ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2769 เซียวเซ่อกลับประเทศ + ตอนที่ 2770 เซียวเซ่อที่แปลกไป

ตอนที่ 2769 เซียวเซ่อกลับประเทศ

“เซียวเซ่อ…เธอออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”

เหมยเหมยตะโกนเสียงดังลั่น เซียวเซ่อมักจะใส่รองเท้าไนกี้ที่สั่งทำเท่านั้นมาตลอดหลายปีแล้ว เธอมีนักออกแบบของตัวเองและออกแบบเพื่อเธอคนเดียว รุ่นรองเท้าผ้าใบที่วางอยู่บนชั้นวางรองเท้าเป็นสินค้าพิเศษของแบรนด์นี้ที่คุณหนูใหญ่เซียวมีเพียงคนเดียวเท่านั้น

ทั่วโลกมีเธอคนเดียวเท่านั้นที่ใส่ได้ ถ้าคนอื่นใส่ถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์

รองเท้าคู่นี้ของคุณหนูใหญ่เซียวปรากฏอยู่บนชั้นวางรองเท้าซึ่งบ่งบอกว่าเวลานี้เซียวเซ่ออยู่ในบ้านหลังนี้

“เรียกอะไรนักหนา…บอกไปแล้วไม่ใช่หรือไงว่าถ้าไม่มีอะไรก็ไม่ต้องมารบกวนฉัน!” มีเสียงเหนื่อยหน่ายดังแว่วมาจากทางระเบียง เหมยเหมยวิ่งไปหาอย่างดีใจ แต่กลับเห็นว่าคุณหนูใหญ่เซียวนั่งสบายเอนกายอยู่บนเก้าอี้พร้อมถือกระป๋องโค้กเย็น ๆในมือ ดูท่าทางยังเหมือนเดิมและไม่มีการเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด

“เธอกลับมาแล้วทำไมไม่บอกฉันสักคำ? เธอยังนับฉันเป็นเพื่อนอยู่ไหม?” เหมยเหมยตำหนิ

“ไม่นับเธอเป็นเพื่อนจะมาอยู่ที่นี่เหรอ? แล้วจะบอกเธอทำไม หนวกหูจริง ๆ!”

เซียวเซ่อมองเธออย่างรังเกียจพลางดื่มโค้กหมดกระป๋องแล้วโยนลงถังขยะข้างหลังอย่างแม่นยำ เธอลุกขึ้นซึ่งดูเหมือนว่าจะหยิบโค้กอีกกระป๋อง แต่กลับชะงักไปด้วยสีหน้าท่าทางแปลก ๆเล็กน้อย

เหมยเหมยเองก็รู้สึกแปลกใจเพราะเซียวเซ่อชอบทานน้ำแข็งมาตั้งแต่เด็ก ขนาดฤดูหนาวก็ยังซัดไอศกรีมติดต่อกันหลายถัง ตอนนี้ต้นฤดูร้อนเซียวเซ่อจะต้องกินน้ำแข็งอย่างบ้าคลั่งและดื่มโค้กเย็นแทนน้ำเปล่าแน่นอน แต่ตอนนี้คาดไม่ถึงว่าเธอจะอดใจไม่ยอมดื่ม?

ช่างน่าแปลกจริง ๆ!

“ประจำเดือนเธอมาแล้วเหรอ?” เหมยเหมยถาม

เซียวเซ่อหลบสายตาพลางส่ายศีรษะ “ไม่ได้มา ของฉันมาไม่เคยตรงหรอก”

“ห้ามเธอกินน้ำแข็งเยอะขนาดนั้นนะ วันหลังกินน้ำแข็งให้น้อยลงหน่อย ผู้หญิงอย่างเราไม่เหมาะที่จะดื่มเครื่องดื่มเย็น ๆหรอก เธออย่าคิดว่าอายุยังน้อยแล้วจะทำอะไรซี้ซั้วได้นะ ไม่งั้นวันหลังเธอจะต้องทุกข์ใจแน่!” เหมยเหมยพูดโน้มน้าวอย่างปากเปียกปากแฉะ

เซียวเซ่อมุ่นคิ้วแต่ไม่ได้โต้กลับเหมือนก่อน เธอปิดปากเงียบไม่พูดอะไรสักคำ เหมยเหมยพร่ำบ่นอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นถึงค้นพบความผิดปกติจากเพื่อนของตน ผิดปกติมากด้วย

หากเป็นแต่ก่อนคุณหนูใหญ่เซียวจะต้องเถียงกลับคอเป็นเอ็นแน่นอน แต่ตอนนี้…เซียวเซ่อกลับสามารถยืนข่มอารมณ์ฟังเธอบ่นได้ ซึ่งแทบจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย

นับตั้งแต่เซียวเซ่อกลับมากะทันหัน ทั้งยังไม่โผล่กลับบ้าน แถมยังมีสายแปลก ๆจากสยงมู่มู่โทรมาหาอีก…เหมยเหมยรู้สึกว่าจะต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ ๆ ทั้งยังเกี่ยวข้องกับสยงมู่มู่ด้วย

