ลิขิตรัก ย้อนรอยแค้น - บทที่ 2943 ซ่อนความลับไว้มากมาย + ตอนที่ 2944 ตามติดไม่ห่าง

ตอนที่ 2943 ซ่อนความลับไว้มากมาย

เล่อเล่อพูดในสิ่งที่สือเอ้อร์คาดเดาออกมา “ทีมมังกรไม่ได้หาเรื่องด้วยได้ง่าย ๆ อย่างไรเสียพี่ก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้อยู่แล้ว พี่เอาหยกแขวนนี่ให้ทีมมังกรแล้วให้คนพวกนั้นไปตามเอากับทีมมังกรเองเถอะ”

เสี่ยวเป่าไม่ได้ตอบแต่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ผ่านไปสักพักเขาถึงพูดว่า “พี่ต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้ รอฟ้ามืดก่อน!”

เขาไม่ยอมยกให้ทีมมังกรโดยที่ยังไม่รู้อะไรหรอก

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จเขาค่อยให้คุณอาเหยียน เพราะถ้าเทียบกันแล้วเขาเชื่อใจเหยียนหมิงซุ่นมากกว่า

ฟ้าใกล้มืดแล้วเสี่ยวเป่าจึงหยิบหยกแขวนออกมาส่องตรงแสงไฟแล้วพินิจอย่างละเอียดทว่ากลับไม่พบอะไร เล่อเล่อมองตามจนสายตาพร่าไปหมดเลยกระซิบบอก “ไม่อย่างนั้นทุบเจ้านี่ให้แตกเลยดีไหม ไม่แน่อาจจะเห็นแผนที่ขุมสมบัติก็ได้”

เสี่ยวเป่ากลั้นขำไม่อยู่ หยกแขวนเล็กแค่นี้ข้างในจะซ่อนอะไรไว้ได้

ถ้าทุบให้แตกคงไม่ได้เพราะน่าจะมีความลับอื่นซ่อนอยู่อีกแน่นอน

เขาหยิบไฟฉายออกมาส่องหยก ภายใต้แสงอันเจิดจ้าหยกสุกใสแวววาวราวกับคริสตัล ทั้งยังส่องภาพบนนั้นให้เห็นอย่างชัดเจน เล่อเล่ออดถอนหายใจไม่ได้ “ช่างแกะสลักคนนี้เก่งจริง ๆ แม้แต่ขนบนตัวหงส์ยังแกะอย่างประณีตชัดเจน แล้วเกล็ดบนตัวมังกรนั่นอีก เหมือนของจริงมากเลย”

เสี่ยวเป่าผุดความคิดบางอย่างได้เลยยกหยกแขวนขึ้นสูง เล่อเล่อพูดถูก หงส์และมังกรบนหยกแขวนตัวพันติดกัน อีกทั้งขนและเกล็ดบนลำตัวเหมือนจริงมาก ช่างแกะสลักฝีมือยอดเยี่ยมทีเดียว

เขาปิดไฟในห้องและม่านตรงหน้าต่างจนมืดสนิท จากนั้นก็กดเปิดไฟฉายส่องไปที่หยกพร้อมหันไปทางกำแพงสีขาวแต่ทว่ากลับไม่มีอะไร

เสี่ยวเป่าค่อย ๆหมุนหยกแขวนอย่างช้า ๆแต่ก็ยังไม่มีอะไรปรากฏบนกำแพง เขายังไม่หยุดหมุนจนตอนใกล้หมุนครบหนึ่งรอบเล่อเล่อก็ร้องขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “มีแล้ว…มีภาพโผล่มาแล้ว”

บนกำแพงปรากฏแผนที่แบบละเอียดรูปหนึ่งขึ้นมาและตัวอักษรขนาดเล็กมาก เสี่ยวเป่าให้เล่อเล่อถือไฟฉายและหยกแขวนไว้ ส่วนเขานำกระดาษและปากกามาวาดรูปตามอย่างระวังและไม่นานก็วาดแผนที่ออกมาเรียบร้อย

“ลองหมุนอีกครึ่งรอบดูซิ” เสี่ยวเป่าเอ่ย

เล่อเล่อทำตาม ฉับพลันแผนที่ก็หายไปแล้วปรากฏตัวอักษรมาแทนที่ เสี่ยวเป่าดูออกว่าเป็นลายมือของหนิงเฉินเซวียน ช่างแกะสลักหยกแขวนชิ้นนี้ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ เขาสลักของมากมายขนาดนี้เข้าไปอยู่ในนั้นได้อย่างไรกัน?

