ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1192 สะพานอยู่ส่วนสะพาน ถนนอยู่ส่วนถนน

การลำเอียงที่แตกต่างกันแบบนี้มันเกินไปแล้ว

ไม่ว่ายังไง ซานซานก็เป็นคนของตระกูลฟาง

ซานซานหัวเราะอย่างข่มขืนสักพัก “ที่จริงที่นี่ก็ดีนะคะ”

“ดีอะไร? เสียงดังขนาดนี้เธอพักผ่อนก็ไม่ได้”

ท่าทางที่โมโหของเจียงสื้อสื้อก็ได้ทำให้ซานซานขำออกมา “พี่สื้อสื้อ พี่ไม่ต้องโมโห ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ”

เธอยังสามารถที่จะหัวเราะออกมาได้ ในใจของเจียงสื้อสื้อก็ได้รู้สึกไม่ดีกว่าเดิม

“ซานซาน ขอโทษ ตอนนั้นถ้าไม่เป็นเพราะฉัน เธอก็ไม่……”

ซานซานส่ายหน้า “ไม่ใช่ค่ะ พี่สื้อสื้อ ถ้าเกิดไม่ใช่พี่ ฉันอาจจะดูแย่กว่านี้”

ตอนนั้นเธอได้ท้องก่อนแต่ง ได้ถูกคนในบ้านไล่ออกมา ตอนที่ไม่รู้ว่าควรที่จะไปที่ไหนนั้น เจอกับพี่สื้อสื้อ บอกว่าเธอควรจะทำยังไง

ไม่อย่างนั้นเธอก็ได้กลายเป็นผีในแม่น้ำตั้งนานแล้ว

เจียงสื้อสื้อก็ได้กุมมือของเธอ เงียบไปสักพัก ถึงได้ถามไปว่า “เธอยังชอบฟางเย้นซินไหม?”

ถ้าเกิดเธอยังชอบ ก็จะช่วยเธอ

“พูดไม่ถูกเหมือนกัน” ซานซานหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง สีหน้าก็ได้เหงาไปเล็กน้อย

“ซานซาน ฟางเย้นซินก็เป็นแค่ไอ้สารเลว เขาไม่เห็นค่าเธอ เธอก็ไม่ต้องไปใส่ใจเขา” เจียงสื้อสื้อก็ได้พูดเตือนเบาๆ

“แต่ความรู้สึกก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ?” ซานซานก็ได้หันไปมองเธอ คำพูดเต็มไปด้วยความขมขื่น “ฉันรักเขา แต่ก็เกลียดเขา ฉันก็ควบคุมตัวเองไม่ได้”

เจียงสื้อสื้อก็ได้กุมมือเธอแน่น ก้มหน้าหัวเราะสักพัก “ความรักของเธอสำหรับเขาแล้วไม่มีค่าเลยสักนิด งั้นก็เกลียดเขาดีกว่า ไม่แน่เขาอาจจะคิดว่าเธอมีความดื้อดึงบ้าง”

ได้ยินแบบนั้น ซานซานก็ได้หัวเราะออกมา หัวเราะด้วยใบหน้าที่น่าสมเพช “ที่พี่พูดก็ถูก สิ่งที่เขาดูถูกที่สุดก็คือความรักของฉัน”

“ตอนนี้ไม่มีลูกแล้ว สำหรับเธอแล้วอาจจะเป็นการปลดปล่อยก็ได้”

ซานซานก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ “ค่ะ รู้สึกสบายไปไม่น้อยจริง ไม่มีลูกแล้ว ระหว่างฉันกับฟางเย้นซินก็ได้ตัดขาดแล้ว ต่อไปอยู่ใครอยู่มัน ทางใครทางมัน”

ตอนที่พูดคำนี้ เธอมักจะแสดงสีหน้าเศร้าโดยไม่ได้ตั้งใจ

สุดท้ายก็ยังแคร์ฟางเย้นซินอยู่

เจียงสื้อสื้อไม่อยากให้เธอนั้นเสียใจและเสียสุขภาพเพื่อผู้ชายเหี้ยคนเดียว พูดปลอบว่า “เชื่อว่าคนต่อไปต้องดีกว่า เธอต้องเจอกับผู้ชายที่จริงใจและรักเธอแน่”

“จะมีเหรอคะ?” ซานซานก็ได้ยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง “ผู้หญิงแบบนี้อย่างฉัน จะเจอกับรักแท้จริงๆ เหรอคะ?”

“แน่นอนว่าได้” หน้าของเจียงสื้อสื้อจริงจัง “อย่าดูถูกตัวเอง เธอดีมาก เป็นฟางเย้นซินที่ไม่รู้จักเห็นค่า”

ซานซานเงียบไป

เจียงสื้อสื้อก็จะพูดอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ ตบมือของเธอ ก็ได้พูดไปเบาๆ “ไม่ต้องคิดมาก”

อยู่นาน ซานซานก็ได้พูดอีกครั้ง “พี่สื้อสื้อ รอฉันออกจากโรงพยาบาล ฉันก็จะหย่ากับฟางเย้นซิน”

เจียงสื้อสื้อหัวเราะ “คิดได้ก็ดี”

“ฉันต้องเริ่มชีวิตใหม่”

