ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 279 ค่าไถ่
บทที่ 279 ค่าไถ่
ลักพาตัว？
จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว เขานิก็คิดเหมือนที่ตัวเองคิด
เด็กคนหนึ่งที่อายุแค่ 5 ขวบ คนเยอะขนาดนั้นตามหา แทบจะหาทั่วเมืองจิ่น ก็ไม่เห็นเงาแม้แต่นิด
มีเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถอธิบายได้ นั้นก็คือโดนคนพาไป
สำหรับการลักพาตัว เก็บไว้ดีกว่า อย่าไปพูดถึงเลย
“พี่ พี่พูดสิ”โทรศัพท์ทางนั้นจิ้นเฟิงเหราพูด
เขามีสติกลับมา พูดเสียงทุ่มว่า ：“ลองหาดูอีกที ถ้ายังหาไม่เจอก็แจ้งตำรวจ”
“แต่ยังไม่ถึง 24 ชั่วโมง ตำรวจรับแจ้งเหรอ？”
“รับดิ”
จิ้นเฟิงเฉินวางสายไป สายตามืดมนมองไปทางไหล ถ้าเป็นลักพาตัว เวลานี้ผู้ลักพาตัวก็น่าจะโทรมาแล้ว
ตอนกลางคืน 10โมง โทรศัพท์ของบ้านจิ้นก็ดังขึ้นกะทันหัน ทำให้พ่อจิ้นและแม่จิ้นตกใจกันใหญ่
“ดึกขนาดนี้แล้ว ใครโทรมาเนี่ย？”แม่จิ้นพูดพึมพำด้วยความสงสัย
พ่อบ้านทางนู้นรับโทรศัพท์ “สวัสดีครับ บ้านจิ้นครับ ไม่ทราบว่าเป็นใครครับ？”
“เด็กอยู่ในมือของเรา ถ้าอยากให้เด็กปลอดภัย ก็เอาเงินมาแลก”
เสียงมืดมนดังมาจากโทรศัพท์ และใบหน้าของพ่อบ้านก็ซีดเหมือนกระดาษทันที และดวงตาคู่หนึ่งจ้องไปที่แม่จิ้นที่กำลังจะเดินมา“ ท่านหญิงเกิด……เกิดเรื่องแล้ว！”
แม่จิ้นเห็นสีหน้าเขาผิดปกติ รีบแย่งโทรศัพท์มา “ฮัลโหล ใช่เสี่ยวเป่าไหม？”
“เด็กอยู่ในมือของเรา……”
พอได้ยินคำนี้ สีหน้าของแม่จิ้นก็ซีดขาว อารมณ์ใจร้อนพูดว่า ：“นายเป็นใคร ？ตกลงนายอยากทำอะไรกับเสี่ยวเป่า？”
เห็นสถานการณ์ พ่อจิ้นก็รีบตามมา“ เป็นอะไร？ เกิดอะไรขึ้น？”
แม่จิ้นวางโทรศัพท์ลงด้วยความเหม่อลอย สมองเต็มไปด้วยคำพูดของฝ่ายตรงข้าม
“ตอนนี้เด็กปลอดภัย เราแค่ต้องการเงิน ขอแค่เงินมาถึงมือ เด็กก็จะกลับไปอย่างปลอดภัย ตรงกันข้าม เหอะเหอะ เธอน่าจะรู้จะเกิดอะไรขึ้นกับเด็ก จำไว้ว่าอย่าโทรแจ้งตำรวจ ไม่อย่างนั้นพวกเธออย่าคิดจะได้เจอเด็กอีกต่อไปเลย ”
“ตกลงเป็นอะไร？”พ่อจิ้นถามอีกรอบด้วยความใจร้อน
“คุณท่าน คุณชายน้อยโดนลักพาตัวไป” พ่อบ้านที่อยู่ข้างพูดเสียงเบา
“ลักพาตัว？”สีหน้าของพ่อจิ้นเปลี่ยนทันที “ทำไมถึงโดนลักพาตัวละ？เสี่ยวเป่าไม่ใช่……”
คำพูดยังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินพ่อบ้านตกใจพูดว่า：“ ท่านหญิง！”
