ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 246 ชุดครอบครัว

ข้อความของจิ้นเฟิงเฉิน ส่งมาอย่างรวดเร็ว

“นอนเลย นี้ก็คือห้องของคุณ”

เจียงสื้อสื้อหน้าแดงขึ้น แล้วกระทืบเท้าแบบหงุดหงิด ก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที แล้วก็อาบน้ำอุ่นเช่นกัน ถึงจะขึ้นไปนอนบนเตียง

และในคืนนี้ ภายในฝัน เธอกำลังจูบแบบดูดดื่มกับจิ้นเฟิงเฉินอยู่……

พริบตาต่อมา เขากำลังกดเธอไว้ด้านล่างร่างกายอยู่ เสียงเคาะประตูที่รีบร้อนก็ดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อตกใจตื่นขึ้นมาทันที แก้มนั้นร้อนขึ้นแบบห้ามไม่ได้ มองดูนาฬิกาแวบหนึ่ง ตอนนี้คือเช้าของวันที่สองแล้ว

เธอสวมเสื้อผ้าแบบรวดเร็ว เปิดประตูออก เสี่ยวเป่าอารมณ์ดีมาก แล้วเรียกเธอด้วยเสียงที่ดัง:“อรุณสวัสดิ์ครับ หม่ามี๊!”

พอเจียงสื้อสื้อได้ยินชื่อเรียกนี้ ก็อึ้งไปสักพัก อะไรกันนะ?

สักพักใหญ่เธอถึงจะคิดได้ว่า ตอนนี้เธอคือยอมรับคำขอแต่งงานของจิ้นเฟิงเฉินแล้วนะ

พวกเขาก็เดินไปทางลิฟต์พร้อมกัน จิ้นเฟิงเหรายังไม่ลืมที่จะเสียดายว่า:“เมื่อวานเป็นวันสำคัญขนาดนั้น พวกคุณยังแยกห้องนอนหรอ”

เขาบ่นไปตั้งเยอะ แล้วต่อว่าจิ้นเฟิงเฉินอีก

“พี่ชาย ผมว่าคุณเป็นคนดีเกินไปแล้วนะ?พี่สะใภ้ก็อยู่ในอ้อมกอดคุณ คุณยังจะมีแรงห้ามตนเองได้ดีขนาดนี้?”จิ้นเฟิงเหราไม่กล้าคิดเลยจริงๆ เป็นชายหญิงที่บรรลุนิติภาวะแล้วแท้ๆ พวกเขาก็ยังรักษาตัวขนาดนี้

พูดไปก็ไม่ลืมที่จะชนเสี่ยวเป่าหนึ่งที อีกนิดเดียวก็จะชนให้เสี่ยวเป่าปลิวแล้ว “เสี่ยว เสียดายจริงๆเลยนะ คิดอยู่ว่าคุณใกล้จะได้มีน่องชายน้องสาวแล้วแท้ๆ”

ได้ยินเขาพูดไม่มีเส้นใต้ เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะจ้องเขา

คำพูดแบบนี้ พูดมั่วต่อหน้าเสี่ยวเป่าได้ยังไงกันละ

ดีที่เสี่ยวเป่าก็ไม่ได้อะไรมาก แต่กลับทำตาโตๆแล้วถามพวกเขาว่า:“แดดดี๊ หม่ามี๊ เสี่ยวเป่าจะมีน้องชายน้องสาวแล้วจริงๆหรอ?”

เจียงสื้อสื้อหน้าแดงขึ้น พูดแค่ว่า:“คุณอย่าฟังอาของคุณพูดมั่วนะ ไม่ได้มีเรื่องนี้สักหน่อย”

จิ้นเฟิงเหรากำลังจะต้าน แต่ก็ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินพูดช้าๆว่า:“เป็นเรื่องที่จะเกิดอีกไม่นาน”

ทันได้นั้นเสี่ยวเป่าก็จับมือของเจียงสื้อสื้อ “งั้นหม่ามี๊ คุณต้องพยายามมากกว่านี้นะ!”

เจียงสื้อสื้อยังไม่ทันได้ตั้งตัว เสี่ยวเป่าก็พูดแบบตั้งใจว่า:“หม่ามี๊ วันนี้พวกเราจะไปปีนเขานะ ตอนกลางคืนจะปิกนิกบนเขาด้วย”

เธอรู้สึกแปลกๆ แต่เห็นว่าเสี่ยวเป่าตื่นเต้นเช่นนี้ ก็หวังขึ้นมาด้วยเช่นกัน

“เฟิงเฉิน ที่เสี่ยวเป่าพูดเป็นเรื่องจริงหรอ?”เธอยังไม่เคยมีประสบการณ์ปิกนิกเลยนะ

จิ้นเฟิงเหราเห็นเธอไม่เชื่อ ก็แย่งตอบว่า:“ต้องเป็นจริงอยู่แล้ว พี่สะใภ้ ผมยังเรียกเพื่อนอีกหน่อย คนเยอะปิ้งย่างถึงจะสนุกนะ”

พวกเขาเตรียมพร้อมไว้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว อุปกรณ์ที่จะปิ้งย่าง รวมถึงอาหาร ก็มีคนส่งขึ้นไปถึงบนเขาแล้ว

เพราะว่าจะปีนเขา เจียงสื้อสื้อก็กลับไปที่ห้อง แล้วก็อาบน้ำไปด้วย ในเมื่อจะไปปิกนิก ตอนกลางคืนก็คงไม่ได้อาบน้ำ

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เธอก็หาเจอชุดสบายๆในตู้เสื้อผ้า

เจียงสื้อสื้อกระตุกมึมปาก ไม่คิดว่าจิ้นเฟิงเฉินจะดีขนาดนี้ ขนาดชุดสบายๆยังเตรียมไว้ให้

พอเธอเดินไปถึงบนระเบียง เห็นจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังเดินมานั้น เธอยิ่งมองเขา ก็ยิ่งรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ

“ไม่ใช่สิ ทำไมเสื้อของพวกเรามันเหมือนกันละ?”หรือว่าจะเป็นเสื้อคู่?

