ลิขิตรักส่งฉันมาเป็นคู่เธอ - ตอนที่ 70
ตอนที่ 70 อาการป่วยไม่ดีขึ้น
หวาเหวินจำได้รางๆ เมื่อสามปีที่แล้ว ในสวนมีต้นมะเดื่อต้นเดียวไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรอยู่ๆก็ตาย
ใช้ยาตั้งหลายตัวและปุ๋ยหลายชนิดก็ไม่ดีขึ้น ดูแล้วคงจะไม่ไหว
หญิงชราให้หวาเหวินไปรดน้ำพรวนดิน แล้วก็ยังต้องไปคุยเล่นกับต้นมะเดื่อด้วย
หวาเหวินรู้สึกว่ามันเรื่องยึดมั่นยึดถือ แต่ในเมื่อเป็นความคิดของคุณยาย
จึงทำตามคำสั่งของท่าน คิดไม่ถึงเลยว่า ในเวลาสามปี ต้นมะเดื่อจะกลับมามีชีวิตอีกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อ
นานมาแล้ว คุณยายเคยพูดไว้ว่าต้นมะเดื่อเป็นต้นไม้ที่ดีและมีความหมายเป็นพิเศษ เพราะมันสามารถดึงดูดหงส์ได้
แล้วยังพูดเล่นอีกว่า อาเหวินของบ้านเธอนั้นก็คือหงส์ทอง
ต่อไปถ้าโตขึ้น คนที่แต่งงานด้วยก็จะต้องเป็นมังกรในหมู่ชนอย่างแน่นอน
แต่หวาเหวินไม่ได้ใส่ใจคำพูดเหล่านี้เท่าไหร่ เพราะคุณยายเป็นคนที่ชอบเชื่ออะไรงมงาย บางคำพูดแค่ฟังฟังก็พอ
หญิงชราจับมือหวาเหวินอยากตื่นตัว อยากจะพูดอะไร
หวาเหวินช่วยเอาเครื่องช่วยหายใจออกเบาๆ
โน้มตัวเข้าไปใกล้ปากท่าน ได้ยินเพียงสองคำเบาๆ——นกหงส์
หวาเหวินพยักหน้า น้ำตาคลอ
“อื้ม ยายพูดถูกแล้ว นกหงส์ มะเดื่อเป็นไม้ที่โชคดีจะดึงดูดนกหงส์ ฉะนั้นคุณยายจะต้อง…จะต้องอยู่เป็นเพื่อนหนูเพื่อคอยนกหงส์”
พอพูดจบประโยค หวาเหวินก็รู้สึกว่าศีรษะของคุณยายเอียง
จึงโน้มตัวเข้าหายายโดยตรง……
เธอหันตัวกลับด้วยความตกใจ “คุณยาย คุณยาย….คุณยายอย่าเพิ่งหลับสิ คุณมองหน้าหนู….”
ชุนเถาและหยินซิ่งพากันตกใจ รีบวิ่งมาดู
ชุนเถาใช้มือเข้าไปตรงจมูกคุณหญิงท่านเพื่อเช็คลมหายใจ
“คุณหนู….คุณหญิงท่าน….เสีย…..แล้วค่ะ”
มันยากมากสำหรับชุนเถาที่จะเอ่ยออกมา
ในสมองหวาเหวินตอนนี้ว่างเปล่า…….
ถึงแม้ว่าจะรู้แต่แรกแล้วว่าสุขภาพของคุณยายไม่สู้ดีนัก ยังไงก็ต้องจากไปไม่ช้าก็เร็ว แต่คิดไม่ถึงว่า…..เพิ่งจะมาถึงเขาจงชุ่ยก็……….
“คุณหนูอย่าเศร้าเลย คุณหญิงท่านไม่ต้องลำบากอีกแล้ว” หยิบซิ่งพยามอดกลั้น แต่ก็กลั้นไม่อยู่ร้องไห้ออกมา
หลายปีก่อนของชุนเถาและหยินซิ่ง คุณหญิงท่านพาหวาเหวินไปทำบุญที่สถานที่เล็กๆทางฝั่งใต้
บังเอิญเจอเด็กกำพร้าสองคน อายุก็ใกล้เคียงหวาเหวิน ทั้งดูมีบุญสัมพันธ์ต่อกัน
คุณหญิงท่านจึงนำเด็กสองคนนี้มาเลี้ยง หวังว่าจะให้เธอสองคนดูแลหวาเหวิน
การดูแลเลี้ยงดูนี้เป็นเวลานับหลายปี
ถึงแม้สองคนนี้จะเป็นเด็กผู้หญิง แต่ในยุคนี้ดูค่อนข้างจะดราม่าไปนิด
แต่หลายปีมานี้ ทั้งการอยู่การกิน หวาเหวินดูแลพวกเขาได้เป็นอย่างดีเลย
หวาเหวินศึกษาหนังสือทั้งสี่และคัมภีร์ทั้งห้า พวกเธอก็ได้ศึกษาเรียนรู้ไปด้วย
อีกทั้งสองคนได้เรียนศิลปะการป้องกันตัวที่หลากหลาย เพื่อที่คอยดูแลปกป้องหวาเหวิน
ทั้งสองอยู่กับหวาเหวินมาหลายปี แน่นอนว่าต้องมีความสนิทสนมกับคุณหญิงท่านอยู่แล้ว
พอมาวันนี้ คุณท่านจากไป ทั้งสองจึงอดไม่ได้ที่จะปล่อยโฮออกมา
หวาเหวินนั้น ไม่ได้ร้องเสียงดังออกมา แต่เธอจับมือคุณท่านไม่ยอมปล่อยเลย
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน พอมือเธอแยกจากคุณหญิงท่าน หวาเหวินก็เป็นลมล้มพับไป….
ตื่นมาอีกที ก็รุ่งของอีกวันแล้ว
เมื่อหวาเหวินฟื้นขึ้นมา หยินซิ่งก็รีบเข้าไปพยุงเธอ
“คุณหนู”
“คุณยายฉันล่ะ?”เธอถาม
“คุณหญิงอยู่ที่สุสานพิธี รอทำพิธีอำลาเสร็จก็จะนำลงฝังค่ะ”
หวาเหวินมองดูรอบๆ นี่คือที่บ้านใหญ่ตระกูลหวา ไม่ผิดแน่ พวกเธอกลับมาหมดแล้ว
“ช่วยพยุงฉันหน่อย ฉันจะไปปักธูปคุณยาย” หวาเหวินด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแอ
“คุณหนู ร่างกายคุณหนูไม่ไหวนะคะ นอนพักก่อนดีกว่าค่ะ….อย่างน้อยก็ทานอะไรก่อน ดื่มน้ำ…..”
แต่ไม่ว่าหยินซิ่งจะพูดอะไร หวาเหวินก็ไม่ฟัง เธอค่อยยืนขึ้น พาร่างกายที่ดูอ่อนล้า
ฝืนเดินไปที่ประตู เพียงเปิดประตู….ก็ดันล้มลงบนพื้นข้างหน้า
โชคยังดีที่หน้าประตูมีคนยืนอยู่ เขาค่อยพยุงเธอเข้าในอ้อมกอด