ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1214 พวกเรายังไม่แต่งงาน

พูดจบ ซ่างกวนหยวนก็ได้ลากเขาขึ้นไปชั้นบน

ซ่างกวนเชียนหันหน้าไปมองพวกเขา

จิ้นเฟิงเฉินหันกลับ

ได้สบตากัน

จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆ พยักหน้า

แต่สีหน้าของซ่างกวนเชียนได้เรียบ มองความรู้สึกไม่ออก

ซ่างกวนหยวนลากจิ้นเฟิงเฉินไปที่ห้องนอนของตน ชี้ไปที่เตียงใหญ่กลางห้อง พูด “คืนนี้พวกเรานอนที่นี่”

“อ้อ” จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า จากนั้นก็พบว่ามันแปลกๆ “พวกเรา?”

“ใช่ นายเป็นแฟนของฉัน พวกเรานอนด้วยกันแปลกมากเหรอ?” ซ่างกวนหยวนสองมือกอดอก มองเขาเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่

ถึงแม้เธอจะพูดออกมาว่าเขาเป็นคนของเธอ แต่ความเป็นจริง พวกเขาไม่เคยเกิดความสัมพันธ์อะไรทำนองนั้นเลยแม้แต่น้อย

ยิ่งอย่าพูดเรื่องนอนเตียงเดียวกันเลย

“ไม่ได้” สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้จริงจังขึ้นมา “พวกเรายังไม่ได้แต่งงาน นอนด้วยกันไม่ได้!”

ท่าทางที่จริงจังของเขา ทำให้ซ่างกวนหยวนขำ

“ทำไมนายที่เสียความทรงจำแล้วกลายเป็นคนหัวโบราณไปแล้วล่ะ?” ซ่างกวนหยวนก็ได้บ่นเสียงเบา

จิ้นเฟิงเฉินฟังไม่ชัด “เธอพูดอะไร?”

“ไม่มีอะไร” ซ่างกวนหยวนพาเขาไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อ “เดี๋ยวนายเอาเสื้อของนายแขวนขึ้นไปทั้งหมด อาบน้ำร้อนๆ แล้วก็นอนพักผ่อนดีๆ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าอย่างว่าง่าย “ได้”

“เด็กดี” ซ่างกวนหยวนก็ได้ยื่นมือไปลูบหน้าของเขา ความอ่อนโยนในแววตาแทบล้นออกมา

จิ้นเฟิงเฉินจับมือของเธอ ถามเสียงเบาว่า “งั้นเธอนอนที่ไหน?”

“ห้องสำหรับแขกไง”

จิ้นเฟิงเฉินพูดเสียงอ่อน “นี่เป็นห้องของเธอ ควรที่จะให้เธอ ฉันไปนอนห้องสำหรับแขก”

พูดจบ เขาก็ได้ลากกระเป๋าเดินออกไปข้างนอก

“ได้แล้ว ฉันให้นายนอนที่นี่ก็นอนที่นี่” ซ่างกวนหยวนขวางเขา ทำนายตึงแล้วมองเขา “หรือว่านายไม่เชื่อฟังฉันแล้วเหรอ?”

“ฉันเปล่า” จิ้นเฟิงเฉินเม้มปาก มองแล้วไม่มีพิษภัยอะไรเลย

ซ่างกวนหยวนหัวเราะ “เปล่าล่ะก็ เชื่อฟังแล้วก็นอนตรงนี้ ฉันออกไปก่อนล่ะ”

เธอก็ได้ลูบหน้าเขา จากนั้นก็ได้หันตัวเดินออกไป ก็ได้ปิดประตูให้ด้วย

จิ้นเฟิงเฉินมองไปรอบๆ ห้อง ห้องสไตล์ของผู้หญิงเอามากๆ มีความไม่คุ้นเคยถาโถมเข้ามา ทำให้ใจของเขามีความไม่ปลอดภัยเล็กน้อย

เขาก็ได้รีบส่ายหน้า ไม่ต้องกลัว นี่เป็นห้องนอนของหยวนหยวน

เพราะงั้น เขาก็ได้เริ่มเก็บเสื้อของตัวเอง เสื้อที่แขวนได้ก็ได้แขวนไปจนหมด ถึงได้เข้าไปที่ห้องน้ำ

