ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 277 ผมจะไปหาหม่ามี๊ ！
บทที่ 277 ผมจะไปหาหม่ามี๊ ！
“สนับสนุน ฉันสนับสนุนเธอแน่นอน”
พูดอันนี้เสร็จ แม่จิ้นรีบพูดต่อว่า ：“ชิงหยิง เธอนั่งลงก่อน ฉันไปเทน้ำชาให้เธอ”
อย่างน้อยอายุของเธอก็วางอยู่ที่นั้น ทำไมจะดูไม่ออกว่าซูชิงหยิงที่จริงแล้วมาถามความผิด ？
เมื่อก่อนยังรู้สึกเธอดีนักดีหนา ตอนนี้แค่รู้สึกทำไมถึงไม่รู้เรื่องขนาดนี้？
แม่จิ้นแอบถอนหายใจ เดินก้าวใหญ่ไปที่ห้องครัว
ซูชิงหยิงเห็นแม่จิ้นเดินเข้าห้องครัว ทันใดนั้นก็เก็บรอยยิ้มบนใบหน้าทันที สีหน้าเปลี่ยนมืดมน
แม่จิ้นคนนี้ปากบอกสนับสนุน ที่ในใจจริงๆเลือกคนอื่นไปตั้งนานแล้ว
ซูชิงหยิงหรี่ตา คิดว่าเจียงสื้อสื้อไปแล้ว ตัวเองก็จะมีโอกาส แต่ตอนนี้ดูแล้วมันไม่แน่
เธอต้องทำอะไรสักอย่างถึงจะได้
ตอนกำลังคิดแบบนี้ เสียงหัวเราะร่าเริงดังมาจากทางสวนหลังบ้าน
เป็นเสียงของเสี่ยวเป่า
ตาของซูชิงหยิงสว่างทันที เจียงสื้อสื้อกระหรี่นั้นสามารถเข้าสายตาของเฟิงเฉินได้ ก็เป็นเพราะความชอบของเสี่ยวเป่าไม่ใช่เหรอ？
ถ้าเธอได้ใจของเสี่ยวเป่า งั้นเฟิงเฉินก็จะเธอใช่ไหม？
แม่ประเสริฐเพราะลูกรวยเหตุผลนี่ไม่ใช่เหรอ？
พอคิดแบบนี้ ทันใดนั้นซูชิงหยิงมีความคิด เธอลุกขึ้นเดินไปที่สวนหลังบ้าน
หลังบ้าน เสี่ยวเป่ากำลังตีแบดมินตันกับพ่อบ้านอยู่ แม้ว่าเขาจะตัวเล็ก แต่ก็ตีได้เป็นท่าเป็นทาง
ซูชิงหยิงเดินไป ยิ้มแล้วถาม：“เสี่ยวเป่า น้าขอเล่นด้วยได้ไหม？”
เสี่ยวเป่าไม่ได้ตอบและไม่ได้ปฏิเสธ แต่ถามว่า ：“น้าตีเป็นเหรอ？”
“เป็นสิ อีกอย่างยังเก่งมากด้วยนะ”
“จริงเหรอ？” เสี่ยวเป่าไม่เชื่อ
ซูชิงหยิงยิ้ม“ ตีกับน้าก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ”
เสี่ยวเป่าให้พ่อบ้านเอาไม้แบดให้ซูชิงหยิง จากนั้นตีกับเธอขึ้นมา
หลังจากตีไม่กี่ครั้ง เสี่ยวเป่าพูดด้วยความฝืนว่า：“น้าเก่งจริงๆ แต่……”
เสี่ยวเป่าหยุด“ ไม่เก่งเท่าหม่ามี๊ของผม”
พอได้ยิน“หม่ามี๊”สองคำนี่ รอยยิ้มบนใบหน้าของซูชิงหยิงก็เกรงแข็งทันที แต่เร็วมากก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ยิ้มแล้วถามว่า：“เสี่ยวเป่า ลูกรู้ไหมว่าน้าสื้อสื้อของลูกไปไหนแล้ว？น้าไม่เห็นเธอตั้งนาน”
“หม่ามี๊ไปทำงานนอกสถานที่”
“ไปทำงานนอกสถานที่？”ซูชิงหยิงตั้งใจยักคิ้วด้วยความตกใจ “ทำไมน้าได้ยินว่าเธอไปจากเมืองจิ่นแล้วละ？”
ถึงแม้เสี่ยวเป่ายังเด็ก แต่ไม่ได้แสดงว่าไม่รู้เรื่อง หน้าที่เล็กของเขาขมวด ไล่ถามว่า ：“น้าพูดอะไรนะ ？”
