ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1154 คุณไม่น่าไว้ใจอยู่แล้ว
รถจอดอยู่นอกร้านอาหารที่เบอร์เกนนัดไว้ เจียงสื้อสื้อเอียงคอ มองทะลุผ่านกระจกรถเข้าไปในร้านอาหาร ใบน่าอันสดใสนั้นไม่มีความรู้สึกแม้แต่น้อย
“เตรียมตัวพร้อมหรือยัง?”
ฟางยู่เชินพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ
เจียงสื้อสื้อยิ้มขึ้นเล็กน้อย “เตรียมตัวเสร็จแล้ว”
ขอแค่มีความหวังที่จะหาเฟิงเฉินเจอแม้แต่นิดเดียว แม้แต่ถ้ำเสือที่อยู่ตรงหน้า เธอก็จะเข้าไปอย่างไม่ลังเล
เธอเปิดประตูรถจะเดินลงไป ฟางยู่เชินรีบดึงเธอไว้ เงยหน้าขึ้นสบตากับสายตาเขาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย
“ระวัง” เขาพูดเสียงเบา
เธอยิ้ม “พี่ มีพวกพี่อยู่ หนูไม่เป็นไรหรอก”
“คุณหญิง มีอะไรผิดปกติรีบแจ้งพวกเราทันที” กู้เนี่ยนกำชับ
“ได้”
เธอหันหน้าไป แล้วลงจากรถ
ฟางยู่เชินและกู้เนี่ยนมองเธอเดินเข้าไปในร้านอาหาร บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความตึงเครียด
นานมาก กู้เนี่ยนถึงเปิดปากพูด “ประธานฟาง พวกเราต้องเตรียมพร้อมที่จะบุกเข้าไปช่วยคุณหญิงตลอดเวลา”
ฟางยู่เชินพูดอย่างเคร่งเครียด ตอบว่า “อืม” ไม่ได้พูดอะไรอีก สายตาจ้องอยู่ในร้านอาหาร
เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปในร้านอาหาร ก็มีพนักงานเดินเข้ามาต้อนรับ “คุณเจียงใช่ไหมคะ?”
“ค่ะ”
“คุณผู้ชายท่านนั้นรอคุณอยู่ขั้นบน”
เจียงสื้อสื้อถึงพบว่าในร้านอาหารไม่มีลูกค้าเลยแม้แต่คนเดียว ชั้นหนึ่งเงียบมาก
ดูเหมือนดูออกว่าเธอกำลังสงสัย พนักงานจึงอธิบาย “คุณผู้ชายท่านนั้นเหมาร้านแล้วค่ะ”
เหมาร้าน?
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว ในใจเริ่มมีความรู้สึกไม่ค่อยดี
“คุณเจียง เชิญทางนี้ค่ะ” พนักงานทำท่าเชิญ “เชิญ”
เจียงสื้อสื้อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เดินไปทางบันไดที่อยู่ตรงมุม
ไม่ว่าข้างหน้ามีอะไรรอเธออยู่ ไม่มีทางให้เดินถอยหลังแล้ว
……
ในห้องอาหาร ลี่ซาดื่มกาแฟไปคำหนึ่งอย่างรู้สึกรำคาญ หันไปถามมาร์ซิว “ผู้หญิงคนนั้นจะมาเมื่อไหร่?”
“เรียนคุณหญิง ใกล้แล้วครับ”
“ใกล้แล้ว?” ลี่ซาหัวเราะเย็นชา “พวกเรารออยู่นี่ครึ่งชั่วโมงแล้ว ยังบอกใกล้แล้ว ฉันว่าเขาไม่มาแล้ว”
“เธอมาแน่”
เมื่อเทียบกับความใจร้อนของเธอ เบอร์เกนใจเย็นมาก
เขาหยิบช้อนขึ้นมาคนกาแฟ ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นเรียบเฉย สงบนิ่ง
“คุณรู้จักเธอดีมากเหรอ?” น้ำเสียงอันมั่นใจของเขาทำให้ลี่ซาไม่พอใจมาก “เธอมีอะไรกันแน่ที่ดึงดูดคุณ คุณถึงได้เดินทางไกลขนาดนี้เพื่อมาหาเธอ?”
