ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1079 ไม่เกี่ยวกับคุณ
สองวันนี้ ข่ายสื้อลินพบว่าฝู้จิงเหวินทำตัวแปลกๆ มักใช้เวลาว่าง เดินเล่นในศูนย์วิจัย ไม่เว้นแม้แต่มุมเดียว
“คุณทำอะไรอยู่?”
วันนี้ ฝู้จิงเหวินเหมือนกับสองวันก่อน มาถึงสวนด้านหลังของศูนย์วิจัย ยืนอยู่บนบันได กวาดสายตามองกล้องวงจรปิดที่อยู่บนกำแพง
ข่ายสื้อลินเดินตามอยู่ข้างหลังเขา เอ่ยถามอย่างทนไม่ไหว
ฝู้จิงเหวินหันกลับไปมองเธอ ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ
เธอเดินไปข้างหลังเขา มองไปรอบสวนหลังศูนย์วิจัย “ที่นี่มีอะไรน่าดูสำหรับคุณเหรอ?”
“คุณว่างมากเหรอ?” ฝู้จิงเหวินหันกลับไป มองเธออย่างเย็นชา
ข่ายสื้อลินหัวเราะ “ทำไม? ที่นี่คุณมาได้คนเดียวเหรอ ฉันมาไม่ได้เหรอ?”
ฝู้จิงเหวินมองหน้าเธอนิ่งๆ ไม่ได้พูด
“ก็ได้ ฉันยอมรับว่าฉันตามคุณมา ได้รึยัง?” ข่ายสื้อลินยอมรับอย่างเปิดเผย
“ทางที่ดีคุณอยู่ห่างๆผมหน่อย”
น้ำเสียงของเขาเย็นชา เข้าหูของข่ายสื้อลิน ทิ่มแทงหัวใจของเธออย่างเจ็บปวด
เธอหัวเราะด้วยแววตาเศร้า “ฝู้จิงเหวิน คุณคงไม่ได้คิดว่าฉันชอบคุณหรอกนะ?”
ฝู้จิงเหวินหันกลับไป มองไปท้องฟ้าที่สดใส มุมปากยิ้มขึ้นเหมือนคิดอะไรบางอย่าง “คุณน่าจะรู้ดี ว่าผมมาศูนย์วิจัยเพื่ออะไร ผมไม่หวังว่าสุดท้ายจะทำให้คุณเดือดร้อนไปด้วย”
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดแบบนี้กับเธอ
คำพูดที่อยากหาเรื่องของข่ายสื้อลินจุกอยู่ที่ลำคอ พูดไม่ออก
เธอเม้มปาก แล้วยิ้ม “ฉันจะเข้าใจว่านี่เป็นเพราะคุณค้นพบความเห็นใจได้ไหม?”
“แล้วแต่คุณจะคิดยังไง” ฝู้จิงเหวินหันไปมองเธอ “ผมหวังแค่ว่าคุณจะอยู่ห่างๆผม”
พูดจบ เขาก็มองเธออย่างลึกซึ้ง หันหน้ากลับแล้วเดินเข้าไปในศูนย์วิจัย
ข่ายสื้อลินหมุนตัว มองร่างสูงของเขาที่เดินจากไป จนหายลับไปจากทางเดิน
เธอก้มหน้า ยิ้มเบาๆ รู้จักเขานานขนาดนี้ เพิ่งจะได้ยินคำพูดที่ดูเหมือนคนออกจากปากเขา
เสียดาย ที่เธอไม่สามารถอยู่ห่างจากเขาแล้ว
ไม่เพียงแค่ข่ายสื้อลินพบว่าฝู้จิงเหวินรู้สึกแปลกๆ ชาร์สก็สังเกตเห็นแล้ว
ก่อนหน้านี้ไม่ว่าเขาให้ฝู้จิงเหวินทำอะไร เขาก็จะตอบรับอย่างเต็มใจ แต่สองวันนี้ล้วนถูกปฏิเสธ
“เฮ้ ฝู้ คุณทำอะไรที่ศูนย์วิจัยใช่ไหม?” ชาร์สปรากฏตัวกะทันหัน ขวางไว้ข้างหน้าฝู้จิงเหวิน
ฝู้จิงเหวินเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ผมบอกแล้วว่าสองวันนี้ผมยุ่งมาก ไม่มีเวลาช่วยคุณ”
“ยุ่งมาก?” ชาร์สหัวเราะเหมือนได้ยินเรื่องตลก “คำว่ายุ่งมากของคุณคือเดินเล่นไปทั่วศูนย์วิจัยเหรอ?”
