ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1073 มาก่อนมาหลัง
ชีวิตสงบราบรื่นไปหลายวัน เจียงสื้อสื้อนอกจากไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่โรงพยาบาล ก็อ่านหนังสืออยู่บ้าน ไม่ค่อยออกไปไหน
วันนี้ ซ่างหยิงคิดว่ากำลังจะเปลี่ยนฤดูแล้ว ก็เลยบอกว่าเธอจะไปห้างเพื่อซื้อเสื้อผ้าใหม่
“น้าสะใภ้เล็ก เสื้อผ้าเดี๋ยวหนูกลับไปเอาที่เมืองจิ่นก็พอ ไม่ต้องซื้อแล้ว” เจียงสื้อสื้อปฏิเสธความหวังดีของซ่างหยิงอย่างอ้อมค้อม
แต่ซ่างหยิงจะยอมง่ายๆได้ยังไง “ไม่ได้ ถึงจะไม่ไปซื้อเสื้อ เธอก็ต้องออกไปเดินเล่นหน่อย นอกจากโรงพยาบาลก็อยู่แต่บ้านทั้งวัน ขืนอยู่ต่อคงต้องโง่แน่”
เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเอือมระอา “น้าสะใภ้เล็ก ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก”
“ไม่ว่ายังไง วันนี้หนูต้องออกไปกับน้าหน่อย”
พูดยังไงก็ต้องแพ้ซ่างหยิงอยู่ดี เจียงสื้อสื้อจึงต้องไปเดินห้างกับเขาแต่โดยดี
คนขับรถส่งพวกเขาไปถึงหน้าห้างก็กลับไปก่อน
“ไปเถอะ พวกเราไปเดินกัน”
ซ่างหยิงจูงมือสื้อสื้อเดินเข้าไปในห้าง เดินไปก็บ่นพึมพำไป “ผู้หญิงก็ต้องแต่งตัวหน่อย ไม่อย่างนั้นก็เสียดายความสวยแล้ว”
เจียงสื้อสื้อฟังอย่างเงียบๆ มุมปากก็ยิ้มบางๆอย่างนี้ รู้สึกอบอุ่นในใจ
ซ่างหยิงพาเจียงสื้อสื้อไปร้านที่เธอไปประจำ พนักงานในร้านสนิทสนมกับเธอมาก พอเห็นเธอก็รีบเข้าไปต้อนรับอย่างกระตือรือร้น
“นายหญิงฟาง ทำไมวันนี้ถึงมีเวลามาคะ?”
ซ่างหยิงมองไปในร้าน แล้วถึงมองไปที่พนักงาน “ช่วงนี้มีของใหม่อะไรเข้ามาไหม?”
พนักงานฟังแล้ว ก็รีบพยักหน้า “ค่ะ วันนี้มีชุดเข้ามาใหม่หลายชุดเลยค่ะ เชิญมากับดิฉันเลยค่ะ”
พนักงานพาพวกเขาไปในโซนสินค้าใหม่ แล้วหยิบชุดกระโปรงสีเหลืองอ่อนลงมาตัวหนึ่ง “ตัวนี้ออกแบบโดยดีไซเนอร์ชื่อดังของแบรนด์เรา ทั่วโลกมีแค่สิบตัว”
ซ่างหยิงดูไปดูมา หันไปพูดกับเจียงสื้อสื้อ “เธอไปลองดู”
“หนู?” เจียงสื้อสื้อลังเล ทั่วโลกมีแค่สิบตัว ต้องแพงมากๆแน่นอน
“ไม่ชอบเหรอ?” ซ่างหยิงถาม
“ไม่ใช่ หนูแค่รู้สึกว่า……” เจียงสื้อสื้อไม่กล้าบอกว่าแพงเกินไป
แต่ซ่างหยิงแค่มองก็รู้ว่าเธอคิดยังไง “ไปลองดู ถ้าสวยยังกลัวแพงเหรอ?”
