ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ - บทที่ 418 ตกลงมา

เจียงสื้อสื้อพยายามทำตัวให้สงบนิ่งมากที่สุด เธอพยายามควบคุมสติอารมณ์และเรียกร้องให้อีกฝ่ายสงบลง “คุณฟังที่ฉันพูดนะ ฉันไม่รู้ว่าใครให้คุณมาทำเรื่องแบบนี้ แต่คุณต้องเข้าใจว่าการทำแบบนี้คุณต้องติดคุกนะ ไม่ว่าเขาให้ข้อเสนออะไรคุณ เพียงบอกกับฉันมา ฉันจะให้คุณเอง！”

เธอพยายามพูดจาหว่านล้อมทุกวิถีทางแต่มองไปแล้วผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจในคำพูดของเธอเลย ยังคงก้าวเข้ามาทีละก้าวๆ

เพื่อความปลอดภัยของตัวเธอเอง เจียงสื้อสื้อทำได้เพียงค่อยๆถอยหลังไปทีละก้าวๆ ทันใดนั้นข้างหลังของเธอก็สะดุดเข้ากับขอบของดาดฟ้า ทำให้เธอไม่อาจเดินได้ต่อไป

และในขณะเดียวกันจิ้นเฟิงเหราก็เดินถือไม้ค้ำ ภายใต้การพยุงของส้งหวั่นชีง ทั้งสองรีบเร่งมายังที่เกิดเหตุแต่เนื่องจากขาของเขายังเจ็บอยู่ อีกทั้งในใจก็รู้สึกเป็นกังวล จึงได้แต่กระโดดมาทีละก้าวๆด้วยความยากลำบาก

ด้านหลังของเขามีแพทย์และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเสียงดังตามมา พวกเขาวิ่งตามหลังเจียงสื้อสื้อมาแต่เนื่องจากมีคนมากมายที่บันไดจึงทำให้พลัดหลงกัน ทุกคนกระจัดกระจายกันไปไม่รู้ว่าทั้งสองคนนั้นวิ่งไปที่ไหน

จนกระทั่งทางโรงพยาบาลประกาศออกมาว่าทั้งสองคนไปที่ดาดฟ้า พวกเขาจึงรีบตามขึ้นไป

ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินเองก็รู้สึกเป็นกังวลใจและรีบร้อนมาก นี่มันเป็นเรื่องที่เขาไม่คาดคิด เขาจะคิดได้ยังไงว่าในโรงพยาบาลจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ได้ เขาจึงไม่ได้ส่งกำลังคนไปคอยคุ้มกันที่โรงพยาบาล

เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าในสถานที่ที่ตัวเองละเลยไปนั้นจะเกิดเรื่องได้ ตัวเขาในขณะนี้ได้แต่ตำหนิตัวเองและกังวลใจถึงความปลอดภัยของเธอ เขาแทบจะทนไม่ไหวอยากจะบินมาที่โรงพยาบาลในทันทีทันใด

เขาไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง จึงโทรศัพท์หาจิ้นเฟิงเหราอีกครั้งหนึ่ง

“ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง？” จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยท่าทางร้อนรน มองออกว่าเขาเป็นห่วงพี่สะใภ้มากแค่ไหน

ในตอนนี้จิ้นเฟิงเหรายังไปไม่ถึงดาดฟ้าเขาจึงพูดว่า “พี่ครับผมกำลังรอลิฟต์อยู่ พวกเขาทั้งสองคนขึ้นไปที่ดาดฟ้า ตอนนี้ผมกำลังจะไปที่ดาดฟ้าเช่นกัน”

เนื่องจากตอนนี้ขาของเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ตามอำเภอใจ หากเขาปีนขึ้นไปทางบันไดละก็เกรงว่าขาข้างนี้คงจะใช้งานไม่ได้อีก เขาไม่มีวิธีอื่นนอกจากรอขึ้นลิฟต์เท่านั้น

เวลาผ่านไปเชื่องช้าราวกับผ่านไปหนึ่งศตวรรษ หลังจากนั้นหนึ่งนาทีลิฟต์ก็มาหยุดที่ชั้นของเขา จิ้นเฟิงเหรารีบพุ่งเข้าไปแล้วกดลิฟต์ไปชั้นบนสุด