ฝู้จินเหวินไม่ได้พูด
ชาร์สหรี่ตาเดินไปข้างหน้า “ผมสงสัยได้ไหมว่าคุณศึกษาแผนผังโครงสร้างทั้งหมดของศูนย์วิจัยได้หมดแล้ว?”
ฝู้จิวเหวินรู้สึกตกใจ แต่สีหน้ายังคงเรียบเฉย “คุณพูดอะไรของคุณ ผมไม่เข้าใจ”
“ไม่เข้าใจ?” ชาร์สหัวเราะ “ฝู้จิงเหวิน ผมขอเตือนคุณ ทางที่ดีที่สุดคุณอย่าคิดทำอะไรไม่ดี ไม่อย่างนั้นคุณเบอร์เกนไม่ปล่อยคุณไว้แน่”
พูดจบ เขาก็ยังคงเป็นเหมือนปกติ ออกคำสั่งอย่างหยิ่งยโส “ยังไม่รีบกลับไปจัดอุปกรณ์ในห้องทดลองอีก”
ฝู้จิงเหวินอยากปฏิเสธ แต่คิดถึงคำพูดที่เขาพูดเมื่อครู่ จึงกลั้นไว้ก่อน “ได้ ผมไปเดี๋ยวนี้”
เขาเดินอ้อมชาร์สแล้วเดินไปทางห้องทดลอง สีหน้าหดหู่
ชาร์สหันไปมองร่างเขาที่เดินจากไป ปากบ่นพึมพำ “ไอ้ไร้ประโยชน์”
“ชาร์ส เมื่อกี้คุณพูดอะไร?”
ข่ายสื้อลินเดินมา ได้ยินเสียงของชาร์สตั้งแต่ไกล ได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่อยากมั่นใจอีกรอบ
“ลิน ทำไมคุณอยู่นี่?” ชาร์สเห็นหน้าเธอ ใบหน้าก็ยิ้มแย้มอย่างประจบ
ข่ายสื้อลินยิ้มกลับ “เมื่อกี้คุณพูดอะไรกับฝู้ อะไรแผนผังโครงสร้างภายในศูนย์วิจัย?”
“ออ คุณหมายถึงเรื่องนี้เหรอ ผมบอกว่าสองวันนี้เขาเดินไปเดินมาในศูนย์วิจัย ก็เหมือนกับศึกษาโครงสร้างภายในศูนย์หมดแล้ว”
ชาร์สแค่พูดไปอย่างนั้น แต่ข่ายสื้อลินฟังเข้าไปหมดแล้ว
เธอขมวดคิ้ว ย้อนคิดพฤติกรรมของฝู้จิงเหวินสองวันนี้ที่ดูแปลกๆ หรี่ตาลง เขาคงไม่ได้อยาก…….
“ลิน คืนนี้ว่างไหม? ไป……”
คำพูดของชาร์สยังพูดไม่จบ ก็เห็นข่ายสื้อลินเดินผ่านเขาไปอย่างเร่งรีบ
“ลิน” ชาร์สรีบเดินตามไป “คืนนี้กินข้าวด้วยกันไหม?”
“ขอโทษ ฉันไม่ว่าง” ข่ายสื้อลินไม่มองเขาเลย ก็ปฏิเสธทันที
ชาร์สไม่พอใจ “ลิน คุณชอบฝู้ใช่ไหม?”
