ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 329 ใส่ให้ฉันดูได้คนเดียว
บทที่ 329 ใส่ให้ฉันดูได้แค่คนเดียว
เพราะว่าร่างกายของเจียงสื้อสื้อยังไม่หายดี จิ้นเฟิงเฉินจึงพาเธอและเสี่ยวเป่ามาห้างสรรพสินค้าแถวบ้าน
แม้จะสู้ห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆ ที่อยู่เมืองไม่ได้ แต่มีของทุกอย่างที่พวกเขาอยากต้องการ
“ในเมื่อจะไปเที่ยวเกาะ พวกเราก็ต้องมีชุดว่ายน้ำ ซื้อหลายๆ ชุดดีกว่า แล้วก็พวกครีมกันแกต้องเตรียมไว้เยอะๆ …..”
เจียงสื้อสื้อเดินและพึมพำเบาๆ
“หม่ามี๊ครับ ผมจะเอาอุปกรณ์ตักทราบ” เสี่ยวเป่าเงยหน้าขึ้น มองเธออย่างคาดหวัง
“ได้สิ เดี๋ยวฉันซื้อให้” เจียงสื้อสื้อลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน
พวกเขาไปร้านชุดว่ายน้ำก่อน ชุดว่ายน้ำหลากหลายแบบ เจียงสื้อสื้อมองจนตาลาย
“ซื้อตัวนี้ดีไหม?” เธอหยิบชุดว่ายน้ำมาสามชุด
จิ้นเฟิงเฉินหรี่ตา แค่นึกภาพเธอจะใส่ชุดนี้แล้วเดินที่ชายหาด ต้องดึงดูดสายตาผู้ชายมากขนาดไหน แค่คิดก็ทำให้เขาไม่พอใจเป็นอยากมาแล้ว
ถ้าใส่ขึ้นมากจริงๆล่ะ?
“ตัวนี้” เขาหยิบชุดว่ายน้ำวันพีชแบบแขนยาว
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “ตัวนี้ดูแก่ ฉันไม่ชอบ”
เป็นสีดำ ใส่แล้วเดินบนชายหดที่มีดวงอาทิตย์ส่องแสง มันน่าเกลียดมาก
“งั้นตัวนี้” เขาเปลี่ยนเป็นสีอื่นแต่ไม่เปลี่ยนแบบ
เจียงสื้อสื้องอปาก “นายชอบชุดแบบนี้ขนาดไหนเนี่ย”
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เข้าใจเขา
จิ้นเฟิงเฉินมองดูรอบๆ ไม่มีคนอื่น แล้วกระซิบข้างหูเธอ “ฉันไม่ชอบที่ผู้ชายคนอื่นมองเธอ”
เจียงสื้อสื้อจ้องเขาเขม็ง พูดด้วยความไม่พอใจ “นายพูดอะไรเนี่ย? ใครจะมองฉัน?”
“แม้ว่าวันนั้นฉันจะเมา แต่ฉันจำได้ว่าหุ่นเธอดีแค่ไหน”
จู่ๆ เขาก็พูดเรื่องนี้ หน้าเจียงสื้อสื้อแดงไปถึงหู เธอจ้องเขาอย่างเขินอาย “นายพูดอะไรไร้สาระในที่แบบนี้เนี่ย?”
จิ้นเฟิงเฉินหยิบชุดว่ายน้ำวันพีชในมือขึ้นมา ยักคิ้วเล็กน้อย “เอาตัวนี้?”
