ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 256 ขอโทษ

นับประสาอะไรกับเจียงสื้อสื้อ เธอไม่มีวันไปแน่

ต่อให้ต้องตายเธอก็ไม่ทำ

ท่าทางแน่วแน่ของซูชิงหยิง จิ้นเฟิงเฉินจึงไล่เธอออกบ้านไป “งั้นก็ไม่มีอะไรต้องพูดกัน เธอไปเถอะ”

เมื่อถูกเขาขับไล่ ซูชิงหยิงไม่มีทางที่จะจากไปเช่นนี้แน่

ส่วนแม่จิ้นที่อยู่ชั้นบนได้ยินเข้าจึงเดินลงมามองซูชิงหยิงพร้อมถอนหายใจ จากนั้นก็เกลี้ยกล่อมจิ้นเฟิงเฉิน “แม่ว่ามันก็มากพอแล้ว ไม่จำเป็นบีบลุงซูถึงขั้นนี้”

จิ้นเฟิงเฉินมองซูชิงหยิงอย่างเย็นชา ท่าทีเขาชัดเจนว่าจะไม่เปลี่ยนแปลง

เว้นแต่ซูชิงหยิงจะยอมขอโทษเจียงสื้อสื้อด้วยตัวเองอย่างจริงใจ มิฉะนั้นเขาจะไม่มีทางหยุด

ซูชิงหยิงไม่อยากจะเชื่อ หัวใจของเธอเจ็บจนหายใจไม่ออก

เธอทำเพื่อจิ้นเฟิงเฉินตั้งมากมาย แต่มันไม่เพียงไม่ได้รับความรักจากเขาแถมยังสร้างปัญหามาถึงขั้นนี้อีก

“เฟิงเฉิน นายจะทำให้ครอบครัวของเราสองคนต้องเป็นศัตรูกันเพียงเพราะเจียงสื้อสื้อจริงหรอ?” ซูชิงหยิงไม่รู้ว่าจริงๆเธอยังคงคาดหวังอะไรอยู่

จิ้นเฟิงเฉินไม่อยากจะเวลากับเธอ จึงไปพูดกับแม่จิ้น “แม่ครับไว้ผมจะมาหาวันอื่นนะครับ”

พูดจบเขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เมื่อซูชิงหยิงเห็นเขาจากไป สายตาเธอก็เต็มไปด้วยความเกลียดชังและไม่เต็มใจ แล้วกล่าวลาแม่จิ้นอย่างหดหู่จากนั้นก็ออกจากบ้านตระกูลจิ้นไป

ทันทีที่ออกไปเธอก็ขับรถตามจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินขับรถตรงไปที่โรงพยาบาล

เจียงสื้อสื้ออีกแล้ว เขามาหาเจียงสื้อสื้อ

ซูชิงหยินโกรธมากจนทุบพวงมาลัยรถทำให้รถเกือบชนใส่ต้นไม้ในลานจอดรถของโรงพยาบาล

เธอลงจากรถแล้วแอบเดินตามจิ้นเฟิงเฉินเงียบๆจนถึงหน้าห้องพักผู้ป่วยของเจียงสื้อสื้อ

จิ้นเฟิงเฉินผลักประตูเข้าไป หลังจากนั้นไม่นานซูชิงหยิงก็บุกพรวดเข้าไปโดยไม่เคาะประตู

เธอถามเจียงสื้อสื้อโดยไม่มีท่าทีสำนึกผิดแม้แต่น้อย “เจียงสื้อสื้อเธอก็แย่งเฟิงเฉินไปจากฉันแล้ว เลิกทำร้ายซูซื่อกรุ๊ปของเราสักทีได้มั้ย?”

เจียงสื้อสื้อตะลึงเมื่อได้ฟังซูชิงหยิงพูด

เธอไม่เข้าใจว่าซูชิงหยิงหมายความว่าอะไร

“เหอะ! เลิกแสร้งทำตัวไม่รู้เรื่องได้แล้ว เธอเป็นคนให้เฟิงเฉินมาบังคับให้ฉันมาขอโทษเธอไม่ใช่รึไง?” ซูชิงหยิงโกรธ “ตอนนี้เธอก็ได้สิ่งที่เธอต้องการแล้ว ซูซื่อกรุ๊ปของเรากำลังลำบาก ฉันจึงทำได้เพียงขอให้เธอยกโทษให้ ตอนนี้พอใจได้รึยัง?”

ขอโทษ?