คำพูดนี้ก็พูดถูก
เจียงสื้อสื้อหยิบกระโปรงเข้าไปในห้องลองเสื้อ ส่วนซ่างหยิงก็เลือกอีกหลายตัวให้พนักงานช่วยถือ
ผ่านไปครู่หนึ่ง ม่านห้องลองเสื้อก็เปิดออก เจียงสื้อสื้อที่เปลี่ยนชุดกระโปรงเรียบร้อยแล้วเดินออกมา
ซ่างหยิงตาเป็นประกาย พูดชมว่า “สวย”
“เหรอคะ?” เจียงสื้อสื้อเดินไปที่หน้ากระจก มองซ้ายมองขวา
ผิวของเธอขาวอยู่แล้ว สีเหลืองอ่อนทำให้ผิวของเธอยิ่งดูขาวเป็นพิเศษ บวกกับเสื้อผ้าเข้ารูป เหมือนกับสั่งตัดเพื่อเธอโดยเฉพาะ ทำให้เห็นรูปร่างที่ดีของเธออย่างไม่ต้องสงสัย
เจียงสื้อสื้อหวั่นไหว เธอหันไปมองพนักงานพูดว่า “ฉันเอาตัวนี้ค่ะ”
มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมเสียงของเธอ
เธอหันไปมอง เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง
ทั้งสองคนสบตากัน หญิงสาวเดินมา “ชุดกระโปรงบนตัวคุณฉันเอาแล้ว”
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ กระโปรงตัวนี้ฉันเห็นก่อน ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นคุณจะเอา?”
“ฉันชอบ” หญิงสาวยืนยันหนักแน่น พูดเหมือนกับเป็นเรื่องปกติเรื่องหนึ่ง
เจียงสื้อสื้อมุมปากยิ้มขึ้น “คุณรู้เหตุผลของคำว่าถึงก่อนได้ก่อน คุณเข้าใจไหม?”
“คุณจ่ายเงินหรือยัง?” หญิงสาวถาม
“ยัง”
“ถ้าอย่างนั้นก็ถูกแล้ว คุณยังไม่ได้จ่ายเงินก็ยังไม่ใช่ของคุณ ฉันก็ยังมีสิทธิ์ซื้อมัน ไม่ใช่เหรอ?”
“ฉัน……” เจียงสื้อสื้อจุกจนพูดไม่ออก
ซ่างหยิงเดินมา มองหญิงสาวหัวจรดเท้า ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันว่าคุณก็ไม่เหมือนคนที่จะใส่เสื้อแพงขนาดนี้”
ใบหน้าหญิงสาวมีแววอึดอัดเล็กน้อย “ฉันจะใส่เสื้อผ้าแพงขนาดนี้หรือไม่ กับฉันอยากซื้อมัน มีอะไรขัดแย้งไหม?”
“ไม่ได้ขัดแย้ง แต่เขาเป็นคนลองก่อน เธอจะไปแย่งได้ยังไง?”
ซ่างหยิงหันไปถามพนักงาน “กระโปรงตัวนี้ยังมีอีกไหม?”
พนักงานยิ้มอย่างขอโทษ “นายหญิงฟาง ขอโทษด้วยค่ะ กระโปรงตัวนี้ทางร้านเรามีแค่ตัวเดียวค่ะ”
มีแค่ตัวเดียว
เจียงสื้อสื้อชอบกระโปรงชุดนี้มาก แต่ก็ไม่อยากแย่งกับคนอื่น เธอจึงพูดว่า “ช่างเถอะ กระโปรงชุดนี้ฉันไม่เอาแล้ว”
หญิงสาวดูเหมือนคิดไม่ถึงว่าเธอจะใจดีขนาดนี้ อึ้งไปนิดหนึ่ง แต่ก็รีบตอบสนอง พูดเรียบเฉยว่า “ขอบคุณ”
เจียงสื้อสื้อยิ้ม “ไม่ต้องขอบคุณ คุณชอบมันมากกว่าฉัน”
หญิงสาวถึงได้ยิ้มออกมา
เจียงสื้อสื้อเข้าไปในห้องลองเสื้อเปลี่ยนกระโปรงตัวนั้นลงมา แล้วส่งให้พนักงาน
หญิงสาวพยักหน้าให้เธอ กระโปรงไม่ได้ลองก็ให้พนักงานเอาไปจ่ายเงิน
ใครจะไปรู้ว่า บัตรของหญิงสาวชำระเงินไม่สำเร็จ
“คุณผู้หญิง บัตรของคุณเงินไม่พอหรือเปล่าคะ?” พนักงานถามอย่างอ้อมค้อม
หญิงสาวกัดริมฝีปาก ใบหน้าที่ขาวเริ่มแดงก่ำ
เห็นแล้ว พนักงานก็สีหน้าเปลี่ยนทันที น้ำเสียงก็เริ่มไม่เกรงใจ “คุณผู้หญิง กระโปรงตัวนี้คุณยังรับไหมคะ?”
“ฉัน……”
หญิงสาวดูกระโปรงตัวนั้น กำมือไว้แน่น เธอคิดไม่ถึงว่ากระโปรงตัวนี้จะแพงขนาดนี้
“คุณจะรับไหมคะ?” พนักงานถามซ้ำ สีหน้าก็เริ่มหมดความอดทน
“ฉันเอา แต่ว่า……”
“แต่ไม่มีเงิน ใช่ไหม?” พนักงานพูดตัดเธอ “ถ้าไม่มีเงินก็อย่าเข้ามาในร้าน แบบนี้มันจะกระทบต่อธุรกิจของร้านเรา รู้ไหมคะ?”
