ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 276 เสี่ยวเป่าหายไป
บทที่ 276 เสี่ยวเป่าหายไป
เจียงสื้อสื้อกลับมาถึงห้องทำงาน เพื่อนร่วมงานขยับเข้าหา พูดด้วยความลึกๆลับๆว่า“ สื้อสื้อ เธอรู้ไหมว่า？บริษัทของเราจะร่วมงานกับจิ้นกรุ๊ปแล้ว”
พอได้ยินสองคำ“จิ้นกรุ๊ป”เจียงสื้อสื้อก็ยักคิ้ว
คงไม่บังเอิญขนาดนี้มั้ง？
“จิ้นกรุ๊ปไหน？”เจียงสื้อสื้อถามด้วยความไม่แน่ใจ
“ใช่แล้ว ก็จิ้นกรุ๊ปในเมืองจิ่นไง เธอไม่รู้เหรอ？”
ได้ยิน สีหน้าของเจียงสื้อสื้อเปลี่ยนทันที เป็นจิ้นกรุ๊ปที่รู้จักจริงๆ
“อีกฝ่ายกำลังจะมาที่บริษัทของเราคุยเกี่ยวกับการร่วมมือ ได้ยินว่าประธานคนเขามาคุยด้วยตัวเองเลยนะ ใช่แล้ว เธอรู้จักจิ้นเฟิงเฉินไหม ？ทั้งหล่อทั้งรวย……”
เพื่อนร่วมงานยังคงพูดคุยไม่หยุด
แต่เจียงสื้อสื้อฟังไม่เข้าไปเลยด้วยซ้ำ ได้ยินแค่ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะมา
เธอนึกเรื่องของเมื่อคืนได้ จู่ๆก็เข้าใจทันที
ก็ว่าเมื่อวานเขาถึงได้ปรากฏตัวที่คลับ
ไม่ได้ เธอห้ามให้เขารู้เด็ดขาดว่าตัวเองอยู่บริษัทนี้
เห็นสีหน้าเธอไม่ดี เพื่อนร่วมงานถามด้วยความเป็นห่วงว่า：“ สื้อสื้อ เธอเป็นอะไร？”
เจียงสื้อสื้อไม่สนใจตอบเธอ ลุกขึ้น เดินไปที่ห้องทำงานของหัวหน้างานด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
……
“เธอจะลางาน？”
พอหัวหน้าได้ยินว่าเธอจะลางาน คิ้วขมวดขึ้นทันที
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า“อืม ฉันไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ อยากลางานกลับไปพักผ่อน”
“ร่างกายไม่สบาย”หัวหน้าแสดงสีหน้าลำบากใจ“ถ้าเป็นปกติ ฉันอนุญาตให้เธอกลับไปพักผ่อนแน่ๆ แต่สถานการณ์ของวันนี้พิเศษ”
“คือเรื่องร่วมมือกับจิ้นกรุ๊ปเหรอคะ？” เจียงสื้อสื้อถาม
“ถูกต้อง”หัวหน้าพยักหน้า“ครั้งนี้เรื่องที่ร่วมงานกับจิ้นกรุ๊ป ฝ่ายข้างบนให้ความสำคัญเป็นพิเศษและต้องการให้แผนกของเราติดตามกระบวนการทั้งหมด นั่นก็คือการพัฒนาที่ดินของทางตะวันออกของเมือง”
“โปรเจคนี้เป็นครั้งแรกที่เธอต้องรับผิดชอบตั้งแต่เข้ามาในบริษัท ถึงเวลาประชุม เธอต้องมา”
ความหมายก็คือ การลานี้เธอลาไม่ได้แล้ว
พูดให้แน่ชัดก็คือ เธอจะเจอหน้ากับจิ้นเฟิงเฉินตรงๆ
เธอไม่เอา
“หัวหน้า ฉันไม่สบายจริงๆ คุณให้คนอื่นไปเถอะ”เจียงสื้อสื้ออยากลองเกลี้ยกล่อมหัวหน้า
แต่ทัศนคติของหัวหน้าแน่วแน่มาก“ ไม่ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สบายแค่ไหนเธอก็ต้องทนไว้ รอคุยการร่วมงานครั้งนี้สำเร็จ ฉันให้เธอลางานหนึ่งวันไปพักผ่อนดีดี”
“หัวหน้า……”
