ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 115 ขอโทษ จิ้นเฟิงฉิน

“ถูกจิ้นเฟิงเหราพาออกไปแล้วครับ” จิ้นเฟิงฉินตอบ

แม่จิ้นพยักหน้า และพูดว่า “งั้นก็ดี ตอนกลางคืน ซูชิงหยิงจะไปทานข้าวที่บ้าน แกก็ต้องกลับมานะ!”

ฟังจบ จิ้นเฟิงฉินก็ปฏิเสธ “ไม่ไปครับ ยังมีธุระอีก พวกคุณทานกันเถอะ!”

มีธุระ สีหน้าของแม่จิ้นและ ซูชิงหยิงก็เปลี่ยนทันที พวกเธอรู้ทันทีว่าต้องเกี่ยวกับเจียงสื้อสื้อแน่ แม่จิ้นขมวดคิ้วขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ธุระอะไร? เกี่ยวกับคุณหญิงเจียงไหม? ในเมื่อเจอกันแล้ว ก็ไปด้วยกันเลยเป็นไง?”

เจียงสื้อสื้อหน้าซีดนิดหน่อย แม่จิ้นมองที่เธอ เหมือนกับกำลังพูดว่า เธอลืมแล้วใช่ไหมว่าเมื่อก่อนเธอสัญญากับฉันว่าอะไร?

สักพัก เจียงสื้อสื้อก็รีบพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันยังมีธุระ จิ้นเฟิงฉินคุณไปทานข้าวกับคุณป้าเถอะ! ฉันไปก่อนนะคะ”

หลังจากพูดจบ เธอก็ไม่กล้ามองแววตาของจิ้นเฟิงฉินและแม่จิ้น ก้มหน้าก้มตาเธอออกไปไม่หันกลับมามองเลย

เมื่อเจียงสื้อสื้อเดินมาถึงประตู ก็เห็นจิ้นเฟิงเหราและเสี่ยวเป่ากลับมาจากด้านนอกพอดี

เมื่อเสี่ยวเป่าเห็นเจียงสื้อสื่อ ก็กระโดดออกจากอ้อมกอดของจิ้นเฟิงเหรา และพูดอย่างดีใจว่า “คุณน้าสื้อสื้อ!”

ตอนนี้ จิ้นเฟิงฉินก็ตามมาด้วย เขาดึงข้อมือเจียงสื้อสื้อไว้

“ผมไปส่งคุณ”

เจียงสื้อสื้อพยายามสลัดข้อมือออก และพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันพูดไปแล้ว ว่าจะไม่เจอกันอีก หวังว่าประธานจิ้นจะไม่ทำให้ฉันลำบากอีก ฉันไปก่อนนะคะ”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็รีบวิ่งออกไป ด้านหลังของเธอยังมีเสียงเสี่ยวเป่าดังขึ้น

“คุณน้าสื้อสื้อ อย่าไปนะครับ!”

เจียงสื้อสื้อไม่ได้สนใจ ก็จากไปแล้ว

ด้านหลัง จิ้นเฟิงฉินมองเงาของเธอ สีหน้าก็ไม่ค่อยดีทันที

จิ้นเฟิงเหราก็รู้สึกงง เมื่อกี้ในห้องไม่ได้ดีๆ กันอยู่เหรอ? นี่เป็นอะไรไป? ทำไมจู่ๆ ก็กลายเป็นแบบนี้ คุณชายรองตกตะลึง

เสี่ยวเป่าถามออกมา “แด๊ดดี๊ คุณน้าสื้อสื้อเป็นอะไรไป?”

แม่จิ้นมองอยู่ด้านในบ้าน ไม่ได้มีท่าทีอะไร

แต่ ซูชิงหยิงที่อยู่ข้างๆ อารมณ์ก็ดีขึ้นมา เธอดีอกดีใจ

เธอคิดไม่ถึงว่า เจียงสื้อสื้อกล้าพูดแบบนี้กับจิ้นเฟิงฉิน มองสีหน้าที่ไม่ค่อยดี

……

หลังจากเจียงสื้อสื้อออกมา รู้สึกตัวเองเกินไปจริงๆ ในใจยิ่งทุกข์ใจ เบ้าตาเธอแดง น้ำตาเอ่อล้นอยู่ในเบ้าตา

