ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 202กินอาหารหมาไปอย่างเงียบๆ

“เจียงนวลนวลนี่คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณกำลังพูดอะไรออกมา?” ในน้ำเสียงของหลานซือเฉินนั้นแฝงไปด้วยความรำคาญ

เจียงนวลนวลได้ขำออกมา “แล้วที่ฉันพูดออกมามันผิดตรงไหนกันคะ? เพราะเห็นๆ กันอยู่ว่าเมื่อคืนในงานเลี้ยง ตอนที่ฉันพยายามจะพูดเรื่องนั้นออกมาพี่ก็คงไม่ห้ามฉันหรอกค่ะถ้าพี่ไม่มีใจให้มัน พี่กำลังปกป้องมันอยู่ ในใจของพี่ยังคิดถึงมันอยู่ พอแล้วค่ะ พี่ซือเฉิน ถ้าพี่ยังมีใจให้มันอยู่จริงๆ พี่ก็ไปหามันเลยค่ะ! ส่วนฉันกับลูกในท้องพี่ไม่ต้องสนใจแล้วก็ได้ค่ะ”

หลานซือเฉินรู้สึกว่าเจียงนวลนวลยิ่งพูดยิ่งไม่มีเหตุผลแล้ว เขาอยากจะเถียงกับเธอจริงๆ แต่ก็กลัวว่าจะส่งผลเสียต่อเด็กในท้อง สุดท้ายพอทนไม่ไหวเขาจึงได้เดินหนีออกไป

พอเห็นเขาตอบโต้แบบนั้น มันยิ่งทำให้เจียงนวลนวลโมโหมากยิ่งขึ้นไปอีก เธอจึงเขวี้ยงเอกสารบนโต๊ะลงไปจนกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด

“อ้าาาาาาาาาาาา! เจียงสื้อสื้อนังสารเลว”

เมื่อคืนไม่สามารถพูดเรื่องนั้นออกมาได้ เจียงนวลนวลนั้นรู้สึกไม่พอใจเอามากๆ

และสถานการณ์ตอนนี้ เธอก็คงจะไม่สามารถพูดเรื่องนี้ต่อหน้าคนตระกูลจิ้นได้อีกแล้ว เพราะไม่อย่างนั้นพ่อของเธอต้องจัดการเธอแน่ๆ

เจียงนวลนวลกัดฟันแน่นจนเกิดเสียงดัง แต่จะว่าไปแล้ว ในเมื่อซูชิงหยิงก็รู้เรื่องนี้เข้าแล้ว ต่อให้เธอไม่พูดมันออกมา ซูชิงหยิงก็ไม่มีทางนิ่งเฉยแน่

พอคิดได้ ที่มุมปากของเจียงนวลนวลก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา

เจียงนวลนวลมั่นใจว่าสักวันหนึ่งเจียงสื้อสื้อจะต้องสูญเสียทุกอย่างไปอย่างแน่นอน พอวันนั้นมาถึงเธอจะต้องระบายความเจ็บแค้นที่เธอได้รับในวันนี้กลับคืนไปอย่างสาสม

……

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่เจียงสื้อสื้อได้พักฟื้นอยู่ที่บ้านมาแล้วหนึ่งวัน ในเย็นวันนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็มาเยี่ยมเธอแถมยังพาเสี่ยวเป่ามาด้วย

และในมือของเสี่ยวเป่ายังถือดอกคาเนชั่นมาด้วยช่อหนึ่ง มันช่างดูสดใหม่เหลือเกิน คิดว่าคงเพิ่งซื้อมาจากร้านดอกไม้แน่ๆ

เมื่อคืนเสี่ยวเป่าคงจะถูกทำให้ตกใจมากแน่ๆ วันนี้พอเห็นหน้าเจียงสื้อสื้อเขายังดูระมัดระวังตัวอยู่เลย

เจียงสื้อสื้ออุ้มเขาขึ้นมาพร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แล้วถามเขาไปด้วยเสียงที่อบอุ่น “ดอกไม้ช่อนี้หนูเอามาให้น้าสื้อสื้อใช่ไหมจ๊ะ?”

น้ำเสียงที่คุ้นเคย อ้อมกอดที่คุ้นเคย มันทำให้เสี่ยวเป่ารู้สึกสบายใจ เด็กน้อยได้ลืมเลือนภาพเหตุเมื่อคืนไปจนหมดสิ้น เขาตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม “ใช่ครับ! คุณอาบอกว่าน้าสื้อสื้อไม่สบาย เสี่ยวเป่าจึงได้ซื้อดอกไม้ช่อนี้มามอบให้น้าสื้อสื้อครับ ขอให้น้าสื้อสื้อหายป่วยเร็วๆ นะครับ”

พอได้ยินอย่างนั้น เจียงสื้อสื้อก็ได้ยิ้มออกมา ในใจก็ยังรู้สึกผิดที่ให้เสี่ยวเป่าต้องมาเห็นเข้ากับภาพเหตุการณ์แบบนั้น โชคยังดีที่เด็กคนนี้ไม่ได้ตีตัวออกห่างเธอไป

พอเข้าห้องมา เจียงสื้อสื้อก็รีบเอาดอกไม้ช่อนั้นไปเสียบไว้ที่แจกัน ดอกคาเนชั่นสีชมพูอ่อนทำให้ทั่วทั้งห้องอบอวลไปได้กลิ่นหอมของดอกไม้

“ขอบคุณเสี่ยวเป่ามากนะจ๊ะ ดอกไม้ที่หนูให้มันสวยมากเลย น้าสื้อสื้อชอบมากเลย”

พอได้ยินอย่างนั้นเสี่ยวเป่าก็รู้สึกดีใจมากเขายิ้มออกมาจนแก้มบาน “น้าสื้อสื้อชอบมันก็ดีมากแล้วครับ!”

