ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1162 เสียงปืน

“มาร์ซิว”

แค่ผู้ช่วยกระจอกงอกง่อย​ยังหยิ่งผยอง​ ไม่เห็นเธออยู่ในสายตาได้ขนาดนี้​

ลี่ซาโกรธจนหน้าแดงก่ำ แล้วถลึงตา​มองมาร์ซิวอย่างโมโห​

มาร์ซิวไม่สนใจ “คุณหญิงครับ กรุณาลงจากรถด้วยครับ คุณ​ท่านรออยู่ในรถคันข้างหน้า​แล้ว​”

ในเมื่อถูกจับได้แล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป

ลี่ซาสูดหายใจเข้าลึก แล้วหันไปมองเจียงสื้อสื้อ “เธอเองก็ลงมาจากรถด้วย”

เจียงสื้อสื้อตอบกลับ​อย่างเชื่อฟัง “ตกลง”

เธอเอื้อมมือออกไปที่ประตูรถ ก่อนจะก้มหน้า​ลง​เพื่อซ่อนดวงตาที่กำลัง​เปล่งประกายของเธอ

ทันทีที่เท้าแตะพื้น เธอก็วิ่งหนี​ไปทันที

“คุณ​ผู้หญิงครับ เธอวิ่งหนีไปแล้วครับ” คาร์อันเห็นเป็นคนแรก จึงรีบตะโกนออกมา

ลี่ซาหันไปมอง แล้วรีบตะโกนทันที“ยังไม่รีบไปจับเธอกลับมาอีก”

มาร์ซิวรีบวิ่งตามไป ตอนที่​คาร์อันวิ่งผ่านลี่ซาไป เขาก็ได้ยินเพียงลี่ซาที่กระซิบบอกกับเขา “เก็บเธอไว้ไม่ได้แล้ว​”

คาร์อันพยักหน้า แล้วรีบวิ่งตามไป

เจียงสื้อสื้อหันกลับไปมอง จึงเห็นว่ามาร์ซิวกับคาร์อันไล่ตามหลังมา จึงรีบวิ่งหนีด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ

แต่เธอเป็นผู้หญิง เดิมทีร่างกายเธอก็ไม่ดีอยู่แล้ว​ กำลังของเธอเทียบกับผู้ชายร่างสูงใหญ่​สองคนไม่ได้

พอเห็นว่าเธอกำลังจะตามทัน เธอจึงกัดฟันทน​ แล้ววิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต​

ปัง

ท่ามกลาง​แสงแดดที่ร้อนแรงมีเสียงปืนดังลั่นขึ้นมา​

มาร์ซิวเห็นกระสุนบินลอยผ่านหน้าเขาไป เขาหันกลับ​ไป​มอง​ด้วยความประหลาดใจ จึงเห็นว่าในมือของคาร์อันถือปืนอยู่

แย่แล้ว​

เขารีบหันกลับมา แล้วรีบวิ่งเพื่อเข้าไปช่วยเจียงสื้อสื้อ แต่มันก็สายเกินไปแล้ว เห็นเพียงกระสุนที่พุ่งทะลุไหล่ของเจียงสื้อสื้อ

เธอเดินโซเซแล้วสะดุดล้มกับพื้นอย่างแรง

“คุณเจียง” เขารีบวิ่งเข้าไปด้วยความตกใจ

เจ็บ​มากเลย

เจียงสื้อสื้อพยายามยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสบาดแผล แต่ความเจ็บปวดที่เหมือนไฟร้อนแผดเผาพุ่งเข้า​มา เธอจึงอดส่งเสียงร้องออกมาไม่ได้ เธอกัดริมฝีปากล่างแน่น ใบหน้างดงามของเธอซีดราวกับกระดาษ หน้าผากของเธอมีเหงื่อเย็น​ผุดขึ้น​มา​จนเต็ม​ไปหมด

“คุณเจียง อดทนไว้ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

มาร์ซิวเอามือปิดแผล แต่เลือดยังคงไหลไม่หยุด ภายใต้​แสงแดด​ร้อนแรง เลือดสีแดงส่องประกาย​จนแสบตา

คาร์อันเดินเข้ามา แล้วยืนก้มหน้า​ลงพวกเขา ก่อนจะจ่อปากกระบอกปืนเข้าตรงคิ้วของเจียงสื้อสื้อ

“คาร์อัน นายบ้าไปแล้ว​หรือไง​” มาร์ซิวคำราม

คาร์อันเพิกเฉยต่อความโกรธของเขา และขยับนิ้วชี้ที่ไกปืน

“น่าตายจริงๆ​” มาร์ซิวคำรามเสียงต่ำ ก่อนจะวางเจียงสื้อสื้อลง แล้วรีบพุ่งตัว​เข้าไป​หาคาร์อัน

ปีง

เสียงปืนดังขึ้น​มา​อีกหนึ่งนัด

คาร์อันถูกมาร์ซิวผลักจนล้มลงกับพื้น ปืนถูกยิงขึ้นฟ้าไป

“นายอยากตายมากหรือไง” มาร์ซิวยกกำปั้นขึ้นและชกใส่หน้าคาร์อัน แล้วรีบแย่งปืนมา

คาร์อันไม่สนใจต่อความเจ็บปวด รีบคว้าชายเสื้อของมาร์ซิวไว้ พอใช้แรง ทั้งสองก็เปลี่ยนตำแหน่งกันทันที

