ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 390 อาจตายได้เลยนะ

สถานการณ์ในตอนนี้วุ่นวายมาก โรงงานกำลังลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิงและมันยังคงลุกลามไม่หยุด มีเสียงร้องอย่างน่าเวทนาดังมาจากฝูงชนเป็นครั้งคราว

ทหารรับจ้างทั้งสองอาศัยจังหวะที่กำลังโกลาหลหนีไป

ในตอนนี้บางคนรับหน้าที่ในการดับไฟ บางคนรับหน้าที่ในการติดตามคนร้าย คนอื่นๆรับหน้าที่โทรขอความช่วยเหลือฉุกเฉิน โชคดีที่คนในนี้ทั้งหมดเป็นทหาร มันจึงไม่ถึงขั้นแย่มาก

ในตอนนี้มีคนสวมชุดป้องกันไฟเดินผ่านจิ้นเฟิงเฉินไป จิ้นเฟิงเฉินได้หยุดเขาไว้แล้วพูดว่า “ขอชุดป้องกันให้ผม”

คนที่ถูกหยุดไว้นักดับเพลิงที่กำลังรีบมา พอเขามองไปที่แววตาของจิ้นเฟิงเฉิน ก็อดตกใจไม่ได้

ดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะร้องไห้หรือว่าควันเข้าตา

ออร่าที่เปล่งออกมาจากจิ้นเฟิงเฉินทำให้คนอื่นไม่สามารถเพิกเฉยได้ ราวกับว่าเขาเป็นเทพเจ้าลงมาสู่พื้นโลกยังไงยังงั้น ไม่มีใครสามารถปฏิเสธคำขอของเขาได้

นักดับเพลิงมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินแล้วถอดชุดออกทันที

จิ้นเฟิงเฉินสวมชุดเสร็จก็จะพุ่งเข้าไปในเปลวเพลิง แต่ถูกผู้กำกับห้ามไว้

เมื่อเห็นสายตาที่ไม่กลัวตายของจิ้นเฟิงเฉิน ผู้กำกับก็อดพูดห้ามเขาไม่ได้ “ข้างในอันตรายเกินไป ผมไม่รู้ว่ามีระเบิดฝังอยู่อีกเท่าไร ถ้าคุณพุ่งเข้าไป อาจถึงตายได้นะ!”

จิ้นเฟิงเฉินหันหน้าไปมองหน้าผู้กำกับแล้วพูดเน้นทีละคำว่า “น้องชายของผมอยู่ข้างใน ผมก็ต้องไปช่วย ถ้าพวกคุณไม่ช่วย ผมจะไปช่วย หลบไป!”

ไม่รู้ว่าเพราะตกใจกับสายตาหรือน้ำเสียงของเขา ผู้กำกับตะลึงค้างอยู่กับที่ แล้วมองร่างของจิ้นเฟิงเฉินที่กระโดดลงไปในกองเพลิง

ผ่านไปชั่วครู่ถึงจะได้สติ จึงได้รีบให้ผู้ติดตามเขาไปช่วย

ในตอนนี้ทุกคนไม่สนการไล่ล่าทหารรับจ้างสองคนนั้นอีกต่อไป ในใจจิ้นเฟิงเฉินมีเพียงความคิดเดียวนั่นคือเขาต้องพาจิ้นเฟิงเหรากลับมาอย่างปลอดภัยให้ได้

พอเข้าไปถึงในโรงงาน จิ้นเฟิงเฉินถึงรู้ว่ามันอันตรายแค่ไหน รอบตัวเขามีเสียงวัตถุแตกเป็นระยะๆ ในตอนนี้อิฐที่อยู่รอบนอกโรงงานก็ร่วงลงมา

ควันหนาตรงหน้าลอยหนาบังทัศนวิสัยของเขา เพราะใส่ชุดป้องกันไฟจิ้นเฟิงเฉินจึงไม่สามารถตะโกนส่งเสียงออกมาได้ เขามองไปรอบๆก็ไม่เห็นจิ้นเฟิงเหรา

ใจจิ้นเฟิงเฉินเต้นรัวอย่างตระหนก หรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา?

ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็จะยิ่งเพิ่มความอันตรายให้จิ้นเฟิงเหรา จิ้นเฟิงเฉินดึงก้อนอิฐข้างๆอย่างหมดหวัง ตำรวจที่อยู่รอบตัวเห็นก็อดถอนหายใจไม่ได้

แรงระเบิดใหญ่ขนาดนี้นี้ขนาดพวกเขาอยู่ไกลยังได้รับผลกระทบ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจิ้นเฟิงเหราที่อยู่ใจกลางของระเบิด

คนหนึ่งในนั้นทนดูต่อไปไม่ไหวจึงตบไหล่จิ้นเฟิงเฉิน “ประธานจิ้นครับ คุณชายรองอาจ…”

คำพูดที่เหลือไม่ได้ออกจากปากเขา เพราะสำหรับคนที่รักกันแล้วเรื่องแบบนี้มันโหดร้ายเกินไป

จิ้นเฟิงเฉินได้ฟังก็คว้าคอเสื้อเขาทันทีแล้วดึงหมวกป้องกันออก สายตาแดงก่ำมองไปที่คนที่เพิ่งพูดเมื่อกี้แล้วพูดกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ถ้าคุณกล้าพูดจามั่วซั่ว ผมจะฆ่าคุณ”

เมื่อเห็นเช่นนี้ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีกแล้วปล่อยเขาไป

จิ้นเฟิงเฉินเข้าไปข้างในอย่างช้าๆพลางเรียกชื่อจิ้นเฟิงเหราเสียงดังไปด้วย แต่ไม่มีใครตอบกลับ

ไฟในโรงงานรุนแรงขึ้น ควันได้เข้าไปในลำคอจนเขาเวียนหัว

มีเสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้งด้านใน ตำรวจเห็นว่าสถานการณ์อยู่ในขั้นวิกฤติ พวกเขาจึงตีจนจิ้นเฟิงเฉินสลบแล้วถอยออกไปโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น

วินาทีที่พวกเขาออกไปเศษชิ้นส่วนขนาดใหญ่ก็พุ่งออกจากโรงงาน เสียงก็ดังกึกก้องในยามค่ำคืน

แม่จิ้นที่อยู่บ้านรู้สึกใจหายสุดๆ ตอนนี้ห้าทุ่มแล้ว แต่เธอกลับไม่ง่วงเลย

เมื่อลงไปชั้นล่างก็เห็นเจียงสื้อสื้อยังคงเล่นกับเสี่ยวเป่าอยู่ก็เดินไปหา

เจียงสื้อสื้อเห็นแม่จิ้นก็รีบขึ้น “ดึกป่านนี้แล้วทำไมคุณป้ายังไม่นอนคะ?”

แม่จิ้นขมวดคิ้ว “สื้อสื้อ ตอนนี้ฉันใจไม่ค่อยดีเลย ฉันรู้สึกเหมือนว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เมื่อกี้ฉันโทรหาเฟิงเหยากับเฟิงเฉิน แต่ไม่มีใครรับเลย ฉันกังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา”

เจียงสื้อสื้อได้ฟังดังนั้นก็พูดปลอบ “คุณป้าไม่ต้องกังวลนะคะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เฟิงเฉินบอกหนูว่าช่วงนี้ที่บริษัทงานยุ่ง แค่จัดการงานให้เสร็จทั้งหมดก็จะกลับมาเป็นปกติแล้ว คุณป้ารีบไปนอนเถอะค่ะเดี๋ยวหนูจะลองโทรหาเฟิงเฉินให้อีกเองค่ะ”

แม่จิ้นได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกโล่งใจขึ้นจึงเดินขึ้นไปชั้นบน

หลังจากที่แม่จิ้นออกไปแล้ว เจียงสื้อสื้อก็โทรหาจิ้นเฟิงเฉิน แต่เสียงที่รับสายนั้นไม่ใช่เสียงอ่อนโยนของจิ้นเฟิงเฉิน แต่กลับเป็นเสียงคอเซนเตอร์หญิง

จริงๆแล้วเธอก็กังวลมากเช่นกัน เพราะก่อนหน้านี้จิ้นเฟิงเฉินเคยบอกเธอว่ามีกลุ่มหนึ่งแอบซุ่มอยู่รอบตัวพวกขา ไม่แน่ว่าวันไหนจะลงมือกับพวกเขา

ยิ่งไปกว่านั้นเขาบอกกับเธอไว้แล้วว่าวันนี้เขาจะกลับมา แต่ทำไมตอนนี้ถึงโทรหาเขาไม่ติด

เฟิงเฉิน ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน…

เสี่ยวเป่าที่อยู่ด้านข้างสังเกตอารมณ์ของเจียงสื้อสื้อจึงโยนของเล่นในมืออย่างรู้ความ เขายื่นมือไปกอดคอของเธอแล้วพูดว่า “หม่ามี๊ครับ เสี่ยวเป่าอยู่นี่แล้ว เสี่ยวเป่าจะปกป้องหม่ามี๊เอง”