ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1128 ร้องไห้​ขี้มูก​โป่งไม่ใช่​เด็กดี​

เธอเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวเป่า “เสี่ยวเป่า ลูกเองก็มาด้วย ดีไหมจ้ะ”

เสี่ยวเป่าตอบรับอย่างเชื่อฟัง “ได้ครับ”

“งั้นหม่ามี๊​พาพวกลูกไปหาคุณ​ตาทวดกัน”

เธอลุกขึ้นยืน แล้วเดินจูงมือเด็กน้อยทั้งสองคนไว้คนละข้าง

ฟางเสว่มั่นขมวดคิ้ว “สื้อสื้อ เราทำแบบนี้ จะดีเหรอจ้ะ”

เจียงสื้อสื้อหันกลับมามองเธอ “คุณ​หมอบอกเองไม่ใช่​เหรอ​คะ​ ให้เราชวนคุณ​ตาคุยบ่อยๆ เพื่อกระตุ้นเส้นประสาทสมอง แบบนี้คุณ​ตาจะได้ตื่นเร็วๆ ไงคะ”

“คุณ​หมอพูดไว้แบบนี้ก็จริงจ้ะ แต่ว่า…”

ฟางเสว่มั่นกังวลว่าถ้าเด็กทั้งสองคนไม่รู้จักลิมิต​ มันจะได้ผลตรงกันข้าม​ แล้วจะเป็นการรบกวนท่านเข้า

เจียงสื้อสื้อมองความคิดของเธอออก จึงหัวเราะเบา ๆ “แม่คะ ไม่ต้องห่วงค่ะ เด็กสองคนนี้ฉลาดมาก ไม่เล่นพิเรนทร์​แน่ๆค่ะ”

ฟางเสว่มั่นนิ่งคิด มันก็ใช่ หลานของเธอทั้งสองคนมารยาทดีมาก เธอจึงยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นลูกพาหลานๆไปเถอะ”

เจียงสื้อสื้อพาเด็กน้อยทั้งสองคนไปที่ห้องผู้ป่วยของคุณตา

พอมองไปที่ชายชราที่นิ่งนอนบนเตียง เถียนเถียนก็เงยหน้าขึ้นมองเจียงสื้อสื้อ แล้วถามอย่างไม่แน่ใจ “หม่ามี๊​คะ คุณ​ตาทวดนอนหลับสนิทมากเลยค่ะ เราจะปลุกท่านตื่นจริง ๆเหรอคะ”

เจียงสื้อสื้อก้มศีรษะลง แล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย​ “ลูกไม่อยากให้คุณยายกลับบ้านเร็วๆแล้วเหรอจ้ะ”

“อยากค่ะ”เถียนเถียนพยักหน้า​เร็วๆ

เธอแกะมือเจียงสื้อสื้อออก แล้ววิ่งไปที่เตียงคนไข้ด้วยขาสั้นๆของเธอ ก่อนจะพูดที่ข้างหูชายชราด้วยน้ำเสียงน่ารัก​น่าชัง “คุณตาทวดขา พระอาทิตย์กำลังส่องถึงก้นแล้วค่ะ รีบตื่นได้แล้วค่ะ”

แต่ชายชรายังคงนอนนิ่ง

เถียนเถียนมุ่ยหน้า แล้วพูดซ้ำอีกครั้ง

แต่ก็ไม่มีความเคลื่อนไหว

เธอเริ่มรู้สึกไม่ชอบใจ ก่อนจะหันไปมองทางเจียงสื้อสื้อ“หม่ามี๊​คะ คุณ​ตาทวดเหมือนจะไม่ได้ยินค่ะ ท่านก็เลยไม่ยอมตื่น”

เจียงสื้อสื้อเดินไปลูบหัวเธอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณตาทวดแก่แล้ว หูของท่านก็เลยไม่ค่อย​ได้​ยิน ลูกลองเล่าเรื่องสนุก ๆ ที่เกิดขึ้นในโรงเรียนอนุบาลให้คุณตาทวดฟังสิจ้ะ บางทีท่านอาจจะตื่นขึ้นมาก็ได้ “

“จริงเหรอคะ” เถียนเถียนถาม

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า​ยิ้มๆ “จริงสิจ้ะ หม่ามี๊​เคยโกหกลูกด้วยเหรอจ้ะ”

เถียนเถียนส่ายหน้า​ “ไม่เคยค่ะ”

“งั้นก็ถูกต้อง​แล้วจ้ะ​” เจียงสื้อสื้อส่งสัญญาณ​ให้เธอลองอีกครั้ง

เธอหันไปพูดกับเสี่ยวเป่า “พี่ชายก็มาเล่าให้คุณตาทวดฟังเกี่ยวกับเรื่องสนุก ๆ ในโรงเรียนของพวกเราด้วย ได้ไหมคะ”

เสี่ยวเป่าพยักหน้า​ แล้วเดินไปที่เตียงคนไข้อย่างเชื่อฟัง

เด็กน้อยทั้งสองคนผลัดกันพูดคุยกับชายชราเกี่ยวกับเรื่องสนุกที่เกิดขึ้นในโรงเรียน

เจียงสื้อสื้อยืนดูอยู่ด้านข้าง ทันใดนั้นเอง นิ้วของชายชราก็ขยับ เธอก็ดีใจขึ้นมาทันที

“คุณตาคะ คุณ​ตาได้ยินหนูพูด ใช่ไหมคะ” เธอรีบถาม

ถึงแม้​ชายชราจะยังหลับตา แต่นิ้วของเขาก็ขยับขึ้นมา​อีกครั้ง

น้ำตาไหลออกมาทันที เจียงสื้อสื้อรีบยกมือขึ้นปิดปากของเธอไว้

ได้ยินแล้ว

คุณ​ตาได้ยินแล้วจริงๆ

เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปทางเจียงสื้อสื้อที่กำลังน้ำตาไหลริน​ด้วยความงุนงง