“เซ่อเซ่อ…เธอกับสยงมู่มู่ทะเลาะกันเหรอ?” เหมยเหมยถามไถ่อย่างระวัง

เซียวเซ่อขมวดคิ้วแน่นแต่กลับไม่ใช่อาการไม่ชอบใจอะไร อย่างไรเสียสีหน้าของเธอกลับดูแปลกมากกว่าเหมือนจะเขินอาย เหมือนจะไม่พอใจ เหมือนจะโมโห เหมือนจะแค้นใจ เหมือนจะยังงง ๆอยู่…ทำเอาเหมยเหมยสับสนไปหมด สมองของเธอนั้นไม่สามารถวิเคราะห์ออกมาได้จริง ๆ

“ใครจะไปทะเลาะกับเขากัน เธออย่าบอกเขานะเรื่องที่ฉันกลับมาน่ะ!” เซียวเซ่อเอ่ยเตือน

เหมยเหมยเกิดใจฝ่อขึ้นมา สยงมู่มู่รู้แล้วและเธอก็ไม่ได้เป็นคนบอกด้วย แต่คำพูดนี้เซียวเซ่อจะเชื่อไหม?

“รู้แล้วน่า ฉันไม่บอกหรอก แต่ว่าสยงมู่มู่ฉลาดเป็นกรดขนาดนั้น เขาต้องเดาเรื่องที่เธอกลับประเทศออกแล้วแน่” เหมยเหมยชิงพูดไว้ก่อน

“รู้ก็รู้ไปสิ เธอแค่อย่าเอาที่อยู่ไปบอกเขาก็พอ เอาล่ะ…เธอกลับไปได้แล้ว ไม่มีธุระอะไรก็มาให้น้อย ๆหน่อย!”

เซียวเซ่อโบกมือไปมาเอ่ยไล่แขก

ในท้องของเหมยเหมยเหมือนมีมดหมื่นตัววิ่งพล่านอยู่ข้างในก็ไม่ปาน คันยุบยิบทรมานแทบตาย แต่ในเมื่อคุณหนูใหญ่เซียวไม่เปิดปากพูด แล้วเธอจะมีปัญญาทำอะไรได้?

“เซ่อเซ่อ…ตกลงเธอกับสยงมู่มู่พัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้วกันแน่?” เหมยเหมยเอ่ยถามอย่างไม่ยอมแพ้

เซียวเซ่อหว่างคิ้วกระตุก มือที่วางอยู่บนที่เท้าแขนกำแน่น กระทั่งเหมยเหมยสัมผัสได้ถึงรังสีแห่งความโกรธแผ่ออกมาจากผู้หญิงคนนี้…แย่ล่ะ…นี่มันเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นกันแน่นะ?

…………………………………………..

ตอนที่ 2770 เซียวเซ่อที่แปลกไป

เหมยเหมยรออยู่ครู่ใหญ่แต่เซียวเซ่อก็ไม่พูดอะไร เธอรู้สึกคันในใจยุบยิบเพราะอยากรู้จริง ๆว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเซียวเซ่อกับสยงมู่มู่กันแน่

“คือว่า…เซ่อเซ่อ หรือว่าสยงมู่มู่ทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ?”

ในที่สุดก็ทนไม่ไหวเลยโพล่งถามออกไป เหมยเหมยสังเกตความเปลี่ยนแปลงท่าทีอาการของเซียวเซ่ออย่างระมัดระวัง อันที่จริงไม่จำเป็นต้องมองด้วยซ้ำเพราะในขณะที่เซียวเซ่อแผ่อารมณ์คุกรุ่นออกมาจากร่างกายก็ทำให้อุณหภูมิในห้องลดลงหลายองศาเลยทีเดียว

เหมยเหมยถูมือหยัดกายลุกขึ้นและหยิบเสื้อคลุมออกจากไม้แขวน ใส่ชุดเพิ่มความอบอุ่นหน่อยดีกว่า ดูท่าครั้งนี้สยงมู่มู่จะต้องทำผิดถึงขั้นหัวขาดแน่ ๆ!

จุ๊ ๆ…ความกล้าสูงเสียดฟ้าแล้ว!

แต่เธอก็ยังรู้สึกแปลกใจอยู่ดี ในเมื่อสยงมู่มู่ทำความผิดมหันต์ขนาดนี้ ด้วยนิสัยของเซียวเซ่อแล้วจะต้องเอาสยงมู่มู่ปางตายก่อนค่อยออกไปเที่ยวนี่นา แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าสยงมู่มู่ยังใช้ชีวิตกระโดดโลดเต้นอยู่เลย แถมเซียวเซ่อยังหลบหน้าหลบตาสยงมู่มู่อีก…ผิดปกติมาก!

สิ่งผิดปกติย่อมมีเงื่อนงำ…จะต้องมีเรื่องอะไรแน่นอน!

“แกร๊ก ๆ…”

เสียงดังลอยมาจากเซียวเซ่อที่ออกแรงกำหมัดแน่นอยู่ เสียงที่เปล่งออกมาทำเอาเหมยเหมยส่ายศีรษะ ความเกลียดชังฝังแน่นลึกเชียว สยงมู่มู่เจ้าบ้านั่นรอความตายได้เลย!