คำพูดเสียดสีของพนักงานทำให้หญิงสาวยิ่งรู้สึกอึดอัด เธอพูดเสียงเบาว่า “ขอโทษค่ะ”
ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นกระโปรงตัวนั้น เธอก็ไม่เดินเข้ามาหรอก
นั่นออกแบบโดยพี่สาวของเธอ เธออยากซื้อกลับไป
น้ำเสียงของพนักงานไม่เบา เจียงสื้อสื้อที่กำลังเลือกชุดอื่นอยู่จึงหันมาดู เห็นหญิงสาวก้มหน้าอยู่ที่หน้าแคชเชียร์ ความรู้สึกน่าอายนั้นคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ถูก
ก็เหมือน…….ตัวเองในอดีตที่ไม่มีเงิน
เธอชะงักในใจครู่หนึ่ง แล้วเดินเข้าไป
“สื้อสื้อ เธอจะทำอะไร?”
ซ่างหยิงเห็นเธอเดินไปทางด้านแคชเชียร์ ถามอย่างสงสัย
เจียงสื้อสื้อหันไปยิ้มให้เธอ แล้วเดินตรงไปข้างกายหญิงสาว หยิบบัตรของตัวเองออกมายื่นให้พนักงาน “รูดบัตรของฉัน”
ได้ยินแล้ว หญิงสาวก็เงยหน้า มองเธออย่างสงสัย
เธอยิ้มเล็กน้อย “เห็นแก่พรหมลิขิตของเราสองคน กระโปรงชุดนี้ฉันให้เธอ”
“ไม่ต้องแล้ว” หญิงสาวส่ายหน้า เธอมองกระโปรง ยิ้มอย่างอึดอัดใจ “ไม่ได้จริงๆ ฉันไม่เอาแล้ว”
“ทำไมไม่เอา?” เจียงสื้อสื้อไม่เข้าใจ “คุณชอบมากไม่ใช่เหรอ?”
“ชอบ แต่ฉันไม่มีเงินซื้อ” หญิงสาวยักไหล่ ใบหน้าที่ขาวนวลนั้นเยาะเย้ยตัวเอง
“ถ้าอย่างนั้นเมื่อกี้ทำไมคุณถึงยืนยันจะเอามัน?” เจียงสื้อสื้อไม่เข้าใจความคิดของเธอ รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่มีเงินซื้อ ยังยืนยันหนักแน่นขนาดนั้น
สายตาหญิงสาวลอยไปครู่หนึ่ง ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ พูดแค่ “ขอบคุณความหวังดีของคุณ”
พูดจบ เธอก็วิ่งออกไปข้างนอก ชนเข้ากับฟางยู่เชินที่เดินเข้ามาพอดี
“ระวัง” ฟางยู่เชินพยุงเธอไว้
เธอเงยหน้าขึ้นมอง
สายตาสบกันพอดี
ฟางยู่เชินยักคิ้วอย่างแปลกใจ “คุณ”
หญิงสาวจำเขาไม่ได้ รีบขอโทษแล้ววิ่งหนีไป
ฟางยู่เชินมองดูทางที่เธอวิ่งไป ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“พี่”
เสียงของเจียงสื้อสื้อดึงสติเขากลับมา เขาหันไปมอง เห็นใบหน้ายิ้มแย้มของเจียงสื้อสื้อ
“พี่รู้จักเธอ?” เจียงสื้อสื้อถาม
ฟางยู่เชินพยักหน้า “อืม ก่อนหน้านี้รู้จักตอนเรียกคนขับรถแทน”
“เหรอ”
ผู้หญิงอายุน้อยขนาดนี้ไปขับรถแทน น่าจะเป็นเพราะชีวิตลำบาก ทำไมถึงเดินเข้ามาร้านแบบนี้ ยังบอกว่าจะซื้อกระโปรงที่แพงขนาดนี้?
เจียงสื้อสื้อคิดไปคิดมา ก็หัวเราะขึ้นทันที ตั้งแต่เมื่อไหร่เธอถึงกลายเป็นคนชอบยุ่งเรื่องคนแปลกหน้า?
“ซื้อกันเสร็จหรือยัง?” ฟางยู่เชินถาม
เจียงสื้อสื้อส่ายหัว “ยัง ยังลองอยู่ พี่คงต้องรอสักพัก”
ฟางยู่เชินยิ้ม “ยังไงมาแล้ว ก็รอละกัน”