ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 1374 พะวงในเรื่องผลได้ผลเสียส่วนตัว
“ยู่เชิน ไม่ต้องรีบจริงๆ หรอก”
เหลียงซินเวยจับมือของเขาไว้ แล้วมองเข้าไปในดวงตาของเขา พร้อมกับพูดว่า “ฉันอยากให้เราคบหากันไปก่อน แล้วรอให้ถึงวันเวลาที่เหมาะสมแล้วค่อยแต่งงานกัน”
“ได้ ตามแต่คุณเลย”
ถ้าเธออยากจะคบหากันไปก่อน ถ้างั้นเขาก็จะคบกับเธออย่างแน่นแฟ้นไปก่อนก็แล้วกัน
บนใบหน้าเหลียงซินเวยเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ก็รู้อยู่ว่าคุณดีที่สุดสำหรับฉันแล้ว”
ฟางยู่เชินยิ้มอย่างจนปัญญา
ถ้าเขาไม่ดีกับเธอ แล้วใครจะดีกับใครได้อีกล่ะ
วันรุ่งขึ้น ฟางยู่เชินก็พาเหลียงซินเวยพร้อมด้วยอานอานเดินทางไปที่เมืองจิ่น
เจียงสื้อสื้อช่วยแม่ของเธอดำเนินขั้นตอนการออกจากโรงพยาบาล และจิ้นเฟิงเฉินก็มารับพวกเขากลับบ้านด้วยตัวเอง
“แม่บอกว่าคืนนี้เราจะไปทานข้าวนอกบ้านกัน โดยบอกว่าเพื่อเป็นการฉลองให้แม่เองอยู่อย่างปลอดภัย” จิ้นเฟิงเฉินรับกระเป๋าเดินทางจากมือของเจียงสื้อสื้อไปด้วย พร้อมกับพูดไปด้วย
“ฉลองที่บ้านก็พอแล้วเหรอ?” เจียงสื้อสื้อรู้สึกสงสัยเล็กน้อย
จิ้นเฟิงเฉินจิกแก้มเธอ และยิ้มเบาๆ “ที่จริงแล้วมันเป็นเพราะว่าพี่ชายพวกเขาจะมาด้วย”
เจียงสื้อสื้อจึงเข้าใจขึ้นมาทันที “ที่แท้เป็นเพราะพี่ชายนี่เอง”
“กลับบ้านก่อนเถอะ” เจียงสื้อสื้อก็หันหน้ากลับมาแล้วมองไปยังคุณแม่ที่ยืนอยู่ริมหน้าต่าง
จิ้นเฟิงเฉินมองตามสายตาของเธอออกไป “แม่เป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ?”
เจียงสื้อสื้อส่ายหัว “ไม่รู้เหมือนกันเลย อาจมีเรื่องในใจหรือเปล่า”
“ตอนนี้ซ่างกวนหยวนก็ถูกจับแล้ว คุณควรอยู่เป็นเพื่อนแม่บ่อยๆ นะ” จิ้นเฟิงเฉินละสายตา แล้วมองกลับมาที่เธอ
“ค่ะ”
เจียงสื้อสื้อเดินเข้ามา และส่งเสียงเรียกเบาๆ “แม่คะ”
เมื่อได้ยินเสียง ฟางเสว่มั่นก็หันหน้ากลับมา
“กลับบ้านกันเถอะ แม่” เจียงสื้อสื้อพูด
ฟางเสว่มั่นพยักหน้า “จ้ะ”
เจียงสื้อสื้อพยุงคุณแม่ออกไปข้างนอก และจิ้นเฟิงเฉินก็เดินตามหลังไป
เมื่อกลับไปถึงตระกูลจิ้น ซึ่งในขณะนั้นฟางยู่เชินพวกเขาก็เดินทางมาถึงแล้วเช่นกัน
“คุณป้าครับ” ฟางยู่เชินจึงรีบเข้ามาช่วยพยุงฟางเสว่มั่น
ฟางเสว่มั่นยิ้มพร้อมกับตบมือของเขาเบาๆ “ป้าสบายดีจ้ะ”
สายตาของเธอมองไปยังเหลียงซินเวยที่อยู่ข้างหลังฟางยู่เชิน และรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็ยิ่งลึกซึ้งขึ้นมา “ยู่เชิน นี่แฟนของลูกเหรอ?”
