ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 39
ตอนที่ 39 รังเกียจความสกปรกคุณ
เจียงหยู่ไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่หล่อเหลาตั้งแต่แรกเห็น ไม่ใช่คนที่นัยย์ตาดวงโคคิ้วดก
ตรงหัวตาเขาโค้งลง หางตาแหลมชี้ดวงตาทั้งคู่เรียวเล็ก ตรงจุดนี้คล้ายหวาเหวินอยู่มาก
ผมสั้นมาก เส้นผมเรียวเล็กสะอาดเรียบร้อย
จมูกคมเป็นสัน ริมฝีปากไม่บางไม่หนา กำลังพอดี
เท่านี้ยังไม่พอ เค้าโครงใบหน้าที่สมส่วนอย่างลงตัวทำให้ผู้คนรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก
โดยเฉพาะเวลาที่มองใบหน้าเขาจากด้านข้าง เส้นเค้าโครงนั้นสมบูรณ์แบบและไร้ที่ติ
อากาศหยุดนิ่งเป็นเวลาหลายสิบวินาที มีเพียงเสียงลมหายใจของคนทั้งคู่
หลังจากเงียบอยู่ชั่วขณะ หวาเหวินจึงพูดออกมา “คุณมักจะไม่มีมารยาทแบบนี้ตลอดเลยหรือไง
เจียงหยู่ยิ้ม ชี้ไปที่ผ้าใบ “คุณคิดว่าวิวเดิมมันอ้างว้างไปหน่อยไหม ตอนนี้พอได้เติมห่านป่าลงไปจึงมีรสเสน่ห์”
“พูดส่งเดช อารมณ์(ภาพ)เปลี่ยนหมดแล้ว”
หวาเหวินถลึงตาใส่เขา แย่งแปรงพู่กันออกจากมือของเขา
แต่กลับไม่ได้ลบห่านที่เขาวาดลงไปบนผ้าใบ
“ชอบวาดรูปงั้นหรือ?” เขาถามเธอ
“ก็พอใช้ได้”
“พอใช้ได้ของคุณนี่ช่างถ่อมตัวจริงๆ ฝีแปรงวาดภาพของคุณไม่ควรน้อยกว่าสิบปีได้
“คุณเข้าใจการวาดภาพด้วย?” หวาเหวินรู้สึกว่าเจียงหยู่ไม่น่าใช่คนพูดจาส่งเดช
สามารถดูออกถึงประสบการณ์สิบห้าปีของเธอจากภาพที่เรียบง่ายเช่นนี้ ไม่ใช่คนธรรมดา
“เข้าใจพอผิวเผิน”
เจียงหยู่ยืมประโยคที่หวาเหวินกล่าวเมื่อสักครู่ ด้านหน้านั่งลงข้างๆเธอ
ยังยกแก้วกาแฟของเธอขึ้นมาจิบอย่างเคยคุ้น
“เอ๋? นั่นมันของฉัน” หวาเหวินขมวดคิ้ว
“ไม่เป็นไร ผมไม่รังเกียจความสกปรกของคุณ”
“ขอเถอะ…ฉันรังเกียจความสกปรกคุณ โอเคไหม?” หวาเหวินโมโหแล้วจริงๆ
ผู้ชายคนนี้ช่าง….ไม่มีกฎเกณฑ์เอาเสียเลย
ไม่ใช่ว่าตระกูลเจียงเป็นไฮโซอันดับหนึ่งหรือ?
ถ้าอย่างนั้นคุณชายเจียงที่อบรมเลี้ยงดูมา ทำไมจึงไม่ยึดติดกับสั่งเล็กๆน้อยๆเช่นนี้
ควรจะเป็นสุภาพบุรุษที่อ่อนโยนและสง่างามใช่หรือ?
