ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 307 จะจัดการได้อย่างรอบคอบ

เวลาที่เจียงสื้อสื้อตื่นมา ก็เป็นตอนบ่ายของวันที่สองหลังจากเกิดเหตุ

เธอลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เข้าตาอันดับแรกเป็นเพดานที่ขาวสะอาด เธอนิ่งอึ้งไปหลายวินาทีถึงรู้สึกตัวขึ้นมาได้ว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล

ความจำค่อยๆกลับคืนมาในสมอง เธอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเกือบจะโดนโจรคนนั้นข่มขืน จากนั้นตัวเองดิ้นรนมาได้จึงรีบวิ่งหนี แต่ประมาทไปจึงกลิ้งลงไปจากบันได

เธอพยายามขยับร่างกายดู

ปวดศีรษะมาก!

ขมวดคิ้วขึ้นมา เธอยกมือไปจับศีรษะ จึงจะพบว่าถูกพันด้วยผ้าชั้นหนึ่ง

จะบาดเจ็บจนรุนแรงขนาดนี้ได้ยังไง?

เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างขมขื่น จากนั้นก็ถอนหายใจออก โชคดีที่ได้กลิ้งลง ไม่นั้นก็คงถูกผู้ชายคนนั้นประสบผลแล้ว

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่อันตรายในเมื่อกี้นี้ เธอก็ยังคงตกใจหวาดผวา

ในวอร์ดนอกจากเธอแล้วไม่มีคนอื่นอีก

มีคนใจดีช่วยเธอแน่เลย

ไม่ทราบว่าตัวเองไม่ได้กลับบ้านมานานขนาดนี้ พวกลุงจางจะเป็นห่วงมากหรือเปล่า

โทรศัพท์ล่ะ?

เธอเช็คดูแล้ว พบว่าอยู่บนโต๊ะข้างเตียง

ดังนั้น เธอเลยพยายามนั่งตัวตรงขึ้นมา

พอดีในเวลานี้ ประตูวอร์ดถูกคนผลักเข้ามาจากข้างนอก

จิ้นเหยิงเฉินเพิ่งเข้ามาก็สังเกตเห็นว่าเธอจะนั่งขึ้นมา จึงรีบวิ่งขึ้นมา”คุณจะทำอะไร?”

เมื่อได้เห็นเขา เจียงสื้อสื้อประหลาดใจมาก”เฟิงเฉิน”

จิ้นเฟิงเฉินให้เธอนอนไว้ให้ดี และขมวดคิ้วขึ้นมา”คุณจะขยับไปทำอะไรล่ะ?”

“ฉันก็แค่อยากจะหยิบโทรศัพท์”สายตาของเจียงสื้อสื้อมองไปที่โทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง

จิ้นเฟิงเฉินคืนโทรศัพท์ให้เธอ”คุณเอาโทรศัพท์ไปทำอะไร?”

“โทรให้ที่บ้านไง กลัวว่าพวกเขาจะเป็นห่วง”เจียงสื้อสื้อจับโทรศัพท์ไว้ในมืออย่างแน่น และยิ้มให้เขา”แต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้ว”

เขาอยู่ที่นี่ นั้นก็หมายความว่าคนในบ้านล้วนรู้เรื่องของเธอแล้ว

“คุณเพิ่งไปธุระต่างประเทศเมื่อเช้านี้ไม่ใช่หรือ?ทำไมถึงกลับมาแล้วล่ะ?”เจียงสื้อสื้อยังนึกว่าเป็นเมื่อวาน

“ผ่านไปวันหนึ่งแล้ว ฉันไปธุระเมื่อวาน”

จิ้นเฟิงเฉินช่วยปรับความเร็วของนํ้าเกลือให้เธอ พูดต่อว่า”คุณสามารถบอกกับฉันได้ไหมว่า ตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“ก็คือว่า……”

“จ๊อกๆ”

เจียงสื้อสื้อเพิ่งคิดจะพูด จู่ๆท้องก็ส่งเสียงขึ้นมา

เดิมทีหน้าที่ยังซีดอยู่นั้นก็แดงขึ้นจางๆ เธอมองไปที่เขาอย่างเขินอาย”ฉันรู้สึกหิวข้าวแล้ว และก็หิวน้ำด้วย”

ตั้งแต่เมื่อวานได้เกิดเหตุจนถึงตอนนี้ เธอยังไม่ได้ทานข้าวใดๆ ยิ่งอย่าไปพูดถึงว่าน้ำเลย

“ฉันสั่งให้ที่บ้านต้มข้าวต้มส่งมาให้”

จิ้นเฟิงเฉินเทน้ำไปด้วยพูดไปด้วย เขาหยิบหลอดวางเข้าไปในแก้วน้ำ จากนั้นให้เธอใช้หลอดดูดน้ำ

เธอดื่มน้ำลงไปอึกใหญ่ จากนั้นหัวเราะพูดเล่นว่า”เมื่อก่อนฉันเคยเห็นคนที่คลอดลูกออกมา ก็ได้นอนดื่มน้ำอยู่บนเตียงแบบนี้แหละ”

เมื่อได้ยิน”ลูก”คำนี้ สายตาของจิ้นเฟิงเฉินเปล่งประกายออกมา แต่เจียงสื้อสื้อไม่ได้สังเกต พึมพำต่อว่า”ตามจริงฉันก็สามารถนั่งตัวตรงขึ้นมาดื่มนะ”

“จะนั่งตรงขึ้นมาหรือ?”จิ้นเฟิงเฉินถามอย่างอ่อนโยน

“เออ”

จิ้นเฟิงเฉินประคองเธอขึ้นมา และนำหมอนใส่ทับไว้ในด้านหลังของเธอ

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว”ทำไมฉันรู้สึกว่าปวดท้องเล็กน้อยล่ะ?”