กลัวว่าเขาจะพูดในสิ่งที่ละอายใจอีก เจียงสื้อสื้อรีบแย่งมา พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ได้ ตัวนี้ก็ได้”
จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม “ถ้าเธออยากใส่ชุดบิกินี่สวยๆ ก็ใส่ที่บ้านได้”
ความหมายก็คือใส่ให้เขาดู
“เฮอะ!” เจียงสื้อสื้อฮึมฮัมออกมาจากจมูก “นายคิดมากไปแล้ว ฉันไม่ใส่หรอก”
พูดจบ เธอจูงเสี่ยวเป่าแล้วหมุนตัวเดินไปที่เคาว์เตอร์
จิ้นเฟิงเฉินหัวเราะออกมา ใบหน้าเย็นชา ยิ้มขึ้นมาแล้วดูอ่อนโยนไม่น้อย
ลูกค้าผู้หญิงคนอื่นๆ มองมา ดวงตาเป็นรูปหัวใจ
“หล่อจังเลย เขาดูดีมาก”
“จริง เมื่อกี้ยังเย็นชาอยู่เลย ตอนนี้ยิ้ม เหมือนกับว่าโลกของฉันสดใสขึ้นมาเลย” ผู้หญิงคนหนึ่งใช้มือจับที่ใบหน้า ความรักอยู่เหนือคำบรรยาย
“เสียดายแต่งงานแล้ว มีภรรยากับลูกแล้ว”
เมื่อพูดคำนี้ ผู้หญิงทั้งหมดก็ถอนหายใจอย่างเสียดาย
ซื้อชุดว่ายน้ำเสร็จ พวกเขาก็ไปโซนเสื้อผ้าเด็ก
เดินเข้าไปในร้านหนึ่ง พนักงานรีบมาต้อนรับอย่างกระตือรือร้น “ยินดีต้อนรับค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”
มองพนักงานที่ยิ้มแย้มแจ่มใส เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอไม่เคยโดนพนักงานต้อนรับอย่างกระตือรือร้นแบบนี้มาก่อน
เธอเหล่ตามองจิ้นเฟิงเฉินและเสี่ยวเป่าที่อยู่ข้างๆ งอปากล่าง ไม่พูดไม่ได้ พวกเขาทั้งตัวมีกลิ่นของความแพง ไม่แปลกที่พนักงานจะ กระตือรือร้นขนาดนี้
เพราะพวกเขา พนักงานก็กระตือรือร้นกับเธอด้วย
กระตือรือร้นจนเธอไม่ชิน
“คุณผู้หญิง ลูกชายของคุณหน้าตาดีมากเลยค่ะ” เพื่อแสดงความรักที่มีต่อเด็ก พนักงานยื่นมือไปจับแก้มเสี่ยวเป่า
แต่ว่าเสี่ยวเป่าหลบได้ แล้วพูดด้วยท่าทางจริงจัง “คุณน้าครับ ผมไม่ชอบให้คนอื่นจับแก้มผม”
เมื่อได้ยินคำว่า “คุณน้า” พนักงานหน้าชาทันที “เด็กน้อยคะ พี่ยังไม่แต่งงานเลย เธอควรเรียกฉันว่าพี่สาวนะคะ”
“พี่สาว?” เสี่ยวเป่ามองเธอ และมองเจียงสื้อสื้อ แล้วพูด “แต่ว่าคุณดูแก่กว่าหม่ามี๊ผมอีกนะครับ จะเป็นพี่สาวได้ยังไง?”
เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยิน รีบปิดปากเขาทันที ขอโทษกับพนักงาน “คุณอย่าถือสาเลยนะคะ เด็กน้อยยังไม่เข้าใจอะไร”
พนักงานโกรธจนกัดปากแน่น แต่ก็พยายามยิ้มออกมาแล้วพูด “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ถือสาค่ะ”
ใครให้พวกเขาเป็นลูกค้ารายใหญ่ล่ะ?
เจียงสื้อสื้อยิ้มแห้ง แล้วจูงมือเสี่ยวเป่าเดินไป
“เสี่ยวเป่า เธอพูดแบบนี้ได้ยังไง? ไม่มีมารยาทเลย” เมื่อห่างจากพนักงานเมื่อกี้พอสมควร เธอจึงหันมาสอนเสี่ยวเป่า
เสี่ยวเป่าบึนปากอย่างน้อยใจ “ก็ผมพูดจริงนะครับ เธอแก่กว่าหม่ามี๊อีก”
“แม้จะจริง เธอก็ไม่ควรพูดแบบนี้ หลังจากนี้ถ้าเห็นผู้หญิง นอกจากอายุเท่าคุณย่าแล้ว ต้องเรียกพี่สาวทั้งหมด เข้าใจไหม?”
