ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1193 เหลือไว้ฉลองปีใหม่เหรอ

เป็นคนก็ต้องฟังออกว่าเธอนั้นได้พูดประชด

เฉินหยุนก็ได้ไม่พอใจเลยทันที “อะไรผู้ชายเลว? สื้อสื้อ นั้นเป็นลูกพี่เธอนะ มีเธอที่พูดถึงพี่ตัวเองขนาดนี้เหรอ?”

“ลูกพี่?” เจียงสื้อสื้อหัวเราะเหมือนได้ยินมุกตลกยังไงอย่างงั้น รอยยิ้มก็ได้เต็มไปด้วยการประชด “น้าสะใภ้รองค่ะ ถ้าเขาคิดว่าฉันเป็นน้องสาว ตอนนั้นเขาคงไม่ทำเรื่องนี้น่ารังเกียจกับฉันแบบนั้นหรอกค่ะ”

พูดถึงเรื่องเก่า เฉินหยุนก็ไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนทันที “พี่เธอก็ได้ขอโทษเธอแล้วไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างตอนนั้นเขาเมา”

“เหอะ” เจียงสื้อสื้อหัวเราะอย่างเย็นชา “ตอนนั้นเหตุการณ์เป็นยังไง ในใจของพวกเราทุกคนนั้นรู้ดี ไม่ต้องแก้ตัวหรอกค่ะ”

“เธอ!” เฉินหยุนโดนสวนกลับจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมา

เจียงสื้อสื้อก็ได้เลิกคิ้ว พูดต่อว่า “อีกอย่างพี่เย้นซินเป็นคนยังไง หนูคิดว่าคนในเมืองหลวงก็ต่างรู้กันนะคะ”

“เพราะงั้น คนที่แย่มากเหมือนเขาแบบนี้ ไม่เหมาะกับซานซานเลยสักนิด”

พูดประโยคนี้จบ หน้าของเจียงสื้อสื้อก็ได้เย็นชา สายตาที่เยือกเย็นก็ได้มองไปยังเฉินหยุน

รู้สึกถึงแรงกดดันที่ได้พุ่งเข้ามา ในใจของเฉินหยุนก็ได้หวาดหวั่น แต่ว่าก็ยังแก้ตัวอย่างปากแข็ง “เย้นซินของพวกเราดีมากๆ เป็นซานซานที่ไม่เหมาะกับเย้นซิน ไม่ใช่เย้นซินที่ไม่เหมาะกับเธอ!”

“ไม่ว่าใครไม่เอาใคร การหย่านี้ต้องหย่าอยู่แล้ว” คำพูดของเจียงสื้อสื้อได้จัดมากๆ

เวลานั้น ฟางรุ่ยเปิดปากพูด “สื้อสื้อ คราวนี้พี่ของเธอมีความผิดจริงๆ ซานซานอยากจะหย่าก็หย่าเถอะ”

“ฟางรุ่ย คุณพูดอะไร?” เฉินหยุนก็ได้ตะคอกออกมาอย่างไม่พอใจ

“คุณก็พูดให้น้อยหน่อย” ฟางรุ่ยก็ได้ดุไปคำ

เฉินหยุนโมโหจนได้กัดฟันแน่น แต่ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไร

ตอนนี้ซานซานมีเจียงสื้อสื้อหนุนหลังแบบนี้ พวกเขาจะจัดการตามใจชอบไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึกๆ “เอาแบบนี้ไหมคะ หนูส่งคนไปจัดการเรื่องเอกสารของพวกเขาให้เรียบร้อย ต่อไปซานซานกับฟางเย้นซินก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้ว”

“น้าชายรอง น้าสะใภ้รอง พวกท่านคิดว่ายังไงคะ?”

ฟางรุ่ยพยักหน้า “ได้ เธออยากจะทำยังไงก็ทำ”

เจียงสื้อสื้อหัวเราะ “ก็ยังเป็นน้าชายรองที่เข้าใจง่าย”

เธอก็ได้มองไปยังเฉินหยุนอย่างมีเล่ห์นัยน์ แต่ว่าหล่อนได้หันไปทางอื่น มีท่าที่ที่หงุดหงิดแบบนั้น

เจียงสื้อสื้อไม่ได้สนใจ ก็ได้โทรไปหากู้เนี่ยนต่อหน้าพวกเขา

สั่งการเรื่องนี้เสร็จ เธอก็ได้วางสายไป หันหน้าไปมองซานซานที่อยู่บนเตียงพูดว่า “ยินดีด้วยนะ ซานซาน เธอได้อิสระกลับคืนแล้ว ต่อไปต้องไปหาผู้ชายที่ดีและจริงใจกับเธอนะ”

เฉินหยุนได้ยินคำนี้ ก็ได้ขำ “คิ” ออกมา “ของที่โดนทิ้งแบบนี้ยังจะหาผู้ชายที่ดี ฝันไปเถอะ”

เดิมใบหน้าของซานซานยังมีรอยยิ้ม ได้ยินประโยคนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ได้หายไปทันที สีหน้าก็ได้หมองลงไปเลย

เจียงสื้อสื้อก็ได้กำหมัดแน่น หันไป มองเฉินหยุนด้วยสายตาที่น่ากลัว น้ำเสียงก็ได้เต็มไปด้วยความเยือกเย็น พูด “น้าสะใภ้รองค่ะ คุณเป็นผู้อาวุโสกว่า พูดคำนี้ออกมากลัวว่าตระกูลฟางยังขายหน้าไม่พอเหรอ?”