“เสี่ยวเป่า แผนที่คือภูเขาสือว่าน หลานต้องขึ้นเขาจากอำเภอผานกู่ที่เมือง Z หากตามแผนที่นี้ไปก็จะเจอสมบัติที่ปู่ทิ้งไว้แล้วทวงอำนาจของตระกูลหนิงของเราคืนมาให้ได้ อย่าอกตัญญูเหมือนพ่อ”

เล่อเล่อเบะปากอย่างไม่พอใจ “อย่าไปฟังคุณปู่ของพี่นะ เป็นจักรพรรดิมีอะไรดีกัน จักรพรรดิอายุสั้นกันหมด”

ยิ่งไปกว่านั้นจักรพรรดิมีสาวงามและสนมเต็มตำหนักแต่เสี่ยวเป่าเป็นของเธอคนเดียว ใครก็ห้ามแย่งเขาไปทั้งนั้น ตาเฒ่าหนิงตายแล้วยังไม่ไปอย่างสงบอีก

เสี่ยวเป่าไม่ได้ตอบ เขาพินิจดูแผนที่ที่เพิ่งลอกออกมาพร้อมอยากรู้นักว่าหนิงเฉินเซวียนจะทิ้งสมบัติอะไรไว้ ดูท่าน่าจะเป็นมากกว่าอาวุธรุ่นใหม่ เพราะถ้าเป็นอาวุธรุ่นใหม่ทีมมังกรคงมาตามเอากับเขาโต้ง ๆแล้ว แต่ทีมมังกรกลับเสียเวลาตามสืบราวกับจับตาดูอยู่ก็ไม่ปาน

“พี่ต้องไปภูเขาสือว่าน” จู่ ๆเสี่ยวเป่าก็เอ่ยขึ้น

เล่อเล่อชะงักแล้วพูดอย่างไม่ลังเลว่า “ฉันไปด้วย พี่อย่าได้คิดจะสลัดฉันทิ้งเลย!”

นับตั้งแต่นี้เสี่ยวเป่าไปที่ไหนเธอก็จะไปที่นั่น ว่ากันว่าผู้หญิงดี ๆกลัวผู้ชายตามวอแวไม่ใช่หรือไง แต่ถ้าคิดในทางกลับกันผู้ชายที่ดีก็คงกลัวสาวตามเกาะแกะเช่นกัน!

เสี่ยวเป่ามองเล่อเล่ออย่างจนใจพลางลอบคิดในใจว่าจะทิ้งเล่อเล่อไว้ที่นี่ เขาไปแค่คนเดียวก็พอแล้ว

“โอเค สามวันหลังจากนี้ออกเดินทาง พวกเรามาเจอกันที่นี่” เสี่ยวเป่าแกล้งทำเป็นตอบรับ

“อืม ฉันกลับไปเตรียมตัวก่อน”

เล่อเล่อก็แสร้งทำทีว่าเชื่อเสี่ยวเป่าทว่าในใจกลับคิดว่าจากนี้ไปเธอจะคอยตามติดเจ้าหมอนี่ เสี่ยวเป่าต้องล่วงหน้าเดินทางก่อนแน่ เธอเคยโดนหลอกแล้วครั้งหนึ่ง ฉะนั้นเธอจะไม่ยอมโดนหลอกเป็นครั้งที่สองหรอก

………………………………….

ตอนที่ 2944 ตามติดไม่ห่าง

เล่อเล่อเดาว่าเสี่ยวเป่าน่าจะออกจากเมืองหลวงในคืนพรุ่งนี้เพราะพรุ่งนี้มีเรียนคาบจิตวิทยา เสี่ยวเป่าต้องเข้าสอนก่อนค่อยขอลาหยุดกับอาจารย์ใหญ่และเดินทางตอนกลางคืน

หึ…ครั้งนี้อย่าคิดว่าจะสลัดเธอทิ้งได้เชียว เธอจะไม่คลาดสายตาจากเสี่ยวเป่าเลย

เล่อเล่อรีบกลับบ้านเก็บของอย่างลวก ๆ บนตัวเธอมีฟันของฉิวฉิวใช้เป็นช่องมิติเก็บของที่เหมยเหมยเคยให้ไว้ซึ่งทำให้เดินทางได้สะดวกมาก เล่อเล่อเตรียมอาหารและผลิตภัณฑ์พวกยาไปเป็นจำนวนมาก รวมถึงของใช้ฉุกเฉินในป่าเพียงพอให้เธอและเสี่ยวเป่าอยู่ในหุบเขาได้เป็นปี

หนุ่มสาวอยู่กันตามลำพังในหุบเขา ไม่แน่ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเสี่ยวเป่าอาจจะพัฒนาไปอีกขั้นจนก้าวกระโดดเลยก็ได้!

พอเล่อเล่อเตรียมทุกอย่างเรียบร้อยก็โทรหาเป่ารื่อน่า ในเมื่อไปนานขนาดนั้นคงต้องบอกเพื่อนรักไว้หน่อย ส่วนพ่อกับแม่ค่อยรายงานทีหลังแล้วกัน

ไม่เช่นนั้นเหยียนหมิงซุ่นคงไม่ให้เธอไปกับเสี่ยวเป่าสองต่อสองหรอก

“เธอจะไปสำรวจพื้นที่กับเสี่ยวเป่าเหรอ? เธอสองคนคบกันแล้วเหรอ?” เป่ารื่อน่าประหลาดใจ

“ยัง เสี่ยวเป่าคิดจะสลัดฉันทิ้งแต่ฉันจะแอบตามไป” เล่อเล่อบอกตามความจริง

เป่ารื่อน่าหัวเราะเยาะ “เธอนี่มันหาเรื่องจริง ๆ ไปออกสำรวจไกลเชียว ไปเถอะ ๆ ขอให้เธออยู่ในป่าเขา มีฟ้าเป็นผ้าห่ม ดินเป็นเตียงนอน มีดวงดาวเป็นเพื่อนและรวบหัวรวบหางหนิงเสี่ยวเป่าได้สำเร็จนะ!”