จิ้นเฟิงเฉินกำฝ่ามือไว้อย่างแน่น จากนั้นก็ปล่อยมือออกทันที และเงยหน้าขึ้นมามองเธอ มีคำสามคำเปล่งออกมาจากปากของเขาอย่างราบเรียบ”ประจำเดือน”

“อ๊ะ?”เจียงสื้อสื้อนิ่งอึ้งอยู่กับที่ จากนั้นก็รู้สึกตัวมาได้ สีหน้าแดงก่ำขึ้นมา”ที่จริงเป็น……เป็นประจำเดือนนี่เอง”

“ฮิฮิ”เธอยิ้มแหยๆ

เธอทำให้เขาต้องลำบากใจมาพูดคำสามคำนี้ออกมาด้วย

“ศีรษะยังปวดอยู่หรือเปล่า?”จิ้นเฟิงเฉินถาม

“มีอีกนิดนึง”เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว”ยังวิงเวียนอยู่นิดนึง”

“ขอโทษ ฉันไม่ได้ดูแลคุณให้ดี”

เจียงสื้อสื้อเห็นสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความละอายใจ จึงรีบพูดว่า”นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ ต้องโทษฉันเอง ไม่ควรไปเชื่อคำพูดของเจียงนวลนวล และวิ่งมาที่โรงพยาบาล ไม่นั้นก็จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอก”

“เจียงนวลนวล?”สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินจริงจังขึ้นมา”เธอให้คุณมาที่โรงพยาบาลหรือ?”

“ใช่ไง เธอบอกว่า……”เจียงสื้อสื้อลังเลไปสักครู่”เธอบอกว่าเธอรู้เด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน ดังนั้นฉันเลยมาที่โรงพยาบาล”

เรื่องที่เธอเคยคลอดลูกนั้น เขาก็ได้รู้แล้ว ตัวเองก็ไม่จำเป็นที่จะปิดบังเรื่องทุกอย่างต่อเขาแล้ว

เฟิงเหยาบอกว่าเจียงนวลนวลปฏิเสธว่าเธอได้เรียกสื้อสื้อมาที่โรงพยาบาล เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนั้นพูดโกหก

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเขาผิดปกติ เจียงสื้อสื้อถามด้วยความเป็นห่วงเขา”เฟิงเฉิน คุณเป็นไรเหรอ?”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินเสียงจึงฟื้นสติกลับมา มองไปที่เธอ”สื้อสื้อ คุณเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อวานให้ฉันฟังหน่อย”

“โอเค”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า จากนั้นเล่าเรื่องเมื่อวานให้เขาฟังอย่างละเอียด

พอจิ้นเฟิงเฉินฟังเสร็จ รู้สึกตกใจมาก”คุณแน่ใจว่าผู้ชายคนนั้นเป็นโจรที่ยิงปืนใส่คุณในวันนั้นเหรอ?”

“ใช่แล้ว ก็คือเขานั่นเอง”เจียงสื้อสื้อก็คาดไม่ถึงว่าเป็นคนนั้นเช่นกัน”เขาปลอมตัวเป็นหมอ ถ้าไม่ใช่ว่าตอนหลังเขาถอดหน้ากันออก ฉันก็จำเขาไม่ได้เช่นกัน”

“แล้วเขาได้ทำร้ายคุณตรงไหนไหม?’

ฟังที่เธอพูดมาว่าผู้ชายคนนั้นมีความโลภต่อเธอ จิ้นเหิงเฉินก็โกรธขรึมมากๆ อยากจะฆ่าผู้ชายคนนั้น

“เขาไม่ได้บรรลุผล”เจียงสื้อสื้อนึกว่าสถานการณ์ในตรงนั้น ร่างกายก็เริ่มสั่นขึ้นมา”ถ้าหาก……ถ้าหากไม่ใช่ว่าฉันกลิ้งลงไป ยังไม่รู้ว่าต้องเผชิญกับเรื่องที่น่ากลัวขนาดไหน”

เมื่อเห็นลักษณะที่หวาดกลัวภายหลังของเธอ จิ้นเฟิงเฉินสงสารและเป็นห่วงเธอย่างยิ่ง จึงรีบขึ้นไปกอดเธอไว้ และพูดปลอบใจด้วยเสียงที่อ่อนโยน”ปลอดภัยแล้วนะ ล้วนผ่านไปแล้ว”