เจียงสื้อสื้อไม่เคยเห็นวิธีขอโทษแบบนี้มาก่อน ถ้าบอกว่ามาสั่งยังจะดูเหมาะสมกว่าอีก

เธอคิดอยู่พักหนึ่งราวกับกำลังเคลียร์เรื่องนี้อยู่

เธอมองจิ้นเฟิงเฉินด้วยสายตาที่แทบจะไม่เชื่อ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจิ้นเฟิงเฉินจะขัดแย้งกับซูซื่อกรุ๊ปเพราะเธอ

ยังไงซะมิตรภาพที่ยาวนานระหว่างจิ้นกรุ๊ปกับซูซื่อกรุ๊ปก็ยังคงอยู่ ซูซื่อกรุ๊ปก็คือซูซื่อกรุ๊ป ซูชิงหยิงคือซูชิงหยิง

สองเรื่องนี้ควรแยกออกจากกัน

เจียงสื้อสื้อจึงพูดขึ้น “เฟิงเฉิน ขอคุณนะที่ทำเพื่อฉันขนาดนี้ แต่ฉันหวังว่านายจะไม่เล่นงานซูซื่อกรุ๊ปอีก”

เธอนึกถึงวันนั้นในห้องพักผู้ป่วยที่มีสายโทรเข้ามาเยอะมากคงจะเป็นผู้ใหญ่ของทั้งสองตระกูลโทรมาสินะ

ความจริงเธอไม่อยากเห็นจิ้นเฟิงเฉินต้องมาลำบากเพราะเรื่องของเธอ

“คุณซู ฉันยกโทษให้คุณค่ะ” แม้ว่าซูชิงหยิงจะผลักเธอลงไปในวันนั้น ลงมือโดยไม่สนใจเลย

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเห็นว่าเธอเลือกที่จะให้อภัย เขาจึงมองเตือนซูชิงหยิงอย่างเย็นชา บอกเธอว่าต่อไปอย่าไม่เจียมตัวแบบนี้อีก

ซูชิงหยิงมองเจียงสื้อสื้ออย่างจงเกลียดจงชัง เธอข่มความโกรธแล้วออกจากห้องไป

ทั้งๆที่เจียงสื้อสื้อเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่ซูชิงหยิงก็ทำตัวเหมือนถูกรังแกยังไงยังงั้น

เธอไม่มีทางปล่อยเจียงสื้อสื้อไว้แน่

……

หลังจากอยู่ในโรงพยาบาลมานาน แผลของเจียงสื้อสื้อก็หายเป็นปกติ

หมอบอกพวกเขาว่าเธอสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

ตราบใดที่แผลไม่โดนน้ำและใส่ยาให้ตรงเวลาก็ไม่มีปัญหา

จิ้นเฟิงเฉินจินรับเธอออกจากโรงพยาบาลแล้วพาเธอไปบ้านเขา

เจียงสื้อสื้อปฏิเสธด้วยความแปลกใจ แต่ก็ยังอยากกลับไป

แต่จิ้นเฟิงเฉินกลับพูดว่า “สื้อสื้อ เธอสวมแหวนแล้วนะ เธอเป็นคู่หมั้นของฉัน ไม่ช้าก็เร็วเธอก็ต้องย้ายมาอยู่กับฉันอยู่ดี”

เจียงสื้อสื้อไม่สามารถขัดเขาได้จริงๆ จึงต้องเอาตามนั้น

แต่ทั้งสองยังนอนแยกห้องกัน

เสี่ยวเป่ามีความสุขมากที่ได้นอนกอดหม่ามี๊อีกครั้ง

“หม่ามี๊ เสี่ยวเป่าอยากไปหาหม่ามี๊ที่โรงพยาบาล แต่คุณย่าไม่ให้ไป” เสี่ยวเป่านอนอยู่อ้อมแขนเจียงสื้อสื้ออย่างรู้สึกผิดมาก

เจียงสื้อสื้อตบหลังเขาเบาๆอย่างปลอบโยน

ในใจเธอเธออดรู้สึกผิดหวังไม่ได้

ด่านของแม่จิ้น ช่างผ่านไปยากเสียจริง

เธอคิดแล้วคิดอีก ก็คิดไม่ออกว่าจริงๆว่าควรทำยังไงให้แม่จิ้นพอใจในตัวเธอและตกลงให้เธอคบกับจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินทำเพื่อเธอมากมายขนาดนี้แล้ว ถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องทำอะไรเพื่อเขาบ้าง

เธอตัดสินใจรอโอกาส พยายามคิดทุกวิถีทางเพื่อทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแม่จิ้นดีขึ้น

เธอไม่อยากปล่อยให้จิ้นเฟิงเฉินต้องลำบากใจเมื่อต้องอยู่ระหว่างเธอกับแม่จิ้น

“หม่ามี๊ เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” เมื่อเห็นเธอจู่ๆก็รู้สึกหดหู่ไป เสี่ยวเป่าก็คิดว่าเธอโกรธที่เขาไม่ได้ไปเยี่ยมเธอ

เจียงสื้อสื้อยิ้ม “ไม่เป็นไรจ๊ะ”

เสี่ยวเป่าเริ่มง่วง เขานอนสูดกลิ่นกายเธออยู่ในอ้อมแขน ไม่นานก็หลับไป

เจียงสื้อสื้อดึงผ้าห่มให้เสี่ยวเป่า พอเธอกำลังจะนอนกลับมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น