ลืมรักเลือนใจ - ตอนที่ 469 สายตารวนไปหมด ตอนที่ 470 ไม่เข้าใจไม่เป็นไร ครั้งหน้าฉันจะสอนให้
- Home
- ลืมรักเลือนใจ
- ตอนที่ 469 สายตารวนไปหมด ตอนที่ 470 ไม่เข้าใจไม่เป็นไร ครั้งหน้าฉันจะสอนให้
ตอนที่ 469 สายตารวนไปหมด
หลังจากคุยกับสองคนนั้นอย่างอารมณ์เสียและพยายามรักษาศักดิ์ศรีของตัวเองแล้ว หลินเยียนวางมือถือลงเริ่มครุ่นคิดขึ้นมา
หรือว่าเธอจะคบใครไม่เป็นขนาดนั้น?
ไม่หรอกมั้ง…
หลินเยียนคิดไปด้วย เปิดคอมพิวเตอร์ไปด้วย แล้วเริ่มเคาะแป้นพิมพ์
ตอนคบกันควรจะทำอะไรบ้าง?
ทำยังไงถึงจะทำให้แฟนมีความสุข?
ทำยังไงถึงจะทำให้แฟนยอมสนองความต้องการของเรา?
…
คำตอบในเน็ตมีทุกรูปแบบเต็มไปหมด ทำให้หลินเยียนอ่านจนตาลาย
เช่นแบบว่ากินไอศกรีมถ้วยเดียวกัน ใช้หลอดสองอันกินน้ำแก้วเดียวกัน ใส่มือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเขาในฤดูหนาว ใช้รูปโปรไฟล์คู่ ใส่ชุดคู่ กินข้าวเสร็จแล้วไปเดินเล่น ไปเล่นม้าหมุนที่สวนสนุก โกนหนวดให้เขา พาเขาไปกินชาบูหม่าล่า ไปดูคอนเสิร์ตด้วยกัน…
บ้าเอ้ย…
แค่คบกันเฉยๆ มีเรื่องให้ทำด้วยกันเยอะขนาดนี้เลยเหรอ!
ทำเรื่องน่าเบื่อแบบนี้ด้วยกันมีความหมายอะไรเหรอ?
ไปแข่งรถด้วยกันยังดีกว่าอีก…
กลยุทธนี้ใช้ไม่ได้ผลจริง!
หลินเยียนอ่านไปด้วยถอนหายใจไปด้วย จะว่าไปแล้วชีวิตคนเราช่างไม่แน่นอนจริงๆ ไม่กี่เดือนที่แล้วเธอยังค้นหา ‘บอกเลิกแฟนยังไงอย่างฉลาด’ แต่ตอนนี้คำถามในการค้นหาดันเป็น ‘คบกับแฟนยังไง…’
ดูไปดูมาก็ดึกแล้ว หลินเยียนหิวจนท้องร้อง
จากช่วงอาหารค่ำก็ผ่านไปนานมากแล้ว รวมถึงการเผาผลาญของร่างกายเธอสูงกว่าคนอื่น จริงๆ เธอหิวตั้งนานแล้ว แต่กับข้าวที่เผยอวี้เฉิงเก็บไว้ให้นั้น ตีให้ตายเธอก็ไม่กล้ากิน!
ดีที่เธอตุนอาหารไว้ไม่น้อย…
หยิบช็อคโกแลต ลูกอม หมี่กรอบแล้วก็ปลาเส้นเผ็ดอะไรพวกนี้ออกมา กินไปด้วยค้นหาไปด้วย อีกทั้งยังหยิบสมุดออกมาจดไว้ด้วย
ความตั้งใจนี้ แทบจะเทียบเท่าตอนที่เธอฝึกสกิลการแสดงตอนนั้นเลยล่ะ…
ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหนนี่ก็เกือบจะเช้าซะแล้ว หลินเยียนวางปากกาลง เตรียมตัวอาบน้ำนอน
หลินเยียนอาบน้ำเสร็จแล้วเปลี่ยนชุดนอนเรียบร้อยจึงมานั่งอยู่หน้าโต๊ะอีกครั้ง เตรียมตัวสรุปการบ้านความรักในวันนี้ให้เสร็จแล้วค่อยนอน
ขณะที่กำลังเขียนสรุปลงในสมุด ไม่รู้ทำไมร่างกายเริ่มรู้สึกมึนงง เหมือนแรงดึงดูดบางอย่างทะลุกำแพงพุ่งมาทางเธอ…
เกิดอะไรขึ้น หรือว่าจะเหนื่อยเกินไป? เธอง่วงจนมึนเลยงั้นเหรอ?
