ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1350 ปล่อยพวกเขาไป

“เอาของที่ปิดตาฉันออกไปได้ไหม?” เจียงสื้อสื้อถาม

กลัวว่าอีกฝ่ายไม่ตกลง เธอก็ได้เสริมไปอีกว่า “ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ อีกอย่างพวกนายก็เป็นผู้ชายทั้งหมด จะเข้าไปเป็นเพื่อนฉันก็ไม่ได้หรือเปล่า?”

อีกฝ่ายก็ไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจ ไม่พูดอะไรก็ได้เอาผ้าออก

สายตาอยู่ๆ ก็สว่าง เจียงสื้อสื้อก็ไม่ชินแสงเล็กน้อย ตาก็ได้หรี่ ก็ได้มองเห็นชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ข้างหน้าคนหนึ่ง

น่าจะเป็นคนนำ

เธอไม่รู้จัก

ชายหนุ่มมองเธอสักพัก สั่งออกไปว่า “พาเธอไป จับตามองดีๆ”

“ครับ”

ซ้ายขวาของเจียงสื้อสื้อก็ได้มีคนคุมส่งไปที่ห้องน้ำ เธอก็ได้หันไปมองผู้ชายคนนั้นสักพัก สายตาก็ได้มีความเย็นชาสักพัก

พอถึงประตูห้องน้ำ คนสองคนที่จับเธอก็ได้ผลักเธอเข้าไปในห้องน้ำ

เจียงสื้อสื้อก็ได้สะดุด เกือบที่จะล้มไปกับพื้น

พอเข้าห้องน้ำ เธอก็ได้มองไปรอบๆ ดูว่ามีของอะไรที่สามารถช่วยตนได้บ้าง

เธอก็ได้หรี่ตา เอาถังขยะสองถังขึ้นมา หันตัวเดินออกไป

ไปถึงประตู เธอก็ได้พุ่งออกไปข้างนอก ชายสองคนนั้นเห็นว่าเธอพุ่งเข้ามา ก็ได้อึ้งไปก่อน แต่ว่าไม่นานก็ได้ตั้งสติได้ ยื่นมือจะไปจับเธอ

สายตาของเจียงสื้อสื้อก็ได้มีความน่ากลัวส่องออกมา หยิบถังขยะมาสองใบแล้วโยนใส่พวกเขา

อีกฝ่ายก็ได้ยกมือขึ้นมาบัง เจียงสื้อสื้อก็ได้อาศัยโอกาสนี้พุ่งออกไประหว่างพวกเขา

เร็วหน่อย!

เร็วอีกหน่อย!

เจียงสื้อสื้อก็ได้วิ่งออกไปที่ประตูทางออกลานจอดรถ

เห็นว่าประตูก็ได้อยู่ตรงหน้า ในหน้าเธอก็ได้ดีใจ วิ่งเร็วกว่าเดิม

ขอแค่วิ่งออกไปได้ก็รอดแล้ว!

แต่ว่าไม่นาน ผู้ชายสองคนนั้นก็ได้ตามมา ยื่นมือจะไปจับเธอ

เจียงสื้อสื้อก็ได้หลบไปอีกข้าง หลบไปจากมือของอีกฝ่าย แต่กลับไม่เห็นก้อนหินบนพื้น เหยียบลงไป ขาก็ได้พลิก ร่างกายก็ได้เสียศูนย์ ล้มไปกับพื้นอย่างแรง

เจ็บ!

เจียงสื้อสื้อไม่มีเวลามาสนใจแผลที่ถลอกบนฝ่ามือ ก็ได้รีบลุกขึ้นแล้วก็วิ่งไปข้างหน้า

แต่ว่าอีกฝ่ายเร็วว่าเธอ ก็ได้ขวางทางไปของเธอ

เธอมองพวกเขาสักพัก ก็ได้กำหมัด หันไปอยากที่จะวิ่งไปอีกทาง

ใครจะรู้ หันไป คนที่เป็นคนนำก็ได้พาคนมาดักอยู่ข้างหลังตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

“ฉันไม่ได้มีความแค้นอะไรกับนาย ทำไมต้องจับฉัน?” เจียงสื้อสื้อถามออกมา

“ผมเคยพูดแล้วว่า มีคนอยากเจอกับคุณ” ผู้ชายก็ได้ตอบไปอย่างไม่รีบไม่ร้อน

“เขาอย่างเจอฉัน ฉันก็ต้องไปเจอเขาเหรอ? บอกเขา ฉันไม่ได้อยากเจอเขา”

ผู้ชายก็ไม่ได้โมโห ก็ได้หัวเราะเบาๆ “เรื่องนี้คุณตัดสินใจไม่ได้”

จากนั้น ก็ได้พูดอย่างเย็นชา “พาเธอไป!”

