ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 340 คุณใจกล้ามาก

แต่วินาทีถัดไปความคิดเขาก็ผิดไป

………

ส้งหวั่นชีงนอนตัวตรงอยู่บนพื้นโดยที่ยังถือขวดเหล้าไว้ในมือ ตอนนี้เธอแค่รู้สึกเวียนหัวและเมานิดหน่อย เธอไม่เคยมีความรู้สึกนี้มาก่อน และเธอไม่สามารถแยกได้ว่ามันคือความจริงหรือความฝัน

เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้จิ้นเฟิงเหราก็รู้สึกปวดหัวกับเธอ

เขาพยุงเธอขึ้นจากพื้นด้วยขาที่เป๋ ส้งหวั่นชีงล้มลงในอ้อมแขนของเขา เธอลืมตาขึ้นและมองไปที่คนตรงหน้า เธอตบตีเขาและพูดอย่างคลุมเครือ

“จิ้น … จิ้นเฟิงเหรา ทำไมคุณกลายเป็นจิ้นเฟิงเหราหลายคน … เรอ… ”

จิ้นเฟิงเหราอดไม่ได้ที่จะทำหน้าเซ็งๆ กลิ่นแอลกอฮอล์พุ่งท่วมใบหน้าของเขา

“ คุณเมาแล้ว”

“ฉันไม่เมา ใครบอกว่าฉันเมา คุณดูสิว่าฉันยังยืนได้” ส้งหวั่นชีงยืนขึ้นโดย เพิ่งจะยืนขึ้นเธอก็ล้มลงอีกครั้ง จิ้นเฟิงเหราตกใจก็รีบเดินไปปกป้องศีรษะของเธอไว้ เพราะกลัวว่าเธอล้มไปโดน

ตอนนี้ส้งหวั่นชีงเมาเต็มที่แล้ว และเริ่มร้องไห้ขึ้นมา เธอทุบตีไปที่ไหล่จิ้นเฟิงเหราและร้องว่า “ทำไมฉันถึงเป็นคนที่ถูกทิ้ง ฉันก็อยากให้ใครสักคนมารักฉัน … ฉันก็อยากมีความรักที่สมบูรณ์แบบ ทำไมถึงไม่ถึงตาฉันสักที … ”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด จิ้นเฟิงเหราก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้จะกระทบกับเธอจริงๆ

“ เรารู้จักกันมาสองปีแล้ว เขาบอกว่าจะแต่งงานกับฉัน แต่ทำไมเขาถึงไปหลงรักคนอีกคนได้ หรือว่าการมีอะไรกันมันสำคัญกับผู้ชายขนาดนั้นเลยหรือ?”

ส้งหวั่นชีงมองจิ้นเฟิงเหราด้วยสายตาที่งุนงง เธอคิดไม่ออกจริงๆว่าพวกเขาสองคนผ่านความยากลำบากมามากมายขนาดนี้ และพวกเขาจะพ่ายแพ้ให้กับสิ่งนี้ …..

“มันไม่สำคัญหรอก ตราบใดที่ผู้ชายคนหนึ่งรักคุณจริงๆ เขาจะไม่บังคับให้คุณทำในสิ่งที่คุณไม่ชอบ ดังนั้นฉันจึงดีใจแทนคุณที่ได้ออกมาจากผู้ชายเลวๆ” จิ้นเฟิงเหราตอบ

อันที่จริงเขาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามนี้อย่างไร ท้ายที่สุดเขาไม่เคยสัมผัสกับความรักที่ยากจะลืมเลือนเช่นนี้ และไม่รู้ว่าการตกหลุมรักใครสักคนเป็นอย่างไร

“แต่ฉันเศร้ามากเลยนะ ฉันเสียเวลาไปกับการคนเลวๆแบบนี้ ผู้ชายเลว!”