เมื่อคิดถึงคำพูดเมื่อกี้ที่พูดกับจิ้นเฟิงฉิน เจียงสื้อสื้อออกไม่ได้ที่จะร้องไห้

เธอเกลียดตัวเอง ที่ทำร้ายคนที่ดีกับเธอขนาดนี้

ขอโทษ จิ้นเฟิงฉิน เธอทำได้แค่พูดในใจ

……

จิ้นเฟิงฉินด้านนี้ สีหน้าของเขาไม่ค่อยดี จากนั้นก็กลับมาหยิบกุญแจรถในห้องรับแขก แม่จิ้นเห็นแบบนั้น ก็รีบพูดขึ้นว่า “ไปเถอะ เฟิงฉิน กลับไปทานข้าวกัน”

ซูชิงหยิงยิ้มแย้ม และไม่ได้พูดอะไรออกมา

จิ้นเฟิงฉินไม่ได้สนใจแม่จิเน หยิบกุญแจรถและออกมา ไม่ว่าแม่จิ้นจะเรียกยังไงเขาก็ไม่สนใจ

จิ้นเฟิงเหราเดินเข้ามา และพูดว่า “แม่ พี่สะใภ้เขาหนีไปแล้ว คุณเลิกเรียนเถอะ พี่เขามีอารมณ์ทานข้าวที่ไหนกัน!”

“พี่สะใภ้อะไร แกอย่าเรียกไปทั่ว” แม่จิ้นจ้องมองเขา

จิ้นเฟิงเหราเม้มปาก พูดในใจว่า ก็เป็นพี่สะใภ้ตั้งแต่แรก

……

เจียงสื้อสื้อเดินอยู่บนถนน ชานเมืองบ้านพัก ยากที่จะเรียกรถได้ บนถนนไม่มีใครเลย ในใจของเธออดไม่ได้ที่จะกลัว แต่ว่าด้านหลังมีรถมาหนึ่งคัน ส่องเธอมาโดยตลอด

ในใจของเจียงสื้อสื้อรู้อย่างชัดเจน แต่ไม่กล้าหันกลับไป

รถที่อยู่ข้างหลังขับตามช้าๆ จิ้นเฟิงฉินนั่งอยู่บนเบาะคนขับ ความจริงเขารู้สึกได้ว่า เจียงสื้อสื้อไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับเขา ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่น่าจะมีคนที่ชอบ

แต่ไม่รู้ว่าทำไม เธอกลับหลบเขาเสมอ โดยเฉพาะเมื่อกี้ตอนเห็นแม่จิ้น ปฏิกิริยาเธอชัดมาก

จิ้นเฟิงฉินขมวดคิ้วขึ้นมา เขากำพวงมาลัยแน่น จนเห็นเจียงสื้อสื้อโบกรถได้แล้ว หลังจากเห็นเธอจากไป จิ้นเฟิงฉินก็ไม่ได้ตามเธอต่อ

เขาหยุดรถอยู่ข้างทาง จิ้นเฟิงฉินเอามือออกนอกหน้าต่าง และจุดสูบบุหรี่หนึ่งมวน ควันเต็มไปหมด สีหน้าของชายหนุ่มยังดูซึมเศร้าอยู่บ้าง แต่ว่าสายตาของเขากลับหนักแน่น

ไม่ว่ายังไง เขาและเจียงสื้อสื้อ จะให้ความสัมพันธ์เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จิ้นเฟิงฉินสูบบุหรี่ไปสองม้วน ถึงจะขับรถออกไป

เขาไม่ได้กลับไปที่บ้านอีก แต่ว่าขับรถไปผับ เซิ่นมู่ป๋ายก็อยู่ด้วย ไม่ว่าห้องจะใหญ่แค่ไหน ก็มีแค่เขาสองคน

จิ้นเฟิงฉินยกแก้วเหล้าที่อยู่บนโต๊ะขึ้น ดูออกว่าเขาอารมณ์ไม่ดี เซิ่นมู่ป๋ายในฐานะเพื่อน ก็พูดเกลี้ยกล่อมว่า “ดื่มเยอะๆ หน่อย เมาแล้วเหล้าก็เข้าไปทำให้มึนหัว”