เบอร์เกนมองเธออย่างเรียบเฉย “อยากฟังความจริง?”
“แน่นอน”
เบอร์เกนยกแก้วกาแฟขึ้นมาจีบ ในสายตานั้นมีร่องรอยแห่งความคิดถึง ริมฝีปากบางเปิดออก “เธอคือนางฟ้า”
เขาคิดถึงคืนนั้น เจียงสื้อสื้อเข้าไปอยู่ในหัวใจเขาเหมือนนางฟ้า
“นางฟ้า?” ลี่ซาอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ในเสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความเสียดสี “เสียดายในสายตาเธอ คุณก็คือปีศาจ”
“นางฟ้ากับปีศาจ……” เบอร์เกนยิ้มขึ้น “ไม่เลว ผมชอบ”
“เบอร์เกน” ลี่ซาโมโห “คุณอย่าลืมนะ ฉันต่างหากที่เป็นเมียคุณ”
“คุณวางใจ ผมจำได้”
ชีวิตแต่งงานนี้ก็ไม่นานแล้ว ก็ให้เธอใช้อำนาจของตระกูลอเนรีย์ไปก่อน เพราะว่า พอการวิจัยสำเร็จ ก็คือเวลาที่พวกเขาหย่ากัน
ถึงแม้ว่าเขาจอตอบแบบใจเย็น แต่ก็พอปลอบโยนอารมณ์ของลี่ซาได้
“เบอร์เกน ขอแค่คุณทำดีกับฉัน ตระกูลอเนรีย์ต้องดีกับคุณแน่นอน”
ฟังการข่มขู่ในคำพูดของเธอออก มุมปากของเบอร์เกนยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องขอบคุณมาก”
“คำขอบคุณไม่ต้อง แค่ดีกับฉันก็พอ”
ลี่ซาขยับตำแหน่งที่นั่ง แนบร่างใกล้ชิดกับเขา ยื่นหน้าเข้าใกล้หูของเขา พ่นลมหายใจเบาๆ “เบอร์เกน นานมากแล้วที่คุณ……”
คำพูดของเธอยังพูดไม่จบ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น จากนั้นก็เป็นเสียงของพนักงานร้าน “คุณผู้ชาย คุณเจียงมาแล้ว”
เบอร์เกนแววตาเป็นประกาย เขาส่งสายตาให้คาร์อัน คาร์อันเข้าใจ ก็รีบพูดว่า “ให้เธอเข้ามา”
ประตูห้องอาหารเปิดออก เจียงสื้อสื้อก็มองเห็นเบอร์เกนที่อยู่ข้างใน
ทั้งสองสบตากัน คนหนึ่งเรียบเฉย คนหนึ่งรู้สึกสนใจ
เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไป สายตามองไปที่ลี่ซา
ลี่ซาก็ยังคงจ้องเธอด้วยสายตาเคียดแค้น
“คุณเบอร์เกน” เธอมองไปที่เบอร์เกน
เบอร์เกนมุมปากยิ้มขึ้น “ไม่เจอกันนาน โซเฟย่า”
เจียงสื้อสื้อมองเขาด้วยสายตาเย็นชา ไม่ได้ตอบสนองใดๆ
บรรยากาศภายในห้องอาหารเย็นเยือกขึ้นทันที
เบอร์เกนไม่ใส่ใจ เขาผลักลี่ซาที่แบนติดอยู่กับเขา ยิ้มพูด “โซเฟย่า เชิญนั่ง”
“เบอร์เกน！” ลี่ซาพูดอย่างไม่พอใจ
“ถ้าคุณไม่ชอบก็กลับไปก่อน” เบอร์เกนเอียงคอมองเธอ
ให้เธอกลับไป?
เพื่อให้เขากับนางแพศยาเจียงสื้อสื้อได้อยู่กับตามลำพัง?