พูดถึงชีวิตใหม่ นัยน์ตาของซานซานก็ได้เป็นประกายสักที มีความรอคอยอนาคตมากไม่น้อย

“ฉันช่วยเธอแน่นอน” เจียงสื้อสื้อพูด “ไม่ว่าพูดยังไง ที่เธอได้เจอกับเรื่องแบบนี้ ฉันก็หนีไม่พ้นจากความผิดนี้”

“พี่สื้อสื้อ นี่มันไม่เกี่ยวพี่”

“ไม่เกี่ยวว่าเกี่ยวหรือไม่เกี่ยว ฉันก็จะช่วยเธอ”

เพราะว่ามีแค่แบบนี้ ถึงจะทำให้เธอนั้นสบายใจได้หน่อย

ซานซานมองเธออย่างซาบซึ้ง “ขอบคุณนะคะ พี่สื้อสื้อ”

“ไม่ต้องเกรงใจจ้ะ” เจียงสื้อสื้อก็ได้ยิ้มให้เธอ

“ที่แท้หนูอยู่ที่นี่นี่เอง” ซ่างหยิงก็ได้เดินมา ตอนที่เห็นเจียงสื้อสื้อ ก็ได้โล่งอกไป

เธอได้ออกมาจากห้องพักคนไข้ของฟางเย้นซิน ไม่เห็นเธอ ก็ได้ตกใจเอามาก คิดว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับเธออีกแล้ว

“อาสะใภ้”

พอเห็นซ่างหยิง ซานซานก็ได้คิดที่จะรีบลุกขึ้นมานั่ง

“เธอนอนต่อเถอะจ้ะ” ซ่างหยิงก็ได้ส่งเสียงห้ามเธอ จากนั้นก็ได้พูดอย่างเป็นห่วง “ร่างกายดีขึ้นมาบ้างหรือยัง?”

ซานซานพยักหน้า “ค่ะ ดีขึ้นมากแล้วค่ะ”

ซ่างหยิงหัวเราะ “งั้นก็ดีจ้ะ”

“น้าสะใภ้เล็กค่ะ พวกน้าชายรองพูดว่ายังไงคะ?” เจียงสื้อสื้อถาม

“อะไรพูดยังไง?” ใบหน้าของซ่างหยิงเต็มด้วยความสงสัย อยู่ๆ เธอก็ได้ถามมาแบบนี้ ก็ไม่รู้จริงๆ ว่าเธอได้ถามเรื่องอะไร

“ก็เรื่องซานซานอ่ะค่ะ พวกน้าชายรองพวกเขาจะจัดการยังไง?”

“หนูคิดว่าเขาจะจัดการยังไง?” ซ่างหยิงไม่ตอบกลับถามกลับ

เจียงสื้อสื้อก็ได้หัวเราะอย่างเย็นชา “จ่ายเงินก็จบ”

ซ่างหยิงมองซานซานสักพัก “ใช่ แต่ก็ไม่”

“หมายความว่าอะไรคะ?” เจียงสื้อสื้อก็ได้ขมวดคิ้ว

“ซานซาน ไม่ว่าพ่อเขยแม่เขยหนูทำอะไร หนูก็ไม่ต้องเสียใจไปนะ พวกเขาไม่หวงแหนหนู ต้องมีคนหวงแหนหนูแน่”

ได้ยินคำนี้ เจียงสื้อสื้อก็ได้รู้ถึงวิธีจัดการของพวกน้าชายรองทันที

เธอก็ได้ปรบมือ พูดออกไปอย่างอารมณ์ดีว่า “ดีเลยค่ะ แบบนี้จะได้ไม่ต้องให้ซานซานพูดออกไปเอง”

เห็นแบบนั้น ซ่างหยิงขมวดคิ้ว “หนูคงไม่ได้คิดที่จะให้ซานซานกับเย้นซินหย่ากันใช่ไหม?”

“ไม่อย่างนั้นล่ะค่ะ?” เจียงสื้อสื้อถามกลับ “ผู้ชายที่เลวอย่างฟางเย้นซินไม่เหมาะกับซานซาน ซานซานคู่ควรกับคนที่ดีกว่านี้”

ซานซานก็ได้ยิ้มออกมาเขินๆ “พี่สื้อสื้อ ฉันไม่ได้ดีอย่างที่พี่พูดแบบนั้น”

“ดี เธอดีนะ” น้ำเสียงของเจียงสื้อสื้อได้หนักแน่นมาก “เธอต้องจำไว้ เธอเป็นคนทิ้งฟางเย้นซินเอง ไม่ใช่เขาที่ทิ้งเธอ”

ซานซานพยักหน้า พูด “อืม” เบาๆ

“สื้อสื้อ มีคนที่บอกให้เลิกแทนที่บอกคืนดีแบบหนูที่ไหน?” ซ่างหยิงไม่สามารถที่จะเห็นด้วยกับการกระทำของเจียงสื้อสื้อได้

เจียงสื้อสื้อพูดอย่างช่วยไม่ได้ “น้าสะใภ้เล็กค่ะ พูดให้คืนดีก็ได้ดูคนนะคะ อีกฝ่ายเป็นผู้ชายที่เลวอย่างฟางเย้นซิน คุณน้าคิดว่าคู่ควรที่จะให้พวกเราพูดให้คืนดีเหรอ?”

ซ่างหยิงคิดๆ ก็รู้สึกว่าที่เธอพูดก็ถูก

ฟางเย้นซินไม่ดีเอาสุดๆ ซานซานถ้ายังอยู่กับเขาอีก ต้องไม่มีความสุขแน่ๆ