อาบน้ำเสร็จ จิ้นเฟิงเฉินนอนบนเตียง ย้อนนึกเรื่องผู้หญิงที่เจอในสนามบิน

เหมือนว่าเธอชื่อสื้อสื้อ

ได้คุ้นเคยแปลกๆ

แต่ว่าในความทรงจำของเขาไม่มีคนคนนี้

พอหลับตา ใบหน้าของเธอที่ร้องไห้ด้วยความเสียใจก็ได้เล่นอยู่ในหัวไม่หยุด

ใจ ก็ได้เริ่มเจ็บอีกครั้ง

เขาก็ได้พลิกตัว บังคับให้ตัวเองนั้นลืมภาพเหตุการณ์นั้น

คืนนี้ เขานอนไม่สบายเท่าไหร่

……

ตอนที่เจียงสื้อสื้อตื่นมานั้น ท้องฟ้าก็ได้เริ่มสว่างแล้ว

เธอลืมตา ก็ได้มองเพดาน

เขากลับมาสักที

แต่ลืมเธอแล้ว

น้ำตาก็ได้ไหลลงมาจากหางตา

ผู้ชายที่บอกว่าจะรักเธอตลอดชีวิตคนนั้น ได้ลืมเธอแล้ว

“เฟิงเฉิน……” เธอก็ได้จับไปที่หน้าอกที่เริ่มเจ็บ ร้องออกมา

ซ่างหยิงที่ได้เดินผ่านประตูพอดี เหมือนได้ยินเสียงร้องไห้ ก็ได้รีบเปิดประตูเข้ามา

ก็เห็น เจียงสื้อสื้อร้องไห้น้ำตาเต็มหน้า ไหล่ได้สั่นเล็กน้อย ทำให้คนปวดใจเอามาก

ตาของซ่างหยิงก็ได้เปียกอย่างห้ามไม่ได้ ก็ได้รีบไปเอากระดาษทิชชูมา เช็ดน้ำตาให้เธอ พูดปลอบเสียงเบาว่า “เด็กดีสื้อสื้อ ไม่ร้อง ไม่ร้อง”

พอเธอปลอบไปแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็ได้ร้องไห้หนักกว่าเดิม ก็เหมือนกับเด็กน้อยแบบนั้นที่ไม่สนใจอะไรแล้วก็ร้องไห้ออกมา

ใจของซ่างหยิงปวด น้ำตาก็ได้ตกตาม

ฟ้าก็ได้เริ่มสว่าง แสงดวงอาทิตย์ค่อยๆ ขึ้นมาก็ได้ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศส

เสียงร้องไห้ในห้องก็ได้ค่อยๆ เบาลง จนไม่ได้ยิน

ซ่างหยิงก็ได้เช็ดน้ำตา ก็ได้มองเจียงสื้อสื้อที่ได้ร้องไห้จนตาแดงด้วยความอ่อนโยน “เป็นไง ดีขึ้นหรือยัง?”

เจอกับสายตาที่เป็นห่วงของเธอ ตาของเจียงสื้อสื้อก็ได้เริ่มมีน้ำตาอีกครั้ง ฝืนยิ้มออกมาว่า “ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอโทษนะคะ ทำให้คุณน้าเป็นห่วงแล้ว”

“เด็กโง่” ซ่างหยิงก็ได้ลูบหัวของเธอ แกล้งพูดอย่างไม่พอใจว่า “ถ้าไม่เป็นเพราะยู่เชินบอกกับน้ากับน้าชายเล็กหนู พวกเราก็คงไม่รู้เรื่องของเฟิงเฉิน ช่วงที่ผ่านมานี้ลำบากหนูแล้ว ทำเอาหนูปวดใจแล้ว”

ความรู้สึกของเธอกับเฟิงเฉินดีขนาดนี้ ช่วงเวลานี้ เธอต้องทรมานมากแน่

แต่ว่าต่อหน้าพวกเขา ซ่อนไว้ดีมาก มองไม่ออกเลยสักนิด

คิดถึงตรงนี้ ซ่างหยิงก็ได้โทษตัวเองอย่างอดไม่ได้ ถ้าเกิดตัวเองนั้นใส่ใจเธอมากกว่านี้ ก็ไม่ถึงขั้นที่ว่าไม่เจอความผิดปกติ

เจียงสื้อสื้อก็ได้สูดน้ำมูก ส่ายหน้า “มีพวกท่านอยู่ หนูไม่ลำบากเลยค่ะ”

“เด็กคนนี้……”

เธอพูดแบบนี้ ซ่างหยิงก็ได้โทษตัวเองมากกว่าเดิม

เจียงสื้อสื้อหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง มุมปากได้ยิ้ม “เฟิงเฉินกลับมาสักที”

ซ่างหยิงก็ได้มองไปตามทางที่เธอมอง ถอนหายใจออกมาเบาๆ “คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าหยวนหยวนจะทำเรื่องแบบนั้นออกมา”

“หนูก็คิดไม่ถึงค่ะ” เจียงสื้อสื้อก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ “ถ้ารู้เร็วกว่านี้ล่ะก็ ตอนนั้นหนูก็ไม่คบเธอเป็นเพื่อนแล้ว”

สุดท้ายแล้ว ก็เป็นเธอที่มองคนไม่ออกเอง ถึงได้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น

“ไม่ต้องคิดแล้ว” ซ่างหยิงก็ได้ตบมือของเธอเบาๆ พูดเตือน “โชคดีที่เฟิงเฉินกลับมาแล้ว เชื่อว่าไม่นานเขาก็ต้องกลับมาหาหนู”

เจียงสื้อสื้อหันหน้าไปมองเธอ “จริงเหรอคะ?”

“จริงสิ” ซ่างหยิงพยักหน้าอย่างหนัก “เขารักหนูขนาดนั้น ต้องจำหนูได้แน่ๆ”