ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 177 ความอัปยศอดสูของหันจิ้ง

นี่มันอะไรกันอีก? เจียงสื้อสื้อสงสัย เมื่อเธอถึงโต๊ะทำงาน สวีหน้า เขยิบเข้ามาและบอกเธอ “ช่วงนี้ผู้จัดการซูวางแผนจะให้เธอเข้าไปทำโครงการระหว่างประเทศหลายโครงการ ได้ยินว่ายังให้ หันจิ้ง พิจารณาตัวเองด้วย”

หลังจากได้ยินข่าวนี้แล้ว เรียกได้ว่า หันจิ้ง โกรธจนอาละวาด ซูซานไม่มอบหมายโครงการใหม่ให้เธอยังพอว่า ตอนนี้ยังเอาโครงการใหญ่ให้เจียงสื้อสื้อไปทำ แล้วยังให้ตัวเองพิจารณาตัวเองอีก

หันจิ้ง คิดว่าตัวเองนั้นไม่มีปัญหาอะไรเลย โครงการก่อนหน้าเธอก็พยายามหาวิธีอย่างที่สุดแล้ว หากไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายเป็นพวกเอาใจยาก ก็เป็นเพราะเจียงสื้อสื้อเล่นลูกไม้อะไรสักอย่างจึงได้ใช้เวลาเพียงสั้น ๆ ก็ได้โครงการนี้ไป

ในสถานการณ์เช่นตอนนี้ หันจิ้ง แทบรอไม่ไหวที่จะไล่เจียงสื้อสื้อออกจากบริษัท ทั้งหมดนี้ควรจะต้องเป็นของตัวเธอ เป็นเพราะเจียงสื้อสื้อที่แย่งโอกาสไปจากเธอ

ส่วนที่เหลือในบริษัทไม่รู้สึกอะไรเลยท้ายที่สุดทุกคนไม่ได้คิดร้ายเท่าหันจิ้ง พวกเขาทุกคนรู้สึกว่าเจียงสื้อสื้อมีความสามารถ

เมื่อได้ยิน เจียงสื้อสื้อก็ตระหนักได้ มิน่าล่ะ หันจิ้ง ถึงได้จงเกลียดจงชังเธอนัก

แต่ว่าเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมาก สถานที่ทำงานนั้นโหดร้ายโดยเนื้อแท้ ตัวเองนั้นต้องการโอกาสและต้องการเงินจำนวนมาก

ซูซานชื่นชมตัวเอง เธอเองก็รู้สึกขอบคุณอยู่แล้วและควรจะต้องขยัน ไม่ตำหนิ ไม่ทำให้เธอต้องผิดหวัง เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เจียงสื้อสื้อไม่ได้สนใจอะไร หันจิ้ง

ช่วงเวลาที่ยุ่งเหยิงผ่านไปอย่างรวดเร็ว เวลาเที่ยงซูซานหาเจียงสื้อสื้อเพื่อวางแผนมอบหมายงานโครงการใหม่หลายโครงการให้เธอ

ในห้องทำงานทุกคนดีใจกับเจียงสื้อสื้อยกเว้น หันจิ้ง ที่หน้าบูดหน้าบึ้งทั้งวัน

จนถึงช่วงบ่ายเจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปชงกาแฟที่ห้องแพนทรี ทั้งสองเจอหน้ากัน หันจิ้ง เหมือนจะตั้งใจหาเรื่อง เธอเดินเข้าไปชน

เจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อที่ไม่ระวังทำให้กาแฟหกรดแขนเสื้อตัวเอง เสื้อเชิ้ตสีขาวทำให้เห็นรอยชัดโชคดีที่ไม่โดนกาแฟลวก แต่เมื่อเห็นแขนเสื้อตัวเองโดนทำให้เลอะ เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ตายแล้ว ขอโทษด้วยจริง ๆ!” หันจิ้ง เปิดปากอย่างเจ้าเล่ห์ ถึงแม้จะขอโทษแต่สีหน้าเธอกลับยิ้ม แสดงให้เห็นชัดเจนว่าฉันตั้งใจแล้วเธอจะทำอะไรฉันอย่างนั้น

เจียงสื้อสื้อตึงเครียดเล็กน้อยและตั้งใจจะไม่สนใจเธอ ถือเสียว่าตัวเองโชคร้ายเอง! ในระหว่างที่เธอก้าวเท้าคิดจะออกไป หันจิ้ง กลับขวางเธอไว้

“ทำไม เจียงสื้อสื้อ ตอนนี้เธอถือโครงการใหญ่ ๆ ตั้งเยอะแล้วไม่คิดจะเห็นหัวฉันแล้วงั้นสิ? เจอหน้าไม่คิดจะทักทายหน่อยเหรอ? ไม่ว่ายังไงฉันก็เป็นรุ่นพี่เธอนะ!”

หันจิ้ง เรียนจบก่อนเธอหลายปี ถือเป็นรุ่นพี่เจียงสื้อสื้อจริง ๆ

เจียงสื้อสื้อเหลือบมองหันจิ้ง แล้วพูดขึ้นเสียงใส: “มีอะไรอีก?”