แต่ในขณะเดียวกัน มาร์ซิวก็เอาปืนจ่อที่ขมับของเขา แล้ว​จ้องเขม็งมาที่เขา ก่อนจะกัดฟันพูด “อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าฆ่านาย”

คาร์อันยกสองมือขึ้นแล้วรีบลุกขึ้นยืนช้าๆ

ในขณะเดียวกัน มีสองคนวิ่งมาจากด้านหลัง คนหนึ่งล็อกแขนซ้ายและอีกคนล็อกแขนขวาไว้

มาร์ซิวรีบลุกขึ้นเพื่อตรวจสอบอาการของเจียงสื้อสื้อ

“คุณเจียง” เขาเรียกอยู่หลายรอบ แต่ไม่มีการตอบสนองใดๆกลับมาเลย

“ถอยไป”

เบอร์เกนที่วิ่งตามมาตะโกนสั่ง มาร์ซิวรีบลุกขึ้น​ยืนด้านข้างอย่างรวดเร็ว

เบอร์เกนอุ้มเจียงสื้อสื้อที่หมดสติขึ้นมา ใบหน้ามืดมนน่ากลัวมาก

“มาร์ซิว ไปขับรถมาเดี๋ยว​”

“ได้ครับ”

มาร์ซิวรีบวิ่งไปขับรถ

ลี่ซาเองก็อยู่ภายใต้การควบคุม พอเห็นมาร์ซิวเดินกลับมา เธอจึงตะโกนบอก “นายบอกเบอร์​เกนด้วย ว่าถ้ากลับไปอิตาลีเมื่อไหร่​ ฉันจะฟ้องให้ตระกูลอเนรีย์ลงโทษเขา”

มาร์ซิวเพียงแค่เหลือบมองเธอเล็กน้อย​ แล้วไม่สนใจเธออีก

เขาขับรถไปทางที่เบอร์​เกนอยู่ แล้วรีบออกไปเปิดประตูเบาะหลังให้อย่างรวดเร็ว​

เบอร์​เกนอุ้มเจียงสื้อสื้อเข้ามานั่งลง

“ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด” เบอร์​เกนสั่ง

มาร์ซิวตอบกลับ​หนึ่งคำ “ครับ” แล้วรีบสตาร์ทรถขับตรงไปที่โรงพยาบาลทันที

……

กู้เนี่ยนไปที่โรงพยาบาลเพราะคิดว่าเจียงสื้อสื้อยังอยู่ในห้องพัก​ผู้ป่วย

แต่ใครจะรู้ว่าพอขึ้นไปดู เจียงสื้อสื้อจะไม่อยู่ที่นั่น

แม่จิ้นยังเอ่ยถามด้วยความสงสัย “นายไม่ได้มารับสื้อสื้อเหรอ ทำไมถึงวิ่งขึ้นมาบนนี้ล่ะ”

กู้เนี่ยนขมวดคิ้ว “ผมขึ้นมาหาคุณนา​ยน้อย​ครับ”

“เธอลงไปรอนายตั้งนานแล้ว ทำไม นายไม่เห็นเธอเหรอ”

“ไม่ครับ ผมไม่เห็นคุณหญืงอยู่​ข้างล่าง​เลย​”

พอได้ยินแบบนี้​ แม่จิ้นก็เริ่มร้อนใจ “งั้นก็รีบโทรไปหาเธอดูสิ”

กู้เนี่ยนได้สติ​กลับมา เขารีบหยิบโทรศัพท์​ออกมากดโทรออก แต่น่าแปลกใจ​ ที่ไม่มีคนรับสาย

“เกิดอะไรขึ้น” แม่จิ้นเห็นเขาวางโทรศัพท์​ลง จึงรีบถามออกมา

กู้เนี่ยนขมวดคิ้ว​แน่น​ “ไม่มีคนรับสายครับ”

พอได้ยิน​แบบนี้​ แม่จิ้นก็เริ่มมีลางสังหรณ์​ไม่ดี “ทำไมถึงไม่มีคนรับสายล่ะ เธอเพิ่งบอกกับฉันว่าจะลงไปรอนายข้างล่าง”

“คุณหญิงอย่าเพิ่งร้อนใจครับ ผมจะลงไปดูอีกครั้ง บางทีคุณ​นายน้อยอาจจะ​บังเอิญ​ไป​ทำธุระ​พอดีก็ได้ครับ”

กู้เนี่ยนพูดปลอบเธอ ก่อนจะเดินไปที่ลิฟต์​

เขากดลิฟต์​หลายครั้ง​ ในใจเริ่มรู้สึก​ไม่ดี

เขาประมาทเกินไป​

เขาลืมไปว่าเบอร์เกนและพวกเขายังอยู่ในประเทศ​ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในเมืองหลวง​ แต่ก็รับประกันไม่ได้ว่าพวกเขาจะไม่มาที่เมืองจิ่น

ถ้าเบอร์​เกนมาที่นี่ คุณ​นายน้อยก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว