ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1019 ส่งแขก

ทันใดนั้น จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากขึ้นอย่างเย็นชาว่า “คุณหนูซ่างกวน”

เยือกเย็นและห่างเหิน

“หือ?” ซ่างกวนหยวนหยุดพูด เงยหน้าขึ้น และบังเอิญสบตาเข้ากับดวงตาไร้อุณหภูมิของเขาเข้าพอดี สูดหายใจเข้าอย่างแรง ก่อนจะตกตะลึงไป

วินาทีถัดมา ประตูรถก็ปิดลงโดยไม่ทิ้งร่องรอยอารมณ์ความรู้สึกใดๆ เอาไว้เลย

ซ่างกวนหยวนถึงกับตะลึงอยู่สองวินาที จนกระทั่งรถเคลื่อนตัวออกไปแล้ว เธอถึงได้สติกลับมา ความหงุดหงิดแค้นเคืองพรั่งพรูเข้ามาในใจ

ไร้ประโยชน์จริงๆ ถูกแววตาเย็นชาแบบนั้นของจิ้นเฟิงเฉินทำเอาตกตะลึงไปเสียได้

“คุณน้า”

เสียงใสๆ ดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ ซ่างกวนหยวนหันกลับไปมอง เห็นฟางยู่เชินกำลังจูงมือเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่

ฟางยู่เชินยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ พลางเอ่ยถามอย่างไม่มั่นใจ “รบกวนคุณช่วยไปส่งเด็กสองคนนี้กลับตระกูลฟางด้วยกันกับผมหน่อยจะได้ไหม?”

เขาตั้งใจอยากจะช่วยแก้หน้าให้เธอ

และซ่างกวนหยวนก็กำลังกังวลเรื่องของเจียงสื้อสื้ออยู่ และวางแผนที่จะไปตระกูลฟางด้วยตัวเองอยู่แล้ว

ในเมื่อตอนนี้ฟางยู่เชินเอ่ยปาก จึงถือโอกาสนี้ทำตามความตั้งใจของเธอ

“ได้สิ”

เมื่อเห็นว่าเธอตกลง ฟางยู่เชินก็โล่งใจ

ก่อนที่จะเอ่ยปากพูด เขากลัวว่าเธอจะปฏิเสธ

แต่ว่าเธอตอบตกลงแล้ว ดีจริงๆ

…

บ้านใหญ่ตระกูลฟาง

จิ้นเฟิงเฉินวางเจียงสื้อสื้อลงบนเตียงนอนอย่างแผ่วเบา ช่วยถอดรองเท้าให้เธอ พร้อมทั้งช่วยห่มผ้าให้อย่างระมัดระวัง เขาเอื้อมมือไปเกลี่ยเส้นผมออกจากข้างแก้มของเธอ

เธอดูเหมือนกำลังหลับอยู่

มันเป็นสถานการณ์แบบเดียวกันกับที่เธอหมดสติไปเมื่อครั้งก่อน

แล้วก็เป็นเพราะผ่านประสบการณ์จากครั้งที่แล้วมาก่อนแล้ว ครั้งนี้เขาถึงได้นิ่งสงบมากขนาดนี้

เนื่องจากมันเป็นสาเหตุจากไวรัสในร่างกายของเธอ ต่อให้ส่งตัวเธอไปโรงพยาบาลก็ไม่มีแพทย์คนไหนสามารถช่วยเธอได้ สิ่งเดียวที่สามารถทำได้ในตอนนี้ คือรอโม่เหยียกับหานยู่

เมื่อกลับมาถึงบ้านใหญ่ตระกูลฟาง ฟางยู่เชินก็ฝากเด็กทั้งสองคนให้กับพ่อบ้าน แล้วพาซ่างกวนหยวนขึ้นไปชั้นบน

พวกเขาเดินมาถึงด้านนอกห้องของเจียงสื้อสื้อ ฟางยู่เชินเหลือบมองซ่างกวนหยวน แล้วเคาะประตู

“เฟิงเฉิน ฉันเอง”

สักพักประตูห้องก็เปิดออก

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเห็นซ่างกวนหยวนที่ยืนอยู่ด้านนอกประตู คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

ฟางยู่เชินพูดอย่างเป็นกังวล “สื้อสื้อเป็นยังไงบ้าง เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่เป็นไร อาจจะเป็นเพราะน้ำตาลในเลือดต่ำ” เพราะมีซ่างกวนหยวนอยู่ด้วย จิ้นเฟิงเฉินจึงไม่ได้บอกอาการที่แท้จริงกับฟางยู่เชิน

“น้ำตาลในเลือดต่ำ?” ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้ว “ในเมื่อน้ำตาลในเลือดต่ำ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องส่งตัวไปที่โรงพยาบาลสิ ถ้าคุณไม่อยากส่งตัวไปที่โรงพยาบาลจริงๆ ฉันดูเอง ฉันกำลังทำวิจัยทางการแพทย์อยู่ สามารถช่วยตรวจดูให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับสื้อสื้อ”

จิ้นเฟิงเฉินสีหน้าเย็นชา ไม่ตอบตกลงและไม่ได้ปฏิเสธ

ซ่างกวนหยวนคิดว่าเขาไม่เชื่อในตัวเธอ “ซ่างกวนกรุ๊ปก็มีสถาบันวิจัยเป็นของตัวเองเหมือนกัน ซึ่งฉันเป็นคนดูแลรับผิดชอบ ความสามารถของฉันเชื่อว่าท่านประธานฟางคงจะรู้ดี”

