ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 210 ผมดูว่าจะมีใครกล้าไหม

ประธานหนิงเองเคยเห็นหน้าคนที่อยู่ตรงหน้านี้มาก่อน คนๆ นี้คือจิ้นเฟิงเฉินไม่ผิดแน่ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ประธานหนิงเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

พอเสี่ยวเป่าเห็นจิ้นเฟิงเฉินมา เขารู้เลยว่าที่พึ่งของตัวเองมาแล้ว เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปหาผู้เป็นพ่อ

“พ่อครับ ที่นี่มีคนรังแกผมกับน้าสื้อสื้อครับ แถมพวกเขายังบอกว่าจะไล่พวกเราออกไปอีกด้วยครับ”

พอประธานหนิงได้ยินเสี่ยวเป่าเรียกจิ้นเฟิงเฉินว่าพ่อ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เด็กคนนี้เป็นลูกชายของจิ้นเฟิงเฉินนี่เอง หัวใจของเขาตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ซวยแล้ว……

จิ้นเฟิงเฉืนหันไปมองเจียงสื้อสื้อเหมือนกำลังถามเธอว่าคุณไม่เป็นไรใช่ไหม!

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า เป็นการตอบว่าไม่เป็นไร แต่เธอแค่สงสัยว่าจิ้นเฟิงเฉินโพล่มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?

หันจิ้งได้สังเกตเห็นการกระทำของทั้งสองคน แล้วรอยยิ้มที่ชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าเธอ

“แหม๋ เจียงสื้อสื้อ นี่นะเหรอพ่อของเด็กเดรัจฉานคนนั้น?”

หันจิ้งไม่รู้เลยว่าบุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้านั้นคือท่านประธานจิ้นผู้มีอำนาจ

ล้นฟ้า พอมองดูผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า สายตาของเธอก็ส่อแววอิจฉาออกมา ทำไมผู้หญิงอย่างเจียงสื้อสื้อถึงได้หาผู้ชายดีๆ อย่างนี้มาครอบครองได้กัน? ไม่ ยังไงวันนี้เธอก็จะต้องทำให้ผู้ชายคนนี้รู้ถึงธาตุแท้จริงๆ ของเจียงสื้อสื้อให้ได้เธอจะต้องทำให้เจียงสื้อสื้อต้องถูกเขาทิ้งขว้างให้ได้

ตอนนี้ประธานหนิงแทบจะไม่กล้าหายใจเสียงดังเลยด้วยซ้ำ เขาพยายามส่งสัญญาณด้วยสายตาอย่างบ้าคลั่งให้หันจิ้งหยุด แต่หันจิ้งกลับมองไม่เห็นสัญญาณเหล่านั้นเลย

“คุณบอกว่าลูกชายของผมเป็นเดรัจฉานอย่างนั้นเหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินก้าวขึ้นมาข้างหน้าแล้วถามไป น้ำเสียงของเขาค่อนข้างทุ้มลึก

หันจิ้งถูกบรรยากาศรอบๆ ตัวเขาทำให้ตกใจ แต่พอมาคิดๆ ดูแล้ว ผู้ชายคนนี้จะมีฐานะสูงส่งขนาดไหนกันเชียว ก็แค่รูปร่างหน้าตาดีเท่านั้นเอง ไม่ว่ายังไงก็เทียบอาหนิงไม่ได้หรอก เธอมีเขาคอยหนุนหลังอยู่ แล้วเธอยังจะกลัวอะไรอีก ไม่ว่ายังไงวันนี้เธอก็ต้องสั่งสอนเจียงสื้อสื้อให้รู้จักหลาบจำซะบ้าง

“ถูกต้อง! คุณผู้ชายคะ ฉันจะบอกอะไรให้นะว่าผู้หญิงที่ชื่อเจียงสื้อสื้อคนนี้เนี่ยประวัติไม่ดีเอาซะเลย ก่อนหน้านี้ฉันเคยทำงานที่เดียวกับเธอมาก่อน เพื่อบรรลุเป้าหมายแล้วเธอมักจะเอาร่างกายเข้าแลกเสมอ ถ้าเธอเป็นคนคลอดลูกชายคนนี้ของคุณละก็ไม่แน่พ่อของเด็กจริงๆ อาจจะไม่ใช่คุณก็ได้นะคะ! คุณผู้ชายคะ ฉันว่าคุณปู่สว่างสักทีเถอะค่ะ! อย่าถูกรูปลักษณ์ภายนอกของผู้หญิงคนนี้หลอกเลยค่ะ”

พอได้ยินอย่างนั้นเข้า แววตาของจิ้นเฟิงเฉินก็มืดมนขึ้นมาทันที แต่ว่าหันจิ้งก็ยังไม่รู้ตัวว่าตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินกำลังโกรธมาก แล้วเธอก็พูดต่อไปอย่างไม่กลัวตาย “ที่ฉันพูดมาทั้งหมดมันคือความจริงนะนะ ถ้าคุณไม่เชื่อก็ลองไปสืบดูได้เลยค่ะ เจียงสื้อสื้อคนนี้ไม่รู้ว่าเคยผ่านผู้ชายมามากขนาดไหนแล้ว เธอมันก็แค่นางโสเภณีคนหนึ่ง……”

หันจิ้งยังคงพูดต่อ แต่เสียอื่นเยือกเย็นของจิ้นเฟิงเฉินก็ขัดเธอเอาไว้

“รปภ ช่วยแจ้งตำรวจที ผู้หญิงคนนี้กำลังหมิ่นประมาทคู่หมั้นของผมอยู่”

พอได้ยินอย่างนั้น หันจิ้งก็โมโหขึ้นมาทันที

“แจ้งตำรวจรึ? ฮึ คุณผู้ชายคะ ที่ฉันพูดมามันคือความจริงนะ คุณไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร นี่ถึงขั้นจะแจ้งความเลยเหรอ? นี่คุณคิดว่าสถานีตำรวจเป็นของบ้านคุณรึไง!” พอพูดจบหันจิ้งก็มองไปทางประธานหนิง แล้วพูดต่อโดยเธอเอามือเท้าเอวเอาไว้ “อาหนิงคะ คุณเองก็ช่วยฉันพูดหน่อยสิคะ!”