หันจิ้ง ยืนกอดอก รู้สึกเพียงว่าเจียงสื้อสื้อนั้นเย่อหยิ่งเกินไป เป็นการดูถูกตนเองอย่างชัดเจน

“เจียงสื้อสื้อ เธอได้โครงการใหญ่ ๆ ไปเยอะแล้วไม่ใช่เหรอ? สมใจแล้วสิ? ฉันจะบอกเธอนะ ยิ่งขึ้นไปสูงตกลงมาก็ยิ่งทุเรศนะ ฉันจะรอดูเธอจะตกลงมาท่าไหน”

ไม่ว่าอย่างไร หันจิ้ง ไม่เชื่อว่าเจียงสื้อสื้อจะได้งานพวกนี้มาด้วยความสามารถตัวเอง

“เธอสนใจแต่เรื่องของตัวเองก็พอแล้ว ฉันจะเป็นยังไงเธอไม่ต้องมาสนใจหรอก”

พูดจบเจียงสื้อสื้อต้องการจะออกไปอีกครั้ง แต่ หันจิ้ง กลับจับข้อมือเธอแน่น สิ่งที่เจียงสื้อสื้อพูดในเมื่อครู่ทำให้หันจิ้ง รู้สึกว่าเธอดูถูกตัวเองอยู่

หันจิ้ง ที่ไม่สบอารมณ์อยู่นานแล้ว ท่าทีของเจียงสื้อสื้อในครั้งนี้ยิ่งทำให้เธอยิ่งอารมณ์เสียขึ้นไปอีก

“เจียงสื้อสื้อ เธอมันก็แค่เด็กจบใหม่ จะมีปัญญาทำอะไรได้ ฉันว่าเธอคงจะเอาตัวเข้าแลกถึงได้โอกาสมาสิท่า!”

เหมือนกับวันนั้น หันจิ้ง ยิ่งพูดยิ่งแรง

“ถือว่าตัวเองมีหน้าตาเป็นอาวุธสินะ? หึ เอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ได้งาน ใช่สิ เธอยังมีแม่ที่นอนหมดสติยังไม่ฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลใช่ไหมล่ะ? เจียงสื้อสื้อ แม่เธอฟื้นมาแล้วคงจะต้องโมโหจนสลบไปอีกรอบเพราะอับอายกับการกระทำของเธอแน่!”

สีหน้าของเจียงสื้อสื้อตึงเครียดและง้างมือตบหน้า หันจิ้ง เต็มแรง

ความเจ็บปวดบนใบหน้า นี่เป็นครั้งที่สองที่เจียงสื้อสื้อลงมือกับเธอ หันจิ้ง เองก็โกรธเธอยื่นมือไปผลักเจียงสื้อสื้อที่อยู่ตรงหน้า

เจียงสื้อสื้อไม่ได้ยืนอย่างมั่นคงและล้มลงไปที่มุมโต๊ะ ศีรษะของเธอชนกับโต๊ะอย่างจัง

เธอเจ็บหน้าผาก เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเล็กน้อยยื่นมือแตะและพบกับเลือด

หันจิ้ง ตื่นตระหนกขึ้นฉับพลันและเพื่อนร่วมงานรอบตัวต่างอุทานเมื่อเห็น

“พี่สื้อสื้อ เป็นยังไงบ้าง?” สวีหน้า รีบเข้าไปพยุงเจียงสื้อสื้อ เพื่อนร่วมงานต่างถามด้วยความเป็นห่วง

ซูซานเองก็ตกใจ เมื่อเห็นสิ่งนี้แล้วสีหน้าของเธอก็ตึงเครียด เธอเรียกให้คนพาเจียงสื้อสื้อไปส่งโรงพยาบาล แล้วจึงหันมาตำหนิ หันจิ้ง: “มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? หันจิ้ง ”

สวีหน้า เป็นคนไปส่งเจียงสื้อสื้อที่โรงพยาบาล ได้ยินเสียงที่เคร่งขรึมของซูซาน หันจิ้ง จึงได้สติและรีบแก้ตัว: “ผู้จัดการซู เจียงสื้อสื้อเป็นคนหาเรื่องก่อนค่ะ เธอมองหน้าฉันแล้วก็ตบฉัน ฉันโมโหจึงผลักเธอ แล้วเธอยืนไม่อยู่เองล้มหัวฟาดโต๊ะค่ะ”

เริ่มแรก หันจิ้ง ต้องการจะหาเรื่องเจียงสื้อสื้อ ยั่วโมโหเธอ เธอคิดว่านิสัยอย่างเจียงสื้อสื้อไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ ถึงเวลาเธอจะได้ไปฟ้องซูซานได้

เธอต้องการให้ทุกคนได้เห็นว่าเจียงสื้อสื้อเป็นคนถือตัวแค่ไหน

แต่เจียงสื้อสื้อตบตัวเองแล้ว หันจิ้ง เกิดโมโหก็เลยผลักเจียงสื้อสื้อ ใครจะคิดว่าสุดท้ายเรื่องมันจะกลายเป็นอย่างนี้