ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 309 ไม่มีใครกล้ารังแกคุณ

พอได้ยินเช่นนี้ เจียงเจิ้งมองไปทางเสิ่นซูหลัน สีหน้ายังคงแย่อยู่”เธอเองยอมไหมล่ะ”

“แม่”

เจียงนวลนวลส่งสายตาสะกิดเสิ่นซูหลัน

แม่ คุณต้องไปแน่นอน ต้องไปดูว่าเจียงสื้อสื้อมีท่าทางยังไง อย่างนี้พวกเราถึงสามารถทำการวางแผนต่อไป

เสิ่นซูหลันรับรู้สายตาของเธอ จึงพยักหน้าแสดงให้เห็นว่าตัวเองรับรู้แล้ว จากนั้นมองไปที่เจียงเจิ้น พูดอย่างไม่เต็มใจ”ฉันไปกับคุณ เพื่อมิให้ใครบางคนมากล่าวว่าแม่เลี้ยงอย่างฉันนี่มันไร้น้ำใจ”

สีหน้าของเจียงเจิ้นจึงค่อยๆกลับสู่มาเป็นสภาพเดิม แต่ยังคงพูดอย่างโกรธ”แกโตจนป่านนี้แล้ว นวลนวลยังรู้เรื่องรู้ราวกว่าคุณอีกเลย”

เจียงนวลนวลยิ้มอ่อนๆ มองขึ้นไปแล้วเป็นคนน่ารักและรู้เรื่องรู้ราวจริงๆ

แน่นอนมีข้อแม้ว่าถ้าเธอไม่ทำสิ่งที่เลวร้ายเหล่านั้น

ดังนั้น เจียงเจิ้นเลยพาเสิ่นซูหลันไปเยี่ยมเจียงสื้อสื้อ

สำหรับการมาเยี่ยมของพวกเขา เจียงสื้อสื่อไม่มีสีหน้าที่ดีต่อพวกเขาเลย เพียงแค่มองพวกเขาตาเดียว จากนั้นก็เอียงหน้าไปอีกข้างหนึ่ง ไม่ยอมมองพวกเขาอีก

ท่าทีของเธอ ทำให้เจียงเจิ้นและเสิ่นซูหลันไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่เนื่องจากจิ้นเฟิงเฉินอยู่ด้วย เลยไม่กล้าตำหนิเธออะไร เพียงแต่ต้องทนไว้

“สื้อสื้อ คุณเป็นไรหรือเปล่า?”แม้ว่าไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง แต่การแสดงออกทางภายนอกยังจะเป็นต้องทำ

เจียงเจิ่นเดินไป และถามด้วยความห่วงใย

เจียงสื้อสื้อถึงจะหันหน้ากลับมา มองเข้าหาเขาด้วยสายตาที่เย็นชา และปรากฏรอยยิ้มที่เยาะเย้ยขึ้นมา”แกยังรู้ว่าต้องมาเยี่ยมฉันหรือ?”

“แก!”เจียงเจิ้นเกือบจะโมโหขึ้นมา แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่าจิ้นเฟิงเฉินก็อยู่ จึงรีบไอออกมาเพื่อปิดบังความโกรธของตัวเอง พยายามแสดงความห่วงใยในฐานะที่เป็นพ่อที่ใจดีออกมา”คุณเป็นลูกสาวของฉัน ฉันก็ต้องมาเยี่ยมคุณอยู่แล้วไง”

เจียงสื้อสื้อมองไปที่เขา แค่รู้สึกว่าการแสดงออกที่หน้าซื่อใจคดของเขาทำให้คนเกลียดชังจริงๆ

แต่เธอยังคงตอบกลับว่า”คุณไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นไรหรอก เพราะผลกรรมของคนบางคนยังไม่ได้มาถึง ฉันยังต้องรอดูอยู่เลย”

ขณะที่พูดคำพูดนี้ เธอเหลือบตาไปมองเสิ่นซูหลัน

เสิ่นซูหลันโมโหขึ้นมา และพูดสอบสวนว่า”เจียงสื้อสื้อ สายตาเมื่อกี้นี้ของแกหมายความว่ายังไง?แกหมายความว่าฉันจะได้รับผลกรรมหรือ?”

เจียงสื้อสื้อขี้เกียจไปมองเธอ พูดอย่างราบเรียบว่า”แกอยากจะคิดเป็นตัวเอง ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงดี”

“แก……”

เสิ่นซูหลันกำลังจะด่าต่อ เจียงเจิ้นก็รีบตวาดใส่เธอ”หุบปาก!ประธานจิ้นอยู่ แกทำตัวให้เหมาะสมหน่อย”

เสิ่นซูหลันต้องทนความโกรธลงไป แต่ยังไม่พอใจอีก จึงต้องพูดเยาะเย้ยเธอในทางอ้อม”สื้อสื้อ แกนี่ถือว่าโชคดีนะ ยังไม่ค่อยโตมันไม่ค่อยทำร้ายร่างกายสักเท่าไหร่ แต่นวลนวลก็ไม่เหมือนกันแล้ว ท้องใหญ่ขนาดไหนถึงจะแท้ง ทำร้ายร่างกายหรือเกิน ยังไม่ทราบว่าเมื่อไหร่ถึงจะฟื้นฟูกลับมาได้เลย”

เธอนึกว่าเจียงสื้อสื้อรู้ว่าตัวเองแท้ง เลยตั้งใจที่จะพูดถึงเรื่องเจ็บแสบของเธอ

แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าเจียงสื้อสื้อไม่รู้เรื่องนี้ เพราะจิ้นเฟิงเฉินสั่งให้ทุกคนล้วนปิดบังเธอ ไม่อยากให้เป็นได้รับความทรมานจากการสูญเสียลูกไป

ดังนั้นเจียงสื้อสื้อจึงมึนงงมาก”แกพูดอะไรอยู่?ทำไมฉันฟังไม่รู้เรื่องเลย?”