เจียงสื้อสื้อก็ได้เหมือนตกลงหุบเหวทันที

เธอรู้ว่าคราวนี้เธอจบกันแล้วจริงๆ

แต่ตอนที่เธอสิ้นหวังอยู่นั้น ก็ได้มีเสียงที่เย็นชาคุ้นเคยส่งมา

“สื้อสื้อ!”

เป็นเฟิงเฉิน!

เธอก็ได้รีบหันไปตามเสียง ก็ได้เห็นจิ้นเฟิงเฉินวิ่งมาทางเธอ

ตอนที่เห็นเขานั้น ความสิ้นหวังทั้งหมดก็ได้หายไปทันที ใจก็ได้สงบลง

จิ้นเฟิงเฉินเห็นสื้อสื้อถูกชายไม่กี่คนล้อมอยู่ตรงกลาง ในใจก็ได้มีไฟแห่งความโมโหลุกขึ้น ใบหน้าเรียบราวกันน้ำ ความกดดันรอบๆ ก็ได้กดจนคนนั้นหายใจไม่ออก

เขาพุ่งเข้าไป ขาได้ยกขึ้น ถีบ กวาด พริบตาเดียวก็ได้ล้มชายไปสองคน

อีกฝ่ายคิดไม่ถึงว่าจะมีคนนอกคนหนึ่งบุกออกมา ก็ได้รนไปเล็กน้อย ก็ได้ตะโกนเสียงดังว่า “ขวางมันไว้!”

แม้ว่าสี่ห้าคนได้ล้อมเข้ามา ใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินไม่ได้มีความกลัวปนเลยแม้แต่น้อย

สายตาที่เยือกเย็นก็ได้มองกวาดคนพวกนั้น สายตาก็ได้ส่องความกระหายเลือดเล็กน้อย

“ลุย!”

พูดคำสั่งออกไป สี่ห้าคนก็ได้พุ่งไปยังจิ้นเฟิงเฉิน

“เฟิงเฉิน!”

เจียงสื้อสื้อก็ได้ตกใจไปเลย เธออยากที่จะพุ่งเข้าไปช่วย แต่ก็ได้ถูกคนจับไว้

เธอก็ได้หันไป ก็ได้จ้องชายที่เป็นคนนำคนนั้น ออกแรงดิ้น “ปล่อยฉันนะ!”

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเธอ ก็ได้จ้องพวกจิ้นเฟิงเฉินอยู่ตลอด สีหน้ายิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่น่าดูอย่างเห็นได้ชัด

เห็นแบบนั้น เจียงสื้อสื้อมองไปทางจิ้นเฟิงเฉิน เห็นว่าเขาก็ได้ล้มคนพวกนั้นไปกับพื้น เสียงคร่ำครวญร้องออกมา!

“ที่แท้นายก็คือจิ้นเฟิงเฉิน!” คนที่จับเจียงสื้อสื้อที่มุมปากก็ได้ยิ้มอย่างเฉยชา สายตาที่มองจิ้นเฟิงเฉินก็ได้เต็มไปด้วยความไม่เป็นมิตร

นี่เป็นผู้ชายที่หยวนหยวนคิดถึงอยู่ทุกวันทุกคืน

จิ้นเฟิงเฉินไม่พูดอะไร ก็ได้เดินไปทางพวกเขา

สีหน้าของชายหนุ่มได้เครียดลง จับเจียงสื้อสื้อเดินถอยหลัง

ตาของจิ้นเฟิงเฉินได้หรี่ พุ่งเข้าไป

ชายหนุ่มตั้งตัวไม่ทัน รู้สึกแต่ว่าการมองได้มืดลง วิต่อมาก็ได้ล้มลงไปกับพื้น

เจียงสื้อสื้อก็ไม่รู้ว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่าตัวเองก็ได้ตกอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นและคุ้นเคย

