ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1286 ผมต้องการพบคุณตอนนี้เลย
“ลองคิดหาวิธีอื่นดูก่อนเถอะ”ฟางยู่เชินพูด
เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างขมขื่น “ยังมีวิธีอะไรอีกเหรอคะ ถ้าพวกเราคิดหาวิธีได้ ก็คงไม่ต้องใช้วิธีแย่งชิงคนแบบนี้”
ฟางยู่เชินนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถามว่า “ซ่างกวนเชียนติดต่อเธอหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ”เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า
“งั้นพี่ติดต่อเขาเอง ถามเขาว่าควรจะทำยังไงดี”
“ก็ได้ค่ะ ถึงเวลาไม่ว่าสถานการณ์เป็นยังไง พี่ค่อยบอกฉันอีกที”
“ได้”
เจียงสื้อสื้อเดินออกจากห้องหนังสือ ถอนหายใจอย่างแรง
จะขัดขวางการแต่งงานได้จริงๆ เหรอ
……
หลังจากเจียงสื้อสื้อออกไปไม่นาน ฟางยู่เชินหาเบอร์โทรศัพท์ของซ่างกวนหยวนได้แล้ว ก็กดโทรออกไป
ไม่นาน ทางนั้นก็รับสาย
“ขอโทษด้วย ผมช่วยพวกคุณไม่ได้จริงๆ “ไม่รอให้เขาพูดอะไร ซ่างกวนเชียนก็แสดงความคิดเห็นของตนเองออกมา
“ทำไม”
“เพราะนั่นคือน้องสาวของผม ความสุขของเธอสำคัญกว่าอะไรทั้งนั้น”
ทัศนคติของเขาจู่ๆ ก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
ฟางยู่เชินรับไม่ได้เล็กน้อย “แต่นั่นคือผู้หญิงที่คุณรัก คุณเต็มใจจริงๆ เหรอ”
ปลายสายอีกด้านนั้นตกอยู่ในความเงียบงัน
ฟางยู่เชินรีบพูดต่อว่า “อีกอย่างจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้รักน้องสาวของคุณ คนที่เขารักคือสื้อสื้อ ต้องมีสักวันที่เขาฟื้นฟูความทรงจำขึ้นมาได้ ถึงตอนนั้นต้องไม่ปล่อยน้องสาวคุณแน่”
ยังคงนิ่งเงียบ
แต่ฟางยู่เชินไม่รีบร้อน เขารอคำตอบอย่างเงียบๆ
นานพักใหญ่ เสียงซ่างกวนเชียนก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง “ตอนนี้ขัดขวางไม่ได้แล้ว นอกจากว่าพวกคุณมีวิธีทำลายพิธีแต่งงานในวันนั้น”
พอฟางยู่เชินได้ยิน ก็ขมวดคิ้ว “ทำลายยังไง ถึงเวลาพวกคุณคงจะจัดคนจำนวนไม่น้อยเลยสินะ พวกเราจะเข้าไปได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย”
“มีผมอยู่ พวกคุณเข้าไปได้แน่นอน”
“อย่างนั้นจะมีอันตรายมั้ย”ฟางยู่เชินถาม
เขาถามแบบนี้ ก็เพราะรู้ดีว่าถึงตอนนั้นสื้อสื้อต้องขอตามพวกเขาไปที่งานแต่งด้วยแน่นอน
“ถ้าคุณจะไม่ให้มีอันตรายเลยสักนิดเดียว อย่างนั้นก็คงเป็นเรื่องที่เป็นไม่ได้ แต่ว่า ผมจะพยายามให้พวกคุณกลับไปอย่างปลอดภัย”
ตอนนี้ก็ทำได้เพียงเท่านี้
ฟางยู่เชินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ พ่นออกมา “ได้ ทำตามที่คุณบอกแล้วกัน”
“งานแต่งจะจัดขึ้นวันที่ยี่สิบแปด พวกคุณไปจัดเตรียมคนให้พร้อมเถอะ”
พูดจบ ซ่างกวนเชียนก็วางสาย