เป็นไปไม่ได้
ลี่ซาจ้องหน้าเจียงสื้อสื้อตาเขม่น พูดเสียงเย็นชา “ฉันไม่กลับ”
เจียงสื้อสื้อไม่อยากสนใจเธอ นั่งลงตรงข้ามเบอร์เกน พูดอย่างเปิดอก “ฉันมาตามที่คุณขอแล้ว ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องทำตามที่พูด บอกฉันเกี่ยวกับเรื่องของเฟิงเฉิน”
“กินข้าวก่อน”
ไม่ได้เจอเธอง่ายๆ เบอร์เกนจะบอกที่อยู่ของจิ้นเฟิงเฉินให้เธอรู้ทันทีได้ยังไง
“กินข้าวเสร็จคุณก็จะบอกฉันเหรอ?” เจียงสื้อสื้อกลัวเขาเปลี่ยนใจไม่ทำตามคำพูด จึงต้องถามให้ชัดเจน
เบอร์เกนหัวเราะ “คุณไม่เชื่อใจผม?”
“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แต่คนอย่างคุณมันไม่น่าเชื่อถืออยู่แล้ว”
“ในเมื่อไม่เชื่อ แล้วทำไมถึงตอบตกลงมาเจอผมล่ะ?”
เจียงสื้อสื้อไม่ตอบ แต่จ้องหน้าเขาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เบอร์เกนหัวเราะออกมา “ผมรู้ ว่าคุณทำเพื่อจิ้นเฟิงเฉิน แต่ว่า ในเมื่อทำเพื่อจิ้นเฟิงเฉิน ก็กินข้าวมื้อนี้กับผม”
“ได้” เจียงสื้อสื้อพยักหน้าตอบรับ
เบอร์เกนเทน้ำให้เธอ ลี่ซาที่อยู่ข้างๆโมโหจนใส่จะระเบิด แต่ไม่อยากจะทะเลาะกับเบอร์เกนต่อหน้าคนอื่น กลัวขายหน้าต่อหน้าเจียงสื้อสื้อ
ทำได้แค่ทนไว้ แต่สายตาอันเกลียดแค้นจ้องอยู่ที่หน้าเจียงสื้อสื้อ
ถ้าสายตาฆ่าคนได้ เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าตัวเองคงกลายเป็นขี้เถ้าแล้ว
เผชิญหน้ากับเบอร์เกน เธออาจจะไม่ตื่นเต้น แต่ว่าลี่ซานั้นพูดยาก ถ้าหากเบอร์เกนไม่อยู่ คงจะพุ่งเข้ามาฉีกเลือดฉีกเนื้อเธอแล้ว
เจียงสื้อสื้อพยายามให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ ยกน้ำขึ้นดื่ม พอดื่มแล้วถึงนึกขึ้นมาได้ว่าน้ำที่ตัวเองดื่มนั้นเบอร์เกนเป็นคนเท
ก่อนมา ฟางยู่เชินกำชับเธอเป็นพิเศษ ห้ามดื่มอะไรเด็ดขาด เพราะกลัวเบอร์เกนจะวางยาในน้ำ
คิดถึงจุดนี้ สีหน้าเธอเปลี่ยนทันที รีบวางน้ำลง
เบอร์เกนสังเกตเห็น มองความคิดของเธอออก ก็เลยอ้าปากหัวเราะ “คุณวางใจได้ ผมไม่ได้วางยาในน้ำ”
เจียงสื้อสื้อเงยหน้ามองเขา รู้สึกว่าไม่เข้าใจเขา
คิดว่าเขาคิดหาวิธีต่างๆนานาในการจับเธอเพื่อการวิจัย แต่ตอนนี้ดูแล้วเหมือนจะไม่ใช่แค่นี้
“ผมไม่ทำเรื่องที่ทำร้ายคุณหรอก” เบอร์เกนใช้แววตาอันลึกซึ้งมองเธอ ในแววตามีความรู้สึกที่เจียงสื้อสื้อดูไม่ออก
แต่คำพูดของเขา ทำให้เธอรู้สึกเสียดสีมาก “คุณมาหาฉัน ก็เพื่อจับฉันกลับไปอิตาลี แบบนี้การวิจัยของคุณจะได้ดำเนินการอย่างราบรื่น”