ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1198 เป็นคู่ควงของฉัน
ใครกัน?
ซ่างหยิงลงจากรถ แล้วก็เดินไปทางรถคันนั้น
ก๊อกๆ ——
เธอก็ได้เคาะกระจกรถ
กระจกรถก็ได้ค่อยๆ เลื่อนลง แล้วก็ได้มีใบหน้าของคนต่างชาติแสดงออกมา
ซ่างหยิงขมวดคิ้วสักพัก ก็ได้ถามด้วยอังกฤษที่ไม่คล่อง “ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ?”
เบอร์เกนมองเธอ เลิกคิ้ว ถามกลับ “คุณเป็นคนบ้านนี้?”
ได้ยินภาษาจีนที่คุ้นเคย ซ่างหยิงก็ได้เซอร์ไพสร์เล็กน้อย “ที่แท้คุณพูดภาษาจีนเป็น ใช่ค่ะ ฉันพักอยู่ที่นี่”
“อ้อ” เบอร์เกนพยักหน้า ยิ้มมุมปาก “ผมเป็นเพื่อนของสื้อสื้อ”
“เพื่อนของสื้อสื้อ?” ซ่างหยิงขมวดคิ้ว เธอทำไมไม่เคยได้ยินสื้อสื้อพูดถึงว่าเธอนั้นมีเพื่อนเป็นชาวต่างชาติล่ะ?
เวลานี้ ประตูใหญ่ก็ได้เปิดออก เจียงสื้อสื้อวิ่งมา
“น้าสะใภ้เล็ก”
เธอเห็นว่าซ่างหยิงก็ได้ยืนอยู่ข้างรถของเบอร์เกน ก็ได้ตกใจจนหน้าซีด ก็ได้รีบพุ่งเข้าไป แล้วก็ลากคนออกมา หน้าก็ได้แสดงความระวังคนในรถออกมา
“สื้อสื้อ เป็นอะไร?” ซ่างหยิงก็ได้มีสีหน้าที่งงงวย ไม่รู้เลยว่าได้เกิดอะไรขึ้น
“เบอร์เกน คุณรีบไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉัน……ฉันก็จะให้คนไล่คุณออกไป” เจียงสื้อสื้อก็ได้กดความกังวลในใจไป พยายามที่จะพูดเสียงดุอย่างใจเย็น
เบอร์เกน?
ตาของซ่างหยิงก็ได้โตทันที “สื้อสื้อ หรือว่าเขาก็คือ……”
เจียงสื้อสื้อก็ได้หันหน้าไป ยิ้มปลอบโยนให้เธอ “น้าสะใภ้เล็ก ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ไม่เป็นไรหรอก”
“สื้อสื้อ……” ซ่างหยิงก็ได้กุมมือเธออย่างกังวล
เบอร์เกนเปิดประตูลงจากรถ ยืนอยู่ตรงหน้าเจียงสื้อสื้อ ดวงตาสีน้ำเงินก็ได้มองเธอไม่ห่าง ปากก็ได้ยิ้มออกมาอ่อนๆ “โซเฟย่า พูดตามประเทศของเธอ คนที่มาเป็นแขก แล้วทำไมเธอถึงได้กีดกันคนเขาขนาดนี้ล่ะ?”
“ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ” ใบหน้าเล็กๆ ของเจียงสื้อสื้อได้ตึง จ้องเขาสายตาเย็นชา
“มาร์ซิว”
อยู่ๆ เบอร์เกนก็ได้ตะโกน สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ได้เปลี่ยนเล็กน้อย แล้วก็ถอยไปกี่ก้าวอัตโนมัติ
“คุณท่าน” มาร์ซิวก็ได้เอากล่องๆ หนึ่งส่งให้เบอร์เกน
เบอร์เกนรับมา เงยหน้ามองไปทางเจียงสื้อสื้อ รอยยิ้มที่มุมปากก็ได้เข้มขึ้น “นี่เป็นของขวัญที่จะให้เธอ”
เจียงสื้อสื้อไม่มองกล่องนั้นเลยแม้แต่น้อย ก็ได้ปฏิเสธไป “ฉันไม่มีทางรับของขวัญของคุณ”
ที่จริงปฏิกิริยาของเธอก็เป็นไปตามที่คาดเดาไว้ แต่ตอนที่มองหน้าที่ปฏิเสธแล้วก็ระวังของเธอ ในใจของเบอร์เกนก็ได้ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย
เขาจ้องเธออยู่นาน อยู่ๆ ก็ได้เข้าใกล้เธอ
เจียงสื้อสื้อในใจก็ได้รน ก็ได้ถอยอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับโดนเขาคว้ามือไว้
“สื้อสื้อ!” ซ่างหยิงก็ได้ร้องออกมาอย่างตกใจ อยากจะเข้าไปช่วยเขา
เวลานี้ เบอร์เกนก็ได้พูดเสียงเข้ม “หยุดนะ! ถ้าคุณกล้าเข้าใกล้ ผมก็จะพาตัวเธอไป!”
