ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 51
ตอนที่ 51 เล่นอุบายใส่เป็นชุด
หวาเหวินไม่ทันได้คิดอะไรเยอะ ก็ตอบปฏิเสธไป “ไม่ต้องหรอก ฉันรีบ”
เห็นหวาเหวินปฏิเสธ แซ่จื๋อจ้วนก็ไม่ได้ยอมแพ้
“คุณดูสิ วันนี้อากาศไม่เลวเลยนะ ก่อนหน้านี้ที่คุณอยู่ที่เขาจงชุ่ยที่นั่นหนาวมั้ยครับ?”
หวาเหวินเหลือบมองเขา “ที่เขาจงชุ่ยห่างจากนี่แค่ร้อยไมล์ สภาพอากาศมันจะไม่เหมือนที่นี่เหรอคะ?”
“ฮ่า…..นั่นสิ สมองผมนี่นะ”
“คุณชายแซ่ ฉันคิดว่าเราไม่ควรคุยให้อึดอัดใจจะดีกว่า”
หวาเหวินรู้สึกว่าคนคนนี้หาเรื่องมาพูดไปเรื่อย เรื่องที่คุยก็ดูเก้ๆกังๆ
คุยไม่เป็นยิ่งกว่าเจียงหยู่ซะอีก แม้ว่าเจียงหยู่มักจะทำให้โมโหเสมอ
แต่เวลาที่พูดคุยกับเจียงหยู่ สายตาเขาก็เหมือนคนซื่อบื้อคนนึงเท่านั้น
“คุยให้อึดอัดใจหรือ…..ผมรู้สึกว่าเราคุยกันได้เรื่อยๆเลยนะ”
แซ่จื๋อจ้วนพูดไปก็แอบมองหวาเหวินไป
วันนี้เธอใส่เสื้อกั๊กสีน้ำตาลและกางเกงขากว้าง ภายในเป็นเสื้อสีดำแขนสั้น
ให้ความรู้สึกเย็นสบาย ยิ่งดูแล้วรู้สึกมีระดับ
ประเด็นอยู่ที่ราศีของคน ใส่อะไรก็ดูดี
แซ่จื๋อจ้วนเห็นว่าหวาเหวินไม่สนใจเขา เลยเอื้อมมือไปลูบแมวที่อยู่ในอ้อมแขนของหวาเหวิน
“อัยยา เจ้าดำตัวนี้น่ารักจัง กี่ขวบแล้วเนี่ย?”
พูดยังไม่ทันจบดี เจ้าโคกที่กำลังทำตาพริ้มเมื่อโดนแสงอาทิตย์ส่อง ก็ได้ข่วนแขนแซ่จื๋อจ้วนทันที
เจ้าโคกเป็นแมวดุมาก หวาเหวินเคยเตือนเจียงหยู่
แต่วันนั้นไม่รู้เพราะอะไร เจ้าโคกไม่โมโห ยอมปล่อยเจียงหยู่
เสียดายวันนี้แซ่จื๋อจ้วนโชคไม่ดีอย่างนั้น
“อา…โคตรเจ็บเลย” แซ่จื๋อจ้วนขมวดคิ้ว มองที่แขนตัวเอง เห็นเป็นรอยเลือดที่โดนข่วนสามรอย
เลือดไหลออกมาบนแขนเขา ดูแล้วก็ลึกพอสมควร
“แมวฉันมันดุ คุณจะไปลูบมันทำไม?”
“ก็ผมเห็นว่ามันน่ารักดีแฮะ ที่แท้ก็ดุมากมากนี่เอง……ไม่เป็นไรไม่เป็นไร ไม่ต้องพาผมไปโรงพยาบาล ผมแค่เช็ดมันนิดหน่อยก็พอแล้ว”
แซ่จื๋อจ้วนหันไปหยิบทิชชูมาเช็ด
“ไม่ได้นะ แผลของคุณต้องรักษาให้ถูกวิธี และต้องฉีดวัคซีนด้วยถึงจะถูก”
“งั้นคุณพาผมไปได้มั้ย?” แซ่จื๋อจ้วนถือทีใช้โอกาสนี้
หวาเหวิน……………..
“รถคุณผมเป็นคนขับชนเอง ผมจะรับผิดชอบให้ถึงที่สุดแน่นอน แต่แมวคุณมาข่วนผม ผมก็ไม่ได้อยากหลอกเอาเงินคุณ แค่คุณพาผมไปฉีดยาก็พอ คุณคิดว่ายังไงล่ะ?” แซ่จื๋อจ้วนเดิมเป็นคนที่ความอดทนต่ำ แต่ตอนนี้ในใจเขาต้องขอบคุณเจ้าโคกโดยแท้
หวาเหวินอยากปฏิเสธเขา แต่ความจริงคือโคกไปทำร้ายเขา แล้วก็ดูหนักเอาการเลยทีเดียว
จึงได้แต่พยักหน้า “งั้นคุณไปกับฉัน ฉันพาคุณไปโรงพยาบาล”
หลังจากนั้น สามคนก็ขึ้นแท็กซี่ไป
แซ่จื๋อจ้วนนั่งอยู่ข้างคนขับส่วนหวาเหวินและหยินซิ่งนั่งอยู่เบาะหลัง
เรื่องรถให้ชุนเถาเป็นคนจัดการ แซ่จื๋อจ้วนก็ได้มีการติดต่อบริษัทประกันเรียบร้อย
เมื่อถึงโรงพยาบาลหวาเหวินรีบหาหมอให้จัดการกับแผลของแซ่จื๋อจ้วน ล้างแผลให้สะอาดและใส่ยา
จากนั้นฉีดยาวัคซีนถึงวางใจ
หวาเหวินเป็นคนจ่ายค่ารักษา รวมแล้วใช้ไปสองพันกว่า
หลังจบเรื่องหวาเหวินก็ให้หยินซิ่งนำเงินให้จื๋อจ้วนอีกหนึ่งหมื่นบาท
“นี่เงินอะไร?” แซ่จื๋อจ้วนไม่ได้รับไว้
“นี่เป็นเงินที่คุณหนูมอบให้เป็นค่ายาค่ารักษาพยาบาล มือของคุณจะต้องเปลี่ยนในอีกสามวัน อีกอย่างหลายวันนี้จะดีที่สุดคือฉีดยาวัคซีนไม่ให้ติดเชื้อ แล้วก็ซื้อผลไม้กินเยอะๆ”
แซ่จื๋อจ้วนรู้สึกขำ ตัวเองโตมาขนาดนี้ นอกจากพ่อแม่แล้ว ก็มีครั้งนี้ครั้งแรกที่มีคนให้เงินเขา
ปัญหาคือบ้านเขาขาดทุกอย่าง แต่เงินไม่ขาด
หวาเหวินทราบดีว่าบ้านเขามีเงิน แต่ก็ต้องเข้าใจส่วนนี้
หวาเหวินมองแซ่จื๋อจ้วน “คุณเก็บไปเถอะ คุณมีเงินแต่นั่นคือเงินคุณ แต่อันนี้ฉันชดเชยให้คุณ วันนี้ไม่ว่าจะเป็นใครที่ได้รับบาดเจ็บ ฉันจะไม่ดูแลไม่ได้”
น้ำเสียงเธอดูเย็นเย็นใสใส แซ่จื๋อจ้วนฟังแล้วใจเต้นรัว
แถมยังพูดจาที่ฟังดูแล้วสะอิดสะเอียนนัก “เซิงเซิง คุณช่างดีเหลือเกิน”