ฟางยู่เชินขบคิดอย่างจริงจังอยู่พักหนึ่ง แล้วเดินออกจากห้องหนังสือ มาที่ด้านนอกห้องเจียงสื้อสื้อ ยกมือขึ้นมาเคาะประตู
“สื้อสื้อ พี่เอง”
เปิดประตูแล้ว เจียงสื้อสื้อก็เดินออกมา “มีบทสรุปแล้วเหรอคะ”
ฟางยู่เชินพยักหน้า “อืม”
“สรุปว่าอะไรคะ”เจียงสื้อสื้อรีบซักถาม
“ความหมายของซ่างกวนเชียนคือให้พวกเราทำลายงานแต่งในวันนั้น”
“หมายความว่าอะไร”เจียงสื้อสื้อไม่เข้าใจเล็กน้อย
“ก็คือทำลายงานแต่งงานไง”
“นี่……นี่ไม่ใช่ความคิดจะแย่งชิงคนมาเหมือนกับกู้เนี่ยนหรอกเหรอคะ”เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย
“แต่ครั้งนี้พวกเรามีความช่วยเหลือของซ่างกวนเชียน อย่างน้อยก็ปลอดภัยกว่า”
ฟางยู่เชินไม่อยากจะเห็นใครได้รับบาดเจ็บจริงๆ
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “งั้นฉันไปบอกกู้เนี่ยนก่อน แล้วจะทำยังไงเหรอคะ”
“เรื่องนี้พี่ต้องวางแผนให้ดีก่อน เราจะออกรบโดยไม่เตรียมตัวไม่ได้ ครั้งนี้พวกเราต้องเอาคนกลับมาให้ได้”
“ขอบคุณค่ะ พี่”
ถ้าไม่มีความช่วยเหลือของพวกเขา เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรจริงๆ
ฟางยู่เชินยกมือขึ้นมาลูกศีรษะของเธอ ยิ้มแล้วพูดว่า “กับพี่ไม่ต้องเกรงใจหรอก รีบพักผ่อนเร็วหน่อย”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
เธอหมุนตัวเดินเข้าห้อง ปิดประตู
เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนที่อยู่ในห้องเห็นเธอเดินเข้ามา เด็กทั้งสองคนก็กระโดลงมาจากเตียง วิ่งไปหาเธอ
เถียนเถียนกอดขอของเธอเอาไว้ เงยหน้าเล็กนั้นขึ้นมา มองเธอด้วยความหวัง “หม่ามี๊ แด๊ดดี้จะกลับมาแล้วใช่มั้ยคะ”
เจียงสื้อสื้อยิ้มบางๆ “อืม เขาจะกลับมาแล้ว”
“หม่ามี๊ เป็นความจริงเหรอครับ”เสี่ยวเป่ายังไม่ค่อยเชื่อ
เขานึกถึงแด๊ดดี้คนที่อยู่ในบ้านคนอื่นและยังจำเขากับเถียนถียนไม่ได้เลยคนนั้น ในใจก็เริ่มกลัวขึ้นมาอีก
คนนั้นเห็นชัดว่าเป็นแด๊ดดี้ของเขาและเถียนเถียน แต่กลับจำพวกเขาไม่ได้
เขาเป็นลูกผู้ชาย ไม่กล้าพูดว่าตนเองก็คิดถึงแด๊ดดี้มากๆ ได้แต่แอบคิดอยู่ในใจ
“เป็นความจริงแน่นอน”เจียงสื้อสื้อโน้มตัว ลูบศีรษะของเขา “แม่รู้ว่าพวกหนูคิดถึงแด๊ดดี้มาก ดังนั้นอีกไม่กี่วันแม่ก็จะพาเขากลับมา”
“หม่ามี๊ พวกเรามาทำสัญญากันค่ะ”
เถียนเถียนยกนิ้วก้อยขึ้นมา
เจียงสื้อสื้อกลั้นหัวเราะไม่อยู่ “ทำไม ไม่เชื่อหม่ามี๊เหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ หนูก็แค่คิดว่าถ้าพวกเราทำสัญญากัน แด๊ดดี้ก็จะต้องกลับมาแน่นอน”
คำพูดไร้เดียงสาของเถียนเถียนทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกเศร้าเสียใจอย่างอดไม่ได้
“ได้จ้ะ เชื่อเถียนเถียน”
เจียงสื้อสื้อยื่นมือออกมา เกี่ยวก้อยกับเธอ