ได้ยินคำนี้ ซ่างหยิงยังจะกล้าขยับที่ไหน ก็ทำให้แค่มองเจียงสื้อสื้ออย่างไม่รู้จะทำยังไง
“นายอยากจะทำอะไรกันแน่?” เจียงสื้อสื้อจ้องมองเขาด้วยสายตาที่น่ากลัว
เบอร์เกนยิ้มมุมปาก “ผมบอกผมก็แค่มาเที่ยวหาเธอ แล้วก็เอาของขวัญให้เธอ เธอเชื่อไหม?”
เจียงสื้อสื้อก็ได้จ้องเขา ไม่ตอบ
เบอร์เกนก็ไม่สนใจ เขาก็ได้เอากล่องในมือส่งให้เธอ “เธอรับของขวัญ ผมก็กลับไป”
เจียงสื้อสื้อไม่ได้เชื่อคำพูดของเขา เพราะงั้นก็ไม่ได้รับกล่องนั้นมา
“โซเฟย่า ตั้งแต่ที่ผมรู้ว่าเธอเป็นคนที่ผมตามหา ผมได้ทำร้ายเธอบ้างไหม?” เบอร์เกนถาม
เจียงสื้อสื้อเม้มปากไม่ส่งเสียง
เบอร์เกนหัวเราะเบาๆ ก็ได้สมเพชตัวเอง “ที่แท้ผมเป็นคนที่ไม่มีค่าแก่การให้คนเชื่อใจ”
เป็นไปตามที่เขาพูด เขาไม่เคยที่จะทำร้ายเธอเลย
เจียงสื้อสื้อก็ได้กัดฟัน ถาม “แค่ฉันรับของขวัญของคุณ คุณก็จะกลับไป?”
“อืม” เบอร์เกนพยักหน้า
เจียงสื้อสื้อก็ได้สูดหายใจลึกๆ “ได้ ฉันรับของขวัญของคุณ”
พูดจบ เธอก็ได้รีบกล่องในมือของเขามา
“ปล่อยฉันได้หรือยัง?” เจียงสื้อสื้อถาม
เบอร์เกนก็ได้ค่อยๆ ปล่อยมือ ก็ได้ยิ้มอ่อนโยนบางๆ ให้เธอ “โซเฟย่า กลับไปเปิดของขวัญมาดู ผมรอเธอ”
พูดจบ เขาก็ได้ก้มตัวให้ซ่างหยิง แล้วก็หันตัวขึ้นรถ
มองรถที่ได้ขับออกไป ซ่างหยิงก็ได้ถอนหายใจหนักๆ ราวกับปลดปล่อย
“สื้อสื้อ คนนั้นเป็นคนที่อยากจะจับตัวหนูมาตลอด จริงไหม?” ซ่างหยิงถาม
เจียงสื้อสื้อหันหน้าไปมองเธอสักพัก พยักหน้า “ค่ะ เป็นเขา”
พอได้คำตอบที่ชัดเจน ซ่างหยิงร้อนใจทันที “วันนี้เขามาหมายความว่าอะไร?”
“อาจเป็นเพราะ……ก็แค่ให้ของขวัญเองมั้งค่ะ” เจียงสื้อสื้อหยักไหล่
ซ่างหยิงก็ได้มองกล่องในมือของเธอ คิ้วได้ขมวด “ของนี้ก็โยนทิ้งไปเถอะ เลี่ยงที่จะเป็นอะไรที่มันไม่ดี”
เจียงสื้อสื้อยิ้มอ่อนๆ “ไม่เป็นไรค่ะ เขาไม่มีทางให้ของที่ไม่ดีหรอกค่ะ”
จากนั้น ก็ได้หันไปพูดต่อ ว่า “พวกเราเข้าบ้านไปเถอะค่ะ”
……
กลับเข้าไปในบ้าน เจียงสื้อสื้อก็ได้คุยอะไรไปเรื่อยเปื่อยกับซ่างหยิงสักพัก ก็ได้ขึ้นไปชั้นบน
เข้าไปในห้อง เธอก็ได้เปิดกล่องออก ข้างในนั้นเป็นชุดออกงานสีดำ แล้วก็การ์ดใบหนึ่ง
เธอก็ได้เอาการ์ดขึ้นมา
โซเฟย่า: คืนพรุ่งนี้ที่โรงแรมเคลิเร่มีงานเลี้ยง หวังว่าเธอนั้นจะสามารถที่จะใส่ชุดออกงานนี้ไปเข้าร่วม ผมรอเธอ
ชื่อการ์ดแน่นอนว่าเป็นเบอร์เกน
คิ้วบางได้ขมวด เจียงสื้อสื้อก็ได้มีสีหน้าที่รังเกียจแล้วก็เอาการ์ดโยนลงไปในกล่องชุดออกงาน ปิดลง แล้วก็โยนไปที่มุมห้อง
ตลก!