เจียงสื้อสื้อยังอยากพูดอะไรอยู่ หัวหน้าก็ยื่นมือทั้งสองออกมาไว้ที่ไหล่ของเธอ พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า：“สื้อสื้อ ถ้าการร่วมงานครั้งนี้คุยสำเร็จ มีผลดีต่อชีวิตข้างหลังของเธอ หวังว่าเธออย่าโทษนิสัยแปลกของฉัน”
เธอพูดขนาดนี้แล้ว เจียงสื้อสื้อก็ยืนยันลางานให้ได้ก็ไม่ดี ได้แต่พยักหน้า “โอเค ฉันรู้แล้ว”
หลังจากครึ่งชั่วโมงผ่านไป เจียงสื้อสื้อตามหลังหัวหน้าเข้าไปในห้องประชุม
จิ้นเฟิงเฉินยังมาไม่ถึง
ทุกคนตื่นเต้นกับการร่วมงานครั้งนี้กับจิ้นกรุ๊ปมาก ทุกคนไม่สามารถซ่อนความสุขได้ยกเว้นเจียงสื้อสื้อ
ตั้งแต่เธอเข้ามาจนนั่งลง ก้มหัวตลอด
ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน จู่ๆมีคนเรียก ：“ประธานจิ้นมาแล้ว”
ทันใดนั้นห้องประชุมเงียบลง ทุกคนต่างยื่นคอดูไปข้างนอก
มาแล้วเหรอ？
มือทั้งสองของเจียงสื้อสื้อที่วางไว้บนขาก็กำแน่นด้วยความไม่สบายใจ
ขณะที่ทุกคนรอคอยก็มีคนสองสามคนเดินเข้ามา พวกเขาเป็นหัวหน้าต้นๆของบริษัท แต่ไม่มีจิ้นเฟิงเฉิน
“นี่เกิดอะไรขึ้นเนี่ย？”
“บอกว่ามาแล้วไม่ใช่เหรอ？”
ทุกคนต่างวิจารณ์ด้วยความสงสัย
“ประธานจิ้นมีธุระกะทันหันมาไม่ได้ การร่วมงานครั้งนี้เขาจะส่งคนมา”
ได้ยินคำนี้ ทุกคนก็ผิดหวังกันมาก
ในเสียงผิดหวัง เจียงสื้อสื้อแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก โชคดีที่เขาไม่มา
ควรเป็นเรื่องที่ดีใจ แต่ทำไมเธอถึงเศร้าเล็กน้อยละ？
อีกด้านหนึ่ง จิ้นเฟิงเฉินไปสนามบิน
“เฟิงเหรา เป็นยังไงบ้าง ？หาเจอคนหรือยัง？”จิ้นเฟิงเฉินคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเข้มงวด
“ไม่เจอ ทุกมุมในบ้านหาไม่เจอเสี่ยวเป่า”
โทรศัพท์ทางนู้นเป็นเสียงรีบร้อนของจิ้นเฟิงเหรา
“ลองหาดูอีก เด็กคนหนึ่งคงวิ่งไปไกลไม่ได้”
“ได้ เดี่ยวฉันสั่งคนให้ออกไปหาดู”
วางสายไป จิ้นเฟิงเฉินมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง
ครั้งนี่มาเมืองหนานจุดประสงค์คือเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับการพัฒนาที่ดินทางทางตะวันออกของเมืองแต่เขาเพิ่งมาถึงบริษัทของฝ่ายตรงข้าม ก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งเสี่ยวเป่าหายไป
บอกว่าจะไปหาหม่ามี๊
ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าสื้อสื้ออยู่ที่ไหน เสี่ยวเป่าห้ามเป็นอะไรไปนะ
……
ตั้งแต่ครั้งก่อนที่เกือบจะเปิดเผยตัวเองต่อหน้าจิ้นเฟิงเฉิน ซูชิงหยิงก็ไม่ได้ไปหาเขาอีกเลย เพราะกลัวว่าตัวเองจะแสดงอะไรบางอย่างโดยไม่ได้ตั้งใจ
ครั้งนี้ เธอไม่ได้ไปหาจิ้นเฟิงเฉินตรงๆ แต่ไปหาแม่จิ้นที่บ้านจิ้น
ได้ยินคนพูดว่า ทุกวันนี้แม่จิ้นใช้ความพยายามอย่างมากในการจับคู่ลูกชายคนโตกับหลี่หยวนหยวนคนนั้น