แต่ลิฟต์ไม่ได้ขึ้นไปถึงบนดาดฟ้า จิ้นเฟิงเหราทำได้เพียงเดินขึ้นไปอีกชั้นหนึ่ง

ในขณะนี้ที่ชั้นดาดฟ้า

เจียงสื้อสื้อถูกบังคับเสียจนไม่มีทางให้ถอย อีกทั้งผู้หญิงคนตรงหน้านี้ไม่มีทีท่าที่จะปล่อยเธอไป ยังคงเดินเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

แต่เธอเองก็กลัวเช่นกันกลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะหันกลับมากัดเธอ ดังนั้นเธอจึงเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง

เธอประเมินเจียงสื้อสื้อสูงเกินไป ในตอนนี้เจียงสื้อสื้อยังไม่ต่อสู้เธอกลับสักน้อย

เจียงสื้อสื้อพูดออกมาว่า “อย่าเข้ามานะ ถ้าเธอแทงฉันตายตำรวจก็จะจับตัวเธอไป！”

ใครจะไปคิดว่าคำพูดนี้ของเธอไปทำให้ผู้ร้ายจะโมโหมากขึ้น และแทงมีดมายังเธอ เจียงสื้อสื้อรีบหลบ

ผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าเธอหลบไปได้ก็พยายามปักมีดลงมาใหม่ เจียงสื้อสื้อเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆธรรมดาๆ ต่อเป็นชายหนุ่มก็ไม่อาจที่จะหลบหนีมีดของเธอได้

และในครั้งสุดท้ายมีดนั้นได้เสียบไปที่หน้าของเจียงสื้อสื้อ เธอจึงได้ไงเงยหน้าหลบและตกลงไปข้างล่าง！！！

จิ้นเฟิงเหราและส้งหวั่นชีงเดินเข้ามาพอดีเห็นภาพนี้ปรากฏอยู่ตรงหน้า！

ตอนนี้ส้งหวั่นชีงไม่สนใจจิ้นเฟิงเหราอีกต่อไป เธอรีบวิ่งเข้าไปคว้าเจียงสื้อสื้อเอาไว้

แต่เจียงสื้อสื้อได้ตกลงไปแล้ว ตอนนี้เธอวิ่งไปก็คงไม่ทัน……

โชคดีที่เจียงสื้อสื้อคว้าราวบันไดเอาไว้ได้ตอนนี้เธอกำลังห้อยอยู่ที่ราวบันได

ในขณะที่ส้งหวั่นชีงรีบวิ่งเข้ามา เจียงสื้อสื้อก็กำลังใช้แรงทั้งหมดจับราวบันไดขึ้นปีนขึ้นมา

ทันใดนั้นเองผู้หญิงคนนั้นก็ฟันมีดลงไปอีกครั้งหนึ่ง เจียงสื้อสื้อกรีดร้อง ร่างกายของเจียงสื้อสื้อทำปฏิกิริยาตอบสนอง เธอปล่อยมือลงทันที

นี่คือสิ่งของเดียวที่เธอคว้าเอาไว้ได้ และตอนนี้เธอปล่อยมือลงไปแล้วก็คงจะต้องตกลงไปด้านล่างแน่ๆ

ส้งหวั่นชีงรีบเอื้อมมือไปจับมือเธอไว้ จึงทำให้เธอยังไม่ตกลงไป

“พี่สื้อสื้อคะ อย่าปล่อยมือเด็ดขาดนะ จำไว้ให้ดี！” ส้งหวั่นชีงพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนเธอกลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะหมดแรงเสียก่อน

ตอนนี้เธอใช้กำลังทั้งหมดที่มีดึงเจียงสื้อสื้อขึ้นมาแต่ก็เหนื่อยเกินกว่ากำลัง

มือของเจียงสื้อสื้อเลื่อนต่ำลงไปทุกที เจียงสื้อสื้อกลัวว่าเธอจะไม่สามารถคว้าไว้ได้

ผ่านไปหลายวินาที แรงของทั้งสองคนน้อยลงทุกทีๆ เจียงสื้อสื้อก็อ่อนแอลง ณ ตอนนี้ส้งหวั่นชีงแทบจะตกลงไปด้วยแล้ว ยังดีที่ส้งหวั่นชีงจับเธอไว้สุดแรงเกิดจึงไม่ได้ล้มลงไป