ฟางยู่เชินดึงตัวเหลียงซินเวยเข้ามาข้างๆ “คุณป้าครับ เธอเป็นแฟนของผมเหลียงซินเวยครับ”
“เวยเวย นี่คือคุณป้าของผม แม่ของสื้อสื้อ” ฟางยู่เชินแนะนำให้กับเหลียงซินเวย
“สวัสดีค่ะคุณป้า” เหลียงซินเวยส่งเสียงทักมายอย่างสุภาพ
ฟางเสว่มั่นยิ้มอย่างพึงพอใจ “สวัสดีจ้ะ”
เธอมองไปที่ฟางยู่เชิน และพูดชมว่า “แฟนของลูกเนี่ยก็สวยมากเหมือนกันนะ สายตาดีจริงๆ”
“นั่นมัน”
เจียงสื้อสื้อที่อยู่ด้านข้างก็ฟัง และยิ้มคล้อยตาม “แน่นอนว่า พี่ชายนี่สายตาดีมาโดยตลอดเลยนะ”
“เอาล่ะๆ อย่ามัวแต่ยืนเลย รีบเข้าไปนั่งข้างในกันเถอะ” ฟางเสว่มั่นตบมือของเหลียงซินเวย แล้วเดินเข้าไปในบ้านใหญ่หลังนั้น
แม่จิ้นกำลังสั่งให้คนรับใช้ทำความสะอาด และเมื่อเธอเห็นพวกเขามาถึง เธอจึงรีบต้อนรับพวกเขาขึ้นมาทันที “เสว่มั่น เธอก็มาด้วยเหรอ เป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บตรงไหนไหม?”
“ไม่มีแล้วล่ะ หายดีแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว” บนใบหน้าของฟางเสว่มั่นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
แม่จิ้นจึงวางใจลง จากนั้นเธอก็มองไปข้างหลังแวบหนึ่ง แล้วทั้งรู้สึกประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง “ยู่เชิน ลูกมาแล้วเหรอ”
“สวัสดีครับคุณป้า” ฟางยู่เชินส่งเสียงทักทายอย่างสุภาพ
“เอาล่ะๆ” แม่จิ้นดีใจจนหยุดยิ้มไม่ได้
บ้านไม่ได้คึกคักอย่างนี้มานานแล้ว
ฟางยู่เชินกอดเหลียงซินเวย และแนะนำด้วยรอยยิ้มว่า “คุณป้าครับ นี่คือแฟนของผมเหลียงซินเวย”
เหลียงซินเวยพูดทักทายอย่างเชื่อฟังว่า “สวัสดีค่ะคุณป้า”
“แฟนเหรอลูก” ใบหน้าของแม่จิ้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อัธยาศัยดี “ยินดีต้อนรับมาที่บ้านเรานะ ได้ยินสื้อสื้อพูดว่าลูกกับเธอสนิทกันมาก ต่อไปก็มาเที่ยวที่นี่บ่อยๆ สิ”
ความตึงเคลียดและความกังวลในใจของเหลียงซินเวยก็ลดลงอย่างมาก
เธอยิ้มตอบ “ได้เลยค่ะ ขอบคุณคุณป้านะคะ”
“นั่งลงเร็วเข้า”
แม่จิ้นเรียกให้พวกเขานั่งลง แล้วหันกลับมาสั่งให้คนใช้รินชา
หลังจากผ่านไปประมาณยี่สิบกว่านาที ฟางเถิงและซ่างหยิงก็มาด้วยเช่นกัน
เมื่อซ่างหยิงเห็นเหลียงซินเวย รอยยิ้มของเธอก็แข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอจึงคืนสู่สภาพเดิม “เวยเวย”
เหลียงซินเวยจึงลุกขึ้น “คุณลุงคุณป้าสวัสดีค่ะ”
ฟางเถิงยิ้ม แต่กลับไม่ได้พูดอะไร
“นั่งลงเถอะ” ซ่างหยิงพูด
เหลียงซินเวยจึงนั่งลงตามคำสั่ง
ฟางยู่เชินถือโอกาสจับมือเธอ แล้วพูดข้างหูของเธอเบาๆ ว่า “อย่าได้ตื่นเต้นไปเลย พ่อแม่ของผมไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก”
เหลียงซินเวยยิ้ม พร้อมกับส่งเสียง “ได้เลย” ออกมา
……
เหล่าผู้ใหญ่ไม่กี่คนพูดคุยกันอย่างถูกคอกัน เจียงสื้อสื้อจึงพาเหลียงซินเวยและอานอานขึ้นไปชั้นบน
เมื่อเห็นอานอาน เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนต่างก็พากันแปลกใจ
ซึ่งเด็กน้อยทั้งสามคนต่างก็รู้สึกแปลกหน้าโดยไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาไม่ได้เจอกันนาน จากนั้นไม่นานพวกเขาก็พากันไปเล่น