ถึงแม้จะล้มเหว
แต่สิ่งนี้ทำให้ซูชิงหยิงรู้สึกไม่สบายใจมาก
ทั้งๆที่แม่จิ้นเคยพูดว่า เธอเหมาะสมกับจิ้นเฟิงเฉินที่สุด และเหมาะสมกับการเป็นลูกสะใภ้ของตระกูลจิ้น แต่ทำไมยังจับคู่จิ้นเฟิงเฉินกับหลี่หยวนหยวนละ？
หรือว่ารู้สึกว่าเธอหลอกง่าย เลยอยากแกล้งเธอเหรอ？
ครั้งนี้ เธอต้องถามตรงหน้าให้ชัดเจน
ตอนซูชิงหยิงเพิ่งถึงบ้านจิ้น หลี่หยวนหยวนก็อยู่
พอผู้หญิงทั้งสองเจอกัน ถึงแม้จะทักทายด้วยความมีมารยาท แต่เพราะรู้ความคิดของฝ่ายตรงข้ามชัดเจน ดังนั้นแอบมองไม่ถูกกัน
แต่แม่จิ้นกลับทำตัวไม่ถูก เธอยิ้มแห้งถามว่า ：“ชิงหยิง ทำไมเธอถึงมีเวลามาเนี่ย？”
ซูชิงหยิงยิ้ม “งานที่บริษัทจัดการเสร็จแล้ว คิดอยู่ว่าไม่ได้มาหาคุณลุงกับคุณน้ามานานแล้ว ก็เลยมาค่ะ”
“แบบนี้นี่เอง”แม่จิ้นฝืนยิ้ม สายตามองไปที่หลี่หยวนหยวนด้วยความอึดอัด
ซูชิงหยิงเห็น พูดอย่างเปิดเผย：“ ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าคุณหลี่ก็อยู่”
“เธอก็มาหาฉัน รับนั่งสิ”
ซูชิงหยิงนั่งลง บนใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อยและการแต่งหน้าที่ละเอียดอ่อนซึ่งดูอ่อนโยนและน่าพอใจ
บรรยากาศทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ไม่มีใครพูดก่อน
สักพัก หลี่หยวนหยวนลุกขึ้นพูดว่า：“ คุณน้า หนูกลับไปก่อนนะ ไว้วันอื่นค่อยมาเยี่ยมน้านะ”
“จะกลับแล้วเหรอ” แม่จิ้นก็ลุกขึ้นตาม
หลี่หยวนหยวน“อืม”เสียงหนึ่ง
แม่จิ้นก็ไม่ได้บอกให้เธออยู่ต่อ“ งั้นระหว่างทางเธอไประวังหน่อยนะ”
รอหลี่หยวนหยวน ออกไป ซูชิงหยิงค่อยพูดว่า：“ คุณน้า คุณดูเหมือนว่าชอบคุณหลี่มาก”
“ใช่เหรอ？”แม่จิ้นยิ้ม“ ฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน”
“หนูได้ยินว่าช่วงนี้คุณน้าจับคู่คุณหลี่กับเฟิงเฉิน จริงเหรอคะ？”
“อ๋า？”แม่จิ้นทำตัวไม่ถูก ทันใดนั้นไม่รู้จะตอบยังไง
เมื่อก่อน เธอรู้สึกว่าซูชิงหยิงเก่งมากจริงๆ เหมาะสมกับเฟิงเฉิน แต่เพราะเรื่องพวกนั้นที่เกิดก่อนหน้านี้ ทำให้เธอมีความเข้าใจลึกมากขึ้นต่อเธอ
นิสัยที่เธอทำเรื่องแล้วใจร้อนไม่นึกถึงผลที่ตามมา ไม่เหมาะสมกับเฟิงเฉิน
ดังนั้นเธอจึงเปลี่ยนเป้าหมายเป็นหลี่หยวนหยวน
“คุณน้า ทำไมคุณน้าไม่พูดแล้วละ？”
ได้ยิน แม่จิ้นมีสติกลับมา เห็นรอยยิ้มจาง ๆ ของซูชิงหยิงมีความรู้สึกเย็นที่อธิบายไม่ได้อยู่ข้างหลัง
เธอรีบบีบรอยยิ้มออกมา พูดว่า：“ฉันก็อยากให้เฟิงเฉินรู้จักคนไว้ไม่กี่คน ค่อยรู้ว่าใครที่เหมาะสมกับเขาที่สุด”
“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง”ซูชิงหยิงทำท่าทางเข้าใจ
จากนั้น เธอตั้งใจถอนหายใจด้วยความทำอะไรไม่ได้ “หนูยังนึกว่าคุณน้าจะสนับสนุนหนูอีก”