หวาเหวินรู้สึกว่าบางครั้งการกระทำของเจียงหยู่คล้ายกับพวกทำตัวเหลวไหล
“อย่ารังเกียจกันเลย ผมไม่เป็นโรค” เจียงหยู่หยอกเธอ
หวาเหวินโกรธแก้มป่อง คล้ายกับปลาปักเป้าพองลมเสียจริง
ผ้านวมผืนนี้เป็นแบรนด์รุ่นหนึ่งออกวางจำหน่ายแบบลิมิเต็ด เธอพรีออเดอร์จากต่างประเทศ เพิ่งมาถึงวันนี้
ด้านนอกเป็นสีชมพูอ่อน ดุจแก้วส่องประกายวิบวับ
ด้านในเป็นรูปอุ้งเท้าแมว
บางทีอาจจะเป็นเพราะตัวต้นเหตุอย่างเจ้าเสี่ยวเฮย หวาเหวินชอบแมวมาก
ใครจะรู้ เพิ่งจะใช้เวลาเพียงหนึ่งวัน ก็โดนชายผู้นี้รุกรานแล้ว ซวยจริง
เห็นหวาเหวินโมโห เจียงหยู่จงใจเบี่ยงประเด็น “วันนี้ผมไปพบพี่สาวคนโตมา”
“คุณเป็นลูกชายคนเดียวไม่ใช่หรือ?” หวาเหวินเข้าใจว่าเขาพูดถึงพี่สาวของเขา
“พี่สาวคนโตของคุณ”
“อ้อ……” ปฏิกิริยาตอบกลับของหวาเหวินราบเรียบ
“เธอเซ็นสัญญาโอนที่ดินให้ ผมเองก็ให้สัญญาห้าร้อยล้านกับเธอ”
“นั่นไม่ใช่เรื่องดีหรือคะ ยื่นหมูยื่นแมว ไม่มีใครเสียเปรียบใคร”
“ใช่ พี่ใหญ่บอกว่า อาทิตย์หน้าเป็นวันครบรอบแซยิดของคุณแม่ ให้พวกเรากลับไปด้วย”
หวาเหวินนิ่งงเงียบไม่กล่าววาจา
เจียงหยู่สำรวจอารมณ์ของเธอ สำหรับเรื่องวันครบรอบแซยิดของมารดา แสดงให้เห็นว่าก็ยังนิ่งเฉยอยู่มาก
“คุณจะกลับไปด้วยกันกับผมไหม?” เจียงหยู่เอ่ยถามอีกครั้ง
“อย่างนั้นก็กลับกันเถอะ” เธอกดดันเล็กน้อย
“ของขวัญผมจะเตรียมให้เอง”
“ตกลง เดี๋ยวฉันช่วยออกเงินครึ่งหนึ่ง”
“คุณไม่ต้องหรอก แค่ผมก็พอ”
“ไม่ได้ ตกลงกันไว้แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายรับผิดชอบของใครของมัน ต่อไปนี้ค่าใช่จ่ายสำหรับครอบครัวของพวกเรา เราก็ใช้แบบอเมริกันแชร์ ยุติธรรมดี” หวาเหวินกล่าวยืนกราน เธอไม่ต้องการติดค้าง
“คุณต้องคำนวณทุกรายละเอียดกับผมเลยหรือ?” เจียงหยูจนใจ
“ใช่ พวกนี้เป็นเรื่องตกลงกันไว้ก่อนหน้าแล้ว”
“ถ้าในอนาคตถ้าเกิดมีลูก ค่านมผงก็ยังต้องคนละครึ่งอย่างงั้นหรือ? ผมคิดว่าการเลี้ยงดูภรรยาและลูกเป็นความรับผิดชอบของผู้ชายนะ……” เจียงหยู่พยายามโน้มน้าวความคิดของเธอ
หวาเหวินอึ้งอยู่นานจึงค่อยได้ตอบโต้กลับ ถลึงตาใส่เขาอย่างดุร้าย “ใครจะมีลูกกับคุณกัน?”