ไม่สิ ความรู้สึกแบบนี้มันมากไปกว่านั้น อีกทั้งยังคุ้นเคยมากด้วย…
แย่แล้ว! นี่มัน…เจ้าหื่นกามนั่นนี่นา…
หลินเยียนพยุงหัวเอาไว้ พุ่งตัวเข้าไปจะเอาดาบไม้ออกมา แต่ยังไม่ทันทำอะไร วินาทีต่อมา ความมืดเข้ามาแทนที่…เธอขาดสติไปทันที
เมื่อ ‘หลินเยียน’ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ตาสว่างหมดแล้ว ยังจะเอาอะไรมาง่วงอีก
สายตาอันเฉียบเย็นคู่นั้น ราวกับไม่มีความรู้สึกของมนุษย์ใดๆ
ไม่กี่นาทีที่แล้ว เผยอวี้เฉิงกำลังนอนพิงอยู่ที่หัวเตียง เตรียมตัวเข้านอน
ไม่ว่าหลินเยียนจะทำตัวสบายๆ ต่อหน้าตัวเองยังไง แต่ก็ไม่สามารถโกหกตัวเองได้
ภายในเสี้ยววินาที…จิตของเขาก้าวผ่านการควบคุมตัวเอง เข้าสู่ร่างกายของหลินเยียนหลังจากผ่านไปแล้วหลายวัน…
เผยอวี้เฉิงชินกับสภาพแบบนี้แล้ว ดังนั้นถือว่าครั้งนี้ยังปกติอยู่
แต่วินาทีต่อมา…สายตาของเขารวนไปโดยสิ้นเชิง…
เหมือนหญิงสาวเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ กลิ่นอายบนตัวเต็มไปด้วยความสดชื่นหลังอาบน้ำ ในกระจกที่กำลังส่องมาทางเขานั้น เห็นแค่หญิงสาวสวมชุดกระโปรงสายเดี่ยวบางๆ หยดน้ำบนเส้นผมค่อยๆ ไหลลงมาตามไหปลาร้า…
ตอนที่ 470 ไม่เข้าใจไม่เป็นไร ครั้งหน้าฉันจะสอนให้
ถึงเผยอวี้เฉิงจะนิ่งขรึม แต่ไม่คิดว่าหลังจากจิตตัวเองเข้ามาแบบนี้แล้ว จะเจอกับภาพตรงหน้านี้ได้…
เผยอวี้เฉิงพึมพำบางอย่างแล้วรีบหยิบเสื้อคลุมที่อยู่ข้างๆ ปกปิดร่างกายของหลินเยียนจนมิดชิด
ทำเสร็จแล้วลมหายใจค่อยกลับมาปกติหน่อย
แต่ภาพในกระจกที่สะท้อนให้เห็นใบหน้าขาวใสอมชมพู ผมเผ้าเปียกหมาดๆ ของหญิงสาวที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จยังคงอยู่ตรงหน้า…
“เพี๊ยะ” เผยอวี้เฉิงกลับด้านกระจกทันที
เหอะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เขาเองก็กลัวว่าจะทำอะไรที่ไร้ยางอายขึ้นมา…
ขณะเดียวกัน ด้วยความคุ้นเคย เผยอวี้เฉิงอยากสูบบุหรี่ตามจิตใต้สำนึก แต่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองอยู่ในร่างหลินเยียนก็เลยล้มเลิกความคิดไป เมื่อเห็นถุงขนมที่กระจายอยู่ทั่วโต๊ะเขาเอื้อมมือไปหยิบช็อคโกแลตตามสัญชาตญาณ
เผยอวี้เฉิงนึกคำพูดของหญิงสาวขึ้นมาว่ากินมาแล้ว ไม่หิว…
ไหนบอกว่าไม่หิวไงล่ะ
แต่เหมือนสาวๆ ชอบกินขนมกันหมดเลยนะ…
อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ
ไม่มีประสาทรับรสตั้งแต่เกิด เขาไม่เคยเข้าใจว่ามนุษย์มีความคลั่งไคล้กับอาหารยังไง
เผยอวี้เฉิงแกะช็อคโกแลตถุงนั้นออกแล้วหยิบชิ้นเล็กๆ เข้าปาก
