ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 364 นับแต่นี้ต่อไปคุณก็คือคนของฉันแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินก็ติดกับอารมณ์ความรู้สึกของเธอ หลังจากลุกขึ้นแล้วก็สวมแหวนบนนิ้วของเธอแล้ว ก็โอบเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ใช้แรงทั้งหมดของร่างกาย แทบอยากจะเคล้นเข้าไปในร่างกายของผู้หญิงคนนี้

เสียงของพลุยังคงดังก้องอยู่ในหู คล้ายกับกลายเป็นเสียงแห่งการอวยพร อวยพรคู่รักที่อยู่ตรงหน้าและจะกลายเป็นครอบครัวในที่สุด

จิ้นเฟิงเฉินมองเธอใกล้ๆ เปิดๆผมที่หน้าผากของเธอ แล้วจูบลงไป

จูบนี้หวานชื่นและยาวนาน เวลาที่ยาวนานนี้ ความสุขและความทุกข์ที่คนทั้งสองประสบพบเจอมาทั้งหมด ล้วนมลายหายไปในจูบนี้

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จิ้นเฟิงเฉินจึงปล่อยเจียงสื้อสื้อ กล่าวเบาๆว่า: “พวกเรากลับกันเถอะ เฟิงเหราพวกเขากำลังรออยู่”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า นึกขึ้นมาได้ว่าเสี่ยวเป่ายังอยู่ที่นั่นกับเฟิงเหรา ก็อยากที่จะพบเขาสักหน่อย

คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจูงมือกันเดินไปไกลได้สองก้าว ก็เห็นคนคนนึงเดินออกมา รูปร่างคุ้นหน้าคุ้นตา เป็นจิ้นเฟิงเหรานั่นเอง

เจียงสื้อสื้อยังตกตะลึง กล่าวว่า “เฟิงเหรา คุณมาได้ยังไง?”

ครั้นแล้วจิ้นเฟิงเกราะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์: “ไม่เพียงแค่มีฉัน ยังมีคนอื่นๆด้วยนะ น่าจะใกล้ถึงแล้ว ก่อนที่พวกเขาจะมา ฉันอวยพรก่อนว่าขอให้พี่ชายพี่สะใภ้ชั่วฟ้าดินสลาย ครองรักนิรันดร์”

ได้ยินคำอวยพรที่เป็นทางการของเขาแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวแขวะ “จู่ๆทำไมถึงพูดเป็นทางการอย่างนี้ได้ล่ะ?”

จิ้นเฟิงเหรากล่าวอย่างเขินอายว่า “นี่ไม่ใช่ปกติมากหรอ? ความรู้สึกก็เป็นอย่างนี้นะ งั้นฉันเปลี่ยนน้ำเสียงแล้วค่อยอวยพรใหม่อีกครั้ง?”

“เอาล่ะๆ แบบนี้ก็ดีมากแล้ว” เจียงสื้อสื้อตัดบทของจิ้นเฟิงเหราด้วยใบหน้าที่ขวยเขิน กลัวว่าเขาจะอวยพรใหม่อีกครั้งจริงๆ เดิมทีเขาก็อวยพรสุภาพเรียบร้อยแบบนี้ ตนเองก็เกรงใจอย่างมากแล้ว ถ้าพูดอีกครั้งนึง ตนเองก็คงจะต้องมุดดินหนีไปไม่ต้องออกมา

เธอที่เป็นแบบนี้ดึงดูดให้คนชื่นชอบจริงๆ จิ้นเฟิงเฉินมองเธอ ด้วยใบหน้าท่าทางที่เอ็นดู

เวลานี้ คนเหล่านั้นที่จิ้นเฟิงเหราบอกล้วนก็ออกมากันแล้ว เห็นเพียงใบหน้าที่แฝงไปด้วยรอยยิ้มของพวกเขา และคำอวยพร

เจียงสื้อสื้อจึงสังเกตุเห็นว่า คนเหล่านี้ล้วนคือแขกที่เพิ่งเจอในงานเลี้ยง ไม่ต้องบอก คนเหล่านี้ล้วนคือคนที่จิ้นเฟิงเฉินเรียกมาสร้างความครึกครื้น

เพียงคิดถึงว่าคนเยอะแยะขนาดนี้เป็นพยานความสุขของตนเอง เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกคล้ายกับว่าบรรยากาศโดยรอบช่างหวานชื่น

เสียงอวยพรของคนเหล่านั้นยังไม่มีแนวโน้มที่จะหยุดลง…….