จิ้นเฟิงเฉินที่ยืนมองทั้งสองคนก็ได้ยิ้มออกมาอย่างอ่อนๆ เหมือนกัน แล้วก็ได้พูดออกมาว่า “ไปเตรียมตัวก่อนเถอะครับเดี๋ยวผมจะพาคุณไปพบคุณปู่”

เจียงสื้อสื้อชะงักไป แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ แล้วเธอก็เดินเข้าห้องนอนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ครั้งนี้ที่ไปไม่ใช่ร้านขายของเก่า หากแต่เป็นวิลล่าที่คุณท่านฉินอาศัยอยู่

เมื่อขับรถมาถึงหน้าวิลล่า พอลงจากรถ จิ้นเฟิงเฉินก็เดินจูงมือเจียงสื้อสื้อแล้วเข้าบ้านไป

เจียงสื้อสื้อนั้นอยากจะถอยกลับเหลือเกิน แต่ว่าจิ้นเฟิงเฉินก็ได้จับมือของเธอไว้แน่ๆ ไม่ยอมปล่อย สุดท้ายเจียงสื้อสื้อก็ล้มเลิกความตั้งใจจนยอมเดินตามเขาเข้าไปแต่โดยดี แล้วทั้งสองคนเดินเข้าไปข้างในพร้อมกัน

พอเห็นอย่างนั้นแววตาของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยิ้มออกมา

ส่วนเสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆ ก็ “……”

กินอาหารหมาไปอย่างเงียบๆ

หลังจากที่เข้ามาในห้องรับแขก พอคุณท่านฉินเห็นทั้งสามคนมาก็ลุกขึ้นมาต้อนรับทันที

“สื้อสื้อ เธอมาแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง? ร่างกายดีขึ้นบ้างแล้วหรือยัง? ยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนอยู่หรือเปล่า? มาให้ตาดูหน่อยเร็ว”

ความเป็นห่วงของคุณท่านฉินมันทำให้หัวใจของเจียงสื้อสื้อนั้นอบอุ่นเหลือเกิน แต่ในเวลาเดียวกันมันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้นไปอีก

“คุณปู่ฉินคะ หนูไม่ได้เป็นอะไรแล้วค่ะ หนูต้องขอโทษมากจริงๆ นะคะที่เมื่อคืนทำให้งานเลี้ยงต้องวุ่นวายขนาดนั้น แถมยังทำให้คุณปู่ต้องเป็นห่วงอีก”

ถึงงานเลี้ยงจะวุ่นวายขนาดนั้นแต่คุณท่านฉินก็ไม่ได้ใส่ใจเลย แต่สิ่งที่เขาสนใจที่สุดคือเจียงสื้อสื้อ

“ไม่ต้องขอโทษหรอก หนูไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ต้องโทษที่ตาดูแลไม่ทั่วถึงเอง”

พูดไปชายแก่ก็พาเจียงสื้อสื้อไปนั่งที่โซฟา พอพูดคุยกันไปสักพัก คุณท่านฉินก็สั่งให้พ่อบ้านไปเตรียมอาหาร แล้วทั้งสามคนก็อยู่กินข้าวเย็นที่วิลล่า

ช่วงอาหารเย็นบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยกับเสียงหัวเราะที่มีความสุข ทุกคนทำตัวเหมือนคนบ้านเดียวกันโดยเฉพาะเสี่ยวเป่าที่โน้มตัวไปทับอยู่บนตัวเจียงสื้อสื้อแล้ว

“น้าสื้อสื้อครับ น้าต้องกินปลาเยอะๆ นะครับ ปลามันดีต่อร่างกาย กินเยอะๆ น้าจะได้หายไวๆ ครับ”

พอเห็นเสี่ยวเป่าคีบปลาให้เจียงสื้อสื้อชิ้นหนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็ได้ยิ้มออกมา “ขอบคุณเสี่ยวเป่ามากๆ”

พอชายชราได้เห็นภาพนี้เข้าก็ทำให้เขารู้สึกแปลกใจมาก เพราะตั้งแต่เสี่ยวเป่าเกิดมา เขาก็เป็นเด็กที่ค่อนข้างเก็บตัว คุณท่านฉินยังจำได้ดีว่าเมื่อหลายเดือนก่อน ก่อนที่เจียงสื้อสื้อจะปรากฏตัว ตอนที่อยู่ตรงหน้าโต๊ะอาหารไม่เคยแม้แต่จะพูด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการคีบผักให้คนอื่นเลย

พอเห็นเหลนชายของตัวเองกลายเป็นคนที่ร่าเริงแบบนี้ คุณท่านฉินก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

แต่ว่าเจียงสื้อสื้อคนนี้เป็นคนน่ารักจริงๆ ส่วนเรื่องที่เธอกับจิ้นเฟิงเฉินอยู่ด้วยกันนั้น คุณท่านฉินก็รู้สึกชอบใจเหมือนกัน