หรือเธอจะบอกสยงมู่มู่สักหน่อยดีว่าไปไกลได้เท่าไหร่ยิ่งดี ช่วงนี้ไม่ต้องกลับประเทศหรอก ถึงอย่างไรเสียเขาก็เป็นลูกชายแท้ ๆของคุณอาของเธอ ฉะนั้นจะปล่อยให้ทายาทของคุณอาจบสิ้นแค่นี้ไม่ได้!

“เธอกลับไปเถอะ…ไม่มีเรื่องอะไรก็ไม่ต้องมารบกวนฉัน ใช่แล้ว เธอมีร้านอาหารที่เป็นของเธออยู่ใช่ไหม?” เซียวเซ่อหลับตาลงดูหงุดหงิดเป็นอย่างมาก แต่กลับถามถึงร้านอาหาร

“มีที่หนึ่ง พ่อครัวฝีมือดีมาก ถ้าเธอไปกินข้าวแค่ลงบิลไว้ก็พอ” เหมยเหมยยิ่งรู้สึกแปลกใจมากกว่าเดิม

“ไม่ไป เธอให้ทางร้านตุ๋นซุปไก่มาให้ฉันทุกวันวันละถ้วย เงินลงบัญชีไว้ ชำระเดือนต่อเดือน”

คำพูดของเซียวเซ่อทำให้เหมยเหมยยิ่งประหลาดใจ คุณหนูใหญ่เซียวผู้ที่แต่ไหนแต่ไรมาปฏิเสธการทานซุปร้อนทุกชนิด…ตอนนี้กลับเป็นฝ่ายร้องขอซุปร้อน ๆก่อนเหรอ?

เซียวเซ่อในวันนี้…ไม่ว่าจะคำพูดหรือการกระทำล้วนผิดปกติเหลือเกิน รู้สึกเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนยังไงอย่างนั้น

เหมยเหมยใจเต้นระส่ำ อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบ ๆพลางถามอย่างระมัดระวังว่า “เซ่อเซ่อ…เธอคือเซ่อเซ่อใช่ไหม? ไทเฮา เหม่ยเหริ่น กั๋วหวังสัตว์เลี้ยงของเธอยังอยู่ดีใช่ไหม?”

เซียวเซ่อถลึงตาใส่เธออย่างอารมณ์เสีย “สบายดีจะตายไป ฉันไม่ได้ผีเข้าสักหน่อย อย่าลืมใส่เม็ดเก๋ากี้ลงในซุปไก่ด้วย เธอไสหัวไปได้แล้ว!”

พอพูดจบคุณหนูใหญ่เซียวก็ไล่แขกทันที เหมยเหมยเบะปากและไม่กล้าอยู่ต่อเพราะกลัวว่าจะยั่วโมโหคุณหนูใหญ่คนนี้เข้าแหนะ

“ฉันไปแล้วนะ อีกสองสามวันจะมาหาเธอใหม่!”

“ไม่ต้องมาแล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียว!” เซียวเซ่อปฏิเสธอย่างไม่รักษาน้ำใจเลยสักนิด ตอนนี้จิตใจของเธออยู่ในสภาวะสับสนสุด ๆ เธอไม่อยากมีปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์หน้าไหนทั้งนั้น โดยเฉพาะคนรู้จักเช่นเหมยเหมย หนวกหูดีจริง ๆ

“งั้นฉันไปแล้วนะ…บ๊ายบาย!”

เหมยเหมยกังวลเหลือเกิน ท่าทางของเซียวเซ่อดูผิดปกติมากเหมือนเจอเรื่องลำบากใจอะไรสักอย่าง เจ้าตัวก็ไม่ยอมพูดออกมา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีความสามารถอะไร แต่สามีของเธอมีความสามารถ ไม่แน่ว่าอาจจะช่วยได้นี่นา!

เธอใจเต้นนึกขึ้นได้จึงผลักประตูกลับเข้าไปอีกครั้ง ตะโกนไปทางระเบียง “เซ่อเซ่อ มีเรื่องอะไรก็พูดออกมานะ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว พี่หมิงซุ่นของฉันเก่งมากนะ เขาจะต้องช่วยเธอแก้ปัญหาได้อย่างแน่นอน!”

เซียวเซ่อกุมหน้าผากอย่างเอือมระอา เพื่อนคนนี้ช่างน่ารำคาญจริง ๆ!

“ฉันแค่อยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ…เธอไปได้แล้ว โอเค?”

“อืม…”

เหมยเหมยจึงทำได้แค่ปิดประตูลงและจากไปด้วยความไม่เข้าใจ แต่หลังจากขึ้นรถยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ ตกลงเกิดอะไรขึ้นกับเซียวเซ่อกันแน่ ไม่ได้การล่ะ…เธอต้องรู้ให้ได้

เธอกำลังเตรียมจะโทรไปถามสยงมู่มู่ แต่เจ้าหมอนี่ดันโทรมาหาเธอก่อนพอดี “ฉันอยู่สนามบินแล้ว เธอมารับฉันด้วย!”

……………………………