เล่อเล่อกรีดร้องอย่างตื่นเต้น บางทีเธออาจะทำสำเร็จจริง ๆก็ได้!

ทุกอย่างเป็นไปได้ทั้งนั้นเธอต้องคิดด้านดีไว้ก่อน เพราะเธอเป็นพวกมองโลกในแง่ดีไง

หลังจากคุยเล่นกับเป่ารื่อน่าสักพักเล่อเล่อก็วางสายเตรียมจะไปโรงพยาบาลขอใบรับรองแพทย์ ทางที่ดีต้องเป็นโรคร้ายที่ลาหยุดได้ยาว ๆเช่นไวรัสตับอักเสบหรือเยื่อหุ้มสมองอักเสบ เพราะเธอก็ยังไม่แน่ใจว่าจะอยู่ในป่าเขานานแค่ไหน!

เป่ารื่อน่าวางสายพลางขมวดคิ้วแน่น เดิมทีเธอคิดจะบอกเพื่อนรักว่าช่วงนี้เธอรู้สึกแปลก ๆ แต่ช่วงนี้เล่อเล่อก็ยุ่งมากเป่ารื่อน่าจึงไม่ได้บอกอะไร เธอคิดจะดูต่อไปอีกสักระยะบางทีเธออาจจะคิดมากไปเอง

แต่ตลอดสองสามวันนี้เธอมักรู้สึกว่ามีคนสะกดรอยตามเธอราวกับเป็นเงาติดตัวจนเธอรู้สึกไม่ดีเอาซะเลย

เป่ารื่อน่ามองรอบด้านแต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติอะไรจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเตรียมขึ้นรถเมล์กลับบ้าน

หลังจากเธอขึ้นรถเมล์หนุ่มตาน้ำข้าวรูปงามคนหนึ่งก็พุ่งตัวออกมาจากหลังป้ายรถเมล์ด้วยแววตาตื่นเต้นแล้วพึมพำว่า “ได้เวลาลงมือแล้ว ต้องวางแผนให้ดี คุณชายจะต้องพึงพอใจมากแน่ ๆ”

วันถัดมาเล่อเล่อเตรียมทุกอย่างพร้อมรอแค่เวลาเดินทางเท่านั้น รอหลังเสี่ยวเป่าเลิกคลาสเธอก็แอบหนีออกมาแล้วให้เพื่อนช่วยยื่นใบลาให้ เอกสารอาการป่วยเธอซื้อมาจากโรงพยาบาลด้วยเงิน 500 หยวนซึ่งเปลี่ยนแค่ชื่อบนนั้น ส่วนโรคที่เขียนไว้คือโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว

เธอไม่มีทางเลือกอื่นเพราะเธอหามาทั่วทั้งโรงพยาบาลแล้ว ถ้าไม่ทำแท้งก็ต้องเป็นมะเร็ง ไม่ก็แขนขาหัก แต่พอคิดทบทวนดูแล้วเล่อเล่อคิดว่าโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวดูน่าเวทนาและได้รับความเห็นใจจากอาจารย์มากกว่า

เล่อเล่อไม่รู้เลยว่าเรื่องน่าเศร้าของเธอจะกลายเป็นข่าวใหญ่จนเหยียนหมิงซุ่นโกรธจัดซึ่งจะเล่าให้ฟังในภายหลัง

แผนการของเสี่ยวเป่าเป็นไปตามที่เล่อเล่อคิด หลังจากเขายื่นใบลากับอาจารย์ใหญ่ก็แบกเป้เรียบง่ายลงภูเขาไป เขาเปิดประตูรถเพิ่งนั่งได้ไม่นานก็หันไปเจอเล่อเล่อส่งยิ้มตาหยีให้เขาอยู่ด้านหลัง

“ไม่ได้บอกว่าสามวันหลังจากนี้เหรอ? เสี่ยวเป่าพี่หลอกฉันอีกแล้วนะ!”

เล่อเล่อฉายแววพอใจผ่านแววตา รอบนี้หนิงเสี่ยวเป่าอย่าคิดจะหนีพ้นเงื้อมมือเธอไปได้เลย

เสี่ยวเป่ากุมขมับอย่างระอา เขาหลอกเล่อเล่อยากขึ้นทุกวันเลยลองพูดโน้มน้าวดู แต่ทว่า…

“อย่ามาพูดจาไร้สาระกับฉัน ถ้าไม่ไปด้วยกันก็ไม่ต้องไปทั้งคู่ มีแค่สองตัวเลือกนี้เท่านั้น!” เล่อเล่อยืนยันหนักแน่น

………………