เสิ่นซูหลันอึ้งทันที”แกไม่รู้หรือ?แก……”

“เธอไม่รู้”จู่ๆจิ้นเฟิงเฉินก็พูดขึ้นมาขัดจังหวะพูดของเธอ เขาเดิมขึ้นไป บังสายตาที่พวกเขามองไปทางเจียงสื้อสื้อ พูดด้วยเสียงที่เย็นชา”พวกแกเยี่ยมเยียนเสร็จยัง?เยี่ยมเสร็จก็กลับได้แล้ว”

“ไม่ ฉันต้องพูดให้จบ”เสิ่นซูหลันไม่สนอะไรทั้งนั้น เธอใจร้อนขึ้นมา เพราะเธอคาดไม่ถึงว่าเจียงสื้อสื้อยังไม่รู้ว่าตัวเองเสียลูกไป

เธอจะไม่รู้ได้ยังไงล่ะ?

เธอจะต้องให้เจียงสื้อสื้อได้รับความทุกข์ทรมานที่นวลนวลเคยชิมมา

“คุณหญิงเจียง!”จิ้นเฟิงเฉินตวาดใส่เธอ ทำตาหยีขึ้นมาอย่างอันตราย”เชิญพวกแกออกไป”

ภายใต้สายตาที่ข่มขี่ของเขา เสิ่นซูหลันเพียงแต่ต้องกลืนคำพูดกลับมาในท้อง และพูดอย่างไม่เต็มใจ”นั้นวันหลังฉันค่อยมาเยี่ยมเธออีก”

“ประธานจิ้น ขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งที่คุณมาดูแลสื้อสื้อให้ฉันนะครับ”เจียงเจิ้นพูดอย่างเกรงใจ

มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินปรากฏความเยาะเย้ยขึ้นมา”สื้อสื้อเป็นภรรยาของฉัน ฉันดูแลเธอเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผล”

ทันใดนั้นเจียงเจิ้นรู้สึกว่าค่อนข้างจะเก้อเขิน เพียงต้องพูดอย่างไม่เต็มใจ”ท่านประธานจิ้นพูดถูกต้องครับ”

จากนั้น เขาก็หันมาพูดกับเจียงสื้อสื้อว่า”สื้อสื้อ เดี๋ยววันหลังพ่อค่อยมาเยี่ยมคุณใหม่นะ”

“ไม่ต้องมาแล้ว”เจียงสื้อสื้อปฏิเสธเขาโดยตรง

“คุณนี่นะดื้อจริงเลย!”เจียงเจิ้นโกรธขึ้นมาเล็กน้อย

เจียงสื้อสื้อหันหัวไปอีกด้านหนึ่ง ไม่อยากเห็นพวกเขา

เจียงเจิ้นและเสิ่นซูหลันจนปัญญา จึงต้องออกไป

พอพวกเขาจากไปแล้ว เจียงสื้อสื้อถึงหันมา ดวงตาที่มีเสน่ห์จ้องจิ้นเฟิงเฉินเอาไว้ และถามว่า”คุณมีเรื่องปิดบังฉันใช่ไหม?”

ตามใจแล้วฟังจากคำพูดของเสิ่นซูหลัน เธอก็สังเกตเห็นถึงอะไรบางอย่างแล้ว แต่ไม่กล้าคิดลึกเข้าไป ตอนนี้เธอเชื่อแต่คำพูดของเขาแล้ว

“ไม่มีหรอก คุณอย่าไปฟังพวกเขาพูดไร้สาระ”

จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกว่าจำเป็นที่จะย้ายโรงพยาบาลให้เธอ ไม่นั้นคนในตระกูลเจียงคงต้องฉวยโอกาสมาพูดความจริงให้เธอฟัง

“จริงหรือ?”เจียงสื้อสื้อค่อนข้างจะไม่เชื่อ

จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะออกมา”จริงสิ ฉันจะโกหกคุณไปทำอะไรล่ะ?”

ในเมื่อเขาพูดเช่นนี้แล้ว เจียงสื้อสื้อจึงหัวเราะตามขึ้นมา”โอเค ฉันเชื่อคุณ”

จากนั้น เธอก็หันไปมองนอกหน้าต่าง ทอดถอนใจออกมา”คุณพ่อของฉันนี่ช่างหน้าซื่อใจคดหรือเกิน ถ้าหากไม่ใช่คุณ เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะมาเยี่ยมฉันหรอก”

เธอไม่ได้สังเกตอารมณ์ที่ซับซ้อนภายใต้ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉิน เพียงได้ยินแต่เขาพูดว่า”อย่าไปสนใจพวกเขา ต่อจากนี้ไปคุณก็คนของตระกูลจิ้น ไม่มีใครกล้ามารังแกคุณหรอ”

“อุ๊ย คุณจิ้น เรายังไม่ได้แต่งงานเลย ฉันยังไม่ใช่ภรรยาของคุณเลย”เจียงสื้อสื้อหันหัวมา และเลิกคิ้วใส่เขาอย่างน่ารัก

เขากลั้นหัวเราะไม่อยู่”อีกไม่นานก็เป็นแล้ว”