ลืมรักเลือนใจ - ตอนที่ 15 คำถามปราบเซียน

ลืมรักเลือนใจ – ตอนที่ 15 คำถามปราบเซียน
จะว่าไป บุคลิกที่สองของเธอเกี่ยวข้องอะไรกับเผยอวี้เฉิง

คงไม่ใช่ว่าทำอะไรแปลกๆ อย่างอื่นอีกตอนที่ไม่รู้ตัวหรอกนะ?

ความรู้สึกที่ไม่เข้าใจอะไรเลยแบบนี้น่าเศร้ามากจริงๆ สามารถเหยียบระเบิดตกหลุมได้ตลอดเวลา

ตอนนี้หลินเยียนไม่กล้าแม้แต่จะปริปากพูด

ขณะนี้เอง เสียงเคาะประตู ‘ก๊อกๆๆ’ พลันดังขึ้น

เผยอวี้เฉิง “เข้ามา”

หลินเยียนรีบฉวยโอกาสกระโดดห่างออกไป จากนั้นจึงมองไปทางประตูที่มีเสียงฝีเท้าดังแว่วเข้ามาตามสัญชาตญาณ วินาทีต่อมา ก็เป็นต้องอึ้งค้างอยู่กับที่…

เผยหนานซวี่!!!

ราชาภาพยนตร์เผยหนานซวี่!

ไอดอลของเธอ! เทพบุตร!

“พี่…” เผยหนานซวี่พลางผลักประตูเข้ามา พลางขานเรียกเผยอวี้เฉิง

ในตอนนี้เผยหนานซวี่สวมชุดลำลองอยู่บ้านสบายๆ และผ่อนคลาย บนใบหน้าอันหล่อเหลามีรอยยิ้มอ่อนโยน เขาเหมือนเปล่งประกายไปทั้งตัว!

หลินเยียนรู้สึกเพียงว่าตอนนี้แสงสว่างจากทั้งโลกได้มารวมกันที่ตัวผู้ชายคนนี้

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นเผยหนานซวี่ใส่ชุดลำลองอยู่บ้าน และเป็นครั้งแรกที่เห็นเผยหนานซวี่ดูเป็นกันเองขนาดนี้

ถ้าเป็นปกติแม้ว่าเผยหนานซวี่จะดูอ่อนโยนและเป็นกันเองกับโลกภายนอกมาโดยตลอด แต่หลินเยียนกลับสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า ความอ่อนโยนแบบนั้นแฝงความห่างเหินและสูงเกินเอื้อม

สำหรับแฟนคลับอย่างพวกเขาแล้ว มักจะถูกยกย่องให้อยู่บนแท่นบูชาเสมอมา

แต่เมื่อครู่นี้ ชั่วขณะที่เผยหนานซวี่ผลักประตูเข้ามา เธอราวกับเห็นเทพบุตรที่เดินลงจากแท่นบูชาสู่โลกมนุษย์

“คุณหลิน” เผยหนานซวี่เหมือนจะเห็นเธอแล้ว จึงพยักหน้าให้เธอเบาๆ เป็นการทักทาย

แต่แล้ว…

ชั่ววินาทีที่เผยหนานซวี่ผละสายตาออกจากเผยอวี้เฉิง ความเป็นกันเองนัยน์ตาเขาพลันเปลี่ยนเป็นความสุภาพและห่างเหินที่เธอคุ้นเคยดี

ทว่าเท่านี้ก็เพียงพอที่จะทำให้หลินเยียนตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้คุยกับเผยหนานซวี่ใกล้ขนาดนี้ ครั้งก่อนก็ช่างเถอะ เพราะเธอจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ

หลินเยียนอึ้งไปนาน ในที่สุดก็พูดติดอ่างว่า “สวัสดี…คุณ…ราชาภาพยนตร์!”

พูดจบสายตาที่ยังคงจ้องเผยหนานซวี่อย่างควบคุมไม่อยู่

ความรู้สึกที่แฟนคลับตัวน้อยๆ ได้เจอไอดอลที่ได้แต่หวัง แต่ไม่สามารถได้ใกล้ชิดได้แบบนั้น มันยากจะควบคุมจริงๆ …

ทว่า…

ไม่นานหลินเยียนก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีนัก

นัยน์ตาที่อยู่ภายใต้เลน์แว่นของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ สาดฉายประกายอันเย็นเยียบ งอนิ้วอันเรียวยาวเล็กน้อย เคาะบนพนักโซฟาเบาๆ “หล่อมั้ย?”

คำพูดสั้นๆ ที่ดูเหมือนไม่ใส่ใจนี้ ทำให้หลินเยียนรู้สึกเย็นวาบจากกระดูกสันหลังขึ้นไปจนถึงกลางกะโหลกศีรษะ “…”

บอกว่าหล่อ?

บุคลิกที่สองของเธอเพิ่งค้างคืนกับเขา ตอนนี้กลับหันไปชมว่าผู้ชายอีกคนหล่อ แบบนี้ก็เป็นการสวมเขาให้เผยอวี้เฉิงต่อหน้าเขาไม่ใช่เหรอ?

หรือบอกว่าไม่หล่อ?

จะบอกว่าเทพบุตรไม่หล่อได้อย่างไร?

นี่เป็นคำถามปราบเซียนอย่างไม่ต้องสงสัย…