พูดไปส้งหวั่นชีงก็เริ่มอารมณ์รุนแรงขึ้น จินเฟิงเหรารีบกดเธอลงเพื่อป้องกันไม่ให้เธอทำอะไร

หลังจากเมาแล้วส้งหวั่นชีงก็เสียงดังขึ้นเล็กน้อย จิ้นเฟิงเหราชายร่างใหญ่นี้กลับสู้แรงเธอไม่ค่อยได้ โชคดีที่เธอเงียบหลังจากโวยวายอยู่เพียงครู่เดียว

แก้มของส้งหวั่นชีงที่กำลังหลับแดงก่ำและเธอก็พึมพำเป็นครั้งคราวขณะหลับ

จิ้นเฟิงเหราพูดไม่ค่อยออกกับภาพนี้ ผู้หญิงคนนี้นอนอยู่ที่นี่แล้วเรียกเขานี่ทำยังไงดี

เขามองไปรอบ ๆ แต่บังเอิญไม่มีใครอยู่รอบ ๆเลย เขาตบหน้าส้งหวั่นชีงและผู้หญิงคนนี้ก็ยืนไม่นิ่ง

เขาจึงทำได้แค่ยอมให้เธอพิงไหล่ของเขาและเดินกะเผลกกลับไป

ระยะทางนี้ใช้เวลาไม่นาน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผู้ที่มีอาการบาดเจ็บที่ขา โชคดีที่เขาอาศัยอยู่ในหอผู้ป่วยวีไอพีที่มีลิฟต์โดยตรง ไม่เช่นนั้นมันอาจจะฆ่าเขาได้จริงๆ

หลังจากกลับไปที่ห้องคนไข้จิ้นเฟิงเหรา โยนส้งหวั่นชีงลงบนโซฟาอย่างหมดแรง อยากจะนั่งหายใจสักหน่อย แต่ไม่คาดคิดผู้หญิงคนนี้ก็กลิ้งตกลงมา

ในตอนนี้จิ้นเฟิงเหรารู้สึกเพียงว่าผู้หญิงคนนี้ต้องถูกส่งมาจากสวรรค์เพื่อมาลงโทษเขาแน่ๆ

ส้งหวั่นชีงที่นอนอยู่บนพื้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและยังนอนกรนอีก

มันทำให้จิ้นเฟิงเหราหัวเสียจริงๆ เธอเมาแล้วเธอไม่ต้องสนใจอะไรเลย ปล่อยเรื่องวุ่นวายนี้ให้เขาจัดการ

หลังจากบ่นๆไปสักพัก จิ้นเฟิงเหราช่วยเธอยืนขึ้นจากพื้นและวางเธอลงบนเตียงด้วยความพยายามอย่างมาก ส่วนเขาต้องนอนลงบนโซฟา

สงสัยจะเมากลิ่นแอลกอฮอล์ของเธอ จิ้นเฟิงเหรารู้สึกเมาเล็กน้อย เขาจึงหาตำแหน่งที่พอดีและนอนหลับไป

ในระหว่างนั้นมีนางพยาบาลจะมาเปลี่ยนยา แต่จินเฟิงเหยาได้แขวนป้ายห้ามรบกวนไว้ที่ประตู พยาบาลก็เลยไม่ได้เข้ามา

คืนนั้นจิ้นเฟิงเหรานอนไม่สบายตัว และเกือบตกโซฟาหลังจากพลิกตัวหลายครั้ง

กลางดึกเขาลุกขึ้นไปดูส้งหวั่นชีงพยาบาลตัวน้อยนอนหลับสบาย

เขาอดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอ จิ้นเฟิงเหราเกาจมูกเธอแรง ๆ ส้งหวั่นชีงไม่ตอบสนองใดๆ

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังนอนหลับสนิท เขาก็เก็บความขี้เล่นกลับไป และกลับไปนอนที่โซฟา

วันรุ่งขึ้นหมอและพยาบาลมาตรวจการฟื้นตัวของ จิ้นเฟิงเหราเมื่อพวกเขาเห็นภาพในห้อง พวกเขาก็ตกใจ

คนไข้นอนโซฟา พยาบาลนอนบนเตียง …

ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปมันจะเกิดอะไรขึ้น…

พยาบาลเริ่มกระซิบกันและผู้อำนวยการเห็นเช่นนี้ก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับสถานการณ์นี้อย่างไร

เสียงกระซิบของฝูงชนทำให้ส้งหวั่นชีงตื่นขึ้นมา เธอตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงงและเมื่อเห็นเพื่อนร่วมงานจำนวนมากยืนอยู่ตรงหน้า เธอก็ตกใจ

เมื่อหน้ามาก็เห็นว่าเธอกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงของจิ้นเฟิงเหราเธอก็ยิ่งตกใจ

ทุกคนมองกันไปมา มองหน้าซึ่งกันและกัน

…….

บรรยากาศเงียบมากสักพัก

ไม่รู้ว่าใครตะโกนขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “ส้งหวั่นชีงคุณใจกล้ามากนะ กล้ามานอนบนเตียงผู้ป่วย!”