……
จิ้นเฟิงเฉินและจิ้นเฟิงเหรารู้ข่าวรีบกลับมาบ้าน
เรื่องที่พวกเขากังวลก็ยังเกิดขึ้น
กลับมาถึงบ้าน หมอครอบครัวกำลังตรวจร่างกายให้แม่จิ้น
“คุณหญิงจิ้นไม่เป็นอะไรมาก แค่ปราสาทถูกกระตุ้น กระตุ้นแรงเกินไปเลยทำให้เป็นลม”
คำพูดของหมอทำให้ใจของทุกคนสงบนิ่งลง
“คุณหญิงจิ้นเองเป็นโรคความดันโลหิตสูง ทางที่ดีอย่าทำให้เธอรับอารมณ์ที่รุนแรงอีก ไม่งั้นในครั้งต่อไปเธออาจจะไม่โชคดีขนาดนี้”
หลังจากส่งหมอไป บ้านจิ้นพ่อลูกสามคนเข้าไปห้องสมุด
“พ่อ โจรลักพาตัวบอกอะไรไหม？”จิ้นเฟิงเหราพูดก่อน
“โทรศัพท์แม่นายเป็นคนรับ รายละเอียดพูดว่าอะไรฉันก็ไม่รู้” พ่อจิ้นพูดด้วยสีหน้าที่ตึงเครียด
ตอนนี้คนเป็นลมอีก ตอนนี้ยังไม่รู้โจรลักพาตัวพูดอะไร
“นอกจากจะเอาเงินแล้วจะพูดอะไรได้อีก”
สายตาแหลมคมของจิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองไปที่พ่อจิ้นและจิ้นเฟิงเหราอย่างรวดเร็ว และพูดต่อว่า：“ถ้าโจรลักพาตัวต้องการแค่เงินงั้นก็จัดการได้ง่าย ว่าอีกฝ่ายจะไม่สนชีวิตคน นอกจากเงินจะเอาชีวิตด้วย”
พอได้ยินคำนี้ พ่อจิ้นและจิ้นเฟิงเหราก็ตื่นเต้นกันขึ้นมา
“งั้นทำไงดี ？เราไม่มีวิธีอื่นนอกจากจ่ายเงินให้ไถ่คนมาแล้วเหรอ ？”
ตอนนี้จิ้นเฟิงเหราเสียใจทีหลังมาก ถ้าตอนนั้นเขากลับมาเร็วหน่อย สามารถห้ามเสี่ยวเป่าได้ทันเวลา
จิ้นเฟิงเฉินเงียบไปไม่กี่วิ ค่อยพูดออกมาจากปากสองคำว่า ：“แจ้งความ”
“ห้ามแจ้งความ”
เสียงหนึ่งเสียงดังขึ้นจากหน้าประตู พ่อลูกสามคนต่างหันไปมองกัน
คือแม่จิ้น
ไม่รู้ว่าเธอตื่นขึ้นมาเมื่อไหร่ ตอนนี้ยืนอยู่หน้าประตู
“แม่”
จิ้นเฟิงเหรารีบพุ่งไปประคองเธอ“ทำไมแม่ไม่นอนพัก？ ลุกขึ้นมาทำไม？”
“ถ้าฉันไม่ตื่นขึ้นมา จะได้ไงว่าพวกนายจะแจ้งความ？”แม่จิ้นจ้องตาใส่เขาแวบหนึ่ง
“ไม่แจ้งความ จะทำไรได้？จะส่งเงินไปเหรอ？”จิ้นเฟิงเหราไม่เข้าใจความคิดของแม่จิ้น
“แม่ โจรลักพาตัวพูดอะไรมาใช่ไหม？” จิ้นเฟิงเฉินถาม
“โจรลักพาตัวบอกว่าห้ามแจ้งความ ไม่งั้นเราจะไม่ได้เจอเสี่ยวเป่าอีกต่อไป！”
พอพูดถึงอันนี้ แม่จิ้นก็เหลือบตาทั้งสองข้าง แทบจะสลบลงไปอีก
พ่อจิ้นรีบไปหยิกข้างล่างจมูกของเธอ ขมวดคิ้วแน่น“ เธอไปนอนพักอยู่บนเตียงดีดีไม่ได้เหรอ ？เรื่องของเสี่ยวเป่า เฟิงเฉินกับเฟิงเหราจะหาวิธี”
“เสี่ยวเป่าโดนคนลักพาตัว ฉันจะนอนพักได้ที่ไหนละ！”แม่จิ้นอดไม่ไหวร้องไห้ขึ้นมา