ขณะที่ช็อคโกแลตหอมหวานละลายอยู่ในปาก เผยอวี้เฉิงชะงักอยู่กับที่อย่างไม่ได้ตั้งตัว
ตอนแรกเป็นเพียงการกระทำอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นครั้งแรกที่ทำให้เขาสัมผัสการลิ้มรสได้…
เนื่องจากไม่มีสัมผัสการลิ้มรส ไม่ว่าจะกินอะไรเขาก็ไม่รู้สึกอยู่ดี แต่ตอนนี้เขาได้สัมผัสความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อนผ่านร่างกายของหลินเยียน
เขาเกือบจะลืมแล้วว่าตอนนี้เขากำลังใช้ร่างกายของหลินเยียนอยู่
นี่ถือว่าเป็น…ผลพลอยได้อย่างไม่ได้ตั้งใจ…
นี่เหรอรสชาติความหวานน่ะ
รสชาติเดียวกับเธอจริงด้วยสินะ
เผยอวี้เฉิงทดลองกินขนมบนโต๊ะหลินเยียนทั้งหมดด้วยความสงสัย
จากนั้น สายตาเผยอวี้เฉิงกวาดมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ ได้เห็นสมุดบันทึกที่กางอยู่บนโต๊ะและหน้าจอโน้ตบุ๊ค…
เผยอวี้เฉิงดูประวัติการค้นหาในโน้ตบุ๊คหลินเยียนก่อน
ตอนคบกันควรจะทำอะไรบ้าง
ทำยังไงถึงจะทำให้แฟนมีความสุข
ทำยังไงถึงจะทำให้แฟนยอมสนองความต้องการของเรา
……
เผยอวี้เฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนจะคาดไม่ถึงเท่าไหร่
เขาคิดว่าเธอจะค้นหา “เลิกกับแฟนยังไง” อะไรพวกนี้ แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะศึกษาเรื่องพวกนี้…
เผยอวี้เฉิงรู้อยู่แก่ใจว่าที่หลินเยียนทำตัวประหลาดแบบนี้ต้องมีเหตุผลบางอย่างแน่นอน
แต่สำหรับเขาแล้วก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญเท่าไหร่
เขาชอบที่เป็นแบบนี้
หลังจากนั้น เผยอวี้เฉิงเห็นสมุดที่หลินเยียนกางไว้อยู่ มีลิสต์ ‘หนึ่งร้อยเรื่องที่ควรทำกับแฟนหนุ่มขณะคบกัน’ ที่จดไว้อย่างละเอียด
เช่นแบบว่ากินไอศกรีมถ้วยเดียวกัน ใช้หลอดสองอันดูดน้ำแก้วเดียวกัน ใส่มือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อเขาในฤดูหนาว ใช้รูปโปรไฟล์คู่…
“เหอ…”
ถ้าหลินเยียนมีสติอยู่ต้องตกใจตัวเองแน่ๆ
เธอยิ้มอย่างสง่าและสวยงามขนาดนั้น แต่เป็นคนหมกมุ่นแบบนี้เหรอ!
ในสมุดบันทึกของหลินเยียนมีรอยขีดเขียนไม่น้อย พื้นที่ว่างข้างๆ ยังมีหมายเหตุสไตล์หลินเยียนอยู่
น่าเบื่อไปไหมเนี่ย!
ใครจะอยู่ดีๆ ไปทำเรื่องไร้สาระแบบนี้กัน
ใช้หลอดสองอันดูดน้ำแก้วเดียวกันคือบ้าอะไร
พิธีกรรมมหัศจรรย์เหรอ
สมองของคนอินเลิฟมันประหลาดแบบนี้กันทุกคนหรือเปล่า
นี่มีความหมายอะไรเหรอ
ไม่รู้จะพูดอะไรเลย!
คิดไม่ออก ไม่เข้าใจเลยจริงๆ!
เผยอวี้เฉิงเผลอหัวเราะ ใช้ปลายนิ้วเคาะเรื่องความรักบนสมุดเบาๆ พึมพำขึ้น “แต่ไม่เป็นไรหรอก ครั้งหน้าจะสอนเธอให้…”