ข่ายสื้อลินชะงักแล้วหันกลับมามองเขาด้วยสายตาเย็นชา “คุณพูดอะไร?”
ชาร์สขี้ขลาดแล้ว “ไม่ ไม่ได้พูดอะไร”
“ฉันขอบอกคุณ ชาร์ส ฉันปฏิเสธคุณ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฝู้ ฉันหวังว่าคุณจะไม่เอาฉันไปยุ่งเกี่ยวกับเขา”
พูดจบประโยชน์นี้ เธอก็จ้องตาเขาอย่างตักเตือน หันกลับไปอย่างไม่หันกลับมาดูอีก
ชาร์สเอามือจับจมูกอย่างหึงหวง
ก็ได้ ถือว่าเขาคิดมากไปเอง
……
คืนนั้น ฝู้จิงเหวินกลับไปถึงคอนโด หยิบกระดาษเปล่าวางไว้บนโต๊ะ หยิบดินสอขึ้นมาวาด
ผ่านไปครู่หนึ่ง ใบกระดาษสีขาวก็มีแผนผังโครงสร้างศูนย์วิจัยบนนั้น
มือหยุดวาด ฝู้จิงเหวินจ้องภาพที่วาดเสร็จแล้ว คิดไปครู่หนึ่ง หยิบยางลบขึ้นมาลบไปส่วนหนึ่ง
เขาตั้งใจคิดภาพทุกมุมของศูนย์วิจัย พยายามให้ภาพที่ตัวเองวาดออกมานั้นไม่ผิดเพี้ยนไปจากของจริงแม้แต่น้อย
เวลานี้เอง เสียงกริ่งประตูดังขึ้น
เขาดูนาฬิกา แล้วขมวดคิ้ว ดึกขนาดนี้จะเป็นใคร
วางดินสอลงแล้วเขาเดินไปเปิดประตู
“สวัสดี”
ประตูเปิดออก ข่ายสื้อลินก็เดินเข้ามา
ฝู้จิงเหวินขวางเขาไว้ มองเธออย่างไม่พอใจ “คุณมาทำไม?”
“ฉันมาหาคุณ ไม่ได้เหรอ?”
“ไม่ได้”
ข่ายสื้อลินหัวเราะ มือกอดอก จ้องหน้าเขาเหมือนไม่มีอะไร “ฝู้จิงเหวิน คุณมีอะไรปิดบังฉันอยู่ใช่ไหม?”
“ใช่หรือไม่ใช่ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ?”
“ต้องเกี่ยวแน่นอน ฉันไม่อนุญาตให้คุณทำเรื่องที่ไม่ดีต่อศูนย์วิจัย”
ข่ายสื้อลินจ้องหน้าเขา จากนั้นก็ผลักเขาออก เดินเข้าไปในห้อง
“ข่ายสื้อลิน” ฝู้จิงเหวินโมโห รีบเดินตามไป
แต่ไม่ทันแล้ว ข่ายสื้อลินเห็นภาพแผนผังบนโต๊ะแล้ว
เธอดูอย่างตั้งใจ จากนั้นก็หันไปมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “ฝู้ คุณวาดภาพนี้เพื่ออะไร?”
“ไม่เกี่ยวกับคุณ”
ฝู้จิงเหวินม้วนภาพวาด พูดอย่างเย็นชา
“ไม่เกี่ยวกับฉัน?” ข่ายสื้อลินหัวเราะเย็นชา “ชาร์สพูดถูก สองวันนี้คุณศึกษาแผนผังโครงสร้างของศูนย์วิจัยอย่างละเอียดแล้ว คุณอยากทำอะไรกันแน่?”
ไม่มีคำตอบ
ข่ายสื้อลินโมโห “ฝู้จิงเหวิน คุณพูดซิ คุณอยากทำอะไรกันแน่?”
“ผมจะทำอะไรมันเกี่ยวอะไรกับคุณ?” ฝู้จิงเหวินก็โกรธแล้ว ตะโกนกลับไปให้เธอ