ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1365 ยอมหย่า
ผ่านไปครู่หนึ่ง อารมณ์ของเจียงสื้อสื้อถึงได้เริ่มสงบลง เธอถอยหลังไปครึ่งก้าว แล้วก็ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา “ขอโทษที ฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้”
เธอรู้ว่าเธอร้องไห้อยู่แบบนี้ จะทำให้ทุกคนเป็นห่วง แต่ว่าเธอไม่สามารถควบคุมได้จริง
“ไม่เป็นไร” แม่จิ้นลูบหลังเธอเบาๆ “แม่รู้ว่าหนูเป็นห่วงแม่ของหนู แต่ว่าการร้องไห้ก็ไม่สามารถแก้ไขปัญหาอะไรได้นะ แล้วอีกอย่างก็มีพวกเราอยู่ด้วย พวกเราต้องช่วยเหลือแม่ของหนูให้กลับมาอย่างปลอดภัยได้แน่นอน”
คำพูดปลอบใจของแม่จิ้น ทำให้น้ำตาที่กว่าจะหยุดไหลของเจียงสื้อสื้อนั้นท่วมท้นออกมาอีกครั้ง เธอหรี่ตาเพื่อพยายามบีบน้ำตาให้กลับไป
เธอพยักหน้า “อืม หนูเชื่อเฟิงเฉินค่ะ”
คนในครอบครัวกลับเข้ามาในบ้าน หลังจากนั่งลงที่ห้องรับแขกแล้ว จิ้นเฟิงเหราก็ลองเกี่ยวกับข้อเสนอที่ซ่างกวนหยวนต้องการ
“ยัยผู้หญิงป้าคนนั้นบอกว่า ถ้าเกิดว่าพี่กับพี่สะใภ้หย่ากัน แล้วกลับมาอยู่กับเธอ เธอจะปล่อยคุณน้ากลับมา”
“หย่ากับพี่สะใภ้อย่างนั้นเหรอ?!”ส้งหวั่นชีงอุทานออกมา แล้วก็หันไปมองเจียงสื้อสื้อในทันที เห็นว่าสีหน้าของเธอดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ ก็อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างโกรธเคือง “ผู้หญิงคนนั้นเสียสติไปแล้วจริงๆ !ประเภทที่ยาอะไรก็รักษาไม่ได้!”
พ่อจิ้นขมวดคิ้ว สีหน้าดูจริงจัง “แต่ว่าถ้าเกิดว่าไม่ทำตามที่เธอต้องการ แล้วแม่ของสื้อสื้อจะกลับมาไม่ได้หรือเปล่า?”
“คุณพูดอะไรของคุณ?”แม่จิ้นตีเขาด้วยศอก แล้วใช้สายตาส่งสัญญาณว่าให้เขาระวังคำพูด เพื่อไม่ให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกแย่ไปมากกว่านี้
พ่อจิ้นถอนหายใจออกมา “ผมพูดความจริง ผู้หญิงคนนั้นเสียสติจนถึงขั้นนี้แล้ว มันยากที่จะคาดเดาว่าเธอสามารถทำอะไรได้บ้าง”
ทันทีที่เขาพูด บรรยากาศรอบๆ ก็ตกอยู่ในความเงียบงันทันที สีหน้าของทุกคนดูจริงจัง
ผ่านไปนาน ส้งหวั่นชีงก็เอ่ยปากถาม “หรือว่ามีแค่วิธีอย่างเดียวอย่างนั้นเหรอ? ”
เธอมองไปที่เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉิน
จิ้นเฟิงเฉินกุมมือของเจียงสื้อสื้อเอาไว้แน่น “พวกเราไม่มีทางแยกกัน”
น้ำเสียงที่ทุนต่ำของเขาดูหนักแน่นมาก
“เฟิงเฉิน……”เจียงสื้อสื้อหันมามองหน้าเขา
จิ้นเฟิงเฉินมอบรอยยิ้มเธอปลอบใจให้กับเธอ “คุณวางใจเถอะ ผมต้องหาวิธีช่วยแม่ออกมาให้ได้”
“พี่ ผมรู้แล้วว่าควรทำยังไง”
ตอนนี้เอง จิ้นเฟิงเหราที่เอาแต่เงียบมาโดยตลอดก็พูดออกมา
ทุกคนก็หันมามองเขา
แล้วก็ฟังเขาพูดต่อ “พี่ พี่สะใภ้ หย่ากันเถอะ”
ทุกคนอึ้งไปในทันที
ส้งหวั่นชีงมีปฏิกิริยาเป็นคนแรก ยกกำปั้นขึ้นและไฟที่เขา “คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? จะให้พี่หย่ากับพี่สะใภ้เนี่ยนะ!”
