึงได้รู้ว่าด้านนอกหิมะตก

“หน้าหนาวอีกแล้ว” หวาเหวินหยิบถ้วยชาดำขึ้นมา มองไปด้านนอก

“มีที่ๆ อยากไปไหม? เดี๋ยวฉันพาไป? ”

“อากาศแบบนี้ เหมาะกับการออกไปข้างนอกเหรอ? ”สีหน้าของหวาเหวินดูไม่อยากจะเชื่อ

“ขอแค่เธอต้องการก็โอเคหมดแหละ”เจียงหยู่คล้อยตามเธอไปหมดทุกอย่าง

หวาเหวินคิดนิดหน่อย หลังจากนั้นก็พูด “ฉันอยากไปภูเขาจงชุ่ย”

“ได้ ออกเดินทางตอนนี้เลย”

เจียงหยู่ตามใจหวาเหวินแบบสุดๆ เธอแค่พูดออกมา เขาก็ไม่สนใจว่าสภาพอากาศจะมีพายุหิมะหรือไม่ ขับรถ3ชั่วโมงเพื่อพาเธอไปภูเขาจงชุ่ย

ครั้งนี้ไม่ได้พาชุนเถากับหยินซิ่งไปด้วย มีแค่พวกเขา2คนเท่านั้น เพราะฉะนั้นความรู้สึกเลยต่างจากทุกครั้ง

เจียงหยู่ขับรถอย่างมั่นคงมาก ระหว่างทางก็พกน้ำกับขนมมาให้หวาเหวิน ดูแลเธออย่างเอาใจใส่และพิถีพิถันมากๆ

ทั้ง2คนเป็นแบบนี้ไปจนถึงบ้านที่ภูเขาจงชุ่ย

ที่นี่มีคนคอยเฝ้าและทำความสะอาดอยู่ เป็นคุณป้าคนหนึ่งที่หวาเหวินหามา ป้าคนนี้เคยรับใช้คุณหญิงใหญ่อยู่

หลังจากที่คุณยายหวาเสียชีวิตไป ป้าคนนี้ก็ไม่มีที่ไป หวาเหวินก็เลยให้เธอมาอยู่ที่นี่

ป้าเห็นว่าหวาเหวินมาที่นี่ก็ดีใจมาก รีบชงชา แล้วก็เอาผลไม้แห้งมาให้

หวาเหวินนำเจียงหยู่เดินไปชมทุกห้อง และยังพูดเกี่ยวกับความทรงจำตอนเด็กๆ ที่นี่อีกด้วย

“ตอนเด็กๆ เธอเติบโตมาที่นี่ แล้วตอนเด็กเธอเล่นอะไรล่ะ? ” เจียงหยู่สงสัย

“เล่นหมดแหละ แต่ว่าฉันชอบเล่นหมากรุกมากที่สุด แล้วก็ชอบรุกฆาตอะไรแบบนั้นน่ะ”

“เก่งมาก” เจียงหยู่ยิ้ม

“เล่นหมากรุกได้ไหม? สักตาหนึ่งไหม? ”หวาเหวินอารมณ์ดี ก็เลยเป็นคนพูดถึงหมากรุกขึ้นมาก่อน

“เล่นได้สิ แต่ว่าถ้าเกิดว่าเธอแพ้ ต้องให้ฉันจูบทีหนึ่งนะ” เจียงหยู่เสนอข้อแลกเปลี่ยน

หวาเหวินแก้มแดง “ฉันไม่มีทางแพ้หรอก”

“ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเกิดว่าฉันแพ้ เธอก็จูบฉันหนึ่งที”เจียงหยู่หยอกเธอต่อ

หลังจากผ่านไป3นาทีทั้ง2คนก็นั่งอยู่ที่เสื่อทาทามิพร้อมกับดื่มชาร้อน เล่นหมากรุก มองไปที่เกล็ดหิมะนอกหน้าต่าง เจียงหยู่ก็คิดว่า คู่รักที่น่าอิจฉามันน่าจะเป็นแบบนี้ใช่ไหม?