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินก็มองไปยังประธานหนิง ประธานหนิงรีบชักมือออกจากแขนของหันจิ้ง เขารีบพูดออกมาอย่างร้อนรนว่า “ท่านประธานจิ้นครับ ผมไม่ได้สนิทอะไรกับผู้หญิงคนนี้เลยครับ ระหว่างผมกับเธอเราไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรพิเศษกันเลยครับ ผมแค่บังเอิญผ่านมาทางนี้เฉยๆ ครับ”

เมื่อสถานการณ์เป็นแบบนี้แล้ว เอาตัวรอดไว้ก่อนดีที่สุด อีกอย่าง ผู้หญิงโง่เง่าอย่างหันจิ้งจะให้ประธานหนิงคบต่อกับเธอได้ยังไง ด้วยสถานการณ์แบบนี้การตัดความสัมพันธ์กับเธอก็คงช่วยอะไรได้ไม่มากแล้ว!

พอหันจิ้งได้ยินประธานหนิงพูดออกมาอย่างนั้นเธอก็ถึงกับงงไปเลย “อาหนิงนี่คุณ……”

เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้อาหนิงเรียกผู้ชายคนนี้ว่าอะไรนะ? ท่านประธานจิ้นเหรอ?

แล้วในทันใคนั้นเอง ความรู้สึกขนลุกอย่างหนึ่งก็ได้วิ่งเข้ามาในหัวของหันจิ้ง เธอมองไปยังจิ้นเฟิงเฉินอย่างตะลึง ส่วนเด็กที่ยืนอยู่ข้างๆ นี่ก็คงไม่ใช่ลูกชายของจิ้นเฟิงเฉินใช่ไหม?

หันจิ้งรู้สึกร้อนรนขึ้นมาทันที เธอแทบจะล้มทั้งยืน

มีข่าวลือว่าจิ้นเฟิงเฉินมีลูกชายอายุประมาณห้าขวบ ดังนั้นเสี่ยวเป่าก็น่าจะเป็น……พอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ตัวเองเพิ่งบอกว่าเสี่ยวเป่าเป็นเด็กเดรัจฉาน หันจิ้งก็รู้สึกอยากตายขึ้นมาจริงๆ

ไม่สิ จิ้นเฟิงเฉินบอกว่าเจียงสื้อสื้อเป็นคู่หมั้นของเขา?

แล้วในตอนนั้นเอง ดวงตาที่ไม่อยากจะเชื่อของหันจิ้งเปิดกว้างขึ้นมาแล้วมองไปยังเจียงสื้อสื้อ ผู้หญิงคนนี้กำลังคบอยู่กับจิ้นเฟิงเฉินอย่างนั้นเหรอ?

ไม่ว่ายังไงหันจิ้งก็ไม่มีทางนึกถึงหรอกว่าเจียงสื้อสื้อจะไปคบกับจิ้นเฟิงเฉินได้ แต่ตอนนี้ความจริงได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าแล้ว หันจิ้งในตอนนี้ก็ได้เข้าใจเสียทีว่า ทำไมเธอถึงได้ถูกไล่ออก และเจียงสื้อสื้อเองก็มีจิ้นเฟิงเฉินอยู่ แล้วยังจะไปให้ผู้ชายคนอื่นเลี้ยงทำไม……

พอทำความเข้าใจเรื่องราวมาถึงตรงนี้ หันจิ้งก็รู้สึกเสียใจที่ตัวเองนั้นโง่ขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าเจียงสื้อสื้อกำลังคบกับจิ้นเฟิงเฉินอยู่ละก็เธอไม่มีทางที่จะเข้าไปวุ่นวายกับผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอน

ตอนนี้ตำรวจได้มาถึงแล้ว สีหน้าของหันจิ้งได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เธอจึงรีบเปิดปากขอโทษไป “ขอโทษนะคะท่านประธานจิ้น ฉันมันมีตาหามีแววไม่ ฉันสำนึกผิดแล้ว ที่ฉันพูดไปเมื่อกี้มันแค่พูดไปอย่างนั้นเอง ยกโทษให้ฉันเถอะนะคะฉันขอร้องหล่ะ!”

หันจิ้งตอนนี้รู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก ทำไมเธอถึงได้โง่ขนาดนี้นะ! เธอน่าจะดูออกตั้งแต่แรกแล้วว่าฐานะของผู้ชายคนนี้ต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้ว!

จิ้นเฟิงเฉินอุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมาโดยที่ไม่ได้สนใจเธอเลย

หันจิ้งจึงรีบหันไปหาเจียงสื้อสื้อ

“สื้อสื้อ เธอช่วยฉันหน่อยนะ! ไม่ว่ายังไงเราสองคนก็เคยเป็นเพื่อนร่วมงานกันมาก่อน ฉันสำนึกแล้ว ฉันไม่ควรดูถูกเธอเลย เธอช่วยฉันพูดหน่อยนะ! ฉันสาบานเลยต่อไปฉันจะไม่ไปวุ่นวายกับเธออีกแล้ว”