เธอไม่มีทางที่จะไปร่วมงานเลี้ยงนี้แน่นอน เบอร์เกนก็แค่ทำอะไรที่เปล่าประโยชน์
ก็ในเวลานี้ อยู่ๆ โทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้น
ต่อให้เป็นตัวเลขที่ไม่คุ้นเคย แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังมองออกว่าเป็นเบอร์ของเบอร์เกน
เธอไม่ได้ลังเลแล้วกดวางไปเลยทันที
แต่ว่าอีกฝ่ายไม่รู้จักยอมแพ้ ก็ได้โทรไปไม่หยุด
เจียงสื้อสื้อทนต่อไปไม่ไหว ก็ทำได้แค่รับขึ้น “มีเรื่องอะไร?”
“เห็นของขวัญหรือยัง?” เบอร์เกนไม่ได้โมโหที่เธอนั้นกดวางสายเขาไปไม่หยุดเลยสักนิด น้ำเสียงฟังแล้วนิ่งเรียบมาก
“เห็นแล้ว”
“งั้นก็ดี ผมรอเธอที่โรงแรม”
“ฉันไม่มีทางไป”
ได้ยินแบบนั้น เบอร์เกนเลิกคิ้ว “เธอมั่นใจ?”
“แน่นอน คุณไม่ต้องรอฉัน” เจียงสื้อสื้อก็ได้มองกล่องที่มุมห้องด้วยหางตาสักพัก หัวเราะอย่างเย็นชา “เบอร์เกน ฉันไม่รู้ว่าคุณนั้นอยากจะทำอะไรกันแน่ แต่ว่าฉันสามารถที่จะบอกคุณได้ว่า ไม่ว่าคุณจะทำอะไรมันก็ไม่มีประโยชน์ ฉันไม่มีทางที่จะกลับอิตาลีกับคุณ”
“หึ”
เสียงหัวเราะเบาๆ ก็ได้ดังมา เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว
“โซเฟย่า ผมก็แค่จะเชิญเธอไปเป็นคู่ควงของผม ไม่มีความหมายอื่น”
“ฉันไม่มีทางรับปากคุณ หาคนอื่นเถอะ”
พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ได้จะวางสายไป เวลานี้ เธอก็ได้ยินเสียงที่ถามมาของเบอร์เกนจากปลายสาย “หรือว่าเธอไม่อยากจะรู้ข่าวคราวของจิ้นเฟิงเฉินเหรอ?”
พอเจียงสื้อสื้อได้ยิน ใจก็ได้บีบแน่น ไล่ถาม “คุณหมายความว่ายังไง?”
“ซ่างกวนหยวนโทรมาหาผมแล้ว บอกให้ผมช่วยเขา เธอว่าผมควรจะช่วยเขาไหม?”
“เบอร์เกน!” เจียงสื้อสื้อร้อยใจเลยทันที “ฉันไม่อนุญาตให้พวกคุณทุกคนทำร้ายเฟิงเฉิน”
“ผมไม่ทำร้ายเขา แต่ว่าข้อแม้คือเธอก็ต้องเชื่อฟังก่อน” เบอร์เกนก็ได้หรี่ตาลง มุมปากก็ได้ยิ้มแบบต้องได้มาแน่นอน “ไปเป็นคู่ควงของผมอย่างว่าง่าย ผมก็สามารถให้เธอกับจิ้นเฟิงเฉินอยู่ด้วยกัน”
เจียงสื้อสื้อก็ได้กำมือเล็กๆ แน่น จากนั้นก็ได้ปล่อย พูดออกไปเรียบๆ ว่า “ได้ ฉันรับปากคุณ”