เฉินหยุนทำหน้าไร้เดียงสา “ฉันพูดความจริง ก็ไม่ได้พูดผิดอะไร”

เจียงสื้อสื้อโมโหจนหัวเราะ “ซานซานเป็นของที่ถูกทิ้ง แล้วพี่เย้นซินล่ะเป็นอะไร? ชายชอบใช้ความรุนแรงในครอบครัว! ชายเหี้ย! สารเลว! จริงไหมคะ คุณน้าชายรองของหนู?”

“เธอพูดอะไร?” เฉินหยุนก็ได้โมโหจนร้องเสียงแหลม

เจียงสื้อสื้อกะพริบตา ดูใสๆ เอามากๆ “ที่หนูพูดก็เป็นความจริง ไม่ได้พูดผิดนี่คะ”

“เธอ!” เฉินหยุนโมโหจนพูดอะไรไม่ออก

เจียงสื้อสื้อก็ได้มองเธออย่างเย็นชาสักพัก ถึงได้หันหน้าไปพูดกับซานซาน “ซานซาน ไม่ต้องฟังคำพูดไร้สาระของเธอ เธอดีมาก เธอได้หย่ากับฟางเย้นซิน เป็นการสูญเสียของตระกูลฟาง”

“เจียงสื้อสื้อ เธอมีสิทธิ์อะไรมาพูดอย่างงี้? เธอเป็นคนของตระกูลฟางเหรอ?” เฉินหยุนเริ่มทนไม่ได้ก็ได้พูดแบบนี้ออกไป

เจียงสื้อสื้อหันหน้าไป ปากได้โค้ง ก็ได้พูดไปทีละคำอย่างชัดเจนว่า “ถึงแม้ฉันได้แต่งเข้าตระกูลจิ้น แต่ว่าฉันก็ยังเป็นคนของตระกูลฟาง ถ้าคุณไม่พอใจ สามารถที่จะไปเจรจากับคุณท่านได้”

“ยัยเด็กนี่!” เฉินหยุนก็ได้โมโหไปเลยทันที ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะฟางรุ่ยขวางไว้ ก็ได้พุ่งไปตบเจียงสื้อสื้อตั้งนานแล้ว

เจียงสื้อสื้อก็ได้เชิดหน้าขึ้น พูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกว่า “น้าสะใภ้รองค่ะ เป็นคนก็พูดเรื่องน้ำใจนะคะ ฟางเย้นซินได้ตีซานซานจนแท้ง นั่นเป็นหลานของพวกคุณ เลือดเนื้อของตระกูลฟาง ก็ได้โดนฟางเย้นซินตีไปจนหายไปแบบนี้ พวกคุณไม่รู้สึกปวดใจบ้างเหรอ?”

พอเธอถามแบบนี้ ฟางรุ่ยกับเฉินหยุนก็ได้มีพิรุธทันที

ที่จริงตอนที่รู้ว่าซานซานแท้ง พวกเขาก็ไม่ได้รู้สึกปวดใจอะไร แต่กลับเป็นโล่งใจ

เพราะว่าพวกเขาก็ไม่สามารถที่จะยอมรับซานซานมาเป็นลูกสะใภ้ตั้งแต่แรก ลูกไม่มีแล้ว พวกเขาก็ได้ปรึกษาเรื่องหย่ากับฟางเย้นซิน

“สื้อสื้อ พวกเราต้องปวดใจอยู่แล้ว นั้นเป็นหลานของพวกเรานะ” ใบหน้าของฟางรุ่ยก็ได้เต็มไปด้วยรอยยิ้มการประจบ เขาก็ได้ผลักเฉินหยุน เป็นการบอกให้เธอพูดอะไรออกมาบ้าง

สายตาของเฉินหยุนเหม่อๆ “พวกเราจะไม่ปวดใจได้ยังไง เธอไม่ต้องพูดอะไรมั่วๆ”

มองหน้าตาที่ได้ทำเรื่องร้ายมามากมายของพวกเขา เจียงสื้อสื้อก็ได้หัวเราะอย่างเย็นชา “มองออกเลยค่ะว่าพวกคุณนั้นเสียใจมากๆ”

ฟางรุ่ยกับเฉินหยุนฟังการประชดในน้ำเสียงของเธอออก ทั้งสองสีหน้าก็ไม่น่าดู

พวกเขาเป็นรุ่นหลังของพวกเขาแท้ๆ แต่ว่าจากบรรยากาศ กลับกดพวกเขาไปหมด

รู้สึกหงุดหงิดมากๆ

เจียงสื้อสื้อก็ไม่อยากที่จะพูดอะไรยืดเยื้อกับพวกเขา ยังไงซะเรื่องก็มาถึงตรงนี้ พูดอะไรมากไปก็ไม่มีประโยชน์

ก็มีแต่ทำร้ายซานซานไปมากกว่าเดิม

เธอก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ “พอแล้ว ต่อไปซานซานก็ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลฟางแล้ว พวกคุณก็ไม่จำเป็นต้องมาหาเรื่องเธอแล้ว และก็เชิญพวกคุณไปพูดกับฟางเย้นซิน ออกห่างจากซานซานหน่อย ถ้าหนูรู้ว่าเขาได้ไปตื๊อซานซาน หนูให้เขาอยู่ไม่สุขแน่”

เฉินหยุนฟังแบบนั้นก็เริ่มไม่พอใจเริ่มโวยวาย แต่ก็ได้ถูกฟางรุ่ยปิดปากไว้

เห็นฟางรุ่ยยิ้มกลับให้ “ได้ พวกเรารู้แล้ว น้าต้องไปพูดกับเย้นซินแน่”