ใต้ตาของซูชิงหยิงมีความร้ายฉายผ่าน สีหน้าเสแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไร พูดว่า：“น้าได้ยินว่า น้าสื้อสื้อของลูกแยกทางกับพ่อของลูกแล้ว คนก็ออกจากเมืองจิ่นแล้ว”
“เป็นไปไม่ได้！”เสี่ยวเป่าตะโกนเสียงดัง“เป็นไปไม่ได้ที่หม่ามี๊จะเลิกลากับแดดดี๊ น้าโกหกผม”
ซูชิงหยิงก็ไม่โกรธ ยิ้มแล้วพูดว่า：“ถ้าลูกไม่เชื่อสามารถโทรถามพ่อหรือลุงก็ได้นะ อ่อ ไม่ใช่สิ พวกเขาต้องพูดว่าออกไปทำงานนอกสถานที่แน่ๆเลย”
เสี่ยวเป่าจ้องมองเธอด้วยความโกรธ “ ผมไม่เชื่อน้าหรอก น้าเป็นคนร้าย！”
“ผมไม่ตีกับน้าละ”
เสี่ยวเป่าโยนไม้แบดทิ้ง หันไปวิ่งเข้าบ้าน
“คุณชายน้อย”พ่อบ้านเหลือบตามองซูชิงหยิงด้วยความไม่พอใจ จากนั้นวิ่งไล่ตามไป
ซูชิงหยิงเดินไปเก็บไม้แบดขึ้นมา มุมปากค่อยๆยิ้มด้วยความได้ใจ
คราวนี้ เจียงสื้อสื้อก็จะหายไปจากตำแหน่งในใจของเสี่ยวเป่าแล้วสิ
……
แม่จิ้นถือชาออกมาจากห้องครัว เห็นซูชิงหยิงไม่อยู่ห้องรับแขก กำลังสงสัย ก็เห็นเสี่ยวเป่าวิ่งออกมา
“เสี่ยวเป่า……”
เธอเรียกคำหนึ่ง แต่เสี่ยวเป่าก็เหมือนไม่ได้ยิน ก้มหัววิ่งขึ้นไปชั้นบน
นี่เกิดอะไรขี้น？
แม่จิ้นขมวดคิ้ว ในเวลานี้พ่อบ้านเข้ามา เธอรีบถามว่า：“เสี่ยวเป่าเป็นอะไร？”
พ่อบ้านเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้อย่างละเอียดให้แม่จิ้นฟัง
แม้จิ้นได้ยิน สีหน้าดูแย่เล็กน้อย ซูชิงหยิงคนนี้ทั้งๆที่รู้ว่าเจียงสื้อสื้อมีความสำคัญต่อหัวใจของเสี่ยวเป่ามากแค่ไหน ยังจงใจพูดคำพวกนั้นกระตุ้นเสี่ยวเป่า แยกแยะไม่ออกจริงๆ！
“คุณน้า”
ซูชิงหยิงเดินเข้ามา
“ชิงหยิง เธอไปพูดคำพวกนั้นกับเสี่ยวเป่าได้ยังไง？”แม่จิ้นจ้องมองเธอด้วยความไม่พอใจ
ซูชิงหยิงเหลือบตามองพ่อบ้าน คนข้างหลังรีบก้มหน้าลง
ดวงตากระพริบ เธอย้อนถามด้วยสีหน้าบริสุทธิ์ว่า：“คุณน้า หนูพูดอะไรผิดเหรอคะ？”
“ก็บอกเรื่องเจียงสื้อสื้อให้เสี่ยวเป่าไง”
“นั่นเป็นความจริงไม่ใช่เหรอคะ？”
แม่จิ้นสำลัก
ซูชิงหยิงยิ้มเบาๆ“ คุณน้า พอเป็นแบบนี้ เสี่ยวเป่าก็จะเข้าใจเองว่าเจียงสื้อสื้อไม่เอาเขา เขาก็จะค่อยๆลืมไป ถึงเวลานั้นก็จะยอมรับคนอื่น”
ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็เหมือนว่าไม่ผิด
สีหน้าของแม่จิ้นก็ค่อยๆผ่อนคลายลง แต่ก็ยังพูดว่า ：“ต่อไปอย่าพูดเรื่องพวกนั้นกับเด็ก”
ซูชิงหยิงยิ้ม“ หนูรู้แล้ว คุณน้า”
ยังไงสิ่งที่ควรพูดก็พูดแล้ว ไม่มีต่อไปอีก