“หม่ามี๊​ครับ หม่ามี๊​ร้องไห้ทำไมครับ” เสี่ยวเป่าถามด้วยความเป็นห่วง

เจียงสื้อสื้อเช็ดน้ำตา “แม่ดีใจ แม่ก็เลยร้องไห้จ้ะ”

เถียนเถียนมุ่ยหน้า “แต่หนูไม่มีความสุข คุณ​ตาทวดยังไม่ยอมตื่นเลยค่ะ”

“คุณ​ตาทวดได้ยินสิ่งที่ลูกพูดจ้ะ เด็กดี” เจียงสื้อสื้อพูดกับเธอเบาๆ “เพียงแต่ว่าคุณ​ตาทวดกำลังอยู่ในความฝันที่ยาวนานมากๆ จนตอนนี้คุณ​ตาทวดท่านติดอยู่ในนั้นจนหาทางออกไม่ได้ ลูกคุยกับท่านบ่อยๆ ถ้าท่านได้ยินเสียงของพวกลูก ท่านก็จะหาทางออกมาได้”

พอเถียนเถียนได้ยิน เธอก็พูดขึ้น​มา​ทันที “ไม่ได้​นะคะ เราต้องช่วยคุณตาทวดออกมาให้ได้เลย”

เจียงสื้อสื้อลูบหัวของเธอ “เถียนเถียนเก่งมากจ้ะ”

เถียนเถียนที่ได้รับคำชมเชย​ยิ้มออกมาทันที ก่อนจะรีบพูดกับเสี่ยวเป่าอย่างตื่นเต้น​ “พี่ชายคะ เรามาคุยเรื่องสนุก ๆกับคุณ​ตาทวดต่อกันเถอะค่ะ”

ในขณะที่เด็กน้อยสองคนกำลังเล่าเรื่อง​ให้ชายชราฟัง เจียงสื้อสื้อก็รีบวิ่งไปคุยกับแม่ของเธอเกี่ยวกับสถานการณ์​ที่​เกิดขึ้น​เมื่อตะกี้​

พอฟางเสว่มั่นได้ยิน​ก็ตื่นเต้น​มาก​ “จริงเหรอลูก”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าอย่างแรง “ค่ะ หนู​เห็นกับตาของหนูเอง”

ขอบตาของฟางเสว่มั่นแดงก่ำ ก่อนจะ​พูด​ด้วยเสียงสะอื้น“นานขนาดนี้แล้ว แม่อยากจะคุยกับคุณปู่ของลูกมานานแล้ว แต่เขาไม่ตอบสนองอะไรเลย แม่นึกว่าครั้งที่แล้ว​ที่​ท่านขยับเป็นแม่ที่ตาฝาดไปเองซะอีก”

“แม่คะ พวกเราจะท้อไม่ได้นะคะ เราต้องเชื่อมั่น​ เราจะต้องปลุกคุณตาฟื้นได้แน่ๆค่ะ” เจียงสื้อสื้อพูดปลอบเธอเบาๆ

ฟางเสว่มั่นเช็ดน้ำตาจากหางตาของเธอ แล้ว​ยิ้มออกมา “อืม ต้องเชื่อมั่น”

“พวกเราไปดูกันเถอะ”

เจียงสื้อสื้อช่วยช่วยพยุงแม่ของเธอเดินออกจากห้องพัก​คนป่วย​

เพิ่งจะเดินออกจากห้อง ก็เห็นเสี่ยวเป่าวิ่งเข้ามา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยตื่นตกใจ​

“หม่ามี๊​ครับ คุณ​ตาทวดกำลังร้องไห้ครับ”

เจียงสื้อสื้อกับมารดามองหน้ากัน ก่อนจะรีบเข้าไปในห้องพัก​คนป่วย​ของคุณท่านฟาง

เถียนเถียนกำลังทับตัวอยู่บนเตียงผู้ป่วย​ เธอกำลังยื่นมือเล็กๆ ของเธอช่วยคุณท่านฟางเช็ดน้ำตา แล้วยังพูดไม่หยุด “คุณตาทวดคะ คุณ​ตาทวดไม่ร้องไห้นะคะ ร้องไห้​ขี้มูก​โป่งไม่ใช่​เด็กดี​นะคะ”

เมื่อเห็นฉากนี้ เจียงสื้อสื้อกับมารดาก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้

ฟางเสว่มั่นอดไม่ได้ เธอหันศีรษะไปอีกทาง พร้อมกับปิดปากแล้วเริ่มร้องไห้

เจียงสื้อสื้อก้าวไปข้างหน้า พอเห็นน้ำตาตรงหางตาของคุณท่านฟาง เธอก็กะพริบตาอย่างรวดเร็ว เพื่อกลั้นน้ำตา แล้วพูดยิ้มๆ “คุณตาคะ คุณตาได้ยินไหมคะ เถียนเถียนบอกว่าร้องไห้​ขี้มูก​โป่งไม่ใช่​เด็กดี คนที่นอนขี้เซา​ก็ไม่ใช่เด็กดีเหมือนกัน​นะ​คะ​”

เถียนเถียนพูดอย่างเห็นด้วย​ “ใช่ค่ะ คนขี้เซาเป็นเด็กไม่ดีเหมือนกัน​ คุณ​ตาทวดคะ รีบตื่นได้แล้วนะคะ”

เจียงสื้อสื้อกอดเถียนเถียนไว้ “เอาล่ะ เถียนเถียน คุณ​ตาทวดได้ยิน​แล้ว​ ท่านจะต้อง​ตื่นเร็วๆนี้แน่ๆจ้ะ”