“ต้องเหมือนกันอยู่แล้ว นี้คือผมตั้งใจเตรียมชุดครอบครัวให้พวกคุณเลยนะ”จิ้นเฟิงเหราพาเสี่ยวเป่าที่ใส่ชุดสบายๆเสร็จออกมาอยู่ต่อหน้าพวกเขา

เจียงสื้อสื้อทำอะไรไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าต้องพูดจิ้นเฟิงเหราอะไรดี เขาติดได้ทุกอย่างหมดเลยนะ

อีกอย่าง การกระทำของเขานั้น ก็ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยเหตุผล

เขาก็รีบที่จะประกาศให้โลกรู้ขนาดนี้เลยหรอ ความสัมพันธ์ของเธอกับพี่ชายเขาเนี่ย

“หม่ามี๊ คุณไม่สบายใจหรอ?”แก้มเล็กๆที่ดีใจของเสี่ยวเป่านั้น เปลี่ยนไปทันที

เจียงสื้อสื้อลูบหัวของเขา “ได้ใส่ชุดครอบครัวกับเสี่ยวเป่านี้ ต้องโชคดีมากๆเลยนะ!”

ระหว่างพูด เธอก็ไม่ลืมที่จะส่งตาขาวให้กับจิ้นเฟิงเหราที่กำลังแอบดีใจอยู่

จิ้นเฟิงเฉินเร่งให้พวกเขารีบออกตัว พวกเขาคือนั่งรถไป แป๊บเดียวก็ถึงจุดรวมพลตรงตีนเขาแล้ว

แต่ที่ทำให้ทุกคนตกใจนั้นคือ เพื่อนๆที่จิ้นเฟิงเหราเรียกมานั้น มีซูชิงหยิงอยู่ด้วย

ท่าทางที่เจียงสื้อสื้ออุ้มเสี่ยวเป่าลงรถกระตุกนิดหนึ่ง แต่ก็ปิดบังความไม่สบายใจที่อยู่ใต้ตานั้นไป

ตอนนี้คือเธอเห็นซูชิงหยิง ก็รู้สึกจิ้มตา คนที่ลอกเลียนผลงานของเธอนั้น โดนเธอเอาเข้าแบล็คลิสต์ตั้งนานแล้ว

ส่วนซูชิงหยิงนั้นก็จ้องมองเจียงสื้อสื้อด้วยสายตาอิจฉา แล้วก็ที่เธอเห็นเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉิน แล้วก็เสี่ยวเป่าใส่ชุดครอบครัวด้วยกันนั้น

เธอแทบจะพุ่งเข้าไปฉีกเสื้อบนตัวของเจียงสื้อสื้อทิ้ง แล้วตนเองค่อยขึ้นไปใส่แทน

มีสิทธิ์อะไรละ?

จียงสื้อสื้อที่เป็นผู้หญิงที่ฐานะแปลกๆ การทำงานมั่วซั่วนั้น มีสิทธิ์อะไรที่ได้ยืนข้างจิ้นเฟิงเฉิน?

ซูชิงหยิงเกลียดจนกัดฟัน เหมือนกับว่าวินาทีต่อมาจะพุ่งขึ้นมาลงมือตีเจียงสื้อสื้อ

จิ้นเฟิงเหราพูดเสียงเบาว่า:“พี่สะใภ้ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเธอก็จะมาด้วย”

เรื่องที่ซูชิงหยิงลอกเลียนแบบเจียงสื้อสื้อนั้น รู้กันไปหมดแล้ว แล้วอีกอย่าง ซูชิงหยิงอยากได้จิ้นเฟิงเฉินด้วย นั้นก็ไม่ใช่ความลับ

ทั้งใจของจิ้นเฟิงเหรานั้นคืออยากช่วยเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉิน ยังไงเขาก็ไม่ไปหาซูชิงงหยิงหรอกนะ

แต่เจียงสื้อสื้อก็แค่ยิ้มออกมา:“ไม่เป็นไร ยังไงเธอก็มาแล้ว”แค่ไม่ไปยุ่งเกี่ยวกัน ก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ

แต่จิ้นเฟิงเหราเป็นห่วงจิ้นเฟิงเฉินมากกว่า จุงแอบมองเขาแบบกลัวๆ เห็นว่าบนใบหน้าของเขาไม่ได้มีอะไร นี้จึงไว้ใจลงได้

ในเมื่อเป็นคนที่เขาเชิญมา เขาก็ต้องนำหน้าไปก่อน แล้วทักถามแบบสนิท

จิ้นเฟิงเฉินเดินขึ้นหน้าหลายก้าว เดินมาถึงข้างตัวเจียงสื้อสื้อ แล้วจับมือเธอขึ้นเงียบๆ “ไม่เป็นไรนะ?”