“เกี่ยวก้อยกันหนึ่งร้อยปีก็ห้ามเปลี่ยน ใครเปลี่ยนเป็นลูกหมา”
เถียนเถียนท่องพึมพำ รอจนท่องเสร็จ ก็ปล่อยมือเจียงสื้อสื้อทันที ยิ้มสดใสพูดว่า “เสร็จแล้วค่ะ”
“ในเมื่อเกี่ยวก้อยสัญญาแล้ว อย่างนั้นก็ควรจะนอนแล้วใช่มั้ย”เจียงสื้อสื้อมองพวกเขา
เถียนเถียนและเสี่ยวเป่าสบตากัน จากนั้นก็หมุนตัวกลับไปบนเตียง
“หม่ามี๊ พวกเราอยากนอนกับหม่ามี๊”เถียนเถียนที่นอนอยู่บนเตียง ส่งเสียงออดอ้อนอย่างน่ารัก
เจียงสื้อสื้อใจอ่อน มองไปยังเสี่ยวเป่า “เสี่ยวเป่าก็อยากด้วยเหรอลูก”
เสี่ยวเป่าพยักหน้าอย่างแรง
เจียงสื้อสื้อยิ้ม “ได้จ้ะ แม่จะนอนกับลูก”
ค่ำคืนนี้ อาจจะเพราะมีลูกๆ อยู่เป็นเพื่อน เจียงสื้อสื้อจึงได้นอนหลับสนิท หลับยาวจนถึงเช้า
……
วันต่อมา เจียงสื้อสื้อทานอาหารเช้าเสร็จก็ออกจากบ้านไปหากู้เนี่ยน อยากจะบอกเขาเรื่องที่ฟางยู่เชินพูดเมื่อวาน
รถจอดชั้นล่างของบ้านที่กู้เนี่ยนพักอยู่ เธอเพิ่งลงจากรถ ก็ถูกคนหลายคนล้อมเข้ามา
เจียงสื้อสื้อมองพวกเขาอย่างระแวง “พวกคุณคิดจะทำอะไร”
“มีคนอยากพบคุณ”อีกฝ่ายพูด
“ใคร”ในหัวเจียงสื้อสื้อมีคนๆ หนึ่งแวบขึ้นในหัว
หรือว่าจะเป็นเขา
เวลานี้เอง โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นมา
เป็นเบอร์โทรของคนแปลกหน้า
เธอลังเลเล็กน้อย แล้วจึงรับสาย เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นข้างหู “โซเฟย่า ช่วงนี้สบายดีมั้ย”
คือเบอร์เกน
ความวัวยังไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรกจริงๆ
เรื่องของเฟิงเฉินยังไม่ได้จัดการ เบอร์เกนก็มาอีก
เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึกๆ ถามอย่างเยือกเย็นว่า “มีธุระอะไรเหรอ”
“คุณไม่อยากรู้เลยหรือว่าช่วงนี้ผมไปที่ไหนมา”เบอร์เกนถาม
มุมปากเจียงสื้อสื้อยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ “ฉันไม่สนใจเรื่องของคุณเลยสักนิดเดียว”
เบอร์เกนกลับไม่โกรธ “ผมอยากพบคุณ”
“อยากพบฉันก็ได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”เจียงสื้อสื้อมองคนที่ล้อมรอบเธออยู่ พูดอย่างเย็นชา
ตอนนี้เธอมีเรื่องที่ที่สำคัญยิ่งกว่า ไม่มีเวลาไปพบเบอร์เกน
“เมื่อไหร่ล่ะ”เบอร์เกนถาม
“ตอนที่ฉันอารมณ์ดี”
คำตอบนี้ทำให้เบอร์เกนหัวเราะออกมา
โทรศัพท์มือถือที่กั้นอยู่ ได้ยินเสียงหัวเราะของเบอร์เกน ก้นบึ้งหัวใจของเจียงสื้อสื้อรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาอย่างประหลาด มือที่ถือโทรศัพท์ก็จับแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงหัวเราะหยุดลง เสียงของเบอร์เกนก็ดังขึ้นมาอีกครั้งว่า “ผมต้องการพบคุณตอนนี้”
เมื่อทางเขานั้นพูดจบ คนทางนี้ก็ก้าวเข้ามาจับเธอซ้ายคนขวาคนทันที
“พวกแกปล่อยฉันนะ!”เจียงสื้อสื้อร้องด้วยความตกใจ