“ใช่ เฟิงเหรา ทำไมลูกถึงพูดอะไรแบบนี้ออกมาล่ะ?”แม่จิ้นมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ
“ทุกคนเชื่อผมเถอะครับ ไม่มีทางผิดพลาดแน่นอน” จิ้นเฟิงเหราเอามือทุบออกของตัวเองเพื่อเป็นการยืนยัน
เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินสบตากัน คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ตอบว่า “โอเค งั้นพวกเราหย่ากัน”
เฟิงเหราไม่มีทางให้พวกเขาหย่ากันจริงๆ อย่างแน่นอน ต้องมีแผนการวางไว้
ดังนั้น เธอถึงได้ตกลง
“สื้อสื้อ!”
“พี่สะใภ้!
พ่อจิ้น แม่จิ้นและส้งหวั่นชีงก็ต่างตกใจ เพราะเขามองไปที่เธอด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ
เจียงสื้อสื้อยิ้ม “หนูเชื่อใจเฟิงเหรา”
พอเธอพูดแบบนี้ คนอื่นๆ ก็หันไปมองจิ้นเฟิงเหรา
“คุณมีแผนอะไร?”ส้งหวั่นชีงมองสามีตัวเอง แล้วก็ถามด้วยความสงสัย
จิ้นเฟิงเหราเลิกคิ้ว “ยังไงผมก็มีวิธีที่จะทำให้ซ่างกวนหยวนยอมปล่อยตัวคุณน้าออกมา”
“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเราทำตามที่เฟิงเหราพูด”พ่อจิ้นตัดสินใจแล้ว
จิ้นเฟิงเหรายิ้มมุมปาก “พี่ ถ้าพี่สะใภ้ไปที่อำเภอและดำเนินเรื่องหย่า หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่จะช่วยพี่ดำเนินการขั้นตอนให้เสร็จสิ้น”
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า”โอเค”
จิ้นเฟิงเหราคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พูดเสริมว่า “แต่ว่า ก่อนที่พี่จะไป ต้องโทรหาซ่างกวนหยวนก่อน แล้วบอกเธอว่าพี่จะยอมหย่า”
“ได้”
ถึงแม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้อยากจะยอมหย่ากับเธอ แต่ว่าพอได้ยินคำว่า “ได้” ออกมาจากปากของเขา หัวใจของเจียงสื้อสื้อก็เหมือนถูกตรึงไว้ด้วยอะไรบางอย่าง
เธอกำมือของเขานั้นด้วยอัตโนมัติ
เหมือนกับว่าขณะได้ถึงความในใจของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็เอียงหน้ามา แล้วก็กระซิบพูดกับเธอว่า “พวกเราไม่มีทางหย่ากันตลอดชีวิต”
เจียงสื้อสื้อมองเข้าไปในแววตาที่ลึกซึ้งของเขา แล้วก็พยักหน้าเบาๆ “ฉันรู้”
หลังจากนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็หันไปสั่งจิ้นเฟิงเหรา “นายให้อิ้งเทียนไปตามหาต่อ ถ้าเกิดว่ามีข่าวอะไรให้รีบรายงานทันที”
“พี่ ไม่ต้องเป็นห่วง ผมได้สั่งไปเรียบร้อยแล้ว” จิ้นเฟิงเหราพูด
ตอนนี้กำลังเตรียมการทั้งสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งก็คือรับปากซ่างกวนหยวนว่าจะหย่า อีกฝั่งหนึ่งก็แอบส่งคนไปตามหา
ไม่ว่าจะเป็นยังไง เพราะเขาต้องตามคนของพวกเขากลับมาให้ได้