สายตาก็ได้ร้อน เธอก็ได้กอดจิ้นเฟิงเฉิน ในใจก็ได้มีความกลัว

ถ้าเกิดเขาไม่มา จะทำยังไง……

“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว” จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ตบหลังปลอบเธอเบาๆ

อีกฝ่ายก็ได้ค่อยๆ ลุกขึ้น พวกเขาหวังที่จะล้อมเข้าไปอีกครั้ง แต่พอสายตาอาฆาตของจิ้นเฟิงเฉินได้ส่องไป พวกเขาก็ได้ถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว

“ปล่อยพวกเขาไป” ชายที่เป็นคนนำอยู่ๆ ก็ได้พูดขึ้น

“ลูกพี่” ลูกน้อยกี่คนก็ได้หันไป มองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“มีโอกาสอีกเยอะแยะ พวกเรากลับ”

เจียงสื้อสื้อคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะปล่อยตนไป มองพวกเขาที่ได้รีบออกไป รอบข้างก็ได้สงบลง

“พวกเราก็กลับไปเถอะ เสี่ยวเป่าเถียนเถียนยังรออยู่”

พอจิ้นเฟิงเฉินพูดแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็ได้รีบจัดการอารมณ์ของตัวเอง แล้วก็จัดการเสื้อที่ได้ยุ่งเล็กน้อย “ไป อย่าให้พวกเขาต้องรอนาน”

พอเสี่ยวเป่าหาเถียนเถียนที่ฝ่ายบริการเจอแล้วนั้น รอไปไม่กี่นาทีก็รอไม่ไหวแล้ว เขาได้ใช้สำเนียงอังกฤษที่ได้คล่องแคล่วชัดเจนพูดเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้กับพนักงานที่ฝ่ายบริการ แล้วก็ขอร้องให้อีกฝ่ายช่วยหม่ามี๊ของตน

อีกฝ่ายได้ยิน ก็ได้รีบเรียกรปภ.ของห้างสรรพสินค้า เตรียมที่จะเดินไปทางบันไดหนีไฟ

ในเวลานี้ จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อก็ได้เดินออกมาจากบันไดหนีไฟ

พอเห็นพวกเขา เสี่ยวเป่าก็ได้รีบวิ่งเข้าไป

“หม่ามี๊”

เจียงสื้อสื้อนั่งลงแล้วก็กอดเขา จากนั้นก็ได้เช็กตั้งแต่หัวจรดเท้า “เมื่อกี้ผมได้รับบาดเจ็บไหม?”

“ไม่มีครับ” ตาของเสี่ยวเป่าก็ได้มองเห็นฝ่ามือที่ได้ถลอกของเธอ ยังมีเลือดไหล ใบหน้าน้อยๆ ก็ได้มีความเป็นห่วงเขียนเต็มไปหมด ถามอย่างกับผู้ใหญ่น้อยว่า “หม่ามี๊ เจ็บไหมครับ? จะไปให้คุณหมอดูไหม?”

เจียงสื้อสื้อยิ้มอ่อนๆ “ไม่เจ็บค่ะ กลับบ้านไปล้างก็ได้แล้ว”

“จริงเหรอครับ?” เสี่ยวเป่ากลัวว่าเธอก็แค่ปลอบใจเขาเท่านั้น

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ค่ะ จริงค่ะ”

“คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง พวกคุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?” รปภ.ที่อยู่ข้างๆ ก็ได้เปิดปากถาม

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณพวกคุณนะคะ”

เห็นว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ พวกรปภ.ถึงได้เดินออกไป

เถียนเถียนก็ได้วิ่งไปกอดเจียงสื้อสื้อ “หม่ามี๊ พี่บอกว่าหม่ามี๊โดนคนไม่ดีจับตัวไปแล้ว”

“ใช่ค่ะ แต่ว่าแด๊ดดี้ได้ช่วยหม่ามี๊กลับมาแล้ว” สื้อสื้อก็ได้อุ้มเธอขึ้นมา ยิ้มแล้วพูด

จิ้นเฟิงเฉินมองแผลที่มือของเธอสักพัก ขมวดคิ้ว ก็ได้อุ้มเถียนเถียนจากมือของเธอมา “ปะ พวกเรากลับบ้านก่อน”