“ครับ”
เจียงสื้อสื้อรู้ว่าตัวเองพูดแรงไปหน่อย จึงลูบหัวเขาแล้วพูด “เธออย่าเหมือนพ่อเธอเลย พูดแล้วทำคนโกรธได้ โตมาไม่มีแฟนนะ”
“แต่ว่าแดดดี๊มีคุณแล้วไม่ใช่เหรอครับ?”
เด็กน้อยทำเอาเจียงสื้อสื้อพูดไม่ออก
“ใช่แล้ว ฉันมีเธอแล้วไม่ใช่เหรอ?” จิ้นเฟิงเฉินเดินมาโอบไหล่เธอ
ที่เธอพูด เขาได้ยินหมดแล้ว
หน้าเจียงสื้อสื้อร้อน รีบพูด “นั่นก็เพราะว่าฉันเข้าใจนาย รู้ว่านายดี”
จิ้นเฟิงเฉินยิ้ม “งั้นต้องขอบคุณที่เธอเข้าใจฉัน มิฉะนั้นฉันคงโสดทั้งชีวิตแล้ว”
ต่อมา เขามองดูรอบๆ ถาม “แล้วมีของที่ชอบไหม?”
“มีสิ ในมือฉันสองชุด” เจียงสื้อสื้อหยิบเสื้อบนมือ
“งั้นก็ไปลองสิ”
เจียงสื้อสื้อพาเสี่ยวเป่ามาที่ห้องลองชุด ยื่นเสื้อให้เขา “เสี่ยวเป่าเปลี่ยนเองได้ไหม?”
เสี่ยวเป่าพยักหน้าแรงๆ “เสี่ยวเป่าเป็นลูกผู้ชายแล้วครับ เปลี่ยนเองได้แล้ว”
“งั้นก็เข้าไปเลย” เจียงสื้อสื้อมองเขาเดินเข้าห้องลองชุด แล้วเดินมานั่งบนโซฟาสำหรับให้ลูกค้าพัก
เธอมองไปรอบๆ อย่างเบื่อหน่าย ทันใดนั้น สายตาเห็นเสื้อผ้าชุดหนึ่งในตู้
เสื้อสวยมาก!
เธอลุกขึ้นและเดินไปอย่างห้ามไม่ได้
“คุณผู้หญิงคะ นี่คือผลงานที่นักออกแบบของเราภูมิใจที่สุดเลยค่ะ มีแค่ชุดเดียว สนใจให้ลูกชายของคุณลองไหมคะ?” พนักงานแนะนำอยู่ข้างๆ
“ชุดนี้ฉันเอาแล้ว”
เจียงสื้อสื้อยังไม่ทันอ้าปากพูด มีน้ำเสียงเย่อหยิ่งแทรกเข้ามา
เธอและพนักงานหันไปมอง เห็นผู้หญิงคนหนึ่งจูงเด็กผู้ชายเดินเข้ามา
ผู้หญิงอ้วนเล็กน้อย เชิดคาง ท่าทางมั่นใจ
ลูกชายของเธอเป็นเด็กจ้ำม่ำ ท่าทางเย่อหยิ่ง
“ชุดนี้ราคาเท่าไร ฉันเอาแล้ว” ผู้หญิงอ้วนพูด
พนักงานมองไปที่ลูกชายของเธอ ขมวดคิ้วอย่างลำบากใจ “ขออภัยค่ะคุณผู้หญิง ขนาดของชุดนี้อาจจะไม่เหมาะกับลูกชายของคุณ”
เมื่อได้ยิน ผู้หญิงอ้วนไม่พอใจ โวยวายขึ้นมา “ทำไม? เธอบอกว่าลูกชายฉันอ้วนเหรอ? ฉันจะบอกให้ ฉันมีเงิน สามารถซื้อร้านพวกเธอได้ รู้ไหม?”