“ปล่อยให้พวกเขาเล่นกันเองเถอะ พวกเราไปนั่งคุยกันบนดาดฟ้ากันดีกว่า” เจียงสื้อสื้อละสายตาจากเด็กๆ เหล่านั้น แล้วหันไปมองเหลียงซินเวย
“ได้ค่ะ”
เหลียงซินเวยตอบรับด้วยความยินดี
เมื่อไปถึงที่ดาดฟ้า เธอจึงมองดูท้องฟ้าสีครามเข้มที่ใสสะอาด และสายลมอ่อนๆก็พัดผ่านแก้มของเธอ จากนั้นเธอก็ได้กลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้
จากนั้นเธอก็รู้สึกว่าทั้งตัวเธอดูผ่อนคลายขึ้นมาก แล้วเธอก็ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้พร้อมกับพูดว่า “วิวที่นี่สวยมากจริงๆ รู้สึกสบายตัวมากเลย”
“ดีเลย ต่อไปเธอก็พาอานอานมาเที่ยวเล่นที่นี่บ่อยๆ สิ”
เหลียงซินเวยหันหน้ามามองเธอ แล้วมุมปากของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มที่จนปัญญาขึ้นมา “แต่ยังไงก็ต้องมีเวลาว่างนะ”
เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้วขึ้น “ขอแค่เธอมีเวลา พาอานอานมาเล่นด้วยกันนะ”
“ค่ะ”
บรรยากาศก็เงียบลงทันที และความเงียบก็กระจายไประหว่างพวกเขาทั้งสอง
เจียงสื้อสื้อเม้มปาก แล้วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “…นับว่าความสัมพันธ์ของเธอกับพี่ชายของฉันจะดูมั่นคงขึ้นนะ และคุณน้ากับน้าสะใภ้เล็กก็เห็นด้วยที่จะให้พวกคุณอยู่ด้วยกันแล้ว ฉันดีใจกับพวกเธอจริงๆ เลยนะ”
แต่สีหน้าของเหลียงซินเวยกลับไม่ดูผ่อนคลายลงเลย
“เป็นอะไรไป?” เจียงสื้อสื้อถามด้วยความเป็นห่วง
เหลียงซินเวยครุ่นคิดครู่หนึ่ง “พี่สื้อสื้อ ฉันมักจะรู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงเลย ฉันกลัวว่านี่จะเป็นแค่ความฝันเท่านั้น และเมื่อตื่นจากฝัน ทุกอย่างจะกลับคืนสู่สภาพเดิม”
“ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอนะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอ “มันเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องรู้สึกไม่สบายใจบ้างแหละ เธอนี่คงพะวงในเรื่องผลได้ผลเสียส่วนตัวสินะ ใช่ไหม”
เหลียงซินเวยยิ้ม พร้อมกับก้มหน้าลง และมองไปที่มือตัวเอง
เธอกำลังพะวงในเรื่องผลได้ผลเสียส่วนตัวจริงๆ ด้วย พูดตามตรงว่า เธอกำลังกลัวว่าจะสูญเสียทุกอย่างที่มีไป
“อย่าคิดมากไปเลย” เจียงสื้อสื้อยื่นมือออกไปจับมือของเธอไว้ พร้อมกับพูดปลอบโยนว่า “เธอต้องเชื่อใจพี่เขานะ ตราบใดที่ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอเป็นความจริง มันก็ไม่มีอะไรต้องกลัวอีกแล้วล่ะ”
เหลียงซินเวยเงยหน้าขึ้นมา “พี่สื้อสื้อ ตอนแรกพี่กับนายท่านจิ้นอยู่ด้วยกัน ก็เป็นแบบนี้เหมือนกันใช่ไหมคะ?”
“ใช่….” เจียงสื้อสื้อหัวเราะเบาๆ “ที่จริงแล้วมันก็ไม่ได้ราบรื่นขนาดนั้นหรอก แต่ยืนหยัดต่อไปเท่านั้น ดังนั้น เธอและพี่ชายของฉันก็จะทำได้เช่นกัน ”
เหลียงซินเวยสูดหายใจเข้าลึกๆ “ฉันก็หวังว่าตัวเองจะมีความกล้าอย่างพี่เช่นกัน”
“เธอก็มีนะ ไม่อย่างนั้นตอนนี้เธอคงจะเลิกกับพี่ชายไปแล้ว” เจียงสื้อสื้อตบมือของเธอ