……
พอเสี่ยวเป่าวิ่งเข้าห้องไป ก็รีบโทรหาจิ้นเฟิงเหรา
“เสี่ยวเป่า มีเรื่องอะไร？”
“ลุงเฟิงเหรา หม่ามี๊ของผมละ？”
พอจิ้นเฟิงเหราได้ยินเขาถามถึงเจียงสื้อสื้อ รีบยืดตัวตรง ตอบกลับมา ：“ ลุงบอกลูกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าหม่ามี๊ของลูกไปทำงานนอกสถานที่？”
พวกเขาจะต้องบอกว่าไปทำงานนอกสถานที่
คำพูดของซูชิงหยิงดังขึ้นข้างหู เสี่ยวเป่าส่ายหัว ถามว่า ：“ลุงเฟิงเหรา ลุงไม่ได้โกหกผมใช่ไหม？”
“แน่นอนสิไม่ได้โกหก”จิ้นเฟิงเหรายังไม่สังเกตว่าเขาผิดปกติ กล่อมอย่างอดทนว่า ：“แค่ลูกเชื่อฟังเป็นเด็กดี กินข้าวดีดี หม่ามี๊ของลูกก็จะกลับมาเร็วมาก”
เสี่ยวเป่าเงียบสักพัก แล้วค่อยถามว่า：“ลุงเฟิงเหรา หม่ามี๊ของผมไม่เอาผมกับแดดดี๊แล้วใช่ไหม？”
“ไม่ใช่ เธอจะไม่เอาพวกนายได้ยังไง？”
“งั้นทำไมเธอนานขนาดนี้แล้วยังไม่กลับมา？”
“งานของเธอเยอะ ยังจัดการไม่เสร็จ จะกลับมาได้ยังไง？”
เสี่ยวเป่าได้ยิน แล้วนึกถึงคำพูดของซูชิงหยิง อารมณ์ก็ขึ้นมาทันที ตะโกนพุ่งใส่จิ้นเฟิงเหราทางโทรศัพท์：“ลุงเฟิงเหรา ลุงโกหกผมใช่ไหม？ หม่ามี๊ของผมไม่ใช่ไปทำงาน คือไม่เอาพวกเราแล้วใช่ไหม？”
คราวนี้จิ้นเฟิงเหรารู้สึกผิดปกติ รีบกล่อมว่า：“ เสี่ยวเป่า เด็กดี ลุงเฟิงเหราไม่ได้โกหกลูก หม่ามี๊ของลูกไปทำงานนอกสถานที่จริงๆ”
“ผมจะไปหาหม่ามี๊！”
พอคำนี้ออกมา โทรศัพท์ก็โดนตัดสาย
“เสี่ยวเป่า เสี่ยวเป่า……”
จิ้นเฟิงเหรามองไปที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ดับลง มีความรู้สึกไม่ดีในใจ
เขารีบหยิบเสื้อคลุม รีบออกไปจากบริษัท
ตอนเขากลับมาถึงบ้าน รีบไปชั้นบนหาเสี่ยวเป่า กลับพบว่าเสี่ยวเป่าไม่อยู่ในห้อง
แย่แล้ว ！ไม่ใช่ว่าวิ่งออกไปหาพี่สะใภ้นะ？
จิ้นเฟิงเหราวิ่งลงไปชั้นล่างอย่างรีบร้อน หาแม่“ แม่ เสี่ยวเป่าละ？”
สีหน้าของแม่จิ้นมึนงง“ อยู่ชั้นบนไม่ใช่เหรอ？”
“ไม่อยู่นิ”
เห็นสีหน้าของเขาผิดปกติ แม่จิ้นรีบถามว่า：“ นี่เกิดอะไรขึ้น？”
“เสี่ยวเป่าโทรหาผม บอกว่าจะไปหาพี่สะใภ้”
แม่จิ้นขมวดคิ้ว“ เจียงสื้อสื้อ？”
จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า“ ใช่”
ตรงหน้าแม่จิ้นมืด ตัวเสไปเสมา ถ้าไม่จิ้นเฟิงเหราจับเธอไว้ทัน คนล้มลงไปตั้งนานแล้ว
เธอเห็นจิ้นเฟิงเหรายังยืนอยู่ รีบพูดว่า：“ ยังไม่รีบไปหาเสี่ยวเป่าอีก！”
จิ้นเฟิงเหราค่อยมีปฏิกิริยามา เรียกพ่อบ้านดูแลแม่ดีดี จากนั้นวิ่งออกจากบ้านไปหาเสี่ยวเป่า