“พวกนายว่าเขาเด็กขนาดนี้ ไม่เคยไปจากเรา พวกนายว่าตอนนี้เขาจะกลัวแค่ไหน ！”
ได้ยินเสียงร้องไห้ของเธอ ผู้ชายทั้งสามก็ไม่สบายใจ
“พี่ ตอนนี้ควรทำยังไงดี？” จิ้นเฟิงเหราถาม
สายตาของจิ้นเฟิงเฉินมืดมน“ รอโทรศัพท์ของโจรลักพาตัว”
ตอนใกล้จะถึง 12 โมง โจรลักพาตัวโทรมาอีกครั้ง
ครั้งนี้โจรลักพาตัวเสนอค่าไถ่ตัวมา
สองร้อยล้าน
จิ้นเฟิงเหรากระโดดขึ้นทันที！ “สองร้อยล้าน？ โจรลักพาตัวคิดว่าเราเปิดธนาคารเหรอ？ง่ายๆก็มีสองร้อยล้านเหรอ？”
“ให้ ！แม้ว่าสองร้อยล้านก็ต้องให้！”
ในใจของแม่จิ้น เด็กสำคัญกว่าเงิน ขอแค่เด็กสามารถกลับมาอย่างปลอดภัย ทรัพย์สินทุกอย่างในบ้านเอาออกไปก็ได้
“แม่！”จิ้นเฟิงเหรามองแม่ด้วยความทำไรไม่ได้ “แม่ แม่รู้ไหม？เงิน บ้านจิ้นมี แต่เงินพวกนั้นวางไว้การลงทุนหมดแล้ว จะเอาสองร้อยล้านกะทันหัน มันไม่ใช่เรื่องธรรมดา”
“ฉันไม่สน ยังไงพวกเธอต้องคิดวิธีหาสองร้อยล้านให้ครบ เอาให้โจรลักพาตัวในเวลาที่กำหนด”
แม่จิ้นเห็นพวกเขาแสดงสีหน้าที่ลำบากใจ ทันใดนั้นความเศร้าโศกก็ขึ้นมา“หรือว่าในใจของพวกนาย เงินสำคัญกว่าเสี่ยวเป่าเหรอ？”
เผชิญการร้องเรียนของแม่ จิ้นเฟิงเหราหัวเราะเยาะ “แม่ เราไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น เราแค่กำลังคิดว่าจะหาเงินให้ครบยังไง”
จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วสักพัก จากนั้นพูดว่า：“ เฟิงเหรา นายไปเตรียมเงินให้เรียบร้อย”
“พี่ พี่จะเอาเงินให้จริงๆเหรอ ？”จิ้นเฟิงเหรามองเขาด้วยความไม่น่าเชื่อ
ตามนิสัยของพี่ชายเขา เป็นไปไม่ได้ที่จะให้โจรลักพาตัวไปง่ายๆ
จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้า มองเขาด้วยความเยือกเย็น ไม่ตอบแต่ถามกลับว่า：“ ไม่งั้น？ นายมีวิธีที่ดีกว่านี่เหรอ？”
“ไม่มี”
จิ้นเฟิงเหราจับจมูกด้วยความไม่รู้จะทำยังไง
“งั้นฉันไปเตรียมเงินก่อน”
จิ้นเฟิงเหราหันตัวจะออกไป จู่ๆจิ้นเฟิงเฉินก็พูดว่า：“ ฉันไปกับนายด้วย”
“อ๋า ？”จิ้นเฟิงเหรามองเขาด้วยความสงสัย
“ถึงบริษัท”
ตอนผ่านข้างๆเขา จิ้นเฟิงเฉินพูดเสียงเบา
จิ้นเฟิงเหรานี่ค่อยเข้าใจมา พี่ชายเขากะจะจะไปจัดการเรื่องนี่ที่บริษัท
เพราะยังไงที่บ้านยังพ่อแม่อยู่ จัดการเรื่องมันยุ่งยากลำบาก
“พ่อ แม่ พวกคุณรออยู่ที่บ้านนะ เร็วมากเสี่ยวเป่าก็จะกลับมา”
พูดจบคำนี้ จิ้นเฟิงเหรารีบตามจิ้นเฟิงเฉินไป