เธอหันไปมองฟางยู่เชิน ภายในดวงตากำลังขอร้องอ้อนวอน

ฟางยู่เชินเข้าใจความหมายของเธอ จึงเอ่ยปากพูดแทนเธอ “เฟิงเฉิน นายเชื่อใจหยวนหยวนได้นะ”

“สถานการณ์ของเธอ คุณแก้ไม่ได้หรอก”

จิ้นเฟิงเฉินปฏิเสธซ่างกวนหยวนทันทีในประโยคเดียว

ซ่างกวนหยวนขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ “ก็ต้องดูก่อนสิถึงจะรู้ว่าฉันสามารถแก้ได้หรือไม่ได้”

ฟางยู่เชินกลับตอบสนองได้แล้วว่าเจียงสื้อสื้อเป็นอะไรไป เขาเหลือบมองจิ้นเฟิงเฉินอย่างตกตะลึง ขอคำยืนยันจากเขาว่าเป็นอย่างที่ตนเองกำลังคิดอยู่หรือไม่

เห็นเพียงจิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าชายเล็กน้อย

“ประธานฟาง คุณช่วยเกลี้ยกล่อมประธานจิ้นให้ฉันอีกหน่อยเถอะ ถ่วงเวลาต่อไปแบบนี้มันไม่ดีกับสื้อสื้อเลยนะ” ซ่างกวนหยวนยังคงยืนกราน

ฟางยู่เชินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “หยวนหยวน เกรงว่าเรื่องนี้เธอคงจะแก้ไขไม่ได้หรอก เธอไม่ต้องกังวลไป ประธานจิ้นเขามีคนของตัวเองอยู่แล้ว อีกไม่นานก็จะมาถึงเมืองหลวงแล้ว”

ซ่างกวนหยวนรู้สึกโกรธเล็กน้อย

พวกเขากำลังประเมินความสามารถของเธอต่ำไป

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ “โอเค ฉันไม่ตรวจก็ได้ แต่ฉันจำเป็นต้องเข้าไปดูว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง”

จิ้นเฟิงเฉินหันหลังเดินเข้าห้องไปโดยไม่พูดอะไร

ประตูไม่ได้ปิด

ฟางยู่เชินพูดขึ้นมาทันทีว่า “เอจะไปดูสื้อสื้อไม่ใช่เหรอ? รีบเข้าไปเถอะ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ซ่างกวนหยวนก็รีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

ซ่างกวนหยวนเดินมาหยุดที่ข้างเตียง มองไปที่เจียงสื้อสื้อที่นอนหลับตาสนิทอยู่บนเตียงนอน เธอขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย เอื้อมมือออกไปอยากจะสัมผัสเธอ

แต่ยังไม่ทันได้สัมผัสก็ถูกจิ้นเฟิงเฉินขวางเอาไว้

จิ้นเฟิงเฉินเอียงศีรษะ เขม็งมองเธออย่างเย็นชา

“ฉันแค่อยากจะดูชีพจรของเธอว่ามันปกติอยู่หรือเปล่า” ซ่างกวนหยวนอธิบาย

ฟางยู่เชินกลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะเกิดปัญหาอะไรขึ้น จึงเอ่ยปากพูดขึ้นว่า “หรือไม่งั้นลองให้หยวนหยวนตรวจดู? เธอเรียนหมอ ยังไงก็น่าจะเข้าใจมากกว่าเราสองคน”

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเขาปราดหนึ่ง ก่อนจะถอนมือออก

ซ่างกวนหยวนรีบจับดูข้อมือของเจียงสื้อสื้อ ภายในห้องเงียบลงในชั่วพริบตา

ผ่านไปสักพัก ซ่างกวนหยวนจึงเอ่ยปากพูดขึ้น “ชีพจรเป็นปกติ”

จากนั้น เธอก็มองไปที่ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อมองดูอย่างละเอียด ลังเลสงสัยเล็กน้อย “ทำไมดูเหมือนหลับอยู่เลยล่ะ? การหายใจก็คงที่ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เธอหันไปมองจิ้นเฟิงเฉินอย่างสงสัย

ไม่รู้ว่าทำไม เอเอาแต่รู้สึกว่าเรื่องนี้มีบางอย่างผิดปกติ

เวลาคนเป็นลม ปกติจะรีบพาตัวส่งโรงพยาบาล แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับพาคนกลับมาที่บ้าน ยิ่งไปกว่านั้นนอกจากความเย็นชาเฉยชาแล้ว กลับมองไม่เห็นความร้อนรนเลยสักนิด

จิ้นเฟิงเฉินไม่ตอบ

ฟางยู่เชินมองมาที่เขา แล้วก็มองย้อนไปซ่างกวนหยวน “หยวนหยวน ตอนนี้อาการของสื้อสื้อเป็นอันตรายหรือเปล่า?”

ซ่างกวนหยวนส่ายหน้า “ฉันไม่รู้อาการเฉพาะ ดังนั้นเลยไม่รู้ว่ามันอันตรายหรือไม่อันตราย”

“อย่างนั้นเหรอ” ฟางยู่เชินมองเจียงสื้อสื้อที่นอนอยู่บนเตียงนอนด้วยสีหน้าวิตกกังวล

“แน่นอน ถ้าประธานจิ้นยอมบอกความจริงกับฉัน ฉันก็จะสามารถรู้ได้ว่าเป็นอันตรายหรือเปล่า” ซ่างกวนหยวนจ้องมองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน รอคำตอบของเขา

“ยู่เชิน ส่งแขก”

ริมฝีปากบางนั้นพ่นคำแสนเย็นชาออกมาสี่คำ

นี่คือคำตอบที่ให้ซ่างกวนหยวน