“ขอให้ท่านประธานและภรรยาถือไม่เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร รักกันกลมเกลียวตลอดไป”

“ขอแสดงความยินดีในที่สุดท่านประธานก็ยกขันหมากไปสู่ขอสาวแล้ว”

“คู่รักก็กลายเป็นครอบครัวจริงๆแล้ว ยินดีด้วยๆ”

……

แต่ละคำอวยพรที่เข้ามาในหู เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าทุกอย่างตรงหน้าไม่จริงเกินไป มากจนกระทั่งรู้สึกเหมือนความฝัน

จิ้นเฟิงเฉินคล้ายกับรู้สึกได้ถึงความไม่ปกติของเธอ จับเอวเธอเบาๆ กล่าวกระซิบถามว่า: “สื้อสื้อ คุณเป็นอะไรไป? ไม่สบายหรอ?”

เจียงสื้อสื้อจึงดึงสติกลับมาเล็กน้อย ส่ายๆหน้า รีบกล่าวว่า “เปล่า ฉันแค่รู้สึกว่าเหมือนความฝัน ไม่เป็นความจริงเล็กน้อย”

ฟังคำพูดนี้แล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก ภรรยาของตนเองน่ารักซะจริงๆ ไม่นึกเลยว่าแม่แต่ขอแต่งงานยังตื้นตันใจขนาดนี้ อย่างนั้นถ้าถึงเวลาแต่งงานจริงๆ ในพิธีแต่งงานเธอจะทำยังไง

คิดถึงพิธีแต่งงาน จิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จิตใจจะสั่นไหวขึ้นมา ตอนนี้เขาก็ของแต่งงานสำเร็จแล้ว พิธีแต่งงานก็คือเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็ว

เพียงนึกถึงผู้หญิงในอ้อมกอดของตนเอง ก็จะกลายเป็นภรรยาของตนเองอย่างเป็นทางการ ในใจของเขาก็หวานชื่นเหมือนกับซึมซาบไปด้วยน้ำผึ้ง

อันที่จริงมีความเย็นชาอย่างมากเป็นปกติ เพียงแต่ความอ่อนโยนของจิ้นเฟิงเฉิน มีไว้เพื่อเจียงสื้อสื้อคนเดียวเท่านั้น

คนทั้งสองกลับมาที่งานเลี้ยงใหม่อีกครั้ง เพียงแต่เวลานี้ก็ไม่มีอารมณ์จะเข้าร่วมงานเลี้ยงแล้ว บรรดาแขกก็เข้าใจในความรู้สึก ดังนั้นงานเลี้ยงครั้งนี้จึงเป็นกันเองอย่างมาก ทุกคนก็มาพร้อมกับความคิดที่จะเล่นสนุกสนาน

แบบนี้ ในใจของเจียงสื้อสื้อจึงผ่อนคลายมากขึ้น อย่างน้อยที่สุดแบบนี้ก็คือให้ความสนใจกับทุกคน ไม่ต้องมาโฟกัสที่เธอเพียงคนเดียว

เมื่องานเลี้ยงเสร็จสิ้นก็เกือบเช้าแล้ว เจียงสื้อสื้อรู้สึกว่าตนเองเหนื่อยจนไม่ไหวแล้วจริงๆ ถึงแม้จะรู้สึกเหมือนว่าไม่ได้ทำอะไร แต่ถึงอย่างไรก็ประสบกับเรื่องใหญ่เรื่องนึงของชีวิต ความรู้สึกที่ขึ้นๆลงๆ เวลานี้ก็ผ่อนคลายลงมา รู้สึกเหนื่อยเป็นพิเศษ

เพียงเข้าไปถึงห้อง เธออดไม่ได้ที่จะเอนตัวลงนอนมองฝ้าเพดานไม้ในห้อง เธอยังรู้สึกไม่จริงเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินเห็นท่าทีของเธอ ในใจสั่น อดไม่ได้ที่จะเข้าไปใกล้ จูบลงเบาๆ

ระหว่างความไม่ชัดเจน เธอก็ได้ยินเขาพูดอย่างชัดเจนว่า: “นับแต่นี้ต่อไปคุณก็คือคนของฉันแล้ว”

อาจจะรู้สึกว่าทุกอย่างสงบลง สรุปได้ว่าคืนนี้ คนทั้งสองหลับสนิทมาก

ไม่ฝันตลอดทั้งคืน