……
วันรุ่งขึ้น ก่อนที่จะไปอำเภอ จิ้นเฟิงเฉินก็ทำตามที่จิ้นเฟิงเหราพูด ด้วยการโทรหาซ่างกวนหยวน
ปลายสายนั้นรับสายอย่างรวดเร็ว “เฟิงเฉิน ในที่สุดคุณก็เป็นคนโทรหาฉันก่อน”
เจียงสื้อสื้ออยู่ข้างๆ เขา ได้ยินเสียงของซ่างกวนหยวนดังออกมาจากหูฟังอย่างชัดเจน หัวใจของเธออดไม่ได้จะเต้นแรง
จิ้นเฟิงเฉินกุมมือของเธอไว้ ริมฝีปากบางๆ เปิดออก แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นไม่มีอารมณ์ปนอยู่ในนั้น “พวกเราจะหย่า”
“อะไรนะ?”เสียงของซ่างกวนหยวนที่อยู่ปลายสายดูตื่นตะลึง “คุณไม่ได้โกหกฉันใช่ไหม?”
ดูจากความรู้สึกที่เขามีให้กับเจียงสื้อสื้อ เขาจะรับปากที่หย่าให้ง่ายๆ ขนาดนี้ได้ยังไง?
“ผมตกลงที่จะหย่า แต่ว่าคุณต้องรักษาสัญญา ปล่อยตัวคนออกมา”
ซ่างกวนหยวนเก็บความตื่นตระหนกของตัวเองไว้ แล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ “ไม่ต้องห่วงเลย ขอแค่คุณหย่า เดี๋ยวฉันก็ปล่อยคนออกมาเอง”
พอได้ยินประโยคนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ตัดสายไปในทันที
เขาหันหน้าไปมองเจียงสื้อสื้อ ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ไป พวกเราไปสำนักงานอำเภอกันเถอะ”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “โอเค”
พอมาถึงสำนักงานอำเภอ จิ้นเฟิงเหราน่าจะได้เตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อยหมดแล้ว พนักงานช่วยจัดการขั้นตอนการหย่าของพวกเขาอย่างรวดเร็ว
เจียงสื้อสื้อมองดูใบหย่าในมือของตัวเอง รู้สึกเหมือนกับว่ามันเป็นความฝัน
เธอกับเฟิงเฉินหย่ากันแล้ว……
น้ำตาไหลลงมาอย่างแปลกประหลาด
ถึงแม้ว่าจะรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แต่ว่าในใจก็รู้สึกทุกข์อยู่ดี
“ยัยบื้อ ร้องไห้ทำไม?”จิ้นเฟิงเฉินยกมือขึ้นมา ใช้ปลายนิ้วของเขาปาดน้ำตาให้กับเธอ น้ำเสียงที่อบอุ่นเต็มไปด้วยความรักและทะนุถนอม พร้อมกับกระซิบข้างหูเธอ “ไม่ต้องร้องไห้ รอให้ทุกอย่างสงบลง แล้วพวกเราก็แต่งงานกันใหม่”
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ มุมปากของเธอพยายามฝืนยิ้ม แล้วก็พูดอย่างจริงจัง “เฟิงเฉิน ขอบคุณมากนะ”
เพื่อที่จะช่วยแม่ของเธอ มันมีเพียงแค่วิธีนี้วิธีเดียวเท่านั้น
พอพูดจบ เธอก็หันหลัง แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรออกหาซ่างกวนหยวน
พอปลายสายรับสาย สายตาของเธอก็เยือกเย็นลงในทันที เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ซ่างกวนหยวน ฉันกับเฟิงเฉินจัดการเรื่องยาเรียบร้อยแล้ว เธอจะปล่อยแม่ฉันออกมาได้หรือยัง?”